ตอนที่ 404 ไม่กลัวเขาหรอก
“ได้ กลับบ้านก็ระวังด้วยนะ ให้ฉันเรียกคนไปส่งไหม” ถ้ารู้ว่าหลินเหยาจะกลับบ้าน เมื่อกี้ให้หวังหวากลับช้าหน่อยก็ดีหรอก อย่างนั้นก็ให้หวังหวาไปส่งเหยาเหยากลับบ้านระหว่างทางด้วยได้เลย
“ไม่ต้องหรอก ฉันกลับเองได้ ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบสักหน่อยที่จะกลับบ้านเองไม่ได้!” การดูแคลนของถังโจวโจวจุดอารมณ์ฮึกเหิมของหลินเหยาขึ้นมา เธอไม่เอาด้วยหรอกนะ ตอนนี้ยังสว่างอยู่เลย จะยังเกิดเรื่องได้อีกเหรอ?
เพิ่งจะออกไปก็พบว่าฟังหยวนจอดรถอยู่ที่ลาน “คุณมาที่นี่ได้ยังไง?” ทั้งสองเอ่ยถามเป็นเสียงเดียวกัน
เป็นหลินเหยาที่ตั้งสติได้ก่อน “โจวโจวกลับมาแล้ว ฉันมาหาเธอน่ะ ตอนนี้ก็จะกลับแล้ว”
ฟังหยวนคิดว่าหลินเหยาคิดหลบเลี่ยงเขา ใครจะรู้ว่าเธอกลับตรงเข้ามาทักทายเขาอย่างเป็นกันเอง ทำเสียจนเขาทำอะไรไม่ถูก
“อ๋อ งั้นเหรอ อย่างนั้นคุณรอหน่อยไหม? รอให้ผมได้เจอกับอาเซินและโจวโจวก่อน แล้วค่อยไปส่งคุณกลับบ้าน”
ฟังหยวนเองก็ไม่รู้ว่าหลินเหยาจะยอมตกลงหรือเปล่า แต่ก่อนที่เขาเสนอคำขอแบบนี้ ในสิบครั้งจะมีสักเก้าครั้งที่หลินเหยาไม่ยอมตอบตกลง ก็ไม่รู้ว่าวันนี้พึ่งบุญวาสนาของพวกถังโจวโจวจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงหรือเปล่า?
“เอาสิ งั้นเดี๋ยวฉันรออีกหน่อยก็แล้วกัน ฉันเข้าไปนั่งรอในรถคุณเลยดีกว่า” หลินเหยาเพิ่งจะบอกลาถังโจวโจวไปเมื่อสักครู่ เธอก็ไม่อยากเข้าไปแล้ว อีกอย่างฟังหยวนก็รู้ว่าเธอรออยู่ข้างนอก อย่างนี้คงเปลืองเวลาไม่มาก
“ได้ เดี๋ยวผมกลับมา” ฟังหยวนเข้าไปก็เห็นว่าถังโจวโจวนั่งอยู่ในห้องรับแขก แท่นวางชามีแก้วสองใบ เมื่อสักครู่ทั้งสองคนน่าจะพูดคุยกันอยู่ “โจวโจว กลับมาแล้วเหรอ!”
ฟังหยวนเห็นสีหน้าของถังโจวโจวแล้วก็รู้สึกราวกับว่าเธอแค่จากไปเดี๋ยวเดียวแล้วก็กลับมา ไม่ได้จากไปถึงสองปีอย่างไรอย่างนั้น ถังโจวโจวเห็นการกระทำของเขาแล้วก็รีบตอบรับ ตอบกลับไปอย่างเป็นกันเองว่า “ฟังหยวน ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลย ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง?”
ถังโจวโจวยังคงหวาดกลัวกับคำพูดที่ฟังหยวนเคยพูดไว้ตั้งแต่แรก กลัวว่าเป็นกันเองมากเกินไปแล้วจะทำให้เขาเข้าใจผิด ตอนนี้เธอกับเซ่าเซินมีเสี่ยวอวี่แล้ว สำหรับผู้ชายคนอื่นเธอไม่ได้คิดอะไรเกินเลย เป็นธรรมดาที่ไม่อยากจะทำให้พวกเขาเสียเวลา
“สบายดี เห็นคุณกลับมาแล้วก็ดีใจมากๆ เลย อาเซินล่ะ?”
“อ๋อ เขาเข้าไปในครัวน่ะ นั่นไง ออกมาแล้ว”
ฟังหยวนมองไปด้านหลังก็เห็นลั่วเซ่าเซินที่ยกชามสองใบเข้ามาวางลงที่ห้องอาหาร เมื่อเห็นฟังหยวนก็ค่อนข้างแปลกใจอยู่บ้าง จากนั้นจึงเข้าใจแจ่มแจ้ง
“นายมาแล้วเหรอ จะกินอะไรหน่อยหรือเปล่า?”
“ไม่ต้องหรอก เห็นพวกนายสบายดีฉันก็วางใจแล้ว ฉันยังมีธุระต่อ ขอตัวกลับก่อนนะ” ฟังหยวนกลับออกไปไม่แม้แต่จะหันกลับมา เขามาแล้วก็ไป เร็วเสียจนถังโจวโจวคิดว่าเขาไม่ได้มาเสียอีก
“เมื่อกี้ฟังหยวนมาจริงๆ หรือเปล่า?”
“ถังโจวโจว หรือว่าคุณเป็นโรคคนแก่ขี้ลืมไปเสียแล้ว เขาก็เพิ่งออกไปเมื่อกี้นี่ไง คุณก็คิดถึงเขาแล้วเหรอ?” คำพูดของลั่วเซ่าเซินยากจะหลบเลี่ยงความหึงหวงได้ เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ฟังหยวนยังมีความรู้สึกพิเศษให้กับถังโจวโจวอยู่หรือเปล่า ขอเพียงแค่เขายังไม่แต่งงาน ลั่วเซ่าเซินก็จะยังไม่วางใจ
“เซ่าเซิน ถ้าคุณยังพูดเพ้อเจ้ออีก ฉันจะพาเสี่ยวอวี่หนีไปนะ” ตอนนี้ถังโจวโจวไม่ใช่คนอ่อนแอเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไว้หน้าผู้ชายได้ แต่ถ้าจะทำให้เขารู้สึกว่าคุณเกรงกลัวเขา นั่นไม่จำเป็น
“เอาล่ะ ผมก็แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง รีบมากินเกี๊ยวเร็วๆ เข้า คุณหิวอยู่นานแล้วไม่ใช่เหรอ” ลั่วเซ่าเซินเห็นว่าเธอโกรธจริงๆ ก็ไม่กล้าแหย่เธออีก ความคิดของผู้ชายมีเพียงผู้ชายด้วยกันเท่านั้นที่รู้ดี ให้เขากับฟางหยวนจัดการกันเองเป็นการส่วนตัว
ไม่เห็นว่าอาหารบนเครื่องบินจะอร่อยสักเท่าไหร่เลย อีกอย่างเดิมทีถังโจวโจวขึ้นเครื่องแล้วก็ไม่ได้รู้สึกอยากอาหารสักเท่าไหร่ เพิ่งจะกลับมาถึงบ้าน ลั่วเซ่าเซินก็ให้แม่บ้านหลิวทำอะไรออกมาให้กินรองท้องก่อน
คาดว่าเด็กๆ ทั้งสองคนก็คงจะหิวอยู่นานแล้วเหมือนกัน เพียงแต่ว่าตอนนี้ยังหลับอยู่ จะไปปลุกพวกเขาก็ไม่ได้ รอให้พวกเขาตื่นขึ้นแล้วค่อยให้พวกเขากินก็แล้วกัน
ถังโจวโจวกินเกี๊ยวไปหนึ่งชามก็อิ่มแล้ว “เรียบร้อย ฉันกินเสร็จแล้ว ขอขึ้นไปดูเสี่ยวอวี่ก่อนนะ”
ถังโจวโจวนำชามกลับไปวางในครัว แล้วรีบร้อนขึ้นไปยังชั้นบน เธอกลัวว่าถ้าเสี่ยวอวี่ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่แปลกตา จะต้องร้องไห้งอแงอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นคนที่ปวดใจก็คือตัวเธอเอง
ตอนที่ 405 ยั่วยุให้โกรธ
ถังโจวโจวเดินกลับไปยังห้องนอน ช่วงเวลาสองปีไม่ได้ทำให้มันเปลี่ยนไปสักเท่าไหร่ ดูออกว่าลั่วเซ่าเซินรักษามันเอาไว้เป็นอย่างดี ถังโจวโจวเองก็ไม่ได้สังเกตโดยรอบมากนัก อย่างไรแล้วลูกชายก็สำคัญกว่า
มาถึงข้างเตียงก็เห็นเสี่ยวอวี่ที่กำลังหลับจนสีหน้าแดงซ่าน ไม่มีท่าทีจะว่าตื่นขึ้นมา นั่งเครื่องบินมานานขนาดนั้น ถังโจวโจวเองก็เหนื่อยเหมือนกัน เธอหยิบเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำเพื่อที่จะอาบน้ำสักหน่อยแล้วจึงขึ้นเตียงนอนหลับไปกับเสี่ยวอวี่ด้วย
ตอนที่ลั่วเซ่าเซินขึ้นมายังชั้นบนนั้น เขาก็พบว่าถังโจวโจวเองก็เข้านอนแล้ว เขาทิ้งตัวนอนลงไปทันที กอดภรรยาผู้ออดอ้อนและลูกชาย ก่อนจะหรี่ตาลงอย่างสบายอารมณ์อยู่สักครู่
…
หลินเหยารอไม่นานก็เห็นว่าฟังหยวนออกมาแล้ว เดิมทีเธอจดจ้องอยู่ที่หน้าประตูตลอดเวลา เมื่อเห็นเขาเดินออกมาก็รีบเคลื่อนสายตากลับมาในทันที แสร้งก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์มือถือ เธอไม่ยอมให้เขาคิดว่าเธอสนใจเขาอยู่หรอก แต่น่าเสียดายที่ฟังหยวนมองออกหมดแล้ว
“เป็นอะไร? คิดถึงผมเหรอ?” ฟังหยวนนั่งลงบนที่นั่งคนขับ ก่อนจะพบว่าหลินเหยานั่งอยู่ที่เบาะหลัง เขาจึงไม่ค่อยพอใจสักเท่าไรนัก
“คุณคิดว่าผมเป็นคนขับรถของคุณเหรอไง?” มีหรือที่หลินเหยาจะไม่รู้ถึงความหมายของเขา เพียงแต่เธอก็ไม่อยากหลงกลเขาก็เท่านั้น “ทำไมเหรอ? คุณชายฟังไม่ยินดีจะลดเกียรติลงมาเป็นคนขับรถให้ฉันสักครั้งหรือไง เมื่อกี้เสียเวลาไปตั้งนาน รู้อย่างนี้ฉันกลับไปเลยจะดีกว่า”
แผนการไม่สำเร็จ ฟังหยวนเพียงแต่ขับรถออกไปเงียบๆ เขาไม่อาจตอบออกไปว่าไม่ยินดี และก็ตอบว่ายินดีไม่ได้อีกเช่นกัน ทั้งสองคนปากแข็งกันเสียขนาดนั้น ตลอดทางไม่ได้คุยกันแม้แต่คำเดียว จนกระทั่งรถยนต์จอดลงที่หน้าอาคารที่เป็นบ้านของหลินเหยา ฟังหยวนถึงได้รู้สึกเสียดาย
หลินเหยาเห็นว่ามาถึงบ้านแล้ว เธอก็เปิดประตูรถลงไปอย่างไม่เกรงใจ “ฟังหยวน ขอบคุณนะที่วันนี้มาส่งฉัน ฉันไม่ชวนคุณขึ้นไปดื่มชาหรอก คุณกลับไปเลยเถอะ”
มีอย่างที่ไหนที่ฟังหยวนจะแพ้พ่ายกับลูกเล่นแบบนี้ “ผมรู้สึกคอแห้งอยู่พอดีเลย เหยาเหยา นี่คุณจะไม่ชวนผมเข้าไปนั่งจริงๆ เหรอ? เป็นมารยาทที่คุณควรจะรับแขกที่มาเยือนนะ! หรือว่าคุณกลัวผม?”
ฟังหยวนรู้สึกว่ากับหลินเหยาแล้วนั้น เธอเหมาะสมกับวิธีการยั่วยุให้โกรธมากที่สุดแล้ว วิธีอย่างนี้ได้ผลชะงัดนัก และแน่นอนว่าเขาใช้กับหลินเหยาคนเดียวเท่านั้น
“ฉันกลัวคุณ? น่าขำจะตายไป! ขึ้นไปก็ขึ้นไปสิ ฉันไม่ได้กลัวคุณสักหน่อย!”
“หลินเหยา นี่คุณพูดเองนะ” ฟังหยวนกลัวว่าเธอจะเปลี่ยนใจทีหลัง จึงรีบจัดการเรื่องนี้อย่างรวดเร็ว รอให้ฟังหยวนล็อครถเสร็จแล้ว หลินเหยาถึงได้รู้ตัวว่าเมื่อกี้นี้เธอเผลอรับปากเรื่องอะไรไป
“นี่คุณโกงฉันอีกแล้วนะ?” หลินเหยาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะหลงกลของฟังหยวนเข้าอีกครั้ง ทำไมสมองถึงได้ไม่จำเสียทีนะ ทำไมถึงได้ปล่อยให้ฟังหยวนเล่นสนุกอยู่ได้ครั้งแล้วครั้งเล่า
“เหยาเหยา คุณไม่ต้องโทษตัวเองหรอกนะ ถ้าจะโทษก็โทษที่ธรรมะย่อมชนะอธรรมเถอะ!”
คำพูดปลดปลงประโยคนี้ของฟังหยวนทำให้หลินเหยาระเบิดอารมณ์ออกมา เพียงแต่ว่าเธอรับปากไปแล้ว จะเปลี่ยนใจก็น่าเกลียด หลินเหยาเกลียดคนขี้โกงเป็นที่สุด และเพียงแค่ฟังหยวนจับจุดนี้ได้ ก็เลยได้เปรียบเธออยู่บ้าง
“ไปกันเถอะ ยืนทำอะไรอยู่? หรือว่าไม่อยากเข้าไป” ไหนๆ ก็รับปากไปแล้ว หลินเหยาจึงทำได้เพียงยอมรับความพ่ายแพ้ เพียงแต่ถ้าฟังหยวนคิดจะทำอย่างอื่น ก็คอยดูแล้วกันว่าเธอจะทำยังไงกับเขา
ตอนนี้จิตใจของหลินเหยาออกจะแปลกประหลาดไปสักหน่อย แม้ว่าเธอจะรู้ถึงความคิดของอีกฝ่าย อีกทั้งยังแน่ใจแล้วด้วย เพียงแต่ทุกครั้งที่ได้พบกับฟังหยวน เธอก็ยังอยากตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาอยู่ดี หากไม่ทำอย่างนั้น ก็จะรู้สึกว่าเสียเปรียบฟังหยวนเสียทุกครั้งไป ก็ไม่รู้ว่านี่มันคือความคิดอะไรกันแน่
ทั้งสองคนผ่านประตูบ้านหลินเหยาเข้าไป ฟังหยวนทำอย่างกับว่ากลับบ้านของตัวเอง หากาน้ำชากับแก้วชาอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะรินน้ำชาให้ตัวเอง แล้วก็ยกมาให้หลินเหยาแก้วหนึ่งด้วย “ที่นี่เป็นบ้านของคุณเหรอไงกัน!”
เห็นท่าทางอย่างกับเจ้าของบ้านของเขาแล้ว เตรียมพร้อมให้อย่างเสร็จสรรพ ถ้าไม่รู้คงนึกว่าเขากลับบ้านของตัวเองเสียอีกนะเนี่ย
ฟังหยวนจิบชาไปอึกหนึ่ง บนใบหน้าไม่ได้ไร้สีหน้าใดๆ อย่างเช่นก่อนหน้านี้อีกแล้ว เขาเปลี่ยนมาเอาจริงเอาจัง “เหยาเหยา คุณเคยพิจารณาถึงความสัมพันธ์ในอนาคตของเราสองคนบ้างหรือเปล่า?”
ตอนนี้ถังโจวโจวกลับมาแล้ว ฟังหยวนพบว่าความรู้สึกที่เขามีให้เธอไม่ได้มากมายอย่างเช่นเมื่อสองปีก่อนอีกต่อไป เป็นเพราะเวลาช่วยลบเลือนความรู้สึก หรือว่าเพราะการมีตัวตนของหลินเหยากันนะ? สำหรับอีกฝ่ายหนึ่งปัญหานี้คุ้มค่าจะที่พิจารณาดูอย่างละเอียด
“พวกเราจะเป็นอะไรกันได้อีกล่ะ ก็เพื่อนกันไง!”