บทที่ 471 ขับไล่ออกไปจากกตระกูล
คนของตระกูลหลี่ต่างตกตะลึง คนระดับซาพั่วหยุน และ ลู่หรงถิงมาที่นี่เพราะเขยแต่งเข้าอย่างเย่เซิ่งเทียน!
เขยแต่งเข้าคนนี้มีความดีความชอบอะไร?
หลังจากซาพั่วหยุและลู่หรงถิงกลับไปแล้ว คนของตระกูลหลี่ถึงได้รู้สึกว่าชีวิตชีวา
สองคนนั้นอยู่ที่นี่ พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง
“พวกคุณรีบคุกเข่าขอโทษเสี่ยวหลานและเย่เซิ่งเทียน!”
เมื่อหลี่กั๋วหรงเห็นสถานการณ์เช่นนี้ เขาจะยังนั่งนิ่งอยู่ได้อย่างไร?
คนสองคนมาที่นี่ เพียงแค่ทักทายเขาสักครู่เท่านั้น?
นี่คือโอกาสของตระกูลหลี่ ถ้าวันนี้ไม่รักษาโอกาสดี ๆ นี้ไว้ ต่อไปตระกูลหลี่จะไม่มีโอกาสดี ๆ เช่นนี้อีกแล้ว!
“ห๊ะ? คุณพ่อ ผม……”
หลี่เฟิงตกตะลึง คุณท่านให้เขาคุกเข่าขอโทษเย่เซิ่งเทียนและคนอื่น ๆ
หลี่เซียงหลันยิ่งไม่เต็มใจ เธอคิดว่าหลี่หลานโชคดีเท่านั้น เธอกัดฟันและกล่าวว่า “คุณพ่อ เมื่อสักครู่พวกเราขอโทษไปแล้ว ทำไมตอนนี้ต้องขอโทษอีก?”
นายหญิงใหญ่หลี่กล่าวว่า “พวกเราล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องทำให้ความสัมพันธ์เย็นชาขนาดนี้ ฉันคิดว่าให้เรื่องนี้มันจบเถอะ วันนี้เสี่ยวหลานกลับบ้านครั้งแรก ทุกคนล้อเล่นกับเธอเท่านั้น”
“ถูกต้อง พวกเราแค่ล้อเล่นกับพี่ใหญ่เท่านั้น” มู่ซิ่วหลินรีบกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“คุณปู่ พวกเราไม่ได้พูดอะไรผิดสักหน่อย ทำไมต้องขอโทษด้วย? พวกเราใช้ชีวิตของตนเอง คนอื่นเข้ามายุ่งไม่ได้หรอก” หลี่เย็นหรานกล่าวด้วยความโมโห ใบหน้าของเธอบวมเหมือนหัวหมูและตาหยีมาก
เพี๊ยะ!
หลี่กั๋วหรงใช้ไม้เท้าตีไปที่หน้าผากของ หลี่เย็นหรานและกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เมื่อสักครู่ผู้บัญชาการซาพั่วหยุนและจ่งตูลู่อยู่ ปู่ไม่อยากจะถือสาหลาน และตอนนี้พวกแกยังกล้าพูดโกหกอีก? พวกแกคิดว่าพ่อแก่จนเลอะเลือนแล้วใช่ไหม? ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เสี่ยวหลานจะกลับบ้าน แต่พวกแกกลับทำให้เธอลำบากใจ พวกแกกลัวว่าเสี่ยวหลานจะแย่งทรัพย์สินของตระกูลใช่ไหม? พ่อจะทำพินัยกรรมตอนนี้ และจะยกทรัพย์สินและมรดกทั้งหมดให้เสี่ยวหลาน…แคก ๆ ๆ ๆ…..”
หลี่กั๋วหรงโกรธจนไออย่างรุนแรง
“คุณพ่อ โปรดระงับความโกรธด้วย”
หลี่หลานรีบเดินไปพยุงเขา
หลี่เฟิงคุกเข่าลงบนพื้นด้วยความไม่เต็มใจ
นายหญิงใหญ่หลี่กล่าวด้วยความไม่พอใจ “เสี่ยวหลาน ไม่ว่าจะอย่างไรพวกเราล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน คุณต้องการให้ทุกคนคุกเข่าจริง ๆ หรือ? คุณกลับมาบ้านพ่อแม่ครั้งแรก ก็จะทำตัวน่าเกรงขามขนาดนี้เชียวหรือ?”
“คุณแกหุบปาก! ถ้ายังกล้าพูดมากอีก คุณก็ไสหัวออกไป!”
หลี่กั๋วหรงจ้องนายหญิงใหญ่หลี่ด้วยสายตาดุดันและกล่าวว่า “จะคุกเข่า หรือไม่คุกเข่า?”
หลี่เย็นหรานเชิดคอและกัดฟันกล่าวว่า “คุณปู่ ลำเอียงมากเกินไปแล้ว หนูจะไม่คุกเข่า คุณปู่ตีหนูให้ตายเถอะ!”
หลี่เซียงหลันและ มู่ซิ่วหลินคุกเข่าลงและกล่าวว่า “คุณพ่อ พวกเราผิดไปแล้ว พวกเราไม่ควรพูดแบบนั้น โปรดยกโทษให้พวกเราด้วย พี่ใหญ่ พวกเราผิดไปแล้ว”
หวางซีอุ้มซือซือและยืนอยู่ข้าง ๆด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์
หลังจากผ่านปัญหาที่วุ่นวายของตระกูลหวางแล้ว เธอไม่เชื่อว่าคนอย่างหลี่เซียงหลันสามารถเปลี่ยนนิสัยได้
สันดอนขุดง่าย สันดานขุดยากหลี่เซียงหลันเป็นคนชั่วร้าย ชั่วโดยสันดาน แล้วเธอจะเปลี่ยนแปลงได้อย่างไร!
“ช่างมันเถอะ ฉันขี้เกียจถือสาพวกเขา และลดระดับสถานะของฉัน”
หลี่หลานพ่นลมออกมา ไม่อยากสนใจคนพวกนี้
“ลุกขึ้นเถอะ พวกแกยังเซ่ออยู่ทำไม? เสี่ยวหลานเป็นคนใจกว้าง ปล่อยพวกคุณไป ถ้ามีคราวหน้าอีก ก็คอยว่าพ่อจะจัดการพวกแกอย่างไร!”
หลังจาก หลี่กั๋วหรงกล่าวจบ เขามองไปที่ หลี่เย็นหรานและกล่าวว่า “ในเมื่อหลานไม่รู้จักสำนึกผิด งั้นก็ดี นับจากตอนนี้เป็นต้นไปหลานก็ย้ายไปออกข้างนอก รอจนกระทั่งหลานสำนึกผิดแล้วค่อยกลับมา และห้ามคนของตระกูลหลี่ช่วยเหลือหลี่เย็นหรานถ้าใครกล้าขัดคำสั่ง ก็จะถูกขับไล่ออกไปจากตระกูลทันที!”
“คุณปู่……”
หลังจากกล่าวประโยคนี้ออกมา ใบหน้าของหลี่เย็นหรานซีดเผือด!
เธอถูกไล่ออกไปจากตระกูลแล้ว!
คุณปู่รักและเอ็นดูเธอที่สุดไม่ใช่หรือ?