ตอนที่ 402 กลับบ้าน
ถังโจวโจวเองก็ไม่ได้บังคับเธอ “เอาล่ะ ถ้าเธออยากบอกฉันเมื่อไหร่ ฉันก็ดีใจกับเธอเสมอนั่นแหละ” ถังโจวโจวไม่ใช่คนประเภทที่ไม่เว้นพื้นที่ส่วนตัวให้กับคนอื่น เธอรู้ว่าใจจริงแล้วหลินเหยาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แล้วจะบอกเธอได้ยังไงล่ะ? เธอจะไม่ขัดขวางการไตร่ตรองของเหยาเหยาหรอก
หลินเหยาเห็นว่าถังโจวโจวอุ้มชีวิตน้อยๆ อยู่ ก็รู้สึกว่าไม่น่าเชื่อเลย ถังโจวโจวท้องลูกของลั่วเซ่าเซิน จากนั้นก็เกิดอุบัติเหตุรถชนจนสูญเสียความจำ เวลาผ่านไปสองปีถึงได้กลับมา ในที่สุดผู้หญิงคนนี้ก็กลับมาอยู่ข้างกายทุกๆ คนแล้ว
“โจวโจว ต่อไปเธอต้องระวังตัวเองให้ดีๆ นะ อย่าให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก” หลินเหยารู้สึกว่าเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นครั้งเดียวก็พอแล้ว หากเกิดขึ้นอีกครั้งเธอคงต้องเป็นบ้าแน่
ตอนแรกเธอยังมองลั่วเซ่าเซินไม่เข้าตา คิดว่าทั้งหมดเป็นความผิดของเขา แต่ว่าขณะที่ทุกๆ คนค่อยๆ หมดหวัง เขาก็ยังยืนหยัดต่อไป จนกระทั่งวันนี้สามารถพาตัวถังโจวโจวกลับมาได้ ทำให้หลินเหยาเองก็รู้สึกนับถือเขาเช่นกัน
“เหยาเหยา ต่อไปนี้ฉันจะดูแลตัวเองให้ดีๆ เพราะฉันรู้ว่ายังมีลูกที่รอให้ฉันดูแลอยู่”
“เอ๊ะ เหมือนว่าพอเป็นแม่แล้วก็ไม่เหมือนเดิมแล้วสินะ!” เห็นใบหน้าน่าเอ็นดูของเสี่ยวอวี่แล้ว หลินเหยาก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเธอมีลูกสักคนจะมีสภาพเป็นอย่างไร?
หลินเหยาไม่เคยบอกกับใครมาก่อนว่าความจริงแล้วเธอปรารถนาจะมีลูกสักคน แต่ว่าเธอไม่ยินดีจะมีลูกกับใครเรื่อยเปื่อย อย่างน้อยๆ ก็ต้องมั่นใจว่าพ่อแม่ของเด็กต่างก็รักเขา
เธอไม่อยากทำอะไรผิดพลาดอีกแล้ว ถ้าเธอเกิดสร้างโศกนาฏกรรมลงบนตัวเด็ก อย่างนั้นสู้ให้ไม่มีตั้งแต่แรกเสียยังดีกว่า
“แน่นอนสิ ตอนนี้ลูกชายของฉันก็คือชีวิตของฉัน เหยาเหยา อีกเดี๋ยวพอเธอกลายเป็นแม่คนแล้ว เธอก็จะต้องเป็นแบบนี้เหมือนกัน” ในสายตาของคนเป็นแม่ ลูกของตัวเองย่อมเป็นสิ่งมีชีวิตที่สวยงามที่สุด เพื่อเขาแล้ว เธอก็สามารถละทิ้งชีวิตของตัวเองได้ ขอเพียงให้ลูกของเธอปลอดภัย
“รู้แล้ว ฉันรู้แล้วจ้ะ คุณแม่ผู้ยิ่งใหญ่” หลินเหยาเห็นว่าเสี่ยวอวี่หลับปุ๋ย ก็เลยลดระดับเสียงพูดให้เบาลงหน่อย ถึงก่อนหน้านี้จะได้โทรศัพท์คุยกับถังโจวโจว แต่ต้องเป็นตัวจริงสิถึงจะใกล้ชิดกันมากขึ้น ดังนั้นหลินเหยาจึงชวนถังโจวโจวพูดคุยอยู่ตลอด
เวลาที่ทั้งสองพูดคุยกันผ่านไปอย่างรวดเร็วเป็นพิเศษ ถังโจวโจวรู้สึกว่ายังพูดได้ไม่เท่าไหร่ก็มาถึงบ้านแล้ว ลั่วเซ่าเซินลงจากรถมาก่อน เขาส่งตัวลั่วอิงให้เข้าไปในคฤหาสน์ เมื่อเห็นว่าเงาร่างที่คุ้นเคยยืนอยู่หน้าประตู ถังโจวโจวก็ไม่คิดว่าแม่บ้านหลิวจะยังทำงานอยู่ที่นี่
“คุณผู้หญิง ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว” แม่บ้านหลิวเห็นตุ๊กตาตัวน้อยในอ้อมแขนของถังโจวโจวแล้วก็พูดขึ้นว่า “นี่เป็นลูกของคุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายหรือคะ?”
“ใช่จ้ะ แม่บ้านหลิวอยู่ที่นี่มาตลอดสองปีเลยเหรอ?” ถังโจวโจวเห็นว่ายังเหมือนกับเมื่อก่อนไม่มีผิด ไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยสักนิด
แม่บ้านหลิวเห็นเธอก็พลันหลั่งน้ำตาออกมา ก่อนหน้านี้เธอก็ยังมีความรู้สึกแบบนั้นอยู่ โชคดีที่คุณผู้หญิงกลับมาแล้ว ในที่สุดครอบครัวของคุณผู้ชายก็อยู่ด้สนกันพร้อมหน้า ถังโจวโจวไม่อาจรับรู้ถึงความเสียใจที่ได้ทำผิดไปของแม่บ้านหลิว
“แม่บ้านหลิว โจวโจวกลับมาถือเป็นเรื่องดี ทำไมแม่บ้านหลิวถึงร้องไห้ล่ะจ๊ะ” หลินเหยาเห็นว่าแม่บ้านหลิวไม่ได้มีความผูกพันอะไรกับถังโจวโจวขนาดนั้น แม้ว่าแม่บ้านหลิวจะดีกับเธอมาก แต่ว่าก็ไม่ได้พูดคุยกันสักเท่าไหร่ แน่นอนว่าความรู้สึกภายในใจของถังโจวโจวและหลินเหยาแตกต่างกันออกไป
“เอาล่ะ เข้าไปกันเถอะ” ลั่วเซ่าเซินอุ้มลั่วอิงเข้าไปข้างใน แล้วหันกลับมารับเสี่ยวอวี่จากอ้อมแขนของถังโจวโจว “คุณอุ้มอยู่ตั้งนานแล้ว คงจะเหนื่อยแล้วล่ะ ให้ผมเป็นคนอุ้มดีกว่านะ”
ตอนนี้เสี่ยวอวี่ค่อยๆ โตขึ้นเรื่อยๆ เริ่มกินเยอะมากขึ้นเรื่อยๆ จะว่าไปน้ำหนักของเขาเองก็มากขึ้นเหมือนกัน เพียงแต่ว่าถังโจวโจวอุ้มเขามาตั้งแต่เด็กจนโต จึงไม่รู้สึกอะไร ลั่วเซ่าเซินเพียงแต่กลัวว่าเธอจะลำบาก จึงยื่นมือเข้ามาช่วยก็เท่านั้น
“โอ้โห นี่โจวโจวหน้าแดงเหรอเนี่ย?” หลินเหยาเห็นว่าลั่วเซ่าเซินคิดแทนถังโจวโจวขนาดนี้ ในใจก็ถอนใจอย่างหนัก พวกเขาทั้งสองคนคงผ่านอะไรมามากกว่าจะได้มีชีวิตที่มีความสุขอย่างวันนี้!
ถังโจวโจวตบลงที่ลำตัวของหลินเหยาอย่างไม่เกรงใจ “ยังจะพูดอีก ไหนๆ ก็อิจฉาขนาดนี้แล้ว งั้นก็หามาไว้สักคนสิ!”
“วางใจเถอะน่า อีกไม่นานฉันจะต้องหาเจอแน่ๆ” หลินเหยาไม่ยอมแพ้เลยสักนิด ใครบอกว่าเธอหาไม่ได้กัน เธอตัดสินใจเอาไว้อย่างดีมานานแล้ว เพียงแต่รอจังหวะลงมือก็เท่านั้น หลินเหยาเป็นคนแบบนี้ พอมั่นใจในความคิดของตัวเองสักอย่าง ก็จะไม่ชักช้าอย่างเด็ดขาด
ตอนที่ 403 ตื่นตระหนก
ลั่วเซ่าเซินหันกลับมาก็เห็นว่าพวกถังโจวโจวไม่ได้ตามเขามาด้วย จึงรีบตะโกนขึ้นทันที “เข้ามาเร็วเข้า ข้างนอกร้อนจะตายไป”
ความจริงแล้วถ้าเขาไม่พูดก็ยังไม่รู้สึกอะไร แต่พอเขาพูดขึ้นมาเท่านั้น ถังโจวโจวก็รู้สึกว่าอากาศร้อนเอ่อล้นออกมาตั้งแต่หัวจรดเท้า “เหยาเหยา รีบเข้าไปกันเถอะ”
ความจริงแล้วถังโจวโจวอยากขนกระเป๋าเดินทางด้วยตัวเอง น่าเสียดายที่หวังหวาขยันเกินไปหน่อย ระหว่างที่ถังโจวโจวกับหลินเหยาพูดคุยกันอยู่ไม่กี่นาที เขาก็วางกระเป๋าเดินทางลงที่ห้องเรียบร้อยแล้ว
เมื่อเข้าไปในห้องก็เห็นว่าหวังหวากับลูซี่เดินออกไป ถังโจวโจวก็รีบร้อนตะโกนเรียกพวกเขาไว้ “ไม่กินน้ำสักแก้วก่อนค่อยไปเหรอคะ?”
“ไม่ละครับ เรายังไม่ได้ทำเรื่องที่ท่านประธานกำชับไว้ คุณผู้หญิง พวกเราไม่รบกวนแล้วนะครับ” หวังหวาพยักหน้าเป็นการขอโทษ ลูซี่เองก็เพียงแต่พยักหน้า ก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินออกไปจากคฤหาสน์
ถังโจวโจวเห็นว่ารั้งพวกเขาเอาไว้ไม่ได้ ก็รู้ว่าต้นตอคงมาจากลั่วเซ่าเซิน อย่างไรก็เป็นคนใต้บังคับบัญชาของเขา เธอจึงไม่สะดวกจะยุ่งให้มากความ
“เซ่าเซิน อุ้มเสี่ยวอวี่เข้าไปที่ห้องของฉันเถอะค่ะ” ลั่วเซ่าเซินอุ้มตัวลั่วอิงกลับห้องไปนอนเรียบร้อยแล้ว
“ได้ คุณอยู่คุยเป็นเพื่อนหลินเหยาเถอะ ผมจะอุ้มเขาเข้าไปเอง” ถังโจวโจวไม่ได้เจอกับเพื่อนของเธอมานานมากแล้ว ลั่วเซ่าเซินเองก็เห็นใจเธอ อยากให้เวลาเพื่อนสนิทอย่างพวกเธอได้พูดคุยกัน
“ดูเหมือนว่าประธานลั่วจะเป็นโล้เป็นพายขึ้นทุกทีแล้วนะ! โจวโจว ตอนนี้ยังรู้สึกว่าเขาไม่รักเธออยู่อีกหรือเปล่า?” เมื่อคิดขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ถังโจวโจวรู้สึกว่าลั่วเซ่าเซินไม่รักเธอ กระทั่งเธออยากไปจากเขา ตอนนั้นหลินเหยาเองก็รู้สึกว่าถังโจวโจวไม่รู้ใจของตัวเอง ฉะนั้นจึงแล้วแต่พวกเขา
ตอนนี้ทั้งสองก็ผ่านเรื่องนี้กันมาแล้ว คงจะไม่ทำอะไรอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังแล้วล่ะนะ?
ถังโจวโจวคิดถึงตัวเองเมื่อก่อนแล้วก็นึกขำ ไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นถึงได้เด็ดเดี่ยวขนาดนั้นกันนะ? “เขาบอกกับฉันแล้วว่าเขารักฉัน ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่มีวันกลับมากับเขาหรอก ความจริงฉันคิดที่จะเลี้ยงเสี่ยวอวี่ตัวคนเดียวด้วยซ้ำไป”
“หา?! เธอมีความคิดอย่างนั้นจริงๆ เหรอ? ตอนนี้ไม่ได้คิดแบบนั้นแล้วใช่ไหม”
หลินเหยาคิดไม่ถึงว่าถังโจวโจวเคยคิดว่าจะไม่กลับมาที่นี่อีก นึกถึงตอนแรกที่เธอความจำเสื่อม แม้แต่พ่อแม่ของเธอเธอก็จำไม่ได้ อย่าว่าแต่เพื่อนของเธอเลย เธอก็ดีใจมากที่ตอนนั้นเธอไม่รู้เรื่องอะไร ไม่อย่างนั้นเธอก็อยากเปิดสมองของเธอออกดูว่าในสมองของเธอคิดอะไรอยู่?
“แน่สิว่าไม่คิดแบบนั้นแล้ว เพียงแต่ตอนนี้ฉันก็เป็นกังวลว่าฝั่งพ่อแม่สามีของฉัน…”
หลินเหยาเข้าใจความหมายของถังโจวโจว พอเธอคิดถึงว่ามีเสี่ยวอวี่อยู่ “โจวโจว เธอยังกังวลเรื่องนี้อยู่อีกเหรอ? ฉันเหมาตั๋วให้เธอเอง ขอแค่เอาเสี่ยวอวี่ไปด้วย รับประกันว่าพ่อแม่สามีของเธอจะรีบหุบปากเชียวล่ะ”
“แต่ว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ” ถังโจวโจวไม่อยากให้พวกเขาดีกับเธอเพียงเพราะลูก แต่ไม่ได้ยอมรับเธอจากใจจริง
“เธอโง่หรือไงกัน? จะเพราะเสี่ยวอวี่แล้วเป็นยังไงล่ะ? เธอใช้ชีวิตกับลั่วเซ่าเซิน ไม่ได้อยู่กับพวกเขาสักหน่อย ถ้าพวกเขายอมรับก็ดีกว่าอะไรทั้งนั้นแล้ว กับสถานการณ์ในตอนนี้ ใช้วิธีการอื่นๆ หน่อยจะเป็นไรไป? ในเมื่อทั้งสองฝ่ายก็ต่างยินดี”
ด้วยภาพลักษณ์ของถังโจวโจวในสายตาของหลินเหยาแล้ว พ่อแม่สามีของถังโจวโจวมีลูกก็เท่ากับโชคใหญ่ ตอนนี้มีเสี่ยวอวี่ปรากฏตัวขึ้นแล้ว นี่ยังไม่ดีอีกหรือไง? โจวโจวยังเป็นกังวลอยู่อย่างนี้อีก เธอโง่หรือเปล่า?
ถังโจวโจวคิดย้อนกลับไป ก็จริงนะ ก่อนหน้านี้พ่อแม่ของลั่วเซ่าเซินเพียงแต่รอคอยการปรากฏตัวของหลานชาย ตอนนี้เสี่ยวอวี่มาได้เวลาพอดี เชื่อว่าคราวนี้พวกเขาคงจะไม่มีอะไรให้พูดอีกแล้ว ถ้าไม่ได้จริงๆ เธอพาเสี่ยวอวี่กลับไปอยู่ที่บ้านแม่ก็ได้ อย่างไรลั่วเซ่าเซินก็ต้องคิดหาวิธีของตัวเอง
“อะไรคือสองฝ่ายก็ต่างยินดี?” จู่ๆ เสียงของลั่วเซ่าเซินก็ดังขึ้น ทำเอาสองสาวที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้นตกใจไปหมด
ถังโจวโจวตบหน้าอกของตัวเอง “ทำไมเดินมาไม่ให้สุ้มให้เสียงล่ะ! ตกใจหมดเลย!”
เดิมทีหลินเหยาก็ไม่ได้ตกใจ แต่สุดท้ายเพราะสีหน้าเหมือนเห็นผีของถังโจวโจวก็ทำให้เธอตกใจจนได้ “โจวโจว เธออย่าตื่นตระหนกไปเลย เมื่อกี้ขนาดฉันเป็นคนพูดก็ยังไม่ได้ร้อนตัวขนาดเธอเลย ดูท่าว่าเธอจะทำอะไรไม่ดีไม่ได้นะ ขี้ขลาดออกอย่างนี้”
ถังโจวโจวไม่ได้ตอบกลับไปดีนัก “พวกเราก็รู้จักกันมาหลายปีแล้ว หรือว่าเธอเพิ่งรู้เรื่องนี้ล่ะ?”
“ใช่ ความผิดของฉันเอง เธอเอาไฟศึกย้ายไปไว้ที่ตัวสามีของเธอเถอะนะ วันนี้เธอกลับมากก็เหนื่อยมากแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อน เอาไว้ค่อยนัดกันใหม่”