บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 706
ท่าทีของเฟลิเป้ไม่มีวี่แววที่จะเปลี่ยนแปลงเลย
ราวกับว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนเดียวกับที่เขานอนด้วยเมื่อคืนนี้
เมเดลีน ยิ้มตอบเขา “อรุณสวัสดิ์ เคธี่” เธอยิ้มและหันไปหาเฟลิเป้ “ฉันสัญญากับแจ็ค ว่าจะพาเขาไปที่ร้านหนังสือหลังจากนี้ เพราะฉะนั้นฉันต้องขอตัวก่อนนะ”
เฟลิเป้ มองเธอด้วยความรัก “ผมจะโทรหาคุณนะ”
“ได้สิ” เธอพยักหน้า ก่อนที่เธอจะจากไป เธอพูดว่า “อย่าดื่มอีกนะ”
เฟลิเป้พยักหน้าและมองขณะที่เธอเดินจากไป
เคธี่มองดูรอยยิ้มที่หล่อเหลาและอ่อนโยนบนใบหน้าของเฟลิเป้ ก่อนเธอจะก้มหน้าลงอย่างสิ้นหวัง
เธอรู้อย่างชัดเจนว่า เธอไม่ควรมีความรู้สึกใด ๆ ต่อเฟลิเป้ เขายังหมกมุ่นอยู่กับสิ่งที่เธอไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้หลังจากผ่านไปหลายปี
…
หลังจากที่เมเดลีนกลับไปที่คฤหาสน์มอนต์โกเมอรี เธอพาแจ็คสันไปที่ร้านหนังสือ
ฌอนและเอโลอิสกำลังวางแผนที่จะพาลิเลียนไปที่สนามเด็กเล่น แต่เมื่อเธอเห็นเมเดลีนพาพี่ชายของเธอออกไปข้างนอก เธอก็กะพริบตาแป๋วและร้องขอไปกับพวกเขา
ลิเลียนอายุแค่ 3 ขวบ เธอจึงดูเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสาในทุกแง่มุม
เมเดลีนไม่สามารถดูแลเด็กสองคนเพียงลำพังได้ เอโลอิสจึงมีความสุขมากที่ได้ไปกับพวกเขา แต่เมื่อพวกเขากำลังจะออกไป เจเรมี่ก็มาที่ประตู
เอโลอิสตกใจมากเมื่อเห็นแววตาในดวงตาของเขา และเขายังสามารถเดินได้โดยไม่ต้องการความช่วยเหลือ เธอไม่ได้คิดว่าเขาจะฟื้นตัวเร็วขนาดนี้
“คุณสุดหล่อ!” ลิเลียนวิ่งเข้าไปกอดเจเรมี่ทันทีที่เธอเห็นเขา
เจเรมี่อุ้มเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นขึ้นมาและมองดูใบหน้าของเธอที่ดูคล้ายกับของเมเดลีน เขาชอบเธอมาก แต่เขาก็รู้สึกขมขื่นเล็ก ๆ ในหัวใจของเขา
เธอไม่ใช่ลูกของพวกเขาหรอกเหรอ?
“ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ได้?” เมเดลีนถามเจเรมี่อย่างเย็นชา
“ผมบอกให้พ่อมาเองครับ” แจ็คสันตอบ “ผมอยากไปเที่ยวกับพ่อ แม่ และลิลลี่”
เมเดลีนที่ตอนแรกจะไล่เจเรมี่ออกไป แต่หลังจากที่เธอได้ยินสิ่งที่แจ็คสันพูดเธอก็เปลี่ยนใจ
แจ็คสันชอบเจเรมี่เพราะพวกเขาเป็นพ่อลูกแท้ ๆ
แต่เมเดลีนสงสัยว่าทำไมลิเลียนถึงชอบเขามากเช่นกัน
ในความทรงจำของเธอ เธอจำได้ว่าเฟลิเป้บอกเธอว่าลิเลียนเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของพวกเขา
เมเดลีนไม่คิดอะไรมาก ก่อนจะพาแจ็คสันและลิเลียนไปที่ร้านหนังสือกับเจเรมี่
หลังจากซื้อหนังสือแล้ว ทั้งครอบครัวก็พากันไปที่สนามเด็กเล่น
ในสายตาของคนอื่น พวกเขาดูเหมือนครอบครัวที่มีความสุข
นี่เป็นความมสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของเจเรมี่
ย้อนกลับไปในตอนนั้น เมเดลีนรู้สึกว่าลูกอาจเป็นทางออกสำหรับความสัมพันธ์ที่ร้าวฉานของเธอกับเจเรมี่
ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว และตอนนี้เจเรมี่เป็นคนเดียวที่หวังว่าเมเดลีนจะให้โอกาสเขาอีกครั้งเพื่อเห็นแก่เด็ก ๆ
ทว่า เมเดลีนก็ไม่สนใจเจเรมี่เลยตลอดทั้งวัน เขาจึงทำได้เพียงกล้ำกลืนความอ้างว้างและทุกข์ระทมของตนเองไปเงียบ ๆ คนเดียว
ระหว่างทางกลับบ้าน ลิเลียนอยากได้ลูกโป่ง เจเรมี่จึงอุ้มเธอและให้เธอหยิบลูกโป่งสีชมพูและสีฟ้าซึ่งมีตัวการ์ตูนติดอยู่ แต่ก่อนที่เธอจะจับมันไว้ในมือ ลูกโป่งก็แตกซะก่อน
ลิเลียนตกใจและซบหน้าของเธอไว้ที่คอของเจเรมี่ทันที ด้วยน้ำตาไหลออกมา
เจเรมี่รู้สึกใจสลายเมื่อเห็นน้ำตาที่ไหลจากแก้มของเด็กหญิงตัวน้อย
เขาปลอบเธออย่างนุ่มนวลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะหยุดร้องไห้ในที่สุด เธอพิงไหล่ของเขาและผล็อยหลับไปจากความเหนื่อยล้า
อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกห่วงใยที่เขามีต่อเด็กคนนี้ทำให้เขาสงสัยอีกครั้ง
เขาได้ดึงเส้นผมจากลิเลียนและใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อของเขา หลังจากที่เขากลับบ้าน เขาก็ไปที่ห้องแล็บเพื่อทำการตรวจดีเอ็นเอทันที
คืนนั้นเขาพลิกตัวขณะตื่นอยู่บนเตียงทั้งคืน วันรุ่งขึ้นเขาได้รับรายงานผลการทดสอบ
ขณะเลื่อนดูอีเมล มือของเขาก็สั่นเบา ๆ จนกระทั่งเขาเห็นคำที่ทำให้เขาตกใจ…