บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 708
เมเดลีนอยากวางสายทันที แต่เมื่อเธอจำได้ว่าใครเป็นคนลักพาตัวลิเลียนไป เธอก็บอกให้คนขับเปลี่ยนเส้นทาง และตรงไปที่บ้านทันที
เจเรมี่รอเมเดลีนอย่างใจจดใจจ่อ เขาเริ่มสติแตกหลังจากที่รู้ว่าคนที่ลักพาตัวลิเลียนไปคือ อีวอน
คาเลนกำลังจะเดินออกไปเมื่อเธอเห็นเมเดลีนเข้ามา เธออยากหลบหนีความรู้สึกผิด เธอหันหลังกลับไป แต่กลับพบวินส์ตันแทน
วินส์ตันรู้สึกสับสน เมื่อเห็นเธอตื่นตระหนกและพยายามหนีห่าง
“คุณทำตัวแปลก ๆ หลังจากที่คุณได้รับการช่วยเหลือจากเรื่องอีวอนครั้งล่าสุด มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
“ไม่นะคะ” คาเลนปฏิเสธ จากนั้นเธอก็มองไปที่เมเดลีนด้วยสีหน้าหงุดหงิด “ฉันสงสัยว่าเธอมาที่นี่ทำไม ฉันคิดว่าเธอคงจะหยุดหลังจากที่เธอฆ่าพวกเราทุกคนแล้วเท่านั้นแหละ”
ในที่สุดวินส์ตันก็เห็นเมเดลีนที่กำลังคุยกับเจเรมี่อยู่ที่ประตู จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วและเริ่มบ่น “ถ้าเมเดลีนไม่ได้ช่วยไถ่ตัวคุณ คุณคงถูกหลานสาวที่น่ารังเกียจของคุณฆ่าไปแล้ว”
“ฮึ” คาเลนเยาะเย้ยด้วยความรังเกียจ “คุณคิดว่าเธอเต็มใจจะช่วยฉันรึเปล่าล่ะคะ? ถ้าผู้อาวุโสวิทแมนไม่ได้ขอให้เธอจ่ายเงินค่าไถ่ เธอคงอยากให้ฉันตาย ๆ ไปแล้ว”
“คุณรู้อะไรไหม?” วินส์ตันโกรธจัด “หลังจากที่ผู้อาวุโสวิทแมนไปโรงพยาบาลแล้ว เขาไม่มีโอกาสได้เจอแมดดี้เลยด้วยซ้ำ แมดดี้เป็นคนอาสาที่จะจ่ายเงินค่าไถ่เอง เธอเสี่ยงชีวิตเพื่อขับรถไปหาคุณ”
“…” คาเลนถึงกับผงะอีกครั้งเมื่อรู้ความจริง
จนถึงตอนนี้ เธอแทบไม่เชื่อเลยว่าเมเดลีนเป็นคนช่วยชีวิตเธอ เธอคิดว่าเมเดลีนทำไปเพราะเธอถูกบังคับ เมเดลีนเกลียดเธอมาก แล้วเธอจะช่วยเธอไปทำไม? แต่เมื่อดูตามสถานการณ์ตอนนี้แล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะเต็มใจช่วยจริง ๆ
ผ่านไปสักพัก คาเลนเงยหน้าขึ้นเพื่อดูว่าวินส์ตันอยู่ที่ประตูหรือเปล่า จากนั้นคาเลนได้ยินเมเดลีนพูดว่า ลิเลียนลูกสาวของเธอถูกอีวอนลักพาตัวไป
อีวอนเธอเสียสติไปแล้วเหรอ?
เธอยังคงลักพาตัวคนไปทีละคน
คราวนี้ เธอลงมือแม้กระทั่งเด็กตัวเล็ก ๆ
…
อีวอนตามรอยเมเดลีนมาสองสามวันแล้ว หลังจากการลักพาตัวในวันนั้น เธอสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างและหมดหนทาง เธอรู้ว่าตำรวจกำลังตามล่าเธอ เธอจึงทำได้แค่ซ่อนตัวอยู่ทุกวัน เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นบ้า
เมื่อเธอจนตรอกแล้ว เธอก็ยอมทำทุกอย่าง
ในที่สุดโอกาสของเธอก็มาถึง
เธอขับรถไปในที่เปลี่ยว เธอไม่คิดว่าเมเดลีนจะมีลูกสาวที่น่ารักขนาดนี้
แต่ว่าความน่ารักของลิเลียนนั้น ทำให้อีวอนยิ่งเกลียดเธอเข้าไปอีก!
“หนูอยากไปหาแม่ คุณป้าคะ หนูอยากเจอแม่” ลิเลียนกะพริบตาปริบ ๆ ด้วยความสงสัยและถามอีวอนถึงแม่ของเธอ
“ป้างั้นเหรอ แกกล้าดียังไงมาเรียกฉันว่า ‘ป้า’ ห๊า?” อีวอนน์จ้องไปที่เธอด้วยสายตาที่ดุดันและบีบแก้มของลิเลียนอย่างสุดกำลัง “เด็กน้อย ฉันจะบอกแกนะ แกต้องโทษแม่ของแกที่ต่อต้านฉันมาตลอด!”
“ฮือ… ฮื…อ…” ลิเลียนเริ่มร้องไห้ออกมาหลังจากที่เธอถูกบีบแก้ม
อีวอนดึงผมที่ถักกันเป็นเปียของลิเลียน มันทำให้เธอตื่นเต้นไปกับมันมาก ยิ่งเด็กคนนี้ร้องไห้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น
เมเรดิธพักผ่อนสองสามวันก่อนจะออกจากบ้านได้ แต่เหนือความคาดหมายของเธอ ลูกสาวของเมเดลีนถูกลักพาตัวไปกลางถนน
เธออยากรู้อยากเห็นจึงตามรอยพวกเขามาที่นี่ จากนั้นเธอก็เห็นอีวอนทรมานลิเลียนอย่างเลือดเย็น
เมเรดิธรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง เธออยากเห็นอีวอนทรมานลิเลียนจนตายด้วยตาของเธอเอง เธอดีใจสุด ๆ
ทว่า เธอรอมาตลอดทั้งบ่ายและอีวอนก็ยังไม่ได้ทำอะไรเลย แถมอีวอนยังทิ้งลิเลียนไว้ในรถให้เด็กอยู่คนเดียวอีก
เธอสงสัยว่าอีวอนจะทิ้งลิเลียนไว้ที่นี่ให้ดูแลตัวเอง
อย่างไรก็ตาม เมเรดิธอดใจไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เธอมองไปรอบ ๆ และเดินเข้าไปใกล้รถอย่างช้า ๆ
เมื่อเธอไปถึงที่รถ ลิเลียนเห็นเธอและร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด “แม่คะ!”
‘แม่?’
‘เธอกำลังเรียกฉันเหรอ?’
เมเรดิธกลับมารู้สึกตัวอีกครั้งหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอเคยทำศัลยกรรมมาก่อน ดังนั้นเธอจึงดูเหมือนเมเดลีน เพราะฉะนั้นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นจึงเข้าใจผิดว่าเธอคือเมเดลีน
เธอไม่คิดอะไรมาก เธอต้องการเปิดประตูรถและบีบคอลิเลียน เพื่อที่เธอจะได้โยนโทษทั้งหมดให้อีวอน ขณะที่เธอเปิดประตูก็มีคนดึงคอเธอออกมาและเธอก็ถูกตบหน้าอย่างแรง
“เมเดลีน นังตัวดี! กล้าดียังไงที่ตามฉันมาที่นี่?!” อีวอนดึงผมของเมเรดิธ เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้สังเกตว่านี่ไม่ใช่เมเดลีน จากนั้นเธอก็ยกขาขึ้นและเตะไปที่ท้องของเมเรดิธ ดวงตาของเธอราวกับว่าถูกอาบไปด้วยพิษร้าย ขณะที่เธอหยิบมีดสั้นออกมาจากกระเป๋าของเธอ เธอเริ่มโกรธและตะโกนโวยวาย
“ในเมื่อแกอยากตายกับยัยเด็กน้อยนั่นมากนัก ฉันก็จะสนองให้แกเอง!”