บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 709
เมเรดิธล้มลงไปกองกับพื้น เธอเจ็บปวดมากจนลุกแทบไม่ขึ้น
ทันใดนั้นเอง ที่เธอได้ยินอีวอนบอกว่าเธอจะฆ่าเธอ เธอก็เงยหน้าขึ้นมอง เธอเห็นอีวอนแกว่งมีดในมือของเธออย่างบ้าคลั่ง
เมเรดิธรีบกระโดดหลบและถอยหนี “แกบ้าไปแล้ว! ยัยโรคจิต! ดูให้ดีสิ ฉันไม่ใช่เมเดลีน!”
“อย่าตีแม่หนู ป้า อย่าตีแม่ฉันหนูนะ ฮืก… ฮื…อ” ในเวลานั้น ลิเลียนทำได้แต่เคาะไปที่หน้าต่าง และขอร้องอีวอนด้วยนัยน์ตาที่ร้องไห้จนแดงก่ำพลางมองไปที่อีวอนปริบ ๆ
อีวอนไม่สนใจคำขอร้องของลิลลี่ หลังจากที่เธอสูบบุหรี่ ดื่มแอลกอฮอล์ และได้รับยาหลอนประสาท ภายใต้แสงของพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน อีวอนมั่นใจแน่แล้วว่าเมเรดิธคือแมเดลีน
“นังสารเลวนี่ แกกล้าดียังไงมาโกหกฉัน? แกคิดว่าฉันตาบอดเหรอ? คิดว่าฉันจำหน้าแกไม่ได้หรือไง?” อีวอนน์ยกมือขึ้นด้วยความโกรธและตบเมเรดิธอีกครั้ง
“อ๊า!” เมเรดิธโกรธจัด เธอทำหน้ามาเยอะ ดังนั้นเธอทนการกระทำของอีวอนไม่ไหวอีกต่อไป
เมื่อเธอเห็นอีวอนถือมีดมาฆ่าเธออีกครั้ง เมเรดิธก็ยกขาขึ้นเตะอีวอนเข้าที่อกอย่างจัง
อีวอนโซเซไปและเกือบจะล้มลง
ดวงตาของเธอเปี่ยมไปด้วยรังสีอำมหิตเมื่อเห็นเมเรดิธวิ่งหนีไป จากนั้นเธอก็เอื้อมมือไปดึงผมของเมเรดิธไว้
“อ๊า!” เมเรดิธโดนจิกหัวจนเจ็บไปทั่วหนังศีรษะ “ปล่อยฉันนะ ยัยโรคจิต!”
“โรคจิตเหรอ? กล้าดียังไงมาเรียกฉันว่าโรคจิต?!” มีบางอย่างกระแทกไปที่อีวอน เธอดึงผมของเมเรดิธจนเมเรดิธไปชนต้นไม้
จากนั้นอีวอนก็กระแทกหัวของเมเรดิธกับต้นไม้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จนเมเรดิธหัวแตกทันทีและเธอก็รู้สึกวูบวาบมาก
เธอต้องการโต้กลับ แต่อีวอนมีมีดอยู่ในมือ ถ้าเธอทำอะไรหุนหันพลันแล่น ยัยโรคจิตนั่นอาจฆ่าเธอได้จริง ๆ!
“เมเดลีน นังสารเลว! ฉันลงเอยแบบนี้เพราะแกนั่นแหละ! ทำไมแกต้องเป็นศัตรูกับฉัน ถ้าฉันต้องติดคุก ฉันจะลากแกไปกับฉันอย่างแน่นอน!” อีวอนกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง เมื่อเธอเห็นว่าเมเรดิธไม่ตอบโต้ เธอจึงผลักเมเรดิธไปอีกฝั่งหนึ่ง
เมเรดิธล้มลงกับพื้นด้วยเสียงดัง สมองของเธอก็ส่งเสียงวิ้งตลอดเวลา
เธอสัมผัสหน้าผากของเธอ และรู้สึกว่ามีบางอย่างเหนียวอยู่บนมือของเธอ เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าเป็นเลือด เธอก็แทบจะเป็นลม
เธอหน้าซีดเผือดขณะหันหลังเพื่อโผเข้าใส่อีวอน อีวอนเห็นเธอทำอย่างนั้น เธอก็ตบหน้าหล่อนไปสองครั้ง ซ้ายขวา เมเรดิธมึนหัวจนเห็นดาวเป็นล้านดวง
“ลุกขึ้น นังสารเลว!”
อีวอนลากเมเรดิธที่กำลังมึนงงไปที่ต้นไม้แล้วมัดเธอไว้ด้วยเชือก
“นะ นังโรคจิต! แกมันผู้หญิงบ้า! ดูดี ๆ ฉันไม่ใช่เมเดลีน! แกคิดว่าเมเดลีนสวยเหมือนฉันไหม ลืมตาของแกแล้วมองดี ๆ สิ!” เมเรดิธดิ้นรน เธอต้องการที่จะฉีกใบหน้าที่ดูเหมือนเมเดลีนอย่างมากนี้ออกเป็นชิ้น ๆ เธอยังรู้สึกเสียใจที่แอบตามหลังผู้หญิงบ้าคนนี้มา!
หลังจากที่อีวอนมัดเธอไว้แล้ว หล่อนก็เยาะเย้ย จากนั้นดวงตาที่พร่ามัวของหล่อนก็จ้องมาที่เธอ ขณะที่หล่อนมองเมเรดิธจากหัวจรดเท้า
“เมเดลีน ทำไมแกยังเล่นละครอยู่อีกล่ะ? แกแสดงเก่งมาตลอด แกคิดว่าฉันจะตกหลุมพรางอีกครั้งเหรอ? คิดว่าฉันจะจำหน้าแกผิดหรือไง?”
เมเรดิธกำลังจะระเบิด “ฉันจะบอกแกอีกครั้ง ฉันไม่ใช่นังสารเลวเมเดลีนนั่น!”
อีวอนยกคางของเมเรดิธด้วยมีดของเธอ จ้องไปที่ใบหน้าของเมเรดิธภายใต้แสงพระอาทิตย์ตกดิน นัยน์ตาของเธอนั้นเปี่ยมไปด้วยรังสีอำมหิต
“แกใช้ใบหน้านี้เพื่อหลอกล่อพี่เจเรมี่ แกนั่นแหละ ตอนนี้ฉันจะทำลายใบหน้าของแกซะ!”
เมเรดิธรู้สึกเสียวสันหลังขณะที่มีดเข้ามาใกล้เธอ “แกกำลังทำอะไรอยู่? อย่าทำอะไรโง่ ๆ นะ นังโรคจิต อย่า… อ๊ากกก!”
ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงเริ่มแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าของเธอ และความเจ็บปวดจากคมมีดที่บาดผิวทำให้เมเรดิธตัวสั่นเทาอย่างรุนแรง