อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 527 ปล่อยชายาข้า
เย่จิ่งหานเข้าไปในถ้ำน้อยก่อน ไม่นานด้านในก็ส่งเสียงสัตว์ร้ายคำรามออกมา รวมถึงเสียงต่อสู้ เสียงหนึ่งดังกว่าอีกเสียงหนึ่ง แต่ละเสียงสะเทือนแก้วหู
กลิ่นคาวเลือดอบอวลไปทั้งผนังผา แม้แต่ในสายลมยังเป็นกลิ่นคาวเลือดด้วย
กู้ชูหน่วนกำหมัดแน่น ในใจตื่นตระหนก
“ข้างในไม่เกิดเรื่องอะไรกระมัง?”
จอมมารลูบผมงามดำขลับของตัวเองอย่างมีเสน่ห์ ท่าทีเกียจคร้านเชื่องช้า คล้ายไม่อินังขังขอบกับการปะทะข้างใน
เมื่อได้ยินถ้อยคำของกู้ชูหน่วน ก็เพียงตอบชืดๆ “เขาไม่ได้คิดเสมอว่าตัวเองเก่งมากหรือ? ก็แค่ฆ่าสัตว์ร้ายไม่กี่ตัว หรือจะจัดการไม่ได้?”
กู้ชูหน่วนถลึงตาใส่เขาทีหนึ่ง
นั่นมันแค่ไม่กี่ตัว?
เห็นชัดๆ ว่าเป็นร้อยเป็นพันไหม?
ไม่เห็นหรือว่าผนังสะเทือนไปหมดแล้ว?
ถ้าแค่ไม่กี่ตัว ผนังจะสะเทือนได้อย่างไร?
“เจ้าเข้าไปดู ช่วยๆ หน่อย”
“ทางที่ดีก็ตายอยู่ในนั้นเลย ข้าไม่ช่วยเขาหรอก”
กู้ชูหน่วนเซ็ง ย่างเท้าเข้าไปในถ้ำด้วยตัวเองอย่างระมัดระวัง
“พี่สาว รอข้าด้วย ข้างในอันตราย ข้าจะเปิดทางให้ท่าน”
กู้ชูหน่วนเดินตรงไปด้านหน้า ขี้เกียจจะพูดด้วยแม้เพียงประโยคเดียว
ในถ้ำแคบเล็ก มีซากสัตว์เกลื่อนกลาดไปหมด ได้กลิ่นคาวเลือดจนนางอยากอาเจียนจริงๆ
จอมมารกล่าวอย่างรังเกียจ “แหวะ มีแต่ซากแขนขาขาด เย่จิ่งหานฆ่าคนไร้ศิลปะเกินไปแล้ว เป็นข้านะ ข้าต้องให้พวกมันไม่เหลือแม้แต่ซากกระดูกแน่ พี่สาวข้าจะได้ไม่กระอักกระอ่วน”
“พอเลยเจ้าน่ะ”
ดีแต่พูดแต่ไม่ทำ เมื่อครู่ตอนให้เขาเข้าไปดู ทำไมเขาไม่ไป?
กู้ชูหน่วนเดินเข้าข้างในตลอดทาง
ตลอดทาง แทบเป็นการเหยียบซากเข้าไป
สุดท้ายจอมมารทนดูต่อไปไม่ได้ โอบเอวนาง เหาะไปโดยตรง
ในที่สุดพวกเขาก็หยุด เห็นบุรุษเบื้องหน้าที่แทบอาบโลหิตทั้งตัว
คนผู้นั้นหาใช่ใครอื่น เป็นเย่จิ่งหานนั่นเอง
เพียงแต่ดวงตาทั้งคู่ของเย่จิ่งหานเต็มไปด้วยเลือด โทสะทะยานฟ้า เงยหน้าซัดจอมมารไปฝ่ามือหนึ่ง
“ปล่อยชายาข้า!”