บทที่ 358 เหตุผลสำหรับการประชุม (6)
“ฉันได้มา 2 ครั้งแล้ว ฉันคิดว่าฉันควรมอบให้เธอ”
ชินจงฮัก มองที่ จินเซยอน จากนั้นก็ดวงตาเบิกกว้างในที่สุดไอเท็มหายากก็อยู่ในมือของเขา
“ขอบคุณ. ว่าแต่คุณตั้งเป้าหมายไว้ว่าอะไรงั้นเหรอ?”
“….”
จินเซยอน ไม่ตอบคำถามของ ชินจงฮัก ชินจงฮักมองเธอที่เงยหน้าขึ้นไปบนฟ้า จินเซยอน นำลูกแก้วแห่งความหวัง ของเธอออกมาและบีบมันจนแน่นขณะพึมพำ
“แก้แค้น.”
“…?”
“เพื่อแก้แค้น แค่นั้นแหละ.”
ความปรารถนาของจินเซยอนนั้นแตกต่างจากที่ชินจงฮักคาดไว้
มันไม่เหมาะกับเธอเลย คนที่ทุ่มเทให้กับงานอาสาสมัครอยากแก้แค้น?
“บางทีเธออาจเรียกมันว่า ‘การเผชิญหน้า’ ก็ได้….ฉันมีเหตุผลที่จะเจอกับใครบางคนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”
จินเซยอน มี ‘เหตุผล’ ในใจของเธอ เธอเชื่อว่าตราบใดที่เธอยังคงต้องการอย่างจริงจังเธอจะได้พบกับคนที่เธอต้องการในวันหนึ่ง
แน่นอนว่าไม่มีใครรับประกันได้ว่าผลลัพธ์ของการเจอกันครั้งนั้นจะ
จบลงด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขของเธอหรือว่าตรงกันข้าม
“อืม.”
และแล้ว
ตู้มมมมมม-!
ตู้มมมมมม-!
ตู้มมมมมม-!
ตู้มมมมมม-!
เสียงดังดังออกมาจากห้องข้างๆ จินเซยอนและชินจงฮักหันหลังไปเจอฉากที่น่าตกใจต่อหน้าต่อตาพวกเขา จินเซยอน พึมพำพร้อมกับถอนหายใจ
“เธอคงหลับไปในขณะที่เราไม่ได้มอง….”
แน่นอนว่าสาเหตุของความปั่นป่วนคือ ไอลีน เธอร้องไห้อย่างเงียบ ๆ ในขณะที่ผมสีขาวสวยของเธอยุ่งเหยิง พลังเวทมนต์ที่เล็ดลอดออกมาจากความโศกเศร้าของเธอทำลายห้องพักอย่างง่ายดาย
“…คืออ คุณ ไอลีน?”
ไอลีน ไม่ได้ตอบ จินเซยอน
“ทำไม…. “
เมื่อปากกว้างๆของเธอเธอเริ่มร้องไห้และมือเล็กๆ ของเธอกระแทกลงบนพื้น เธอฝันเห็นอะไร จินเซยอนวิ่งไปหาไอลีนและอุ้มเธอเหมือนเด็กๆ ไอลีน อยุ่ในอ้อมแขนของ จินเซยอน และเริ่มร้องไห้ดังขึ้นเรื่อยๆ
“โอ้ๆ อย่าร้องไห้นะ อย่าร้องไห้…. จงฮัก เธอมีของหวานมั้ย”
จินเซยอน ลูบหลังของ ไอลีน แล้วถาม ชินจงฮัก เขาหยิบช็อคโกแลตออกมาจากกระเป๋าของเขาทันที
*************************************************************************
[ชั้น 15 เรือที่ถูกทอดทิ้งของ Genkelope]
ผมกลับไปที่ชั้น 15 เพียงลำพัง ทิวทัศน์อันมืดมิดน่าขนลุกต้อนรับผม ทางเดินที่ว่างเปล่าคือความมืดและมีน้ำสาดกระเซ็นทุกครั้งที่ผมก้าวไปข้างหน้า …พูดตามตรงผมกลัวเกินกว่าจะเดินคนเดียวดังนั้นผมจึงเรียกสปาร์ตันและซันนูรี่ออกมา
ฮี่ๆๆๆ
ผูดดดดดดดดด
“ดี. ว่าต่อไป”
ผมเดินต่อไปขณะที่กำลังฟังการสนทนาของ สปาร์ตันและซันนูรี่
ชั้นที่ 15 นั้นคล้ายกับ เกม hopscotch
เรือแบ่งออกเป็น 6 ส่วน เพื่อพิชิตส่วนหนึ่งเราต้องทำภารกิจให้เสร็จหลายครั้งและใช้ TP เป็นจำนวนมาก แม้ว่าในเนื้อเรื่องเดิมทุกอย่างสรุปได้โดยการพูดว่า ‘คิมซูโฮถ่ายโอนอำนาจนี้ไปยัง NPC’
“มาดูกัน…”
จากการใช้หนังสือแห่งความจริง ทำให้ผมจำแนกส่วนที่สำคัญที่สุดของเรือ [พื้นที่ 3] ซึ่งตั้งอยู่ทางด้านขวาของเรือมีแคปซูลจำศีลหลายแห่งและ NPC กำลังนอนหลับอยู่ภายใน พวกเขาเป็นเป้าหมายที่ง่ายสำหรับผมที่จะไปปลุกให้ตื่นขึ้นมา
“ไปกันเถอะ”
ผมวิ่งไปข้างหน้ากับ สปาร์ตันและซันนูรี่ ในขณะเดียวกันพวกเราได้สัมผัสกับรัศมีอันน่าขนลุกหลายครั้ง ทำให้ขนลุกขึ้นมาบนแขนของเรา แต่พวกเราก็พยายามที่จะเพิกเฉยมันอย่างเต็มที่
– เพี๊ยบ!
ทันใดนั้นมอนสเตอร์ต่างก็ปรากฏตัวต่อหน้าเราและขวางทางเราเอาไว้
[Lv.12 เอเลี่ยน]
กระดองสีดำของมันมีรูอยู่ทั่วพื้นผิวและของเหลวเป็นพิษหยดลงมาจากก้ามและหางขนาดใหญ่ ไม่มีคำอื่นใดที่อธิบายถึงสิ่งมีชีวิตนี้อื่นนอกเหนือจากคำว่า ‘พิลึก’
“โธ่!”
ผมตกใจมากเลยยิงมันทันทีด้วยปืนลูกซอง
ปัง-!
กระสุนปืนลูกซองยิงมันจนกลายเป็นชิ้นเนื้อหลายชิ้น เลือดและพิษของมันกระแทกใส่ผม แต่ เอเธอร์ สร้างบาเรียเพื่อป้องกันผม
“สะสมพิษ”
[คุณได้รับ คริสตันพิษ ของ เอเลี่ยน]
หลังจากนั้นผมวิ่งกลับไป เรือได้รับการออกแบบเหมือนเขาวงกต
แต่พิชิตผ่านเขาวงกตนั้นเป็นความพิเศษของฉัน ใช้เวลาไม่นานผมก็มาถึง [พื้นที่ 3]
ผมเปิดประตูที่ปิดแน่นแล้วเดินเข้าไปข้างใน สิ่งมีชีวิตต่างดาวที่ติดตามผมจากด้านหลังหยุดอยู่หน้าประตู
“ต๊าย …”
ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอกและปาดเหงื่อ
– ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
– ผูดดดดดดดดดดดดดด
“…อะไรกัน.”
สปาร์ตันและซันนูรี่ก็เดินเข้ามาและทำให้ผมรู้สึกสนุก
[เปิดเครื่อง … ]
[เปิดใช้งานการป้องกันเชิงพื้นที่และการแยก…]
[มีเชื้อเพลิงเหลือ 3%]
[สามารถซื้อเชื้อเพลิงด้วย TP ได้]
“โอ… .”
มันเป็นภาพที่ไกลเกินกว่าที่เทคโนโลยีสมัยใหม่จะคาดคิด พื้นทำด้วยโลหะผสมคาร์บอนบางชนิดและเครื่องจักรที่ซับซ้อนในการควบคุมเรืออยู่กลางห้อง เรียงรายรอบผนังเป็นห้องจำศีลรูปไข่ ก่อนอื่นผมได้ลองตรวจสอบ NPC ที่อยู่ในห้องจำศีล
[Lv.5 ต้นหน ลีโอเล่]
[เงื่อนไขการปลดล็อค – 15000TP หรือ กุญแจเควส]
[NPC นี้จะติดตามผู้เล่นที่ปลุกเขาขึ้นมา]
“อืม มันก็น่าลองแฮะ”
โชคดีที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงจากเนื้อเรื่องเดิมของผม แน่นอนผมไม่ได้วางแผนที่จะจ่าย TP ของผมออกไป ผมเอา [กุญแจลึกลับ] ออกจากคลังไอเท็มพร้อมรอยยิ้ม
*************************************************************************
[กุญแจลึกลับ]
○ Lv.7 ปลดล็อค
===
ขอบคุณคูปองค่าประสบการณ์ไอเท็มทั้งหมดที่ผมได้รับจาก โทเมอร์ ตอนนี้ [กุญแจลึกลับ] กลายเป็น Lv.7 แล้วผมจึงใส่กุญแจเข้าไปในห้องจำศีลและบิด 180 องศา ห้องไฮเบอร์เนตของ
[ต้นหน ลีโอเล่ ระดับ 5] เปิดขึ้นทันที
“อักกกกกกกกกกกกกก”
ผมไม่สนใจ ต้นหนที่ตื่นขึ้นมา แต่ไปหาคนอื่นๆต่อทันที
[กัปตันโฮเนอร์ ระดับ 1]
[เงื่อนไขการปลดล็อก – 300,000TP หรือ แก่นกลางภัยพิบัติหรือการ
พิชิตเควสเฉพาะ]
[NPC นี้จะติดตามผู้เล่นที่ปลุกเขาขึ้นมา]
อย่างที่คาดคิด กัปตันเรือ โฮเนอร์ ไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ด้วย
[กุญแจลึกลับ]
“หืมม.”
‘นายจะทนต่อสิ่งนี้ได้ไหม?’ ผมใส่พลังเวทของรอยสักลง [กุญแจลึกลับ] พลังเวทมนต์ 2-3 เส้นและติดมันไว้ในห้องจำศีลอีกครั้ง
‘หากนายทนต่อสิ่งนี้ได้ฉันจะยอมรับนาย….’
– คลิก
ตามที่คาดไว้ห้องจำศีลถูกปลดล็อก
“ขอบคุณ”
หลังจาก กัปตันโฮเนอร์ คือ… [หัวหน้าช่าง], [หัวหน้านักวิทยาศาสตร์], [หมอ], [ผู้บัญชาการกองทัพ] และอีกมากมาย
“ต้องใช้เวลาเป็นวันในการปลุกทุกคน….”
ผมพร้อมถอนหายใจและมองไปรอบๆ NPC ที่ผมปลุกขึ้นมาต่างก็กำลังจ้องมองซึ่งกันและกันด้วยความสับสน
*************************************************************************
…ในอีกด้านหนึ่งในด่านที่สร้างใกล้กับทุ่งหญ้าเอเชียกลาง ภายในอาคารอันทันสมัยที่สร้างขึ้นด้วยความพยายามอย่างเต็มรูปแบบของจอมเวทย์และตัวแทนจำนวนมากทีม [Essence of the Strait] กำลังมองไปรอบๆ โดยรอบและรออยู่ในสถานะเตรียมพร้อม
– สมาคมกำหนดแนวทาง 4 แนวทาง ก่อนอื่นกิลด์สามารถเข้าไปได้โดยได้รับอนุญาตจากสมาคมเท่านั้น ประการที่ 2 ห้ามมิให้กิลด์ต่อสู้กัน ประการที่ 3 กิลด์ต้องเลือก ‘พื้นที่’ ของพวกเขาเอง ประการที่ 4 สมาคมจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับการต่อสู้ใดๆ
ปัจจุบันมีสมาชิกแกนกลาง 13 คนรวมตัวกันที่ห้องประชุมด่านนอก จากหน้าจอโฮโลแกรมการบรรยายสรุปของ ยูยอนฮา กำลังดำเนินการอยู่
– ดังนั้น Essence of the Strait จะส่งสมาชิก 35 คนไปพวกเขา 3 คนเรียนรู้ทักษะที่เรียกว่า [Mass Teleport] จากหอคอยดังนั้นในกรณีที่
ทุกคนได้รับบาดเจ็บหรือตกอยู่ในอันตราย…
การบรรยายสรุปยังดำเนินต่อไป แต่ แชนายอน ไม่สามารถโฟกัสได้เลย เธอควานหากระเป๋าของเธอโดยไม่สนใจ ยูยอนฮา
– …อ้อ จริงสิ ยาคุณภาพสูงสุดเตรียมไว้สำหรับทุกคนดังนั้นอย่าลังเลที่จะใช้ตามที่พวกคุณต้องการได้เลย โชคดีนะทุกคน.
“เธอหาอะไรอยู่เหรอ”
ทันทีที่หัวหน้าฝ่ายกลยุทธ์ ยูยอนฮา พูดเสร็จคิมยองจินก็ถาม
แชนายอน
“ฮะ?”
“หากเป็นอาการลงแดงจากการไม่ได้สูบบุหรี่เธอไม่ต้องถือสาหรอกออกไปข้างนอกแล้วสูบบุหรี่ก่อนได้เลย”
“ไม่ มันไม่ใช่อย่างนั้น….”
แชนายอน เกาหลังคอของเธอและไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม สิ่งที่เธอหาคือ ‘ตั๋ว’ นั้นเอง คิมยองจิน จ้องมองที่ แชนายอนด้วยท่าทางแปลกๆ จากนั้นก็ถามด้วยน้ำเสียงใจดี
“เธอสบายดีไหม?”
“อะ? เอ่อ เรื่องอะไรเหรอ?”
“…ชั้น 13 ฉันได้ยินว่าเธอล้มเลิกกลางคัน”
เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว แชนายอน และพรรคพวกของ คิมซูโฮ ‘คิมแชเปย์’ ท้าทายที่ชั้น 13 อย่างไรก็ตามพวกเขาต้องเลิกกลางคัน ชั้นที่ 13 นั้นท้าทายเกินไปสำหรับ แชนายอน ซึ่งความทรงจำที่ไม่อาจรับได้อย่างชัดเจน
“ฉันได้ยินมาว่าเธอร้องไห้หนักมาก”
“กะ-โกหก!”
แชนายอน ขัดจังหวะคิมยองจิน
“อะ-อะไรนะ? โกหกอะไร เธอก็รู้ว่าฉันเป็นหัวหน้าของเธอ ฉันไม่-”
“ฉัน- หมายถึงเพราะคุณพูดเรื่องแปลกๆ!”
แชนายอน ตะโกนขณะที่เธอวิ่งออกไป
“เดี๋ยวก่อยสิเธอ….”
“ฉันจะไปห้องน้ำ!”
แชนายอน รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“เฮ้อออออออออออออ…. “
ภายในห้องน้ำของผู้หญิงที่เงียบสงบแชนนายูนถอนหายใจเบาๆขณะที่เธอมองตัวเองในกระจก
“…ฉันพนันได้เลยว่าเป็น ยียอนฮาน ไอ้เจ้าบ้านั่นอีกแล้ว”
สิ่งที่เกิดขึ้นบนชั้น 13 เป็น 1 ในความทรงจำที่มืดมนที่สุดของเธอ
หลังจากได้ยินว่าคนหนึ่งต้องอดนอนเป็นเวลา 100 ชั่วโมงเธอก็ออกไปฝึกจนเธอเผลอหลับไปโดยไม่ตั้งใจ มันเป็นเวลาไม่นานสำหรับฝันร้ายที่โจมตีเธอ
…แต่เธอเรียกมันความฝันได้ไหมนะ?
อนาคตที่มีความสุขที่เธอไม่เคยใฝ่ฝันได้เปิดเผยต่อหน้าต่อตา
เมื่อเธอตื่นขึ้นมาและกลับสู่ความเป็นจริงที่โหดร้ายเธอร้องไห้เพราะความจริงนั้นโหดร้ายเกินไป แม้หลังจากรู้ว่าด้านใดเป็นความจริง
น้ำตาของเธอก็ไหลไม่หยุดและร่างกายที่สั่นไหวของเธอก็ดูเหมือนจะปฏิเสธความจริง ในท้ายที่สุดคิมซูโฮก็ต้องยอมช่วยเธอโดยการเลิกล้มกลางคัน
“เฮ้อออออออออออ…. “
แชนายอน เปิดก๊อกน้ำและราดหัวของเธอในน้ำเย็น จากนั้นเธอก็บ่นด้วยเสียงน้ำตา
“ทำไมคิมฮาจินถึงอยู่ที่นั่น….”
ในขณะนั้น… –
อ้าาา!
เสียงอ้าปากค้างดังขึ้นจากหนึ่งในห้องน้ำ แชนายอน สะดุ้ง
‘มีคนอื่นที่นี่งั้นเหรอ’
“นั้นใคร!?”
แชนายอน สะบัดน้ำจากเส้นผมของเธอแล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อเปิดประตู
“อ้าาาาาาาาาาาาาาา!”
ข้างในเป็นผู้หญิงที่เธอรู้จักดี
“งะ-ไง, นายอน…. “
เป็น ยีจินยูน แชนายอน รู้ว่าเธอกำลังมีปัญหาเมื่อเธอเห็นเธอและคิดอย่างจริงจัง เธอคงได้ยินสิ่งที่ฉันพูดไป ฉันควรตีหัวเธอแรงให้ลืมดีไหมนะเผื่อมันจะทำให้เธอสูญเสียความทรงจำของเธอ? …แต่ความจำเป็นที่ต้องทำแบบนั้นก็หายไปในไม่ช้า เธอพบว่าการทำเช่นนั้นจะไม่สามารถแก้ปัญหาได้
– เฮ้ นายอน
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจาก Smart Watch ของยีจินยูน ยีจินยูนกำลังโทรศัพท์หา ประธานเจ้าหน้าที่ฝ่ายกลยุทธ์ของกิลด์
Essence of the Strait ‘ยูยอนฮา’