บทที่ 207 ทำไมถึงไม่จัดการผู้หญิงคนนี้ซะ
เสี่ยวเข่อลี่มองไปข้างหลังเธออย่างหวาดกลัวขึ้นเรื่อยๆ คนที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่ยอมให้ใครเดินนำหน้าเลย พวกเขามีเครื่องตรวจจับอยู่ในมือซึ่งสามารถตรวจเจอห้องลับและประตูกลได้อย่างอัตโนมัติ พวกเขาไม่จำเป็นต้องเจาะรหัสด้วยซ้ำ พวกเขาเดินผ่านไปโดยไม่มีอะไรมาขวางเลยราวกับว่าเป็นบ้านตัวเอง
เสี่ยวเข่อลี่เดาเรื่องตัวตนของคนพวกนี้ไม่ออกอีกแล้ว เธอมีลางสังหรณ์ว่าครั้งนี้เธอคงเจอของจริงเข้าให้แล้ว
ทีมเข้าตรวจที่ละห้องๆแต่ฮวงฟูอี้ก็ยังไม่เจอมู่หรงเสวี่ยเลยรู้สึกใจร้อนรน สุดท้ายเขาก็มาถึงห้องสุดท้าย เป็นห้องที่มู่หรงเสวี่ยหายตัวไป หลงอี้เตะประตูให้เปิดออกด้วยเท้าข้างเดียว อย่างไรก็ตามคนที่พวกเขาหวังว่าจะได้เจอแต่ก็ยังไม่เจอ มีเพียงเชือกแขวนอยู่เหนือพื้น
สีหน้าของฮวงฟูอี้เย็นชา เขาได้กลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของมู่หรงเสวี่ย ถึงแม้มันจะแค่จางๆแต่เขาก็จำไม่ผิดแน่ๆ เขารีบยกปืนและเล็งไปที่เสี่ยวเข่อลี่ที่เดินตามเขามาทันที “พูดมา เธอเอาคนไปซ่อนไว้ที่ไหน?”
เสียงไกปืนทำให้สีหน้าของเสี่ยวเข่อลี่ซีดเผือดอีกครั้ง เธอพยายามเก็บกดความกลัวไว้ในหัวใจและรีบยิ้มออกมาอย่างเกรงๆและพูดว่า “คน…คนไหนคะ ฉันจำไม่เห็นได้เลย…”
“ถ้าเป็นอย่างนั้น งั้นเธอก็ไม่จำเป็นต้องมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว!” ฮวงฟูอี้กำลังจะลั่นไกปืน
“เดี๋ยว! ฉันรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน อย่าเพิ่งยิง!” เสี่ยวเข่อลี่ไม่กล้าที่จะเสี่ยงเรื่องความปรานีของชายตรงหน้า
“พูดมา”
“เธอ…เธออยู่ในห้องนี้!” ไม่มีอะไรสำคัญมากไปกว่าชีวิต เสี่ยวเข่อลี่จึงรีบพูดออกไป
สายตาของฮวงฟูอี้แวบประกายทำลายล้าง ห้องนี้ว่างเปล่า นี่เธอบอกว่าในห้องนี้จริงๆงั้นเหรอ?!!
“วางปืนลงก่อน จริงๆนะคะ ฉันสาบาน เธออยู่ในห้องนี้จริงๆแต่จู่ๆก็หายตัวไป เธอไม่ได้อยู่ในโลกนี้แต่อยู่อีกมิติหนึ่ง!” เสี่ยวเข่อลี่รีบพูดออกมาให้จบโดยไม่มีปิดบัง ในตอนนี้เธอหวังว่ามู่หรงเสวี่ยจะออกมา
หัวใจของฮวงฟูอี้สั่นเทอม นึกถึงเรื่องที่มู่หรงเสวี่ยหายไปครั้งที่แล้ว นี่มู่หรงเสวี่ยหายตัวไปอีกแล้วจริงๆเหรอ
เขายกปืนขึ้นมาและยิงไปที่เสี่ยวเข่อลี่ ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้ เสี่ยวเสวี่ยก็คงไม่หายตัวไป
เสี่ยวเข่อลี่รีบหลบอย่างเร็วแต่ก็ยังช้าไปหน่อย เธอถูกยิง เธอรีบพูดออกมาโดยไม่สนใจแผลที่มือเลย “เดี๋ยวก่อน ฉันรู้ความลับทั้งหมดของมู่หรงเสวี่ย รวมทั้งเรื่องว่าทำไมเธอถึงหายตัวไปด้วย?!!”
ฮวงฟูอี้อยากที่จะยิงต่ออีก แต่ทันทีที่เขาได้ยินเรื่องนี้ เขาก็หยุด แต่เธอมันก็แค่มดตัวเล็กๆ เขาจะฆ่าเสี่ยวเข่อลี่ตอนไหนก็ได้ แต่เขาอยากที่จะรู้เรื่องของเสี่ยวเสวี่ย หลังจากที่เขาถามจบแล้วเขาจะฆ่าเธอซะ
ในตอนนี้ จู่ๆมู่หรงเสวี่ยก็แวบออกมา เธอเห็นตั้งแต่ตอนที่ฮวงฟูอี้เข้ามาแล้ว แต่เห็นว่าเสี่ยวเข่อลี่เองก็อยู่ด้วยดังนั้นเธอจึงอยากที่จะดูสภานการณ์ก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ
เธอต้องยอมรับเลยว่าเสี่ยวเข่อลี่ฉลาดมากและหาทางรอดให้ตัวเองได้ตลอดทุกครั้ง
ทันทีที่ฮวงฟูอี้เห็นมู่หรงเสวี่ยปรากฏตัวออกมา เขาก็รีบวิ่งไปหาเธอทันทีแล้วกอดเธอไว้แน่น ร่างกายของเขายังสั่นอยู่เล็กน้อย
“ฉันไม่เป็นไร…” มู่หรงเสวี่ยพูดอย่างอ่อนโยนเพื่อพยายามปลอบใจที่ร้อนรนของฮวงฟูอี้
หลังจากนั้นสักพักฮวงฟูอี้ก็ปล่อยเธอและมองเธอด้วยสายตาที่เจ็บปวด “ฉันไม่มีค่าในใจเธอเลยงั้นเหรอ? ทำไมเธอถึงไม่บอกฉัน?”
หัวใจของมู่หรงเสวี่ยสั่นเทอมแล้วพูดออกมา “เพราะฉันเชื่อนายถึงได้มอบคุณปู่คุณย่าที่สำคัญกับฉันที่สุดไว้กับนายไง อี้อย่าโกรธเลยนะ เมื่อกลับไปแล้วฉันจะอธิบายให้ฟังทีหลัง…” ตอนนี้ไม่มีอะไรที่ต้องปิดบังแล้ว
หลงอี้และคนอื่นๆก็ยังอยู่ในห้องด้วย ปากของพวกเขาอ้าจนแทบจะถึงพื้น นี่พวกเขาตาฝาดไปหรือเปล่า?!
ฮวงฟูอี้เองอยากที่จะถามว่าเธอทนได้ยังไงที่ทำให้เขาเป็นห่วงขนาดนี้แต่ทันทีที่เห็นสายตาอ่อนโยนของเธอ ความร้อนรนเพราะความเป็นห่วงก็จางหายไปในทันที
“จัดการกับผู้หญิงคนนี้ก่อน” มู่หรงเสวี่ยแวบสายตาเย็นชาและพูดอย่างโกรธเกรี้ยว
เสี่ยวเข่อลี่รีบเปลี่ยนท่าทางทันทีแล้วพูดพร้อมรอยยิ้ม “เสี่ยวเสวี่ย เธอพูดแบบนี้ได้ยังไง? ก่อนหน้านี้เราก้สนิทกันมาตลอดเลยนะ ฉันยังเป็นลูกพี่ลูกน้องเธออยู่นะ…”
“ลูกพี่ลูกน้องงั้นเหรอ?! เธอไม่คู่ควรหรอก!” ความรู้สึกอาฆาตแวบเข้ามาในประกายสายตาของมู่หรงเสวี่ยทันที
เธอแย่งปืนมาจากฮวงฟูอี้และยิงเข้าที่ต้นขาของเสี่ยวเข่อลี่
“อ่า”
เสี่ยวเข่อลี่ล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวดและเอามือกุมไว้ที่บาดแผล แล้วเธอก็เริ่มหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
ดวงตาของมู่หรงเย็นชา ยกปืนขึ้นยิงเสี่ยวเข่อลี่อีกครั้ง เธอไม่ควรที่จะทำแบบนั้นกับพ่อแม่ของเธอ!!!
อย่างไรก็ตาม ฮวงฟูอี้แย่งปืนกลับไป เธอตกใจและมองไปที่ฮวงฟูอี้อย่างประหลาดใจและถามออกไป “อี้?”
“อย่าทำให้มือตัวเองแปดเปื้อน ส่งเธอให้พวกเขาเถอะ…” ไม่มีประเด็นอื่น ผู้หญิงคนนี้บอกว่าเธอรู้ทุกอย่างเรื่องเสี่ยวเสวี่ยและเขาอยากที่จะรู้ว่าทำไม ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อเสี่ยวเสวี่ย ครั้งที่แล้วเขาเคยถามเรื่องนี้กับเสี่ยวเสวี่ยแล้วแต่เห็นได้ชัดว่าเสี่ยวเสวี่ยไม่อยากที่จะตอบเขาและยังบอกปัดเขาอีก
ตอนนี้ร่างกายของเสี่ยวเสวี่ยเต็มไปด้วยความเกลียดซึ่งทำให้เขาประหลาดใจอย่างมาก เขาตรวจและจำเรื่องของเสี่ยวเสวี่ยไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนก็ตามได้จนหมดแล้ว อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่เจอเรื่องที่ทำให้เสี่ยวเสวี่ยเกลียดผู้หญิงตรงหน้าได้ขนาดนี้จึงทำให้เขาเกิดความสงสัยและความจริงที่ว่าเขาไม่รู้เรื่องทำให้เขายิ่งรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก
มู่หรงเสวี่ยตัวแข็ง แต่ยังไงซะก็ไม่ได้แย่งปืนกลับมา
เสี่ยวเข่อลี่หยุดเสียงหัวเราะและรอยยิ้มแวบขึ้นมาในสายตาของเธอ พูดง่ายๆว่าเธอรอดไปได้เพียงชั่วคราว เมื่อกี้เธอคิดว่าตัวเองเกือบที่จะตายแต่โชคดีที่ถูกยิงไปแค่สองครั้ง เดี๋ยวอีกไม่นานพ่อที่แสนดีของเธอก็คงจะได้ยินข่าว ตราบใดที่เธอยังไม่ตาย อีกไม่นานเธอก็จะมีคนมาช่วย มู่หรงเสวี่ย นังผู้หญิงชั้นต่ำนั่นทรงอำนาจมากกว่าในชีวิตที่แล้วมากแต่ก็สนุกดีเหมือนกัน
ดูเหมือนว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นแฟนของเธอ น่าเสียดายจริงๆที่มาคบกับมู่หรงเสวี่ย อีกอย่างเธอชอบผู้ชายคนนี้มากด้วย ในชีวิตที่แล้ว เธอแย่งฟางฉีฮัวมาได้แต่ในชีวิตนี้เธอก็จะแย่งผู้ชายคนนี้ของเธอด้วยเหมือนกัน
“ไปจัดการกับคนข้างนอกแล้วพาผู้หญิงคนนี้กลับไปที่ฐาน!” ฮวงฟูอี้พูดอย่างเย็นชา
อย่างไรก็ตามมู่หรงเสวี่ยไม่อยากที่จะเชื่อจึงจับไปที่แขนเสื้อของฮวงฟูอี้ “ทำไมนายถึงไม่จัดการผู้หญิงคนนี้ล่ะ?”
มู่หรงเสวี่ยกัดฟันแน่นและจู่ๆก็นึกถึงตัวตนของเสี่ยวเข่อลี่ขึ้นมาได้ เธอพูดกับฮวงฟูอี้ “อีกอย่าง เธอเกี่ยวข้องกับองค์กรนั้นด้วย นายหาเบาะแสจากเธอได้…” เธอเกือบที่จะฆ่าฉัน องค์กรพวกนั้นควรที่จะต้องถูกกำจัดโดยเร็วที่สุด เธอมันใจร้ายจริงๆ”
“เธอหมายถึง…” ฮวงฟูอี้เองก็มีท่าทางจริงจัง
มู่หรงเสวี่ยพยักหน้าและคนที่อยู่ในห้องวิจัยต่างก็ยังเคร่งเครียดกันอยู่
ดวงตาของฮวงฟูอี้ที่มองตรงไปที่เสี่ยวเข่อลี่เต็มไปด้วยความมุ่งร้าย ตั้งแต่เมื่อหลายเดือนก่อน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งทำให้เขาโกรธแต่อีกฝ่ายก็ยังหลบซ่อนราวกับหนูสกปรก
หลงอี้ส่งสัญญาณให้ลูกน้องใส่กุญแจมือเสี่ยวเข่อลี่แล้วก็ลากเธอไปอย่างไร้ความปรานี โดยไม่สนใจอาการบาดเจ็บของเสี่ยวเข่อลี่ที่มือและขาเลย เสี่ยวเข่อลี่เองก็ต้องอดทนมากด้วยเหมือนกัน เธอเพียงแค่กัดฟันแน่นและไม่ส่งเสียงแสดงความเจ็บปวดออกมาเลย
การประเมินเสี่ยวเข่อลี่ของมู่หรงเสวี่ยขึ้นไปอยู่ในระดับที่สูงขึ้นมาก ผู้หญิงที่ยังหัวเราะได้หลังจากที่ถูกยิงไปถึงสองครั้งไม่ใช่คนที่ดีนักหรอก นี่คือราคาที่เธอต้องจ่ายหลังจากที่ทำให้เธอต้องเสียเลือดในชีวิตที่แล้ว
เมื่อถึงเวลาที่ฮวงฟูอี้และมู่หรงเสวี่ยเดินออกไป คนพวกนั้นก็ทำความสะอาดจนหมดจดแม้แต่รอยคราบเลือดที่พื้นก็ถูกจัดการจนหมดไม่เหลือ นี่ทำให้หัวใจของเสี่ยวเข่อลี่สั่นเทอมอีกครั้ง อีกฝ่ายพูดถึงองค์กรแบบไหนกันนะ? เมื่อกี้ที่มู่หรงเสวี่ยพูดหมายความว่ายังไงกัน? หรือว่าเธอจะรู้เรื่ององค์กรของพ่อเธอ?
หัวใจของเสี่ยวเข่อลี่หนักอึ้ง ถ้าอีกฝ่ายไม่แม้แต่จะกลัวองค์กรของพ่อเธอ งั้นก็มีเพียงองค์กรเดียวเท่านั้น นั่นคือดราก้อนพาวิลเลี่ยน…เมื่อกี้ลูกน้องที่อยู่ข้างๆเรียกเขาว่า “ดราก้อนมาสเตอร์” แค่คิดถึงเรื่องนี้ก็ทำให้เสี่ยวเข่อลี่รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที ถ้าเป็นดราก้อนพาวิลเลี่ยนจริงๆ งั้นนี่ก็เป็นปัญหาใหญ่แล้วจริงๆ
เธอไม่รู้ว่าพ่อจะยอมเสี่ยงเปิดเผยองค์กรเพื่อลูกสาวตัวเองหรือเปล่า…ดวงตาของเสี่ยวเข่อลี่หม่นขึ้นอีกครั้ง…ครั้งนี้ เธอทำพลาดแล้วจริงๆ
นังมู่หรงเสวี่ย เห็นได้ชัดว่าเป็นจิตวิญญาณที่ต่ำต้อย ในชีวิตที่แล้วเธอช่างน่าอับอายเหลือเกิน เธอไม่ได้ดูเหมือนคนเลย แล้วทำไมในชีวิตนี้ถึงได้คู่ควรกับผู้ชายแบบดราก้อนมาสเตอร์ได้…ดวงตาของเสี่ยวเข่อลี่แวบประกายของความอิจฉา
ในเมื่อเธอไม่ได้กำไลมิติลับ งั้นเธอก็ไม่อยากได้แล้ว เมื่อกี้ดูเหมือนผู้ชายคนนั้นจะสนใจคำพูดของเธอ นี่เป็นโอกาสเดียวของเธอ น่าสนใจ ถ้าในชีวิตนี้เธอสามารถที่จะแยกผู้ชายของมู่หรงเสวี่ยมาได้ สีหน้าของเธอจะดูน่าขำแค่ไหนนะ
สมาชิกทีมของดราก้อนพาวิลเลี่ยนและมู่หรงเสวี่ยเกือบที่จะยิงเธอ เธอหัวเราะไปตลอดทางซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกขนลุก
เมื่อกลับมาถึงฐานที่ดราก้อนพาวิลเลี่ยน สมาชิกของทีมก็พาตัวเสี่ยวเข่อลี่ไปขังที่ห้องใต้ดินของดราก้อนพาวิลเลี่ยนทันทีและเฝ้าห้องนี้เป็นพิเศษ
“พี่ชายอย่าเพิ่งไป ฉันอยากให้คนมาช่วยทำแผลให้ฉันหน่อย ไม่งั้นคืนนี้ฉันคงตายแน่ๆ” เสี่ยวเข่อลี่ไม่สนใจท่าทางของเธอที่ตอนนี้กำลังนอนอยู่ที่พื้นและพูดออกมาอย่างเหลาะแหละ
สมาชิกของทีมขมวดคิ้วและพูดออกมาอย่างเย็นชา “เป็นนักโทษยังกล้าที่จะมาต่อรองอีก ฝันไปเถอะ!” เมื่อพูดจบ เขาก็กำลังจะเดินออกไป
“ฮ่าฮ่าฮ่า ดราก้อนมาสเตอร์ของนายดูเหมือนจะมีเรื่องที่จะถามฉันนะ เห็นไหม ขาฉันยังเลือดไหลอยู่เลย ถ้าฉันตาย ก็กลัวว่านายจะต้องลงโทษไปด้วย” เสี่ยวเข่อลี่ไม่ได้ล้อเล่น เธอเวียนหัวเพราะเสียเลือดไปมาก