ตอนที่ 693 นางไม่ไป
“อันหลิงเกอ เกอเอ๋อ เขามิได้อยากให้เป็นเช่นนั้น” เสียงของฟางหลิงซู่ดังอยู่ข้างหูของนางและมันช่างเหมือนจริงยิ่งนัก
วันนี้มีภาพลวงตาเกิดขึ้นมากมายเสียจริง อันหลิงเกอหัวเราะเยาะตนเองก่อนจะหลับตาลง
“อันหลิงเกอ อย่ารับปากนาง”
อันหลิงเกอได้ยินเสียงที่เหมือนจริงเช่นนี้จึงลืมตาขึ้นอีกครั้งก็เห็นใบหน้าของฟางหลิงซู่ซึ่งมีภาพหลังเป็นม่านสายฝนอย่างแจ่มชัด เขายังมิตาย ไม่สิ ต้องพูดว่าเขาตื่นแล้วถึงจะถูก
“เจ้าตื่นแล้ว ช่างดีเสียจริง” อันหลิงเกอยิ้มออกมาแล้วก้าวไปหามู่เหล่าหวางเฟย
เนื่องจากฟางหลิงซู่เพิ่งตื่น ดังนั้นร่างกายจึงยังอ่อนแออยู่มาก หนอนพิษกู่ในร่างก็หายไปด้วย ส่งผลให้ตอนนี้เขาไร้พลังอันใดอีกและเป็นเพียงคนธรรมดาเท่านั้น
“ตื่นขึ้นมาก็ดี อีกประเดี๋ยวจักได้พาเจ้าไปด้วย” มู่เหล่าหวางเฟยหัวเราะขึ้นมาก่อนจะให้ฟางจูไปอุ้มเด็กที่อยู่ด้านข้างเอาไว้ส่วนตนก็เดินไปหามู่จวินฮาน
“ท่านช่วยเขาก่อน แล้วข้าสัญญาว่าจะไปเอง” แม้อันหลิงเกอจะกล่าวเช่นนั้น ทว่าภายในแววตาก็แฝงความเจ้าเล่ห์เอาไว้
เมื่อครู่นางก็รับรู้ถึงลมหายใจแผ่วเบาของมู่จวินฮาน รู้ว่าพิษนี้คงมิได้ทำให้ถึงแก่ชีวิตเร็วเกินไป ขอเพียงมู่เหล่าหวางเฟยให้ยาถอนพิษแก่เขาก็จะมีโอกาสรอด
เมื่ออันหลิงเกอยอมตกลงว่าจะไปจากที่นี่ มู่เหล่าหวางเฟยย่อมไม่มีทางเมินเฉยต่อมู่จวินฮานอย่างแน่นอน เพราะถึงอย่างไรเขาก็ยังเป็นบุตรชายสุดที่รักของนาง
เป็นไปดังคาด มู่เหล่าหวางเฟยดูร้อนรนกว่าอันหลิงเกอเสียอีก ยังมิทันรอให้ฟางจูอุ้มเด็กขึ้นมา นางก็รีบป้อนยาถอนพิษให้มู่จวินฮานทันที
“เจ้าไปได้แล้ว ! ” เมื่อเห็นสีหน้าของมู่จวินฮานดีขึ้น มู่เหล่าหวางเฟยจึงเอ่ยปากไล่อันหลิงเกอเสียงเข้ม
ผู้ใดจะรู้ว่าตอนนั้นอันหลิงเกอได้ก้าวไปขวางฟางจูที่กำลังจะอุ้มมู่เยว่เอาไว้
“บุตรของข้า เรื่องใดต้องให้พวกเจ้าอุ้มไปด้วย ? ” อันหลิงเกอหัวเราะออกมา เมื่อเห็นนิ้วมือของมู่จวินฮานที่อยู่ด้านข้างเริ่มขยับก็แสดงว่าตอนนี้เขาน่าจะปลอดภัยแล้ว
“เจ้าหมายความว่าเช่นไร ! ” มู่เหล่าหวางเฟยเริ่มเข้าใจแล้วว่าตอนนี้อันหลิงเกอคืนคำ
“มิได้หมายความว่าอันใดทั้งสิ้น ข้าแต่งเข้าจวนอ๋องมู่แล้วจะไปจากที่นี่ได้เยี่ยงไร ? ”
“เจ้า ! ” มู่เหล่าหวางเฟยตวาดออกมา เมื่อครู่นางใช้ชีวิตของมู่จวินฮานมาบีบอันหลิงเกอ แต่คาดมิถึงว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนกลับกลอกเช่นนี้
“ท่านคิดว่าข้าจักยอมไปตามที่พูดหรือไร ? คิดว่าข้าจักยอมให้ท่านบีบได้อีกหรือ ? ”
อันหลิงเกอค่อย ๆ เดินเข้าไปหามู่เหล่าหวางเฟยพร้อมรอยยิ้มร้ายกาจแม้กำลังอุ้มบุตรอยู่ก็ตาม จากนั้นก็หันไปมองมู่จวินฮานที่นั่งพิงต้นไม้อยู่เป็นระยะ
“เมื่อก่อนข้าให้เกียรติเรียกท่านว่าหมู่เฟย แต่ตอนนี้ท่านทำร้ายจวินฮาน ท่านทำร้ายบุตรชายของตนทั้งยังพรากพวกเราแม่ลูกออกจากกัน เหตุใดข้าต้องให้เกียรติท่านอีก ? ”
เสียงของอันหลิงเกอแฝงไว้ด้วยอำนาจเยี่ยงเมื่อหลายปีก่อน
ตั้งแต่มีบุตรแล้ว นางก็อ่อนโยนกว่าอดีตมาก ทว่าบัดนี้นางกล้าประกาศศึกกับมู่เหล่าหวางเฟยราวกับลูกวัวแรกเกิดที่มิเกรงกลัวเสือแม้แต่น้อย
“เจ้า เจ้าคิดว่าต่อให้เป็นเช่นนี้ จวินฮานจะกล้าไล่ข้าไปที่อื่นหรือ ! ” มู่เหล่าหวางเฟยแม้ตื่นตระหนกแต่ก็ยังพูดออกมาอย่างมิเกรงกลัว
“เจ้า เจ้า ! ”
มู่เหล่าหวางเฟยโกรธจนพูดมิออกเสียแล้ว
“เหล่าหวางเฟยเจ้าคะ” ฟางจูที่ยืนอยู่ข้างมู่เหล่าหวางเฟยรีบโดดเข้ามาขวางทันทีเพื่อปกป้องเจ้านาย
“ชิงเฟิง ! ” อันหลิงเกอตะโกนขึ้นมา
เมื่อครู่ชิงเฟิงมิกล้าเข้ามารบกวนจึงได้แต่แอบเสียใจอยู่เงียบ ๆ ตอนนี้เมื่อเห็นว่าท่านอ๋องปลอดภัยแล้วจึงแสดงตัวออกมา
“พระชายาขอรับ”
“จงพาท่านอ๋องกลับจวน ! ” อันหลิงเกอออกคำสั่งพร้อมหัวเราะออกมา ก่อนจะเดินทางกลับจวน
ส่วนมู่เหล่าหวางเฟยยังยืนโมโหอยู่ที่เดิม จากนั้นมินานก็ให้ฟางจูพากลับจวนไปด้วย
“จริงสิ อีกประเดี๋ยวให้ปี้จูและหมิงซินไปรับบุตรของข้าทั้งสองกลับมาด้วย”
หลังกลับถึงจวนแล้วอันหลิงเกอก็ออกคำสั่ง จากนั้นก็เดินไปที่เรือนฝูหลิงทันที ส่วนมู่เหล่าหวางเฟยที่ตามมาก็ได้ยินและก็รู้สึกแข้งขาอ่อนแรงจนเกือบจะล้มลงไป
นางต้องตกอยู่ในกำมือของอันหลิงเกอจริงหรือ !
แท้ที่จริงแล้วอันหลิงเกอก็เหนื่อยล้าเต็มทีเพราะการสังหารคนพวกนั้นทำให้นางใช้พลังไปมิน้อย ทันทีที่เดินเข้าด้านในเรือนฝูหลิงแล้วนางก็ส่งมู่เยว่ให้สาวใช้และนางก็ทิ้งตัวลงนอนทันที
กระทั่งอันหลิงเกอตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็รู้สึกว่าสมองยุ่งเหยิงไปหมด มิรู้ว่าเกิดอันใดขึ้นกับตนบ้าง รู้สึกว่าความทรงจำนั้นช่างสับสนยิ่งนักจนมิรู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ใดกันแน่
“พระชายา ท่านตื่นแล้วเจ้าค่ะ” เสียงของปี้จูดังที่ข้างหู อันหลิงเกอจึงลืมตาขึ้นอีกครั้งก่อนจะพบว่ามีใบหน้าแสนสดใสกำลังมองนางอยู่ด้วยรอยยิ้ม ทว่าดวงตามีน้ำตาคลออยู่
“พระชายา สนมหลิงเอ๋อช่างกล้ายิ่ง ปี้จูตกใจหมดเลยเจ้าค่ะ” ปี้จูซับที่หางตาของตนขณะเอ่ยกับอันหลิงเกอ
อันหลิงเกอจึงค่อย ๆ เรียบเรียงได้ว่าก่อนหน้านี้เกิดเรื่องอันใดขึ้นบ้าง หลิงเอ๋อฆ่าตัวตาย ส่วนมู่จวินฮาน…
“แล้ว…ท่านอ๋องเล่า ? ” สมองของอันหลิงเกอปรากฏภาพมากมายทับซ้อนกันไปหมด ตอนนี้มู่จวินฮานเป็นเช่นไรบ้าง !
“เรียนพระชายา ท่านอ๋องมิเป็นไรมากแล้ว พูดกันว่าท่านอ๋องสังหารสนมหลิงเอ๋อเพื่อปกป้องท่าน ส่วนเหล่าที่ปรึกษาก็ไปจากที่นี่หมดแล้ว ตอนนี้ท่านอ๋องกำลังพักผ่อนอยู่ที่เรือนข้างเจ้าค่ะ”
คำพูดของปี้จูฟังแล้วสมเหตุสมผลยิ่งนัก แต่เหตุใดในใจของอันหลิงเกอยังรู้สึกว่ามีบางอย่างมิถูกต้อง
หรือว่าทั้งหมดนี้ชิงเฟิงเป็นคนจัดการ เนื่องจากการตายของเหล่าที่ปรึกษาจวนอ๋องมู่จะพูดออกไปมิได้เด็ดขาด
“ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าออกไปก่อนเถิด” อันหลิงเกอมองปี้จูก่อนจะให้ถอยออกไป
หลังปี้จูออกไปแล้วอันหลิงเกอจึงได้ใคร่ครวญอยู่นานแต่ก็หาได้คำตอบไม่ จวบจนความง่วงคืบคลานเข้ามาอีกครั้งนางจึงหยุดคิดและหลับไป
ในความฝัน
นางเห็นภาพว่ามู่จวินฮานบาดเจ็บได้เยี่ยงไร เห็นว่าตนเดือดดาลมากเพียงใดและการตื่นขึ้นมาของฟางหลิงซู่ทำให้นางรู้สึกยินดีมากแค่ไหน สุดท้ายนางยังเอาชนะมู่เหล่าหวางเฟยได้อีกด้วย
เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งอันหลิงเกอจึงเปลี่ยนชุดก่อนจะเดินไปที่ห้องหนังสือของมู่จวินฮาน
แม้ต้องผ่านเรื่องราวมามากมาย ทว่าแค่เห็นหน้าของมู่จวินฮานแล้วนางก็รู้สึกว่าทุกอย่างช่างคุ้มค่าเหลือเกิน
“จวินฮาน” อันหลิงเกอพุ่งตัวเข้าไปกอดเขาเอาไว้ มู่จวินฮานยังมิทันได้ตั้งตัวก็ถูกนางกอดไว้แน่นเสียแล้ว นางกอดเขาอยู่เช่นนั้นมิยอมปล่อย
“กู่เหนียงโปรดรักษามารยาทด้วย” น้ำเสียงของมู่จวินฮานแข็งกระด้างเล็กน้อย ตอนนี้ในห้องหนังสือนอกจากมู่จวินฮานแล้วยังมีขุนนางอีกหลายคนอยู่ด้วย เมื่อพวกเขาเห็นการกระทำเช่นนั้นของอันหลิงเกอต่างก็หันหน้าหนีโดยมิกล้ามองต่อ
อันหลิงเกอเงยหน้าขึ้น นางยังทำราวกับมิเห็นคนเหล่านั้นและมองมู่จวินฮานด้วยดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำใส มิรู้เพราะเหตุใดเรื่องของหลิงเอ๋อถึงทำให้นางรู้สึกอ่อนไหวมากเพียงนี้
เสี้ยวเวลาที่เห็นมู่จวินฮานแล้ว อันหลิงเกอรู้สึกมีความสุขยิ่งนัก เขายังอยู่ข้างกายนางเช่นนี้ช่างเป็นเรื่องที่ดีจริง ๆ
“ท่านอ๋อง พระชายา ถ้าเช่นนั้นพวกเราขอตัวลาก่อนขอรับ” เหล่าขุนนางเมื่อเห็นท่าทางของอันหลิงเกอก็มิกล้าอยู่ต่อจึงทยอยบอกลามู่จวินฮานและออกจากห้องไป
“กู่เหนียง นี่คืออันใด ? ” เสียงของมู่จวินฮานเต็มไปด้วยความเย็นชาก่อนจะผลักอันหลิงเกอออกและนั่งลงเก้าอี้เพื่อรอคำตอบจากนาง
“ข้า…” อันหลิงเกอตกตะลึงทันที นี่เขา…ความจำเสื่อมอีกแล้วหรือ ?