หยางโปรู้สึกว่าดาบเบาหวิว เขาฟันไปกลางอากาศ แต่คนที่มากลับคว้ากระจกแสงจันทร์ไปได้
เวลานี้พระจันทร์ส่งแสงสกาวแวววับ นอกหน้าต่างมีคนสวมชุดสูทสีดำคนหนึ่ง มีผ้าสีดำคุมปกปิดใบหน้าไว้ แลดูค่อนข้างลึกลับ แต่เมื่อเขาหยิบกระจกแสงจันทร์ขึ้นมาและหันมองไปที่หยางโป ดวงตาคู่นั้นกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มเหนือผ้าปิดหน้า แต่หยางโปกลับจำได้อย่างแม่นยำ !
ว่าคนๆนี้กำลังหัวเราะเยาะเขาอยู่ !
หยางโปโกรธมาก ชี้ดาบไปข้างหน้า และพุ่งตัวกระโดดออกไป แต่ทันทีที่เขาไปถึงนอกหน้าต่าง
ก็เห็นอีกฝ่ายกระโดดออกไปจากเรือนสี่ประสานแล้ว
หยางโปรู้สึกปลายเท้าลอยขึ้น พุ่งตัวเข้าไปหา แต่เขาเพิ่งวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ล้มลงบนพื้นอย่างน่าสังเวชมาก
เหยียนหรูหยูยืนอยู่ข้างๆ มองดูหยางโปอยู่เงียบๆ โดยไม่ช่วยประคองเขาและไม่พูดไม่จาเช่นกัน
หยางโปตกตะลึงนิ่งเงียบไป “เขาเอากระจกเทียนหลัวไปแล้ว คุณไม่คิดจะหยุดเขาไว้หรือไง ? ”
“ ให้เวลาคุณสิบวัน ถ้าเอากระจกเทียนหลัวกลับคืนมาไม่ได้ ฉันจะไปเอากลับมาเอง พอถึงตอนนั้น ฉันไม่มีทางคืนกระจกเทียนหลัวให้คุณแน่ ” เหยียนหรูหยูกล่าว
พอพูดจบ เหยียนหรูหยูก็หันหลังเดินจากไป
หยางโปตกตะลึงอยู่ในที่เกิดเหตุ เขาลุกขึ้นยืนช้าๆ แต่กลับรู้สึกอ่อนระโหยโรยแรง รู้สึกหมดแรงจริงๆ เขาไม่เคยประสบพบเจอกับสภาพร่ายกายแบบนี้ที่เกิดขึ้นหลังจากเขาฝึกฝนมาก่อนเลย เขาสัมผัสได้ถึงเลือดในกายที่สูบฉีดอย่างเดือดพล่าน หยางโปลุกขึ้นและเดินกลับไปที่ห้อง เขานั่งขัดสมาธิ แต่กลับรู้สึกใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ลงได้เลย รู้สึกหมดเรี่ยวแรง แต่เลือดกลับสูบฉีดอย่างร้อนแรง โดยที่เขาควบคุมไม่ได้เลย อารมณ์ของเขาเดือดพล่านมากขึ้นเรื่อยๆ
หยางโปเข้าไปอาบน้ำเย็นแต่ก็ยังคงรู้สึกเหงื่อไหลซึมออกมาเต็มไปหมด ราวกับว่าควบคุมตัวเองไม่ได้ เขารู้สึกเหมือนจะระเบิดออกมา
เวลานี้ ลัวย่าวหัวก็โทรมาหาเขาพอดี “ คืนนี้มีกิจกรรมอะไรไหม ? ให้ฉันจัดการให้เอาไหม ? ”
หยางโปถามอย่างใจลอยไปว่า “ มีกิจกรรมอะไร นายจัดมาเลย ”
ลัวย่าวหัวตกตะลึงนิ่งเงียบไป เมื่อก่อนเขามักจะโทรมาหยอกหยางโปเล่นแบบนี้ ทุกครั้งหยางโปก็มักจะไม่สนใจ เพราะเขาไม่มีเวลา แต่ครั้งนี้พอลัวย่าวหัวมาชวน ไหนเลยจะคาดคิดว่าหยางโปจะตอบตกลงเร็วขนาดนี้ “ ได้ ฉันจะจัดการกิจกรรมที่ไนต์คลับให้เดี๋ยวนี้ ! ” ลัวย่าวกล่าว
หยางโปนั่งรออยู่ในห้อง เกือบจะบ้าคลั่งอยู่แล้ว เขาถึงกับอยากเขวี้ยงทำลายข้าวของทุกอย่าง
ทุกวินาทีมันทรมานไปหมดสำหรับเขา
ลัวย่าวหัวจัดการเคลียร์ทุกอย่างอย่างรวดเร็ว แค่ชั่วครู่ก็มารออยู่นอกประตูเรือนสี่ประสานแล้ว หยางโปเดินออกจากบ้าน ขึ้นรถ และขับออกไปทันที
หลินหลินตกใจเมื่อเห็นหยางโปพุ่งพรวดออกจากบ้าน วิ่งตามออกไปคิดที่จะไปห้ามหยางโป
แต่กลับเห็นเพียงท้ายรถเท่านั้น ไอลีนโนเวล
เธอมองไปตามทิศทางที่รถกำลังแล่นออกไปไกล อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ เดิมทีเธอคิดว่าสมุนไพรชนิดนี้อาจไม่ได้มีฤทธิ์มากนัก คงค่อยๆพัฒนาไปทีละขั้น หยางโปคงนึกถึงเรื่องอย่างว่าเอง เมื่อถึงเวลานั้นเธอแค่เสนอให้พาตัวฮัวชิงหยุนกลับมา มันก็เป็นไปตามแผน
เธอไม่คิดว่า หยางโปจะรีบร้อนออกไปตอนนี้ !
หลินหลินพอจะเดาผลลัพธ์ออก แต่สำหรับเธอแล้ว มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร เธอรู้จักกับคนใหญ่คนโตมาเยอะ คนที่มีผู้หญิงแค่คนเดียวมีน้อยมาก มีใครบ้างที่ไม่มีเล็กมีน้อยนอกบ้าน ?
เดิมเธอคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องดีที่หยางโปจะทำพฤติกรรมแบบนี้ แต่ก็มีความสุขมากเมื่อเห็นเขาออกไป
หยางโปขึ้นรถด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ลัวย่าวหัวเหลือบมองเขา ” นายเป็นอะไรหรือเปล่า ? ดื่มเหล้ามาเหรอ ? ถ้าฉันจำไม่ผิดนายดื่มเก่งมากเลยนะ นายเมาได้ยังไง ? ”
“ ฉันกินยามาน่ะ ” หยางโปพูดด้วยเสียงอันเบา
“ นายควรกินยานะ ” ลัวย่าวหัวฟังไม่ชัดจึงตอบกลับไปคำหนึ่ง
หยางโปตะโกนด้วยเสียงอันดัง “ ฉันบอกว่า ฉันกินยาไป ยาอย่างว่านั่น ! ”
ลัวย่าวหัวเหลือบมองมาอีกครั้ง “ นายเล่นยาเหรอ ? ”
“ ไม่ใช่ ฉันหมายถึงยาอย่างว่านั่น ! ” หยางโปพูดต่อ
ลัวย่าวหัวเบิกตากว้าง ” นี้นายกำลังคิดจะทำอะไร ทำไมถึงไปกินยาอย่างว่าเข้า นายคิดว่ามันสนุกหรือไง ? ”
หยางโปส่ายหน้า ” ฉันก็ไม่รู้ว่ากินไปได้ไง ตอนนี้รู้สึกครั่นเนื้อตัวไปหมด ”
ลัวย่าวหัวมองหยางโป และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะฮ่าๆดังลั่น ” ช่างน่าสนใจจริงๆ คิดไม่ถึงว่านายจะทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้ ! ”
หยางโปหันมาถลึงตาใส่ลัวย่าวหัว ” หาที่ดีดีสักที่สิ ! ”
ลัวย่าวหัวชำเลืองมองหยางโป “ นายบอกฉันมาก่อน นายยังอ่อนหัดอยู่ใช่ไหม ? ” “ นายนั่นแหละที่ยังซิงอยู่ ! ” หยางโปสบถด่า เขายังอ่อนหัด ดังนั้นจึงรู้สึกค่อนข้างอายถ้าพูดแบบนี้ !
ลัวย่าวหัวรู้ตัวทันที ” วันนี้พี่อามรณ์ดี ความผิดทั้งหมดของนายฉันจะทำเป็นมองไม่เห็นก็แล้วกัน ฉันน่ะเป็นคนใจดีมีเมตตา เดี๋ยวจะช่วยนายจัดหาสถานที่ดีๆสักแห่ง หาสถานที่ที่ยอดเยี่ยมที่สุดให้ ! ”
โชคดีที่ลัวย่าวดูเหมือนจะคำนึงถึงอาการของหยางโปได้ จึงไม่ได้ขับรถออกไปไกลเกิน เลี้ยวตรงเข้าไปในซอยลึกแห่งหนึ่ง จากนั้นก็เอากุญแจให้คนเฝ้าประตู เขาพาหยางโปเดินเข้าไปที่ประตูเล็กๆบานหนึ่ง จากนั้นเขาได้แสดงบัตร และมีคนมาพาพวกเขาขึ้นไปชั้นบน เมื่อเข้ามาด้านใน หยางโปเพิ่งจะรู้ว่ามีซ่องอยู่ที่นี่
ถ้าดูจากภายนอกก็เหมือนเป็นอาคารพักอาศัยขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง แต่พอเดินเข้าไปจริงๆ ภายในกลับตกแต่งอย่างหรูหรา มีแสงสีของสถานบันเทิงยามค่ำคืน และมีผู้หญิงสวมเดรสแหวกสูงจำนวนมากเดินไปมาอยู่
เมื่อหยางโปเห็นของพวกนี้ ก็รู้สึกว่าเลือดในกายสูบฉีดเร็วยิ่งขึ้น !
ลัวย่าวหัวเดินเข้าไป วางมือลงบนไหล่ของชายหนุ่มคนหนึ่ง และชี้ไปทางหยางโป ดูเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มและพูดติดตลกกับลัวย่าวหัว
หยางโปรู้สึกว่าเลือดในกายของเขาพุ่งพล่านขึ้นสมอง เวียนหัวไปหมด เขาจับใจความที่พวกเขากำลังพูดอีกไม่ได้แล้ว ประกอบกับเสียงเพลงกล่อมเบาๆในไนต์คลับ มันก็ยิ่งฟังไม่ได้ใจความมากไปอีก
ลัวย่าวหัวลากหยางโปเดินเข้าไปข้างใน “ นายวางใจได้ มาถึงที่นี่ นายก็ทำเหมือนตอนกลับบ้าน ฉันช่วยนายจัดการทุกอย่างได้ ! ”
หยางโปเดินตรงเข้าไปด้านใน เขาเหลือบมองหญิงสาวที่เดินผ่านไปมา มองดูผิวที่ขาวเนียน
และมองดูใบหน้าที่แต่งหน้าจัด การแต่งหน้าที่เขาเคยรู้สึกรังเกียจเมื่อก่อน ตอนนี้กลับรู้สึกร้อนรุ่ม ถึงกับเหลียวมองตามหลังหญิงสาว
ทันใดนั้น หยางโปก็รู้สึกว่าชนใครบางคนเข้า แขนชนโดนของนุ่มๆ เขาก้าวถอยหลังไปสองก้าวแล้วเงยหน้าขึ้นมอง แต่กลับเห็นชายคนหนึ่งกอดผู้หญิงไว้ คนที่ถูกชนคนนั้นเป็นผู้หญิงเข้าพอดี
ชายคนนั้นหันมาถลึงตาใส่หยางโป “ แกอยากตายหรือไง ! ”
หยางโปจ้องหน้าอีกฝ่าย แต่กลับตกตะลึงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เพราะเขาเจอเข้ากับคนคุ้นเคย
“ ฉินตูฟู ! ”
ฉินตูฟูเปลี่ยนเสื้อผ้าและสวมชุดสูทรองเท้าหนัง ถ้าไม่ใช่เพราะจดจำเขาได้ เกรงว่าคงจะจำเขาไม่ได้แน่ หยางโปมีสายตาที่ไม่ธรรมดา แค่เจอหน้ากันแวบเดียว ก็จำเขาได้ทันที ! ฉินตูฟูเองก็จำหยางโปได้เช่นกัน เขาจ้องมองหยางโปเขม็ง ถอยร่นไปทางด้านหลัง และไม่สนใจผู้หญิงของเขาอีก ” แกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ? ”