เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 645
พูดตามตรง เขาชอบผู้ชายเปิดเผยแบบเจิงหยงมาก ถ้าเจิงหยงยังมีชีวิตอยู่ ลู่ฝานหวังว่าจะได้เป็นเพื่อนกับเขาด้วยใจจริง
ตอนนี้เหมือนอู่คงหลิงขยับได้เล็กน้อย หันหน้ามาอย่างยากลำบาก แล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายเอาอี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ไปซ่อนที่ไหน เจ้าดำด้วย ตอนนี้เราต้องการพวกเขา”
ลู่ฝานส่ายหน้า “ตอนนี้ออกมาไม่ได้ชั่วคราว”
เขาพูดความจริง เพราะการเปิดเข็มขัดอากาศธาตุ ต้องใช้ปราณชี่เล็กน้อย
แต่ตอนนี้ปราณชี่ทั้งตัวเขาอยู่ในสภาวะแช่แข็ง ขยับตัวได้ถือว่าดีมากแล้ว ของทั้งหมดในเข็มขัดอากาศธาตุ เขาไม่สามารถเอาออกมาได้ รวมไปถึงเจ้าดำกับอี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ในจวนอากาศธาตุด้วย
อู่คงหลิงยังอยากพูดอะไร แต่จู่ๆ มีเสียงดังมาจากด้านบน
กร๊อบ!
ลู่ฝานเงยหน้ามอง เห็นหินด้านบนแตกร้าวเป็นร่อง น้ำเย็นไหลลงมาเยอะขึ้น
“อยู่ที่นี่นานไม่ได้ รีบไป ไม่งั้นโดนน้ำเย็นแช่แข็งอีก พวกเราจบเห่จริงๆ แน่!”
ลู่ฝานพยักหน้า อุ้มอู่คงหลิงขึ้นมาอย่างไม่ลังเล แล้วค่อยๆ ลุกขึ้น
อู่คงหลิงตกใจ มองลู่ฝานอย่างตะลึง
แต่ลู่ฝานพูดอย่างแน่วแน่ว่า “วางใจเถอะ เราไม่ตายที่นี่หรอก”
พูดจบ ลู่ฝานเดินเข้าไปข้างใน หลบตรงที่น้ำหยดอย่างระมัดระวัง
เขาไม่อยากให้โลหิตเย็นโดนผิวหนังเขาอีกแม้แต่น้อย
อู่คงหลิงมองใบหน้าห้าวหาญของลู่ฝาน จู่ๆ แววตาดูเคลิ้ม
เธอเพิ่งเคยโดนผู้ชายอุ้มแบบนี้เป็นครั้งแรก ความรู้สึกนี้อธิบายเป็นคำพูดยาก
เธอเห็นแววตาแน่วแน่ของลู่ฝาน
ตอนนี้ความรู้สึกปลอดภัยทะลักขึ้นมา ราวกับว่าแค่มีลู่ฝานอยู่ ก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่น้อย
อันที่จริงลู่ฝานหน้าตาหล่อเหลามาก
“ฉันกำลังคิดอะไรอยู่ พระเจ้า ฉันกำลังคิดอะไรบ้าบออยู่”
อู่คงหลิงตั้งสติได้ แก้มแดงระเรื่อ
ลู่ฝานก้มมองอู่คงหลิง ยิ้มแล้วพูดว่า “เอ๊ะ หน้ามีเลือดฝาด ดูเหมือนเธอใกล้หายดีแล้ว ถ้าขยับได้ก็บอกด้วย”
พูดพลาง ลู่ฝานอุ้มอู่คงหลิงออกมาจากสถานที่อันตรายแล้ว
ที่นี่เป็นห้องที่สร้างด้วยหิน เดินได้ไม่นาน ลู่ฝานเห็นกำแพงเป็นเงาวาวและสะอาดหมดจด บนกำแพงมีมังกรสามหัวสีฟ้าแขวนอยู่
หัวมังกร ตัวเป็นงู มีเขาเดียว มังกรขนาดใหญ่ยาวประมาณสามร้อยกว่าเมตร เต็มกำแพงพอดี
บนตัวมีดาบและกระบี่เก้าเล่มปักอยู่ ดาบและกระบี่แต่ละเล่มเป็นประกาย ส่วนมังกรสามหัวตายไปนานแล้ว
“มังกรโลหิตสามหัว เป็นมังกรโลหิตสามหัว ใครสามารถฆ่ามังกรโลหิตสามหัวได้”
อู่คงหลิงพูดอย่างตกใจ
สายตาของลู่ฝานจ้องอยู่บนมังกรโลหิตสามหัว แล้วมองเงาคนด้านล่างกำแพง
ใช่ นั่นเป็นเงาคน แต่ผิวแห้งเหี่ยว หลับตานั่งอยู่ตรงนั้น ชุดคลุมบู๊ขนาดใหญ่ปกคลุมตัว ไม่มีลมหายใจสักนิด
ลู่ฝานลองเรียกดู
“สวัสดีครับผู้อาวุโส รบกวนกะทันหัน แต่จนปัญญาจริงๆ ครับ ผู้อาวุโสได้โปรดอภัย”
เสียงดังก้องในห้องที่สร้างจากหิน แต่คนข้างหน้าไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้กลับ
ลู่ฝานเดินเข้ามาดูอย่างละเอียด ผิวหนังของคนคนนี้ไม่มีความแวววาว ไม่มีแม้กระทั่งลมหายใจ
ตายแล้วเหรอ
ลู่ฝานเรียกว่าผู้อาวุโสอีกครั้ง แล้วเดินเข้าไปอีก
“ตายแล้ว เขาตายแล้ว”
อู่คงหลิงพูดออกมา
ลู่ฝานถอนหายใจ แล้วพูดว่า “น่าเสียดาย ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ ไม่แน่อาจพาเราออกไปได้”