ตอนที่ 1743 กับดักหรือเหตุบังเอิญ (2)
“จวินเสีย……เจ้ามีความสามารถเช่นนั้นจริงๆหรือ?”กู่อิ่งหรี่ตา สถานการณ์ปปัจจุบันทำให้เขารู้สึกขัดแย้งในใจอย่างมาก
สุดท้ายเขาก็ออกเดินไปยังห้องของจูเก๋ออินเพื่อค้นหา
แขกจากวิหารต่างๆได้รับจัดสรรที่พักตามวิหารที่ตนอยู่เมื่อกู่อิ่งปรากฏตัวที่นั่น ศิษย์ของวิหารมังกรจำนวนมากจึงสังเกตเห็นการปรากฏตัวของเขา
“เจ้าหมอนั่นมาทำอะไรที่นี่?”
“จะมาหาเรื่องนายน้อยของเราอีกหรือไง?”เหล่าผู้เยาว์กล่าวอย่างระแวงขณะจ้องมองไปที่กู่อิ่ง
เรื่องที่กู่อิ่งและจูเก๋ออินไม่ถูกกันไม่ใช่ความลับใดๆเมื่อเห็นกู่อิ่งเข้ามายังที่พักของวิหารมังกรและเดินตรงไปยังห้องของจูเก๋ออิน มันก็ทำให้เหล่าผู้เยาว์ของวิหารมังกรเกิดความสงสัยขึ้นมา
กู่อิ่งไม่คิดจะสนใจคนพวกนี้ให้เสียเวลาเขาเดินต่อไปยังห้องของจูเก๋ออิน
“จวินเสียเจ้าเห็นข้าเป็นคนโง่ขนาดนั้นจริงๆหรือ?” กู่อิ่งจ้องไปที่ประตูห้องของจูเก๋ออิน มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะ
ต่อให้ทุกอย่างเป็นเรื่องจริงเขาก็แค่ช่วยกู่ซินเยียนออกมา ส่วนจูเก๋ออินนั้น……หนี้แค้นนั้นเขาจะค่อยๆคิดบัญชีกับจูเก๋ออินในวันหน้า เขาจะยอมให้ตัวเองตกอยู่ในอุบายของจวินเสียอย่างง่ายๆได้อย่างไร?
กู่อิ่งกำลังคิดจะเคาะประตูทันใดนั้นประตูก็เปิดออก
เด็กสาวคนหนึ่งยืนอยู่ที่นั่นด้วยความตกใจขณะมองกู่อิ่งที่ยืนอยู่ด้านนอก
“กู่อิ่ง?ทำไมเจ้า……”
กู่อิ่งไม่แม้แต่จะเหลือบมองเด็กสาวเขาเหวี่ยงนางออกจากห้องและรีบพุ่งเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็วก่อนจะปิดประตูห้องอย่างแน่นหนา
เขาคิดว่าจะพบกับภาพที่รับไม่ได้แต่ตรงหน้ากู่อิ่งกลับเป็นเพียงห้องที่ว่างเปล่า
ไม่มีวี่แววของใครอยู่ในห้องของจูเก๋ออินเลยไม่มีแม้แต่เงา ตัวของจูเก๋ออินเองก็ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน
ความรู้สึกไม่สบายใจของเขายิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆกู่อิ่งอดรู้สึกไม่ได้ว่าตนมองข้ามบางอย่างไป แต่เขาก็ไม่สามารถระบุชี้ชัดลงไปได้
เขากวาดตามองไปทั่วห้องหลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง เขาก็ออกจากห้องไปด้วยใบหน้าที่มืดมน
ด้านนอกห้องเหล่าผู้เยาว์ของวิหารมังกรเฝ้าดูกู่อิ่งอย่างระแวง แต่ไม่มีใครกล้าก้าวออกไป
กู่อิ่งเดินออกไปข้างนอกท่ามกลางสายตาเฝ้าระวังของพวกผู้เยาว์วิหารมังกรความสงสัยและความไม่แน่ใจทำให้หัวใจของเขาหนักอึ้ง
[เกิดอะไรขึ้นกันแน่?]
ระหว่างทางกลับทันใดนั้น กู่อิ่งก็พบร่างที่คุ้นเคยอยู่ในสวน
ไม่รู้ว่ากู่วินเยียนมานั่งอยู่ในสวนข้างทะเลสาบตั้งแต่เมื่อไรนางกำลังจ้องมองผิวน้ำที่สงบนิ่งในทะเลสาบ
“ทำไมเจ้าอยู่ที่นี่?”กู่อิ่งมองกู่ซินเยียนพร้อมกับขมวดคิ้ว
กู่ซินเยียนสะดุ้งนางลุกขึ้นยืนทันทีด้วยความตกใจ และมองไปที่กู่อิ่งอย่างประหม่า “ข้า……ข้า……”
“จูเก๋ออินขอให้เจ้ามาหรือ?”กู่อิ่งไม่รอให้กู่ซินเยียนตอบและถามต่อทันที
“ใช่”กู่ซินเยียนพยักหน้า พลางคิดว่าสีหน้าของกู่อิ่งดูแปลกๆ
“เขาพูดอะไรกับเจ้า?”กู่อิ่งถามต่อ
“ไม่มีอะไรมาก……ก็คุยไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น”กู่ซินเยียนรู้ว่ากู่อิ่งกับจูเก๋ออินไม่ลงรอยกัน ดังนั้นจึงไม่รู้สึกว่าคำถามของกู่อิ่งมีอะไรผิดปกติ
แต่คำตอบของกู่ซินเยียนทำให้สีหน้าของกู่อิ่งยิ่งมืดมนมากขึ้น
แน่นอนแล้วเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น……
กู่อิ่งแอบเยาะเย้ยตัวเองอยู่ในใจก็เห็นอยู่ชัดๆว่ามันเป็นแผนการที่เต็มไปด้วยช่องโหว่มากมาย เขายังเชื่อเข้าไปได้
กู่อิ่งหัวเราะเยาะอยู่ในใจขณะคิดกับตัวเอง
[รอบนี้ไม่ว่าจวินเสียจะวางแผนอะไรเอาไว้เขาบอกได้แค่ว่าการใช้จื่อจินเป็นเบี้ยนั้น จวินเสียพลาดแล้ว!]
ตอนที่ 1744 กับดักหรือเหตุบังเอิญ (3)
ขณะที่กู่อิ่งกำลังวางแผนว่าจะคิดบัญชีหนี้แค้นตอนอยู่ที่สำนักวายุประจิมอย่างไรนั้นเขาไม่ได้รู้เลยว่าฝันร้ายกำลังมาเยือนอย่างเงียบๆ
ในห้องที่ไม่มีใครอยู่เลยของจูเก๋ออินจู่ๆตู้เสื้อผ้าในห้องก็เปิดออกอย่างเงียบๆ ร่างสองร่างก้าวออกมาจากตู้เสื้อผ้านั้น
จวินอู๋เสียเดินออกมาจากตู้เสื้อผ้าสายตาเย็นชาของนางมองไปที่ประตูซึ่งปิดสนิท แล้วเยียดยิ้มออกมา ที่ยืนอยู่ข้างจวินอู๋เสียไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นจวินอู๋เหยา
“อย่างที่คาดไว้คนส่วนใหญ่ไม่สามารถเดาความคิดของเจ้าได้หรอก” จวินอู๋เหยาแย้มยิ้มอย่างสนุกสนาน เขาเอื้อมมือออกไปลูบผมของจวินอู๋เสีย
กู่อิ่งคงคิดไม่ถึงว่าตอนที่เขาเข้าไปในห้องเมื่อครู่จวินอู๋เสียกับจวินอู๋เหยาก็ซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่นั่นแล้ว!
จวินอู๋เสียเลิกคิ้วแล้วเดินไปที่ข้างเตียงจากนั้นก็ลงนั่งยองๆและเอื้อมมือไปที่ใต้เตียง
เสียงลากอะไรบางอย่างดังออกมาจากใต้เตียงและจู่ๆจวินอู๋เสียก็ออกแรงดึง!
แล้วคนทั้งคนก็ถูกดึงออกมาจากใต้เตียง!
คนที่นอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนอยู่บนพื้นไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นผู้ที่พักอยู่ในห้องนี้!
จูเก๋ออิน!
ในขณะนั้นดวงตาของจูเก๋ออินปิดสนิท เขานอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ไม่มีปฏิกิริยาใดๆแม้แต่น้อย ราวกับกำลังหลับใหล
“พาเยว่อี้ออกมา”จวินอู๋เสียลุกขึ้นยืนมองจูเก๋ออินที่นอนนิ่งราวกับหมูตาย จากนั้นก็หันไปพูดกับจวินอู๋เหยา
จวินอู๋เหยายักไหล่และเดินไปยืนข้างลังไม้ลังหนึ่งลังไม้นั่นมีไว้ให้พวกผู้เยาว์เก็บข้าวของและอาวุธของตน มันจึงกว้างขวางมาก แต่เมื่อจวินอู๋เหยาเปิดลังนั้นออก ก็เผยให้เห็นร่างของเยว่อี้ที่นั่งอยู่ในนั้น
เยว่อี้มีผ้าพันแผลพันอยู่รอบตัวและเพราะเขายังไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ จึงได้แต่นอนเอนหลังซ่อนตัวอยู่ในลัง เมื่อเขาเห็นลังถูกเปิดออก เขาก็ทนความเจ็บปวดและลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ
เมื่อประมาณหนึ่งชั่วโมงที่แล้วจู่ๆจวินอู๋เสียก็พาเขาออกจากห้องของเขา เขาถูกนำตัวมาที่หน้าต่างห้องของจูเก๋ออินอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น เยว่อี้ยังไม่สามารถทำความเข้าใจได้ทั้งหมด
ตอนนั้นเขาเห็นแค่ชายที่ตามติดเป็นเงาของจวินอู๋เสียมาตลอดเวลาได้บุกเข้าไปทางหน้าต่างด้วยความเร็วที่สูงมากจูเก๋ออินกับเด็กสาวจากวิหารมังกรกำลังนั่งคุยกันอยู่ในห้อง เขายังไม่ทันได้ตอบสนองก็โดนชายคนนั้นฟาดด้วยฝ่ามือเดียวและหมดสติไป
เยว่อี้ยังไม่ทันเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นเขาก็ถูกจวินอู๋เสียพาเข้าไปในห้อง หลังจากนั้นก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร เขาก็ถูกวางลงในลังใบใหญ่ ก่อนที่ลังไม้จะปิดลง เขาเห็นกับตาว่าจวินอู๋เสียยัดยาเข้าไปในปากของจูเก๋ออิน จากนั้นเขาก็เห็นจูเก๋ออินที่หมดสติอย่างสมบูรณ์ถูกเด็กสาวที่สวมเครื่องแบบวิหารมังกรเตะเข้าไปใต้เตียง
หลังจากลังไม้ปิดลงเยว่อี้ก็ไม่กล้าลงเสียงใดๆออกมา ทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้นวนเวียนอยู่ในหัวของเขา
จวินอู๋เสียมาแก้แค้นจูเก๋ออินจริงๆ!
และทุกอย่างก็เกิดขึ้นในชั่วพริบตา
“คุณ……คุณชายจวิน……เจ้า……คิดจะทำอะไร?”เยว่อี้ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก เขามองไปที่จูเก๋ออินอย่างมึนงง ในหัวว่างเปล่าไปหมด
จวินอู๋เสียยกเท้าเหยียบท้องของจูเก๋ออินจากนั้นก็เอียงคอมองสีหน้าตกใจของเยว่อี้
“ทำอะไรน่ะหรือ?ก็แก้แค้นไง”
คำพูดของจวินอู๋เสียทำให้เยว่อี้ตกใจ
จวินอู๋เสียเคยพูดกับเขาเรื่องแก้แค้นจูเก๋ออินจริงๆแต่ว่า……