DND.730 – เรื่องจริงจากนางอันเป็นที่รัก
ราชาแห่งความมืดสั่นไปทั้งตัวเขามองจักรพรรดิโลหิตอย่างไม่เชื่อสายตา
“กายาเงินอมตะ!เจ้า…เจ้าบ่มเพาะมันได้เรอะ?”
กายาเงินอมตะเป็นวิชาเหนือบัญชาสวรรค์ที่จะทำให้ผู้บ่มเพาะก่อร่างขึ้นมาได้ใหม่มันเป็นวิชาที่จักรพรรดิจิวโจวเท่านั้นที่จะบ่มเพาะได้
ไม่มีใครในเขตกลางที่บ่มเพาะมันได้เลยแต่จักรพรรดิโลหิตกลับบ่มเพาะมันได้โดยที่ไม่มีใครคาดคิด!
เศษเนื้อของเขากลับมารวมตัวกันในพริบตาเดียวแสงส่องประกายเมื่อเขาลืมตา เขาปล่อยหมัดทั้งสองไปที่ซือหยูกับราชาแห่งความมืดพร้อมกัน เป็นไปไม่ได้ที่ทั้งสองจะหลบเพราะไม่ทันตั้งตัวและใกล้เกินไป
“ระวัง”
ราชาแห่งความมืดชักสีหน้าเขาหกหอกสังหารเทพเพื่อปกป้องซือหยูที่อยู่ด้านหลัง
แต่เขาก็มิอาจป้องกันพลังของอสูรเนรมิตรในระยะใกล้เท่านี้ได้…
ปั้ง!
ทั้งคู่กระเด็นออกไปราวกับถูกซัดด้วยอุกกาบาตราชาแห่งความมืดหน้าซีดเหมือนคนตาย เขามองซือหยูและกัดฟันอัดพลังชีวิตเพียงเสี้ยวเดียวที่เขาเพิ่งจะฟื้นฟูกลับมาให้กับซือหยู
เขาตะโกนเสียงดัง
“หลบเร็ว!ซ่อนพลังของเจ้าไว้!”
ขณะที่พูดหอกสังหารเทพในมือของเขาลดขนาดลงอย่างรวดเร็วจนเท่าฝ่ามือ จากนั้นเขาจึงยัดมันใส่ในกระเป๋าของซือหยู
“หอกสังหารเทพมีมิติของตัวเองอยู่ข้างในมันจะซ่อนพลังทั้งหมดเอาไว้ได้ เจ้าจะไม่ถูกเจอตัวถ้าไปซ่อนข้างในนี้”
ราชาแห่งความมืดรีบพูดและกระอักเลือดออกมา
“ทวีปเฉินหลงเหลือแค่เจ้าแล้วถ้าเจ้ารอดมาได้ก็อย่าลืมล้างแค้นให้พวกข้า!”
ราชาแห่งความมืดหัวเราะอย่างขมขื่นและผลักซือหยูออกไป
ซือหยูที่ยังกระเด็นอยู่จากแทงปะทะของจักรพรรดิโลหิตเริ่มบินด้วยความเร็วที่เหนือกว่าเดิมราวกับลูกไฟเขาข้ามระยะทางไกลในไม่นาน
“จะตายแล้วยังสร้างปัญหาให้ข้าอีก”
จักรพรรดิโลหิตฟันมือไปยังราชาแห่งความมืดจนทำให้ร่างของเขาโชกเลือดยิ่งกว่าเดิมราชาแห่งความมืดอยู่ในสภาพปางตาย!
แต่เขาก็ต้องเอาราชาแห่งความมืดไปทรมานเพื่อสืบสวนดังนั้นเขาจึงไม่สังหารและมองไปยังซือหยูที่บินหนี
แต่ก่อนที่เขาจะได้ขยับตัวก็มีเสียงอ่อนหวานดังมาจากด้านหลัง
“ท่านผู้อาวุโสให้ข้าไปเอาชีวิตมันเองเถอะ”
จักรพรรดิโลหิตหันไปมองและพบเซี่ยจิงหยูเขาขมวดคิ้วเบาๆก่อนจะหยักหน้า
“ย่อมได้เสี้ยววิญญาณของฮงหลวนบอกเรื่องของเจ้าให้ข้าฟังแล้ว พอเรื่องจบลง จงกลับไปกับข้าที่เขตกลาง ข้าจะแนะนำเจ้าให้กับท่านราชา ส่วนซือหยู เจ้าไปจัดการมันซะ เจ้าจะได้มีความดีความชอบต่อท่านราชา”
“แต่เจ้าอย่าสู้กับมันคนเดียวจงไปเอาหัวมันกับข้า”
จักรพรรดิโลหิตบินนำทางไป
เซี่ยจิงหยูยิ้มอย่างสดใสและโค้งคำนับอย่างสง่างาม
“ขอบคุณผู้อาวุโส”
นางบินตามเขาไป
เวลาผ่านไปครึ่งถ้วยชาจักรพรรดิโลหิตได้ร่อนลงบนป่าร้างที่เต็มไปด้วยภูเขามากมาย ใกล้ๆกันนั้นมีหลุมขนาดยักษ์
หลุมนี้ลุกเป็นอย่างมากมันเชื่อมต่อไปยังซากโบราณที่เป็นซากใต้เขารัตติกาล
เซี่ยจิงหยูยิ้มอย่างซุกซน
“เขาอยู่ที่นี่รึ?ในอดีตเขาก็ช่วยชีวิตข้าที่นี่ ตอนนี้ข้าจะได้ฆ่าเขาที่นี่ หึหึ…”
นางตามหลังจักรพรรดิโลหิตกระโดดไปยังหลุมซากใต้ดินมิได้มีพื้นที่กว้างนัก ซือหยูกำลังเอนกายอยู่กับที่กำบังขนาดใหญ่และถูกรายล้อมไปด้วยลาวาเดือด
เมื่อรับรู้ถึงการมาของจักรพรรดิโลหิตและเซี่ยจิงหยูเขาลืมตาอันเยือกเย็นขึ้นมา
“มาเอาชีวิตข้าสินะ?”
เซี่ยจิงหยูตอบอย่างใจเย็น
“ใช่แล้ว”
ซือหยูไม่พยายามจะต่อต้านสายไปแล้วที่เขาจะซ่อนตัวในมิติของหอกสังหารเทพ
จักรพรรดิโลหิตยืนมือไพล่หลัง
“กึ่งภูติกระจอกอย่างเจ้ากลับทำให้ข้าต้องใช้กายาเงินอมตะเจ้าคือคนแรกที่ทำเช่นนี้ได้ จงภูมิใจและตายไปอย่างสงบซะเถอะ”
จักรพรรดิโลหิตเริ่มระแวงซือหยูอย่างมากหลังจากที่เผชิญหน้ากันมาหลายครั้งเขาจึงต้องฆ่าซือหยูโดยที่ทิ้งระยะห่างเอาไว้
ดัชนีของเขามีพลังกระบี่ที่แข็งแกร่งที่ซือหยูมิอาจต้านทานได้
ซือหยูแววตาเยือกเย็นแม้แต่ในตอนนี้เขาหลับตาช้าๆและมองเซี่ยจิงหยูเป็นครั้งสุดท้าย
“ลาก่อนคนรักของข้า…”
พลังดัชนีอันน่ากลัวพุ่งตรงไปยังลำตัวของซือหยูแต่แม้จะผ่านไปนาน ซือหยูก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด แต่กลับมีของเหลวอุ่นๆบางอย่างหยดลงที่ใบหน้าของเขา
เขาลืมตาขึ้นและพบกับหญิงสาวงดงามที่มายืนขวางทางนางมีพลังที่เขาคุ้นเคยและจะไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต คราบโลหิตเต็มแผ่นหลังของนางในตอนนี้และกำลังแผ่เป็นวงกว้างขึ้นเรื่อยๆ
นางขาสั่นและล้มลงไปในอ้อมกอดของซือหยูปากนางเต็มไปด้วยเลือด ใบหน้าบ่งบอกถึงความรู้สึกผิด สิ่งเหล่านี้สะท้อนในแววตาของซือหยู
“เซี่ยจิงหยู?”
ซือหยูสับสนจนแทบคลั่ง…
ทำไมเซี่ยจิงหยูที่ชิงชังข้าและอยากจะฆ่าข้าถึงช่วยชีวิตข้าในตอนนี้เล่า?นางกำลังจะตายเพื่อข้า!
ทำไมกัน?
“พี่…ซือหยู…ข้าขอโทษ”
เซี่ยจิงหยูที่กำลังจะหมดลมหายใจทำได้แค่กระซิบเบาๆ
นางที่มิอาจพูดต่อไปได้มากกว่านี้ยกมือขึ้นด้วยความยากลำบากและจับมือซือหยูเอาไว้ทั้งคู่มีฎีกาสวรรค์แบบเดียวกัน การจับมือกันได้ส่งผ่านความคิดของกันและกัน
“พี่ซือหยูข้าขอโทษที่หลอกพี่”
เซี่ยจิงหยูอ่อนแอลงอย่างรวดเร็วดวงตาที่เคยเยือกเย็นดั่งน้ำแข็งเต็มไปด้วยความอบอุ่นและน้ำตา
“ข้าซ่อนเซี่ยนเอ๋อไว้ในตำหนักดยุคเซี่ยนหยูในที่ที่ความสัมพันธ์ของพวกเราเริ่มขึ้น ข้าไม่ได้ทำลายร่างของนาง”
คำพูดของนางทำให้ซือหยูแววตาว่างเปล่า…
นางไม่ได้ทำลาย!เซี่ยจิงหยูไม่ได้ทำลายร่างเซี่ยนเอ๋อ!
“พี่ซือหยู…ข้าไม่ได้หักหลังพี่”
แววตาของนางมืดหมองลงยิ่งขึ้นจิตของนางเริ่มจางหาย นางกำลังจะถึงลมหายใจสุดท้าย
ซือหยูเบิกตากว้างในใจร้อนรน
เซี่ยจิงหยูจะตายรึ?เขาคิดถึงตอนที่เขาเกลียดนาง แต่ตอนนี้นางกำลังจะตาย เขาจึงได้ร้อนรนขึ้นมาเพราะนาง
“โอสถฟื้นชะตาอยู่ไหน?รีบเอาออกมาเร็ว!”
ซือหยูรีบพูดทั้งเขาและเซี่ยจิงหยูมีโอสถฟื้นชะตาอยู่กับตัว
เซี่ยจิงหยูเพียงแค่ยิ้มอย่างโศกเศร้า
“พี่ซือหยูข้าดีใจจริงๆที่พี่ยังเป็นห่วงข้า แต่ข้าให้เซี่ยนเอ๋อไปแล้วล่ะ”
นางให้โอสถเซี่ยนเอ๋อไปแล้วรึ?ซือหยูคิดถึงเหตุการณ์ในตำหนักดยุคเซี่ยนหยูก่อนหน้านี้ เขาคิดถึงสวนที่เต็มไปด้วยบุพผางามสะพรั่ง แต่ยามนี้คือปลายใบไม้ร่วง…
ต้นท้อจะสวยงามในเวลานี้ได้ยังไง?
ภาพอันมีชีวิตชีวาในสวนจะต้องเกิดจากพลังชีวิตที่ปล่อยมาจากโอสถฟื้นชะตา!โอสถฟื้นชะตาอยู่ที่นั่นและจะต้องถูกเซี่ยนเอ๋อกินเข้าไปในตอนนั้น! นั่นก็เพราะว่าสวนมีพลังชีวิตที่หนาแน่นมาก!
“ถ้าเจ้าให้เซี่ยนเอ๋อไปแล้วแล้วตัวเจ้าเล่า?”
ซือหยูถามขณะที่แววตาเต็มไปด้วยน้ำตาเขารู้ความตั้งใจของนางแล้ว
เซี่ยจิงหยูยิ้มอย่างอ่อนหวาน
“ข้าไม่ต้องการหรอกให้เซี่ยนเอ๋อไปก็พอแล้ว มันคือของขวัญวันแต่งงาน…ของพี่กับนาง แต่ข้าให้ของขวัญนี้ช้าเหลือเกิน โปรดยกโทษให้ข้าด้วย”
“ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้กัน?”
เซี่ยจิงหยูหลับตาที่ไร้แวว
“ข้าเห็นจุดจบของโลกกับชะตาของเฉินหลง…ทุกคนตกตายชะตามิอาจแปรเปลี่ยน แต่โอสถฟื้นชะตาทั้งสองที่ชุบชีวิตคนตายได้ยังเปลี่ยนชะตาได้ด้วย และคนที่มีมันก็จะรอดจากภัยพิบัติครั้งนี้! เพราะเรื่องนี้ ข้าเลยให้โอสถกับเซี่ยนเอ๋อและพี่ พี่กับเซี่ยนเอ๋อจะได้อยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า”
นางตากระตุก
“ข้าเย็นชาต่อพี่เพราะอยากจะกำจัดเสี้ยววิญญาณของฮงหลวนออกไปยกโทษให้ข้านะ…แค่ก! แค่ก!…เจ็บปวดนักที่ต้องทำกับพี่เช่นนั้น พี่คงจะเกลียดข้าแล้วสินะ…”
เซี่ยจิงหยูหลับตาเสี้ยวจิตที่ยังหลงเหลือยังคงส่งคำพูดถึงซือหยู น้ำตาอุ่นๆไหลอาบแก้มซือหยูขณะที่เขามือสั่น
เซี่ยจิงหยูยังคงเป็นเซี่ยจิงหยูคนเดิมในที่สุดนางเต็มใจที่จะสละชีวิตเพื่อช่วยเขากับเซี่ยนเอ๋อ!
“ข้าไม่ได้เกลียดเจ้า!ข้าไม่เคยเกลียดเจ้าเลยสักครั้ง…ข้ายังรักเจ้าอยู่…”
ซือหยูพูดเสียงสั่น
“ข้าดีใจที่ได้ยินนะ”
เซี่ยจิงหยูพยายามกระซิบบอกและยิ้มก่อนจะหมดแรงไปในอ้อมกอดของซือหยู
“ขะ…ข้าอยากให้พี่กับเซี่ยนเอ๋อ…อยู่…ด้วยกัน…มีความสุข”
นี่คือความคิดสุดท้ายที่นางส่งออกมาให้ซือหยูมือเล็กๆที่ยังจับมือซือหยูเอาไว้หมดแรงตกลงไปกับพื้น
นางสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยเซี่ยนเอ๋อแม้ว่านางจะรักซือหยูและปรารถนาการอยู่ร่วมกัน
“จิงหยู”
ซือหยูกอดร่างที่เย็นลงเรื่อยๆ
เขาพลิกฝ่ามือเรียกกระโจมน้อยออกมาในกระโจมมีโอสถฟื้นชะตาที่เต็มไปด้วยพลังชีวิต มันคือโอสถที่จะชุบชีวิตคนตายได้