ตอนที่ 1745 คุกเข่า (1)
จวินอู๋เสียเคยพูดกับเขาเรื่องแก้แค้นจูเก๋ออินจริงๆแต่ว่า……
ตีเยว่อี้ให้ตายเขาก็ไม่คิดว่าจวินอู๋เสียจะสามารถ……ลงมือได้รวดเร็วขนาดนี้!
ตั้งแต่ตอนที่จวินอู๋เสียบอกเขาเรื่องแก้แค้นจูเก๋ออินจนถึงตอนนี้มันแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น เยว่อี้คิดว่ากว่าจวินอู๋เสียจะทำได้อย่างที่ต้องการ ยังต้องใช้เวลาวางแผนอีกสักพัก แต่……เขายังไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าเขาต้องทำอะไร จวินอู๋เสียก็จัดการกับจูเก๋ออินแล้ว!
เยว่อี้อดรู้สึกตกตะลึงไม่ได้
คุณชายจวินผู้นี้ช่าง……ลงมือได้รวดเร็วราวกับสายฟ้าจริงๆ!
“เจ้าจะ……ทำตามแผนตอนนี้เลยหรือ?”เยว่อี้นึกถึงยาที่จวินอู๋เสียป้อนใส่ปากจูเก๋ออิน เป็นยาที่จวินอู๋พูดถึงก่อนหน้านี้ใช่ไหม ยา…….นั่น
จวินอู๋เสียพยักหน้า
เยว่อี้สูดหายใจเข้าลึกๆ“เราจะทำให้จูเก๋ออินไปหากู่ซินเยียนแล้วบังคับให้กู่อิ่งเข้ามาในนี้หรือ?”
ตามแผนที่จวินอู๋เสียวางไว้ขั้นต่อไปก็คือเชิญเป้าหมายเดินเข้าสู่กับดัก
แต่คราวนี้จวินอู๋เสียกลับส่ายหน้า
“กู่อิ่งมาแล้วและไปแล้ว”
“อะไรนะ?”เยว่อี้ผงะเล็กน้อย
จวินอู๋เสียเดินไปหยิบกาน้ำชาที่โต๊ะจากนั้นก็เดินมายืนข้างๆจูเก๋ออินและเทน้ำชาเย็นๆลงบนใบหน้าของเขาหมดทั้งกา
จูเก๋ออินฟื้นขึ้นมาด้วยความตกใจดวงตาของเขาเบิกกว้าง!
แต่ภาพที่เขาเห็นทำให้หัวใจของเขาเย็นเฉียบ……
[วิหารเงาจันทรา!]
[ทำไมเจ้าหมอนี่มาอยู่ในห้องของเขาได้?]
จูเก๋ออินจำได้แค่ว่าเขากำลังคุยกับเฟยเหยียนแล้วจู่ๆก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ก่อนที่เขาจะหันหน้าไปทางเสียงนั้น เขาก็หมดสติไป ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น
ตอนที่จูเก๋ออินฟื้นขึ้นมาสิ่งแรกที่เขาเห็นก็คือจวินอู๋เสียที่ยืนอยู่เหนือตัวเขา
“อ๊า!!”จูเก๋ออินที่เต็มไปด้วยความตกใจอยากจะลุกขึ้นนั่งและตะโกนออกมา แต่เมื่อเขาดันตัวเองขึ้นนั่ง เขาก็พบว่านอกจากเสียง “อ๊า” ที่แหบพร่าแล้ว เขาไม่สามารถพูดอะไรได้แม้แต่คำเดียว ลำคอของเขารู้สึกราวกับว่าเขาได้กลืนถ่านร้อนๆลงไป มันทั้งแห้งทั้งร้อนไหม้ ดวงตาของเขาเบิกกว้างขณะกุมที่ลำคอของตัวเอง สายตาหวาดกลัวของเขาจ้องมองไปที่จวินอู๋เสียขณะที่นั่งอยู่บนพื้น
“อย่าเสียแรงเปล่าเลยเจ้าพูดไม่ได้หรอก” จวินอู๋เสียมองจูเก๋ออินที่ตกใจมาก ดวงตาของนางทอประกายเยียบเย็น นางเดินไปนั่งที่เก้าอี้ด้านข้างอย่างช้าๆ ยกขาขึ้นไขว่ห้าง แล้วเอามือเท้าคางมองสภาพน่าสมเพชของจูเก๋ออิน
“อ๊า!อ๊า!!” ความกลัวค่อยๆแผ่ขยายในใจของจูเก๋ออิน เขาจ้องมองจวินอู๋เสียด้วยความโกรธ อยากจะลุกขึ้นยืนแต่ก็พบว่าขาของเขาไม่รู้สึกอะไรเลย เขาไม่สามารถขยับขาได้แม้แต่นิดเดียว
ปากพูดไม่ได้ขาก็ขยับไม่ได้
จูเก๋ออินไม่เคยเจออะไรน่ากลัวขนาดนี้และสิ่งที่ทำให้เขากลัวมากที่สุดก็คือคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าเขา จวินอู๋เสียผู้เย็นชาและไร้ความรู้สึก
“เจ้าชอบให้คนคุกเข่าไม่ใช่หรือ?งั้นวันนี้เจ้าจะได้คุกเข่าเองบ้าง” จวินอู๋เสียใช้นิ้วเชยคางของจวินอู๋เหยาขึ้นเล็กน้อย มุมปากของจวินอู๋เหยายกยิ้มอย่างน่ากลัว เขากระดิกปลายนิ้วแล้วจากนั้นหมอกสีดำสองสายก็พุ่งเข้าหาจูเก๋ออินที่กำลังตกตะลึง! โจมตีเข้าที่หัวเข่าทั้งสองของเขา!
ขาของเขาที่สูญเสียความรู้สึกทั้งหมดไปจู่ๆก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงจนหัวใจแทบจะฉีกขาด พลังอันน่ากลัวที่ไม่สามารถต้านทานได้ดึงขาของจูเก๋ออิน บังคับให้เขาคุกเข่าลงตรงหน้าจวินอู๋เสีย
ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้ใบหน้าของจูเก๋ออินกลายเป็นสีขาวซีดเม็ดเหงื่อขนาดเท่าเมล็ดถั่วหยดลงมาจากหน้าผากของเขา
ตอนที่ 1746 คุกเข่า (2)
“ในเมื่อประมุขน้อยของวิหารมังกรผู้ยิ่งใหญ่ชอบการคุกเข่ามากนักงั้นก็ค่อยๆคุกเข่าไปแล้วกัน” จวินอู๋เสียเล่นกระถางดอกไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างเกียจคร้าน ปลายนิ้วของนางปัดกลีบสีเขียวมรกตเบาๆ วิหารจิงหงได้จัดเตรียมห้องพักอย่างดีไว้ให้แขกที่มาร่วมฉลองวันเกิด และห้องพักก็ตกแต่งไว้อย่างสะดวกสบาย แต่ไม่ว่าจะเตรียมไว้อย่างสมบูรณ์แบบเพียงใด ก็ไม่สามารถขจัดความกลัวของจูเก๋ออินได้ ในตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์ชื่นชมความเขียวขจีใดๆ
จูเก๋ออินคุกเข่าตัวสั่นอยู่บนพื้นในอาคารที่พักนี้เต็มไปด้วยศิษย์ของวิหารมังกร ที่พักอยู่ห้องข้างๆเป็นหนึ่งในศิษย์ที่มีพรสวรรค์มากที่สุดของวิหารมังกรซึ่งมากับจูเก๋ออินในการเดินทางมาที่วิหารจิงหงครั้งนี้ในฐานะผู้คุ้มกันของเขา
หากมีเหตุการณ์แปลกๆเกิดขึ้นคนผู้นั้นจะวิ่งตรงเข้ามาที่นี่ทันที
แต่ในเวลานั้นจูเก๋ออินไม่สามารถตะโกนออกมาได้แม้แต่คำเดียวแม้จะรู้ว่าเขาแค่ต้องส่งเสียงออกมาเพียงเล็กน้อยแล้วความช่วยเหลือก็จะมา แต่อนิจจา กระทั่งความหวังสุดท้ายก็ถูกขยี้ไปต่อหน้า ความหวังที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมถูกตัดไปต่อหน้าต่อตา
ความหวาดกลัวครอบคลุมหัวใจของจูเก๋ออินเขาไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าศิษย์ของวิหารเงาจันทราจะกล้าขนาดนี้!
“อ๊า!อ๊า……” จูเก๋ออินรวบรวมกำลังทั้งหมดเพื่อจะส่งเสียงออกมา แต่เสียงตะโกนที่ออกมาก็เบาซะยิ่งกว่าเสียงร้องของลูกแมวแรกเกิด
“กลัวหรือ?”จวินอู๋เสียมองใบหน้าซีดขาวของจูเก๋ออินอย่างเฉยเมย เมื่อไม่นานนี้ใบหน้านี้ยังเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งอวดดีขณะที่ยืนเหยียบเยว่อี้อยู่บนเวทีประลอง ทรมานและเยาะเย้ยเขาโดยเจตนา
แต่วันนี้ทุกอย่างได้พลิกกลับแล้ว
“อ๊า……”จูเก๋ออินตัวสั่นมากขึ้นทุกที เขาไม่รู้ว่าจวินอู๋เสียจะทำอะไร แต่สภาพที่เขาเป็นอยู่นี้ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าตนตกลงไปในกับดักนี้ได้อย่างไร ด้วยพลังที่เขามี คนธรรมดาทั่วไปจะลอบโจมตีเขาง่ายๆได้อย่างไร?
แต่ตอนนี้สิ่งที่เป็นไปไม่ได้มากที่สุดก็ได้เกิดขึ้นแล้ว!
“พาเยว่อี้เข้ามา”จวินอู๋เสียกล่าวอย่างเย็นชา จวินอู๋เหยาเลิกคิ้วขึ้น แต่ก็ไม่ได้ก้าวเดินออกไป แค่โบกมือหนึ่งครั้ง แล้วหมอกสีดำก็ลอยออกจากฝ่ามือของเขาตรงเข้าหาเยว่อี้ อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้โหดร้ายแบบที่ทำกับจูเก๋ออิน หมอกสีดำหมุนวนรอบตัวเยว่อี้อย่างนุ่มนวล และยกเขาออกจากลังไม้
จวินอู๋เสียหยิบเอาแส้ออกจากกระเป๋ามิติแส้นี้ทำจากวัสดุที่พิเศษเล็กน้อย ไม่ได้ทำจากหนังเหมือนแส้ทั่วๆไป แต่ใช้เถาวัลย์ที่มีความเหนียวและทนทานสูง บนแส้เถาวัลย์นั้นเต็มไปด้วยหนามแหลมเล็กๆ จวินอู๋เสียยัดแส้นั้นใส่มือเยว่อี้
เยว่อี้มองแส้ในมืออย่างมึนงงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“เอาล่ะเป็นโอกาสเหมาะที่เจ้าจะแก้แค้นแล้ว” จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นพูดกับเยว่อี้
เยว่อี้เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจจากนั้นก็มองจูเก๋ออินที่คุกเข่าอยู่บนพื้นโดยไม่สามารถขยับได้
จูเก๋ออินจ้องมองเยว่อี้ด้วยสายตาหวาดกลัววันนั้นเขาลงมือกับเยว่อี้หนักขนาดไหน ตัวเขารู้ดีที่สุด แม้ว่าจะไม่ได้ฆ่าเยว่อี้ให้ตายตรงนั้น แต่อาการบาดเจ็บที่เขาทำไว้กับเยว่อี้ ต่อให้รอดชีวิตมาได้ เยว่อี้ก็น่าจะยังนอนซมอยู่บนเตียงและไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ แต่ตอนนี้เยว่อี้ได้มาปรากฏตัวต่อหน้าเขาแล้ว และดูเหมือนว่าจะเคลื่อนไหวขัดๆเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ดูไม่เหมือนคนได้รับบาดเจ็บสาหัสเลย
จูเก๋ออินตัวสั่นอย่างรุนแรงด้วยความหวาดกลัวเขาอยากรวบรวมพลังวิญญาณของตน แต่ก็พบว่าพลังวิญญาณของเขาถูกพลังประหลาดบางอย่างผนึกเอาไว้ ไม่สามารถใช้งานได้เลย!