1701-1 vs 1701-2 vs 1702-1 โดย Ink Stone_Romance
ตอนที่ 1701-1 ป๋าสายเปย์
ป๋อจิ่วไม่ได้สังเกตถึงแววตาที่เปลี่ยนไปของคนข้างตัว ฉินมั่วเองยังไม่รู้ตัวเช่นกันว่าแววตาสีเข้มของเขา นอกจากจะเย็นชา ยังผสมปนเปไปด้วยความสนุกและความอ่อนโยน
แสงตะวันยามพลบค่ำสาดส่อง ดูลุ่มลึกเหมือนน้ำในทะเลสาบที่กระเพื่อมชนิดที่ไม่เห็นก้นบึ้ง นอกจากคุณชายถัง ยังมีผู้รับผิดชอบอีกคนหนึ่ง เขายืนกรานหนักแน่น “ฉินมั่วต้องตามพวกเรากลับไป”
คุณชายถังนิ่งเงียบ ทว่าป๋อจิ่วกลับเป็นฝ่ายหัวเราะขึ้นเสียงเอง เป่าผมสั้นเซอร์อย่างร้ายกาจหน่อยๆ “งั้นคงไม่ต้องไว้หน้ากันแล้ว”
“เขาเป็นใคร? ทำไมถึงกล้าพูดแบบนี้กับผม”
คุณชายถังเหลือบมองคนข้างๆ ก่อนจะยิ้ม ถอยหลังหนึ่งก้าว หมายความว่าในเมื่อคุณอยากยุ่งใช่ไหม งั้นเชิญรับผิดชอบตามสบายเลย
ป๋อจิ่วย่อมเห็นกิริยาอีกฝ่าย ขอแค่เขาคนนั้นไม่ห้ามที่เธอจะพาตัวฉินมั่วไป ก็ยังพอจะมีหวัง
แน่ล่ะ ทหารระดับหัวหน้าที่ยืนข้างคุณชายถังไม่รู้หรอกว่า ตัวเองกำลังเผชิญหน้ากับใครอยู่ เมื่อกำลังจะเอ่ยเตือนอีกครั้ง แต่กลับได้ยินเสียงเด็กคนนั้นที่ยืนกลางเรือร้องตะโกนขึ้น “เสี่ยวเฮย”
‘สวบ!’ วงน้ำกระเพื่อมขึ้น ทำให้คนไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นตรงหน้า
ฉินมั่วเลิกคิ้ว ยังไม่ปล่อยโอกาสให้เขาแสดงความสามารถเลย เจ้าหนูนี่ก็คว้าข้อมือเขา กดไฟแช็กสีเงินด้วยสภาพมุมปากที่หยักยิ้ม แล้วโยนไปที่ถังน้ำมันบนเรือ จากนั้นก็ลากเขากระโดดไปอีกด้าน
เสียง ‘ตู้ม!’ ดังขึ้น
ท้ายเรือเกิดไฟไหม้ ควันไฟกระจายไปทั่วห้วงเวลาดังกล่าว สปีดโบ้ทแถวนั้นยิ่งเข้าใกล้ได้ยากขึ้น ฉากนั้นสวยงามเหลือเกิน ดวงตะวันในยามสายัณต์เป็นสีแดง
สมกับที่เป็น Z จริงๆ หลบหนีได้อย่างสวยงาม
หากได้อยู่ข้างเธอ บางทีฉินมั่วอาจจะยับยั้งใจไม่ฆ่าคนอื่นก็เป็นได้ คุณชายถังดันแว่นบนจมูก ก่อนจะหันไปมองผู้บัญชาการที่มีสีหน้างงงวย เอ่ยขึ้นอย่างไม่ร้อนใจ “ท่าทางเราจะเอาตัวฉินมั่วกลับไปไม่ได้แล้วล่ะ”
“เด็กนั่นมันบ้าหรือเปล่า” ท่านผู้บัญชาการทึ้งผมตัวเอง “เขาดันมาใช้วิธีแบบนี้ แล้วคุณก็ยังใจเย็นอยู่ได้ พวกเรายังต้องรายงานเบื้องบนนะ!”
คุณชายถังหัวเราะ “ผมไม่สนเรื่องรายงานหรอก อุตส่าห์ช่วยคนมาได้แล้วนี่ แล้วคิงก็ไม่ได้ตกไปอยู่ในมือใคร ส่วนที่เหลือ ก็รบกวนท่านผู้บัญชาการทำรายงานเสนอเบื้องบนเองละกัน”
ท่านผู้บัญชาการตะลึง “เดี๋ยว ทำไมผมต้องเป็นคนเขียนรายงานด้วยล่ะ?”
“ปัญหานี้” คุณชายถังตบบ่าอีกฝ่าย “ท่านคงต้องคิดดีๆ นะครับ”
ท่านผู้บัญชาการหมดอาลัยขึ้นเรื่อยๆ “ต้องโทษเจ้าเด็กนั่น มันรู้ตัวหรือเปล่าว่า คนที่พาหนีไปอันตรายมากแค่ไหน?”
“น่าเสียดาย ถ้าไม่ใช่เจ้าเด็กนั่น พวกเราก็อาจหาที่อยู่ของที่นี่ไม่ได้” คุณชายถังหันมามองด้วยแววตากระด้าง เห็นได้ชัดว่าแฝงความเย็นชาด้วย ส่งผลให้ท่านผู้บัญชาการอ้าปากค้าง แต่พูดอะไรไม่ออก
หนึ่ง เพราะแววตานั่นโหด
สอง เขาคิดไม่ถึงว่าเด็กนั่นคือผู้ช่วยคนสำคัญทำให้พวกเขาทำลายรังของคิงได้
………………………………
ตอนที่ 1701-2 ป๋าสายเปย์
ไฟกลางทะเลสาบลอยเข้ากลมกลืนกับดวงตะวันในยามสายัณต์ น้ำถือเป็นศัตรูตัวฉกาจของป๋อจิ่ว
เธอว่ายน้ำไม่เก่งอย่างแรง แถมหายใจไม่ออก
ยังไม่ทันว่ายน้ำไปถึงตัวรถ มือของเธอก็หมดแรงแล้ว แต่ก่อนที่จะจมดิ่งลงไป มือซ้ายของเธอก็ถูกอีกคนคว้าไว้ ก่อนจะส่งร่างเธอให้ขึ้นเหนือน้ำ จากนั้นเรียวปากบางกับกลิ่นบุหรี่ก็โชยเข้ามา
แววตาของป๋อจิ่วหวั่นไหว เพิ่งจะรู้ตัวเขาทำอะไรกับเธอ ทว่าฉินมั่วก็ปล่อยมือเสียแล้ว
เสี่ยวเฮยเข้าสู่ระบบการใช้แบบดำน้ำ ทั้งยังถอนหายใจยาวอย่างจริงจัง “เจ้านายครับ น่ากลัวจริงๆ เลย ผมล่ะคิดว่าคุณจะจมน้ำตายเสียแล้ว สัมผัสอุณหภูมิของคุณไม่ได้เลยครับ”
ป๋อจิ่วหอบหายใจหนัก หันไปมองฉินมั่วที่เปียกทั่วตัวเหมือนกับตัวเอง เรียวปากบางที่เปียกชื้น ดูหล่อเหลือล้น แถมมุมปากของเขายังยิ้มที่ดูไม่เหมือนยิ้มอีก ทำให้ป๋อจิ่วคลำจมูก จริงๆ แล้วเขาจะช่วยเพิ่มออกซิเจนให้เธออีกก็ได้ เธอไม่รังเกียจหรอก
ฉินมั่วยื่นหน้าหล่อๆ เข้ามาใกล้ ราวกับรู้ทันความคิดของเธอ ยิ้มให้ราวกับมารร้าย “ดูเหมือนเธอยังจะโหยหาอยู่นะ?”
ป๋อจิ่วไม่พูด เสี่ยวเฮยที่จับคลื่นเสียงของฉินมั่วได้ถึงกับร้องออกมา “จอมมาร”
“จอมมารเหรอ?” ฉินมั่วเลิกคิ้วใส่กระจกส่องหลัง “นายเรียกฉันใช่ไหม?”
เสี่ยวเฮยมองดูตัวรถที่สั่นหน่อยๆ จอมมารไม่ระงับตัวตนของตัวเองเลย ทั้งๆ ที่อยู่ต่อหน้าเจ้านายแท้ๆ น่ากลัว น่ากลัวที่สุด!
ไม่ตอบ เข้าสู่ระบบไร้เสียงแล้ว!
“รถที่เปลี่ยนรูปทรงได้แบบนี้ ยังพูดได้อีก” ฉินมั่วกลับหัวเราะ เอื้อมนิ้วไปแตะป๋อจิ่ว “ท่าทางป๋าของฉันจะไม่ธรรมดา”
ป๋อจิ่วหันหน้ามองนิ้วมือเขา คงเพราะเหตุที่ขว้างไพ่ฆ่าคนมา ทำให้ปลายนิ้วเขามีบาดแผลเล็กๆเช่นเดียวกัน ป๋อจิ่วเองก็รู้ว่าเขายังมีไพ่ในมืออีกครึ่งสำรับ หมายความว่าเขาไม่เชื่อใจเธอ แต่เวลานี้มันไม่สำคัญอีกแล้ว
ป๋อจิ่วดึงฝาของช่องเก็บของออกมา ด้านในมียาทุกชนิดที่เธอเอามาหมอเถื่อน นอกจากพลาสเตอร์ยาแล้ว อย่างอื่นดูจะไม่เหมาะ เธอกัดถุงให้เปิดออก ก่อนจะคว้ามือฉินมั่ว แล้วก้มหน้าก้มตาแปะบนบาดแผลให้เขาอย่างระมัดระวัง ราวกับกำลังถนอมล้ำค่าอยู่
“มือสำคัญสำหรับพี่มาก จะได้รับบาดเจ็บไม่ได้” ป๋อจิ่วพูดพลางก็แกะพลาสเตอร์อีกอัน
ดูท่า คงจะแปะทุกบาดแผลเขาจนแน่
ฉินมั่วไม่ขยับต่อต้านสักนิด ทว่ามองดูศีรษะอีกฝ่าย เดิมมืออีกข้างที่กำลังยกขึ้น ก็ปล่อยลง เขาบอกตัวเองว่า เขาจะไม่ฆ่าเด็กนี่หรอก ก็แค่ไม่จำเป็น ยิ่งไปกว่านั้น คนโง่แบบนี้หายากจะตา เขาล่ะสงสัยว่าเธอจะทำดีต่อเขาได้ถึงไหน?
คนรักเหรอ? ฉินมั่วหัวเราะออกมา แววตาไร้ความอ่อนโยน ความรักมันไม่มีประโยชน์ต่อเขาสักนิด
“ป๋า เธอจะพาฉันไปไหน?” ฉินมั่วไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะถูกเหมาเลี้ยง เด็กนี่โกหกไม่เก่งเอาเสียเลย มีชีวิตรอดจนมาถึงตอนนี้ได้ยังไงเนี่ย
ป๋อจิ่วชะงัก เงยหน้ายิ้มให้ “เจียงเฉิง”
ไม่ผิดหรอก ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องกลับไป การแข่งระดับเอเชียยังรอเขาอยู่ ยิ่งกว่านั้น การได้อยู่ในสิ่งแวดล้อมที่คุ้นเคย จะง่ายต่อการฟื้นความทรงจำ
ไม่ว่าจะไปที่ไหน ฉินมั่วก็ไม่สน แต่เขาไม่แน่ใจว่า ระหว่างทางนี้จะเบื่อคนตรงหน้าจนทิ้งเลยหรือเปล่า
ทว่า ที่แน่ใจได้ก็คือ ตอนนี้เขารู้สึกสนุกกับทุกอากัปกิริยาของเธอมาก “งั้นก็แล้วแต่เธอเลย ไปเจียงเฉิงก็ไป ฉินมั่วยกมือเธอมาจูบ
จูบเบาๆ แต่กลับไม่ความอบอุ่น และอาจเป็นเพราะน้ำจึงทำให้รู้สึกเย็น
นี่แหละคือฉินมั่วในเวลานี้…
………………………………………………….
ตอนที่ 1702-1
แต่ละคนในกลุ่มปฏิบัติการต่างรับไม่ได้ที่บอสหายตัวไป
ไฟบนทะเลสาบมอดลงแล้ว เหลือเพียงซากวอดวายของสปีดโบ้ท ไม่มีใครรู้ว่าป๋อจิ่วและฉินมั่วไปที่ไหน ตอนนั้นทุกคนเห็นแค่ทะเลเพลิงเป็นแถบ ท่านผบ.สั่งให้คนงมลงไปหา แต่กลับไม่พบอะไร ทั้งสองต่างหายตัวจากน่านน้ำไปเฉยเลย
เมื่อทุกคนอยู่บนเครื่องบินท่านผู้บัญชาการแจ้งต่อพวกเขี้ยวเงินว่า “เวลานี้ฉินมั่วมีสภาพจิตที่น่ากลัวมาก เมื่อพิจารณาถึงส่วนรวมแล้ว นับจากวันนี้ไป ฉินมั่วจะไม่ได้มียศในกองทัพอีก แล้วจะไม่มีเข้าร่วมปฏิบัติการณ์อื่นๆ ด้วย ถ้าเขาติดต่อพวกนาย จำไว้ว่าห้ามบอกข้อมูลภายในต่อเขาเด็ดขาด แล้วรีบแจ้งเบื้องบนทันที”
เจ้าชายน้อยนั่งซึม ทำไมถึงเป็นแบบนี้ หากไม่มีบอส ภารกิจในครั้งนี้ไม่มีวันสำเร็จแน่ แต่ผลสุดท้ายก็คือ บอสถูกปลด ไม่เพียงแค่โดนไล่ออก ยังถูกตั้งเป้าว่าเป็นตัวอันตรายด้วย
“ทำไม?” เป็นครั้งแรกที่เจ้าชายน้อยที่อยู่ในตำแหน่งทหารไม่ตอบรับคำสั่ง
ท่านผู้บัญชาการนั่งที่เดิม รับไม่ได้เหมือนกัน แต่ต้องแจกแจงสาเหตุ “เขาได้รับการฝังคำสั่งทางจิตอย่างรุนแรง เขาในตอนนี้ต่างไปจากเมื่อก่อนมาก พฤติกรรมอันตรายสูง ถ้าพวกนายได้ข่าวอะไรมา เราก็จะได้พาเขาไปรักษาตัวในที่ที่จัดให้เป็นพิเศษ สร้างสภาวะทางจิตให้เขาใหม่”
“เขาเป็นนักจิตวิทยาที่ดีที่สุดในประเทศนะครับ” คุณหมอเอ่ยขึ้น “แล้วท่านจะให้ใครเป็นคนสร้างสภาวะทางจิตใหม่ให้บอสครับ”
ท่านผู้บัญชาการอึ้ง “ในบ้านเราคงไม่มี ต้องไปเมืองนอกเท่านั้น”
“ผมเข้าใจแล้ว” คุณหมอยิ้ม แต่สีหน้าไร้ความอบอุ่น
ท่านผู้บัญชาการรับรู้ถึงอาการต่อต้านของทหารเหล่านี้ แต่เพราะไม่ใช่ทหารที่อยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของตน แถมเพิ่งจะสร้างความดีความชอบได้ เขาจะไปสั่งการอะไรย่อมไม่ดี ถึงเวลาก็โอนกลับไปให้ท่านเสธฉินละกัน
อันที่จริง ท่านผู้บัญชาการไม่เข้าใจ การจะยกให้ใครดูแลย่อมไม่มีประโยชน์ ทั้งคุณหมอทหาร นายพราน เขี้ยวเงิน นักมายากล เจ้าอ้วน ล้วนแต่ผ่านประสบการณ์เมื่อครั้งนั้นมาแล้ว และครั้งนี้เป็นครั้งที่สอง
ครั้งที่แล้วโชคยังดีที่พอบอสฟื้นขึ้น ก็แค่เสียความทรงจำแค่บางส่วน ถึงสภาพจิตใจจะไม่มั่นคง แต่ก็ไม่เหมือนครั้งนี้ที่กลายเป็นคนละคน
“หนีไปได้ก็ดี” คุณหมอนิ่งเงียบอยู่นาน จู่ๆ ก็เอ่ยขึ้น “ถ้าบอสอยู่กับคนนั้น มันย่อมดีกว่าถูกขังเพื่อเข้ารับการรักษาเยอะ”
คนอย่างบอสจะยอมให้คนที่อยู่ในเขตรักษาคุมตัวไว้ แล้วลดความทระนงของตัวเองได้อย่างไร ปล่อยให้เป็นแบบนี้แหละ ถึงจะดีต่อเขา
เจ้าชายน้อยรู้ดีว่าต้องคำนึงถึงส่วนรวม เห็นว่าทางกองทัพจัดการเช่นนี้ถือว่าดีแล้ว แต่ยังควบคุมจิตใจตัวเองไม่ได้ ทุกข์ทรมานจนนวดศีรษะตัวเอง ก่อนจะฝังใบหน้าไว้บนฝ่ามือตน เขาคิดว่าตัวเองเข้าใจได้สักทีว่าทำไมคนพวกนี้ถึงชอบจอมมารมาก
หลายต่อหลายครั้ง หากไม่เป็นเพราะบอสอยู่ด้วย พวกเขาต้องถูกจับได้ตั้งนานแล้ว
ไม่ว่าชายหนุ่มต้องประสบกับอะไร ล้วนแต่คำนึงที่จะปฏิบัติภารกิจให้สำเร็จ ทว่า เขาช่วยเหลือคนมามากมาย กลับไม่มีใครรู้สักคน ถึงขั้นที่ลงเอยด้วยการถูกทอดทิ้ง คิดได้เพียงเท่านี้ เจ้าชายน้อยก็ทึ้งศีรษะตัวเอง
“ถึงบอสจะติดต่อมา ฉันก็จะไม่บอกใครว่าเขาอยู่ที่ไหน” เจ้าอ้วนเอ่ยปากด้วยเสียงอันดัง “ขอแค่เขาไม่ฆ่าใคร ไม่ว่าจะเปลี่ยนไปยังไง เขาจะเป็นหัวหน้าของฉัน และเป็นตลอดไปด้วย”
…………………………………………….