บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 710
อีวอนเริ่มส่งเสียงเอะอะโวยวายราวกับว่าเธอถูกผีสิง เมื่อเห็นเมเรดิธเลือดออกด้วยความเจ็บปวด
เมเรดิธกัดฟันและจ้องมาที่เธอด้วยความโกรธ “นังโรคจิต! แก… ซี้ด!”
อีวอนแทงเธออีกครั้งและมี ‘รอยกากบาท’ เปื้อนเลือดปรากฏบนใบหน้าของเมเรดิธ เลือดอุ่น ๆ เริ่มไหลออกจากบาดแผลของเธอ
เมเรดิธรู้สึกเจ็บปวดอย่างสุดขีด เธออยากจะต่อสู้ แต่ทำไม่ได้เพราะเธอถูกมัดไว้
จากนั้น เธอเห็นอีวอนน์หยิบไฟแช็กออกมา
เมเรดิธเริ่มตื่นตระหนก เธอสัมผัสได้ว่าอีวอนน์เกลียดเมเดลีนเข้ากระดูก ผู้หญิงบ้าคนนี้คิดว่าเธอคือเมเดลีน และกำลังล้างแค้นผิดคนอยู่!
“กะ แกกำลังทำอะไรนะ? แกกำลังพยายามทำอะไรนังโรคจิต?”
นัยน์ตาของอีวอนน์ดุดันเหมือนจะฆ่าคนได้ เมื่อเธอเดินไปที่รถพร้อมกับไฟแช็ค ลิเลียนกำลังกรีดร้องหาแม่ของเธอที่หน้าต่าง
“เมเดลีน ฉันจะให้แกดูมารหัวขนของแกตายไปต่อหน้าต่อตาแก!”
เธอพยายามจะฆ่ากับเด็กคนนั้น ดังนั้นเมเรดิธจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นเธอก็พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ทำสิ ฉันบอกแกแล้วว่าฉันไม่ใช่เมเดลีน แม้ว่าแกจะบดขยี้เด็กนั้นให้เป็นผง ฉันก็ไม่สนหรอก! โอ๊ย!”
เธอออกแรงมากเกินไปเมื่อพูด บาดแผลบนใบหน้าของเธอจึงเปิดออก และฟันของเธอก็กระทบกันกึกกักเพราะความเจ็บปวด
อีวอนหันกลับมาและตบเธออีกครั้งหลังจากได้ยินเรื่องนั้น “สารเลว ฉันรู้ว่าแกจะพูดแบบนั้น ฉันเคยโดนหลอกมาสองครั้งแล้ว และฉันจะไม่โดนแกหลอกอีก!”
“…”
เมเรดิธมึนงงจากการโดนตบหลายครั้ง จากนั้นเธอก็ได้ยินอีวอนพูดว่า “แกแสร้งทำเป็นเฉยเมยอยู่เสมอ เพื่อให้ฉันไม่ระวัง เมเดลีน แกคิดว่าจะหลอกฉันได้เหรอ?”
“…”
“ฉันจะจุดไฟตอนนี้ เพื่อฆ่าเด็กเลวนั่น! ฉันอยากให้แกทนทุกข์ไปตลอดชีวิต! ฮ่าฮ่าฮ่า!”
เจเรมี่ขับรถพาเมเดลีนไปยังพื้นที่เปลี่ยวซึ่งไม่มีกล้องวงจรปิด ทันใดนั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของอีวอน
“เมเดลีน ตอนนี้แกกลัวไหม? ตอนนี้หน้าแกพังไปแล้ว และฉันอยากรู้ว่าแกจะไปยั่วยวนพี่เจเรมี่ได้อย่างไรอีก! ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ฆ่าแกหรอก ฉันอยากให้แกได้ดูลูกสาวของแกโดนเผาทั้งเป็น! ฮ่าฮ่าฮ่า!”
เมเดลีนและเจเรมี่มองหน้ากันหลังจากได้ยินแบบนั้น แล้วรีบลงจากรถ
พวกเขาได้กลิ่นอะไรไหม้แต่ไกล และเมื่อพวกเขาเข้าไปใกล้ พวกเขาก็เห็นอีวอนส่งเสียงเอะอะเหมือนเธอกำลังโกรธ ในทางกลับกัน ผู้หญิงคนหนึ่งถูกมัดไว้กับต้นไม้พร้อมกับใบหน้าเปื้อนเลือด
สิ่งที่เมเดลีนและเจเรมี่กลัวที่สุดคือรถที่กำลังลุกไหม้
“แม่คะ! แม่!”
เสียงอู้อี้ของลิเลียนดังมาจากในรถ
เมเดลีนรู้สึกปวดตื้อเมื่อมองดูรถที่กำลังลุกไหม้ “ลิลลี่!”
เธอวิ่งไปโดยไม่คิดชีวิต แต่เจเรมี่หยุดเธอใว้
ดวงตาของเมเดลีนแดงก่ำด้วยน้ำตา เธอมองเขาอย่างโกรธจัด และพยายามดิ้นให้หลุดจากเงื้อมมือของเขา “เจเรมี่ คุณกำลังทำอะไร? ปล่อยฉัน! ฉันจะไปช่วยลูกสาวของฉัน!”
“เธอเป็นลูกสาวของฉันเหมือนกัน!” ออร่าบีบบังคับของผู้ชายคนนั้นห่อหุ้มตัวเธอเอาไว้ แต่ดวงตาของเขายังคงดูจริงใจ “ลินนี่ เชื่อฉัน ฉันจะพาลูกสาวของเรากลับมาอย่างปลอดภัยอแน่นอน! รอฉันและอย่าเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยง”
หลังจากที่เขาพูดอย่างจริงจังจบ เขาก็ปล่อยมือเธอ ราวกับดาบที่ถูกดึงออกมาจากฝัก เขาวิ่งไปยังรถที่กำลังลุกไหม้นั้น