ตอนที่ 406 ความรู้สึกพิเศษ
หลินเหยาคนดื้อด้าน เธอเอ่ยออกไปแล้วถึงได้รู้สึกเสียใจทีหลัง ต่อว่าตัวเองอยู่ภายในใจ หลินเหยาเอ๊ยหลินเหยา ตอนนี้พูดออกไปแล้ว ถ้าเขาทำจริงๆ จะคอยดูว่าเธอจะทำอย่างไร?
ทว่าเธอยังคงประคับประคองสีหน้าเอาไว้ ไม่อาจให้ฟังหยวนสังเกตเห็นถึงความรู้สึกภายในของเธอได้ หลินเหยาไม่อยากให้ฟังหยวนดูถูกเธอ
“ในใจเธอคิดแบบนี้จริงๆ หรือ? เหยาเหยา ผมอยากฟังความจริงจากใจคุณ คุณก็รู้ว่าตอนนี้ผมไม่ได้ล้อเล่น” ฟังหยวนเสียงเข้มขึ้นกะทันหัน ทำให้หลินเหยาไม่กล้าทำหน้าชื่นตาบานได้อีก
จู่ๆ เธอก็เอาจริงเอาจังขึ้นมา “คุณไม่ได้ล้อเล่นงั้นเหรอ? คุณคิดดีแล้วเหรอไง” ก่อนหน้านี้หลินเหยาเองก็ลังเลอยู่เช่นกัน เธอไม่รู้ว่าตระกูลฟางเป็นครอบครัวแบบไหนกันแน่ แต่ว่าเพียงแค่มองมาดฟังหยวนเวลาปกติทั่วไปก็รู้ว่าไม่ได้ด้อยไปกว่าตระกูลลั่วสักเท่าไร
“ดูเหมือนผมล้อเล่นอยู่หรือไงล่ะ?” ราวกับว่าทั้งสองกำลังเดาใจกันและกัน แต่ใจความนั้นมีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่รู้ดี
ต่อมาหลินเหยาเงียบงันอยู่เป็นเวลานาน เธอไม่คิดว่าเรื่องราวจะเกิดขึ้นรวดเร็วขนาดนี้ ให้เธอตัดสินใจตอนนี้ เดิมทีเธอคิดเอาเองว่าฟังหยวนจะปล่อยให้ยืดเยื้อต่อไป คิดไม่ถึงว่าผลสุดท้ายของเรื่องนี้ กลับเป็นเธอที่ติดปัญหาอยู่ตรงนี้
หลินเหยาไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดอยู่ดีๆ เธอถึงได้รู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมา ตอนนั้นเธอหัวเราะถังโจวโจวที่เป็นกังวลอย่างนี้เพราะพ่อแม่สามี ชอบก็ชอบ รักก็รักสิ ทำไมการมีตัวตนอยู่ของคนอื่นถึงได้มีผลกระทบต่อความรู้สึกของคนที่รักกันด้วยล่ะ
ตอนนี้พอมาเป็นตัวเองแล้ว เธอถึงได้รู้ว่าชุดความคิดของเธอก่อนหน้านี้ผิดไปเกือบจะทั้งหมด ทำไมจะไม่มีผลกระทบล่ะ ผู้หญิงทุกคนต่างก็หวังจะได้รับความชื่นชอบจากทุกๆ คนกันทั้งนั้น หนำซ้ำยังเป็นพ่อแม่สามีของตัวเองอีกด้วย ดังนั้นจึงกระตุ้นให้หลินเหยาไม่กล้ารับปากฟังหยวนเพราะอุปสรรคที่ขัดขวางอยู่ในภายภาคหน้า
“คุณคิดอีกทีได้หรือเปล่า” เสียงของหลินเหยาสั่นเทา ความจริงแล้วในส่วนที่ฟังหยวนยังไม่พบเห็นอย่างเช่นมือที่ซ่อนอยู่ด้านหลังของเธอก็สั่นเทาอยู่ตลอดไม่แพ้กัน เธอไม่อาจควบคุมผลกระทบที่อยู่ภายในใจได้ตลอดเวลา เธอเองก็ไม่คิดว่าแบบนี้จะทำให้ดูอ่อนแอเป็นพิเศษ
“เหยาเหยา คุณยังคิดอะไรอยู่อีก คุณไม่เชื่อผมอย่างนั้นเหรอ? ผมรู้ว่าเมื่อก่อนผมเป็นคนเลว แต่ว่าตอนนี้ผมรับประกันกับคุณได้เลยว่าผมจะดีกับคุณคนเดียว ถ้าเป็นเรื่องพ่อแม่ของผม คุณไม่ต้องเป็นกังวล ผมจะจัดการทั้งหมดเอง”
ฟังหยวนคิดมาดีแล้ว เขาเองก็ไม่ได้อายุน้อยไปกว่าลั่วเซ่าเซินสักเท่าไหร่ ก่อนหน้านี้พ่อและแม่ของเขามีคาดหวังกับครึ่งชีวิตที่เหลือของเขาในอนาคตเป็นอย่างมาก หากไม่ใช่หญิงสาวจิตใจงดงามจากตระกูลที่มีฐานะและชื่อเสียง ก็ขอให้วงศ์ตระกูลเหมาะสมกัน หน้าตาก็ต้องให้สมกับตำแหน่งของเขา เรียกได้ว่าความคาดหวังกองพะเนิน
แต่เพราะฟังหยวนเที่ยวเล่นอยู่ข้างนอกบ่อยครั้ง ไม่มีแฟนสาวที่พากลับไปที่บ้านอย่างเป็นจริงเป็นจังเลยสักคน ทำให้พ่อกับแม่ของเขาเสียแผนอยู่เสมอ เห็นเขาอายุมากขึ้นทุกที พ่อแม่ของเขากลัวว่าจะไม่มีหลาน จึงค่อยๆ ลดทอนคำพูดเกี่ยวกับความคาดหวังในตัวลูกสะใภ้ในอนาคตให้น้อยลง
ขอเพียงดูภูมิฐาน หน้าตาพอใช้ได้ ดีกับลูกชายของพวกเขา ดีกับพวกเขา นอกเหนือจากนั้นพวกเขาก็ไม่ได้คิดให้มากความ พูดกันตามตรง ตอนนี้ขอเพียงแค่พาผู้หญิงมาที่บ้านสักคนพวกเขาก็ดีใจมากแล้ว
ดังนั้นฟางเหยวนถึงได้กล้ารับประกันกับหลินเหยาแบบนี้ ต่อให้พ่อแม่ของเขาไม่ยอมรับ ฟังหยวนก็จะคิดหนทางอื่นอยู่ดี ไม่มีทางให้หลินเหยาต้องกังวลกับเรื่องนี้
เห็นหลินหยายังไม่พูดอะไร ฟังหยวนจึงรู้สึกได้ว่ายังมีปัญหาอื่นอยู่อีก “หรือว่าคุณเป็นกังวลว่าผมจะยังมีใจให้กับโจวโจว?”
ส่วนหนึ่งที่หลินเหยาสังเกตฟังหยวนเป็นพิเศษก็เพราะสังเกตได้ถึงความรู้สึกที่เขามีให้ถังโจวโจว จากนั้นถึงได้ชอบสังเกตเขาอยู่บ่อยๆ จึงค่อยๆ พบว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้เจ้าชู้อยากที่เห็นภายนอก แน่นอนว่าตอนนั้นหลินเหยายังไม่ได้มีความคิดจะยึดครองผู้ชายคนนี้ให้มาอยู่ข้างกายเธอ
ระหว่างที่ได้พบปะกันอยู่บ่อยๆ หลังจากนั้น หลินเหยาจึงพบว่าเธอมีความรู้สึกที่แตกต่างออกไปกับฟังหยวน ส่วนฟังหยวนเองก็ปฏิบัติกับเธอต่างไปจากเดิมเช่นกัน น่าเสียดายที่อย่างไรหลินเหยาก็ยังไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า
ตอนนี้ฟังหยวนชี้ถึงต้นตอขึ้นมาแล้ว แล้วเรื่องนี้ก็มีผลกระทบต่อปัจจัยสำคัญในการตัดสินใจของหลินเหยาอีกด้วย เธอไม่รู้ว่าฟังหยวนยังมีความรู้สึกพิเศษให้โจวโจวอยู่หรือเปล่า ถ้าหากใช่แล้วละก็ เธอไม่อาจยอมรับชายที่ในใจมีหญิงอื่นอยู่ได้ ต่อให้คนคนนั้นจะเป็นเพื่อนสนิทของเธอก็ตามที
เห็นหลินเหยานิ่งเงียบไม่เอ่ยอะไรออกมา ฟังหยวนรู้สึกว่าเขาคาดการณ์ได้ถูกต้อง
ตอนที่ 407 ฟังหยวนในตอนนี้
“เหยาเหยา คุณวางใจนะ ตอนนี้ผมปล่อยมือจากโจวโจวแล้ว เธอกลับมาคราวนี้ ผมรีบไปดูเธอก็เพื่อจะทดสอบว่าตัวเองยังมีความรู้สึกให้เธอเหมือนเมื่อก่อนหรือเปล่า” ฟังหยวนรู้สึกว่าเขามองเห็นอนาคตของถังโจวโจวได้อย่างทะลุปรุโปร่งตั้งแต่แรกแล้ว
ขอเพียงถังโจวโจวรักลั่วเซ่าเซิน เขาก็จะไม่ฉวยโอกาสแทรกตัวเข้าไประหว่างเขาทั้งสอง ความจริงเขาเองก็มีโอกาสอยู่ไม่น้อยระหว่างที่ถังโจวโจวสูญเสียความทรงจำ เพียงแต่ว่าตอนนั้นเขาเองก็หาถังโจวโจวไม่พบ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องสร้างความสัมพันธ์กับเธอเลยด้วยซ้ำ นี่อาจเป็นเจตนารมณ์จากฟ้าก็เป็นได้
“จริงหรือเปล่า?” หลินเหยาไม่อยากเชื่อเลย ความรู้สึกของคนคนหนึ่งเป็นสิ่งที่ล้ำค่าที่สุด มีอย่างที่ไหนจะบอกว่าปล่อยไปแล้วก็ปล่อยไปได้เลย ทว่าในใจยังอาลัยอาวรณ์อย่างรุนแรง ถ้าเป็นความจริงล่ะ? ถ้าเป็นความจริงเธอควรทำอย่างไร? ตกลงกับเขาหรือเปล่า?
“เหยาเหยา คุณเชื่อผมนะ ตอนนี้โจวโจวกับอาเซินมีลูกด้วยกันแล้ว ผมไม่มีทางไปรบกวนพวกเขาอีกแน่” ฟังหยวนดึงมือของหลินเหยาเอาไว้ เห็นว่าเธอไม่ได้ผลักไสเขาออกไป ก็รู้ว่านี่เป็นท่าทียอมรับจากเธอ
เขาเอ่ยอย่างหนักแน่น “เหยาเหยา ถ้าคุณไม่เชื่อผม ผมก็รอได้ คุณรอดูได้เลยว่าผมโกหกคุณหรือเปล่า วันนี้ผมต้องไปแล้ว คุณคิดให้ดีก็แล้วกัน”
ฟังหยวนเองก็ไม่อยากจะบีบบังคับเธอ อย่างไรเสียเรื่องนี้ก็ยังต้องให้หลินเหยาคิดให้ดีเสียก่อน ให้ตัดสินใจอย่างที่เหมาะสมกับความรู้สึกของเธอ
หลินเหยาเห็นเขาถือกุญแจรถ คิดว่าจะกลับออกไปจริงๆ เมื่อเห็นเขาเดินไปที่หน้าประตู ในที่สุดเธอก็ลนลานขึ้นมา เพียงเธอคลายมือออกก็ทำให้เขาหวาดกลัวอย่างนั้นเหรอ?
หลินเหยาไม่ยินดีจะปล่อยเขาไป ฟังหยวนพูดมาถึงขั้นนี้แล้ว ทำไมเธอยังต้องกลัวอยู่อีกล่ะ? ต่อให้เขาโกหกเธอ ถึงเวลานั้นเธอค่อยไปจากเขาก็ได้ เธอเองก็ไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่จะงี่เง่าไร้เหตุผลสักหน่อย
ถ้าฟังหยวนรู้ว่าหลินเหยาคิดถึงภาพเหตุการณ์ที่พวกเขาทั้งสองเลิกกันอยู่หลายต่อหลายรอบทั้งๆ ที่ยังไม่ได้คบกันด้วยซ้ำ ก็ไม่รู้ว่าเขาจะโกรธจนพังกำแพงเลยหรือเปล่า
เห็นแขนที่โอบรัดเอวของตัวเองเอาไว้ฟังหยวนก็พลันเบิกบานใจ เพียงแต่ยังไม่เข้าใจความหมายของหลินเหยา เขาจงใจถามด้วยเสียงแหบแห้งว่า “เหยาเหยา นี่คุณทำอะไรของคุณน่ะ? ผมจะกลับแล้ว ให้เวลาคุณคิดให้ดีก่อน”
ฟังหยวนอาลัยอาวรณ์อย่างแสนสาหัส สุดท้ายก็เตรียมดึงมือที่โอบกอดเอวของเขาออกไป ในเมื่อจะพิสูจน์ใจให้เธอเห็นก็เป็นธรรมดาที่จะต้องแสดงให้สมบทบาท เวลานี้หลินเหยาโอนเอนไปมา ก็ไม่รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วในใจเธอคิดอย่างไร ดูเหมือนว่าไฟลูกนี้จะโชติช่วงไม่พอกระมัง!
“เหยาเหยา คุณปล่อยผมก่อน พวกเราต้องต่างต้องการเวลา ตั้งสติให้ดีๆ สิ”
“ไม่เอา ฉันคิดดีแล้ว ฉันรับปากคุณ ฟังหยวน พวกเราคบกันเถอะนะ”
ได้ฟังคำพูดที่ตัวเองอยากได้ยิน ฟังหยวนก็สะกดกลั้นความตื่นเต้นดีใจภายในใจเอาไว้ จงใจถามอย่างสงบ “เหยาเหยา คุณคิดดีแล้วจริงๆ เหรอ คุณจะไม่เสียใจทีหลังใช่ไหม”
หลินเหยาส่ายหน้า “ฟังหยวน ฉันไม่เสียใจทีหลังหรอกน่า ถ้าต่อไปคุณรังแกฉันจริงๆ ก็ต้องโทษที่ฉันสายตาไม่ดีเอง ฉันไม่โทษคุณหรอก”
ตามที่เธอบอกหลินเหยาไม่อยากจะเชื่อใจผู้ชายคนไหนทั้งนั้น หากฟังหยวนรังแกเธอ เธอก็จะไม่อดทนเป็นเพื่อนกับเขาต่อไป ผู้หญิงอย่างหลินเหยาไม่ใช่ผู้หญิงใจกว้างขนาดนั้น ทำเรื่องเหล่านั้นไม่ได้หรอก
“เหยาเหยา คุณพูดอะไรของคุณน่ะ พวกเราจะต้องอยู่ด้วยกันตลอดไปสิ” ในที่สุดฟังหยวนก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมา กอดหลินเหยาเอาไว้แน่น
ศีรษะของทั้งสองเข้าใกล้กันอย่างช้าๆ หลินเหยาเขย่งปลายเท้า ประทับรอยจูบลงที่ริมฝีปากของฟังหยวนเบาๆ เดิมทีเขาคิดว่าจะกลับไป ใครจะรู้ว่าคราวนี้ฟังหยวนตอบสนองกลับมา พลันโอบเอวของเธอเอาไว้ ก้มหน้าลง หลินเหยาตกเป็นเชลยของเขาในทันใด
“มีความสุขหรือเปล่า?” ผ่านศึกอันร้อนแรง จู่ๆ ฟังหยวนก็ถามคำแบบนี้กับเธอ
หลินเหยาหน้าแดงก่ำ ทำไมถึงได้รู้สึกว่าเธอฝืนใจฟังหยวนอย่างนี้นะ เพียงแต่เธอไม่ยอมจำนน “มีความสุขสิ วันนี้เป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุดเลยละ”
“เหยาเหยา พูดตอนนี้ยังเร็วเกินไปนะ ต่อไปผมจะทำให้คุณมีความมากกว่านี้อีก”
ฟังหยวนรับปากในใจใจเงียบๆ เขาจะทำให้หลินเหยามีความสุข แม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะเคยชอบซูเสี่ยว หรือว่าเคยชอบถังโจวโจว แต่นั่นเป็นเพียงอดีตเท่านั้น เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ปล่อยให้บันทึกไว้ในความทรงจำของเขา ตอนนี้ฟังหยวนชอบหลินเหยา