ตอนที่ 1727 ไม่ไว้ใจ (3)
บรรยากาศในห้องอึดอัดเล็กน้อยจื่อจินยืนทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าขยับและไม่กล้าพูดอะไร เอาแต่ก้มหน้า ใบหน้าแดงก่ำ
จวินอู๋เสียมองสภาพของจื่อจินแล้วยกชาขึ้นจิบช้าๆ ก่อนจะพูดว่า “จื่อจิน เจ้ายังจำได้ไหมว่าเจ้าตามข้ามาที่วิหารจิงหงทำไม?”
เสียงของจวินอู๋เสียเย็นชามากเมื่อจื่อจินได้ยินจึงอดตัวสั่นไม่ได้ จื่อจินไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ได้แต่พยักหน้าเล็กน้อย
“ถ้าเจ้ายังจำได้เจ้าก็น่าจะรู้ว่าฐานะของเจ้าคืออะไร เจ้าเป็นเพียงผู้สังเกตการณ์ เหตุผลเดียวที่ข้าให้เจ้ามาที่นี่ก็เพื่อให้เจ้ากลับไปบอกทุกอย่างที่เจ้าเห็นที่นี่ให้กับคนที่ควรรู้ ถ้าเจ้ายังไม่รู้เรื่องนี้ ข้าสามารถส่งเจ้ากลับไปตอนนี้ได้เลยและเปลี่ยนเอาคนอื่นที่เหมาะสมกว่ามาแทน” จวินอู๋เสียไม่สนใจว่าพันธมิตรของนางจะเข้าใจหรือไม่ นางไม่คุ้นเคยกับการอธิบายการกระทำของนางให้คนอื่นฟัง และรู้สึกว่าไม่มีความจำเป็นต้องทำเช่นนั้น
ในการเป็นพันธมิตรนั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดนอกจากผลประโยชน์ของทั้งสองฝ่ายก็คือความไว้วางใจ นางไม่สนว่าจื่อจินจะมองนางอย่างไร ตราบใดที่เด็กสาวไม่ขัดขวางการกระทำของนาง แม้ว่าลึกๆในใจจื่อจินจะไม่ชอบนาง จวินอู๋เสียก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไรที่ต้องไม่พอใจ
แต่ตอนนี้ความรู้สึกของจื่อจินส่งผลโดยตรงต่อการกระทำของนางจนถึงขั้นเริ่มสงสัยในการเจตนาของจวินอู๋เสีย นี่ไม่ใช่พันธมิตรแบบที่จวินอู๋เสียต้องการ
คนที่สงสัยนางไม่ไว้ใจนาง จนถึงขั้นสอบถามและแทรกแซงการกระทำของนาง เป็นคนที่นางไม่ต้องการเก็บไว้ข้างกายอีกต่อไป
ใบหน้าของจื่อจินซีดขาวปราศจากสีเลือดทันทีนางเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เสียอย่างตื่นตระหนก นางไม่คิดว่าความหุนหันพลันแล่นเพียงครั้งเดียวของนางจะทำให้จวินอู๋เสียตัดสินนางอย่างเข้มงวดรุนแรงเช่นนี้
ปกติจวินอู๋เสียไม่ค่อยพูดนิสัยนางก็เย็นชาและเฉยเมยจนทำให้ลืมไปได้ง่ายๆว่านางก็มีอารมณ์ความรู้สึก ท่าทางสงบนิ่งใจเย็นและมีเหตุผลมากเกินไปของนางทำให้คนอื่นขาดความยับยั้งชั่งใจได้ ดังนั้นจื่อจินจึงเริ่มไม่เกรงใจมากขึ้นเรื่อยๆ
คิดไม่ถึงว่าจวินอู๋เสียไม่คิดจะให้นางได้มีโอกาสชี้แจงความจริง
“ไม่!คุณชายจวิน! ข้าผิดไปแล้ว! ให้โอกาสข้าอีกครั้งเถอะ! ข้าไม่กล้าพูดพล่อยๆอีกแล้ว” จื่อจินอ้อนวอนขณะมองจวินอู๋เสียด้วยใบหน้าซีดเผือด นางเป็นคนสัญญากับประมุขเองว่าจะมาที่วิหารจิงหงกับจวินอู๋เสีย แต่หากผ่านไปไม่กี่วันนางก็ถูกจวินอู๋เสียส่งกลับไปแบบนี้ นางจะอธิบายกับประมุขว่าอย่างไร?
จวินอู๋เสียมองจื่อจินอย่างเย็นชาใบหน้านิ่ง
“เจ้าไม่ไว้ใจข้า”
จื่อจินตัวแข็งทื่อนางคิดจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่สามารถเอ่ยออกมาได้แม้แต่คำเดียว
[เป็นความจริงนางไม่ไว้ใจจวินอู๋]
ตั้งแต่วันนั้นที่เวทีประลองความคิดของนางเกี่ยวกับจวินอู๋เสียก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างรุนแรง นางไม่สามารถปฏิบัติกับจวินอู๋เสียเช่นพันธมิตรที่เชื่อถือได้อีกต่อไป การกระทำของจวินอู๋เสียทำให้นางหวาดกลัว ทำให้นางเห็นว่าจวินอู๋เสียไร้หัวใจเพียงใด พวกเขาเป็นเพียงพันธมิตรที่ใช้ประโยชน์ซึ่งกันและกัน ร่วมมือกันเพียงเพื่อผลประโยชน์ของแต่ละฝ่ายเท่านั้น
ไม่ใช่สหาย
“เรื่องที่เจ้าไม่ไว้ใจข้าข้าไม่สน ข้าไม่ต้องการให้เจ้าไว้ใจข้า แต่ข้าจะไม่ยอมให้ใครมายุ่งกับการกระทำของข้า เจ้าเข้าใจหรือไม่?” จวินอู๋เสียมองจื่อจินอย่างเย็นชา น้ำเสียงของนางก็เย็นเยียบจนแทบจะเป็นน้ำแข็ง
จื่อจินยิ่งหน้าซีดนางพยักหน้าด้วยความสั่นเทา ดวงตามีน้ำตาคลอ ในที่สุดนางก็ตระหนักได้ว่าศิษย์ของวิหารหยกวิญญาณมีมากมายแค่ไหน! จวินอู๋เสียแค่ต้องการใครสักคนจากวิหารหยกวิญญาณ ใครก็ได้ไม่จำเป็นต้องเป็นนาง
นางเป็นคนอาสาทำเรื่องนี้เองนางจึงไม่มีทางถอยออกมาได้
ตอนที่ 1728 ไม่ไว้ใจ (4)
ไม่สามารถตอบประมุขได้และไม่สามารถเผชิญหน้ากับพี่สาวน้องสาวที่อยู่ในวิหารได้ นางเป็นคนอาสาทำเรื่องนี้เองก่อนที่จะมีใครรู้ด้วยซ้ำ แล้วนางจะกลับไปตอนนี้ได้อย่างไร?
จื่อจินกำกระโปรงแน่นน้ำตาไหลอาบแก้มอย่างเงียบๆ
แววตาของจวินอู๋เสียไม่มีความเห็นอกเห็นใจอยู่เลยหลังจากนั้นครู่หนึ่งนางก็พูดขึ้นว่า “นี่เป็นครั้งแรก จะไม่มีครั้งที่สอง”
จื่อจินพยักหน้าในใจรู้ว่าจวินอู๋เสียยอมอ่อนข้อให้แล้ว
“ไปได้แล้ว”จวินอู๋เสียพูด
จื่อจินตัวสั่นขณะลุกขึ้นยืนและถอยออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ
“จื่อจินนาง……” เยว่อี้ที่นอนอยู่บนเตียงพูดขึ้นอย่างลังเล เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจื่อจินถึงไม่ไว้ใจจวินอู๋เสีย ในเมื่อจื่อจินรู้จักจวินอู๋ก่อนเขา แม้แต่เขายังเห็นได้อย่างชัดเจนเลย แล้วทำไมนางถึงไม่เข้าใจ?
“เจ้าไม่ต้องใส่ใจหรอกสนใจแค่รักษาตัวของเจ้าให้หายเถอะ” จวินอู๋เสียพูดพร้อมกับมองเยว่อี้
เยว่อี้ไม่ได้พูดอะไรต่อเนื่องจากการร่วมมือครั้งนี้เป็นการตกลงกับจวินอู๋เสียเพียงคนเดียว ความสัมพันธ์ของเขากับจื่อจินยิ่งห่างไปอีกขั้น เนื่องจากนั่นเป็นคนของจวินอู๋เสีย เขาจึงไม่อยู่ในฐานะที่จะพูดอะไรได้
จวินอู๋เสียลุกขึ้นยืนและดึงจวินอู๋เหยาที่นั่งอยู่ข้างๆนางออกไปจากห้องของเยว่อี้พร้อมกันหลังออกจากห้องของเยว่อี้ จวินอู๋เสียก็พาจวินอู๋เหยากลับไปที่ห้องของนางและปิดประตูตามหลัง
“ท่านคิดจะฆ่านางหรือ?”จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นมองสบดวงตาดำสนิทของจวินอู๋เหยา ตอนที่จื่อจินสงสัยนางเมื่อครู่ จวินอู๋เสียรู้สึกได้ถึงรังสีฆ่าฟันอย่างรุนแรงที่ปล่อยออกมาจากจวินอู๋เหยา แม้ว่าสิ่งที่เขาขยี้ไปเมื่อครู่จะเป็นเพียงช้อน จวินอู๋เสียก็รู้ดีว่าในตอนนั้นเขาอยากขยี้จื่อจินมากกว่า
จวินอู๋เหยายื่นมือออกไปโอบจวินอู๋เสียเอาไว้ในอ้อมกอดและพูดเบาๆว่า “ใช่แล้ว”
เด็กสาวโง่เขลาเช่นนั้นมีคุณสมบัติอะไรมามีชีวิตอยู่ต่อหน้าจวินอู๋เสีย?
“ข้าอยากฆ่าแต่เจ้าไม่ยอมให้ข้าทำ เสี่ยวเสียเอ๋อร์ ที่เจ้าว่ากล่าวตักเตือนและไล่นางออกไปเช่นนั้น ไม่ใช่ว่าเจ้ากลัวข้าจะลงมือฆ่านังเด็กโง่นั่นก่อนหรอกหรือ?” จวินอู๋เหยาใช้นิ้วม้วนผมของจวินอู๋เสียเล่น ดวงตาสีดำสนิทของเขาทอประกายแสงสีม่วงแวบหนึ่ง
เขาเคยชินกับการใช้อำนาจเผด็จการใครที่ขัดหูขัดตาก็ฆ่าซะ ยกเว้นสิ่งที่เกี่ยวข้องกับจวินอู๋เสียเท่านั้นที่เขาจะแสดงความอดทนขั้นสูงออกมา ถ้าวันนี้จื่อจินไม่ได้เกี่ยวข้องกับจวินอู๋เสีย ตอนที่จื่อจินอ้าปากพูด คอนางก็ถูกเชือดแล้ว
จวินอู๋เสียสูดหายใจเข้าลึกๆเมื่อกี้ที่นางตำหนิจื่อจินอย่างรุนแรงก็เพื่อแสดงจุดยืนของนางในเรื่องนี้ให้จวินอู๋เหยาเห็นอย่างชัดเจน
“นางเป็นศิษย์ของวิหารหยกวิญญาณข้อตกลงระหว่างข้ากับประมุขวิหารหยกวิญญาณในการร่วมมือกันยังอยู่ จื่อจินตามข้ามาที่นี่ ถ้าข้าปล่อยให้ท่านฆ่านางได้ตามใจชอบ ข้าคงไม่สามารถอธิบายเรื่องนี้กับประมุขวิหารหยกวิญญาณได้”
“งั้นก็ฆ่าเขาด้วยซะเลยเจ้าก็ไม่ต้องอธิบายอะไรแล้ว” จวินอู๋เหยาหัวเราะเบาๆ ในสายตาเขา สิ่งที่เรียกว่าวิหารหยกวิญญาณก็เป็นแค่แมลงที่เขาสามารถบดขยี้ให้ตายได้อย่างง่ายดาย
จวินอู๋เสียกลับส่ายหน้า
“ศัตรูฆ่าได้พันธมิตรไม่ได้”
จวินอู๋เสียมีหลักการของตัวเองอยู่เมื่อนางร่วมมือกับใคร หากอีกฝ่ายไม่ได้ทำอะไรผิด นางจะไม่ตัดสินใจฉีกสัญญาเพียงฝ่ายเดียว นี่เป็นเรื่องของความซื่อสัตย์จริงใจ
ถ้าวันนี้นางฆ่าพันธมิตรของตนได้วันหน้านางจะหาพันธมิตรได้อย่างไร?
“ตามใจเจ้าทุกอย่างขึ้นอยู่กับเจ้า แต่……” คำพูดของจวินอู๋เหยาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน