บทที่ 369 ชั้น 20 (5)
– ชื่อของฉันคือ…คิมชุนดง
คนที่ดูเหมือนผมพูดขณะที่จ้องมองมาที่ผม ผมไม่สามารถประเมินความรู้สึกภายในดวงตาของเขาได้เลย คิมชุนดง เมื่อผมได้ยินชื่อ
ตัวละครนี้มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกทุบหัวด้วยค้อน ผมต้องพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ทำไม่ได้ ความคิดทุกอย่างหมุนวนอยู่ในหัวของผมก่อนที่จะสายเกินไปผมต้องพูดอะไรออกมาก่อน
– แล้วนายเป็นใคร
มันเป็นคำถามที่ผมสามารถตอบได้อย่างง่ายดาย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผมคือ คิมฮาจิน แต่คิมฮาจินไม่ควรมีอยู่บนโลกใบนี้ พอคิดแบบนั้นผมก็รู้สึกผิดที่มารับช่วงต่อชีวิตของ คิมชุนดง
– ฉันไม่คิดว่านายเป็นฉันนะ
ประโยคนั้นทำให้ผมตื่นตัวขึ้นมาทันที มันแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า ด็อปเปิลแกงเกอร์ ทราบว่าเขาเป็น ด็อปเปิลแกงเกอร์
“นายรู้ว่าพวกเราอยู่ในสถานการณ์แบบไหน….”
– …
เขาปิดปากและดวงตาของเขานิ่งสงบ ตัดสินโดยปฏิกิริยานี้ดูเหมือนว่า ผมพูดถูก แน่นอนว่ามันไม่ได้เปลี่ยนความจริงพวกที่เราต้องต่อสู้กันเอง แต่ก่อนหน้านั้นผมอยากถามเขาว่ามันเป็นยังไงกันแน่
“… เฮ้.”
เมื่อได้ยินเสียงของผมเขาก็ลืมตาขึ้นมา พวกเรามองหน้ากัน
“นายทำอะไรในคืนที่ผ่านมา?”
ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้คาดคิดคำถามนี้ในขณะที่เขาเงยหน้าขึ้น หลังจากคิดเรื่องนี้ซักพักเขาก็ส่งเสียงครวญครางและกดหัวของเขาเอาไว้
– …ฉันจำไม่ได้ ความจำของฉันถูกปิดกันเอาไว้
“จริงเหรอ?”
เหตุผลที่ผมเรื่องเมื่อคืนนั้นเพราะถ้าเป็น คิมชุนดง จริงๆ คืนสุดท้ายสำหรับเขาควรจะเป็นเมื่อ 4 ~ 5 ปีที่ผ่านมา
– มันแปลก ๆ ….
ทันใดนั้นเขาก็เริ่มตรวจร่างกายของเขา ไหล่, มือ, หน้าท้อง, ขา…เขาสัมผัสตัวเองและลองท่าต่างๆก่อนที่ดวงตาจะเบิกตา
– ฉันรู้สึกเหมือนร่างกายของฉันแข็งแกร่งกว่าแต่ก่อน
“… .”
เขามักพูดถึงช่วงเวลาก่อนที่ผมจะมาที่โลกนี้ ในกรณีนี้ คิมชุนดง จะเป็นยังไง ผมอยากคุยกับเขามากกว่านี้
“นาย ถ้าอย่างนั้น…ฉันอยากถามนายอยากทำอะไร นายจะเข้าสู่ Cube แล้วนายไม่มีเป้าหมายอะไรเลยเหรอ?”
– …ฉันไม่รู้
โชคดีที่ คิมชุนดง ให้ความร่วมมือ เขาดูเย็นชาและอึมครึมจากภายนอกแต่จริงๆแล้วเป็นคนอบอุ่นและอ่อนโยน เมื่อพิจารณาถึงงานอาสาสมัครที่เขาทำอยู่เป็นประจำก็ไม่น่าแปลกใจเลย
– ถึงตอนนั้น…มีบางสิ่ง…ที่ฉันอยากทำ…
“ …สิ่งที่นายอยากทำงั้นเหรอ”
– ฉันจำไม่ได้…อักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!
ทันใดนั้นเขาก็จับศีรษะแน่นและคุกเข่าลงพร้อมความเจ็บปวด จากท่าทางมีข้อจำกัดที่รุนแรงถูกกำหนดไว้เมื่อเขาถูกเรียกตัวมายังที่แห่งนี้
ผมถอนหายใจแล้วมองขึ้นไปบนฟ้า ทำไมหอคอยแห่งความปรารถนาถึงให้ คิมชุนดง ปรากฏตัวต่อหน้าเรานะ
– …ฉันรู้ว่าทำไม แต่ฉันไม่อยากเพิกเฉยต่อมัน หอคอยไม่ยอมรับว่าฉันเป็นสิ่งมีชีวิตบนโลกใบนี้
“…นายรู้ไหมว่าทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่”
– ฉันรู้ มันเขียนต่อหน้าฉัน
“มันบอกว่าอะไร?”
คิมชุนดง ยิ้มอย่างเย็นชา
– มันบอกว่าฉันสามารถแทนที่นายได้ถ้าฉันฆ่านาย ฉันเป็น
ด็อปเปิลแกงเกอร์ ที่สามารถกลายเป็นของจริงได้
ขนลุกขึ้นทั่วร่างกายของผม แต่ผมเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว
“…ไม่.”
นั่นไม่ใช่คำถามที่ผมต้องการถาม
“ฉันถามว่านายเป็นใคร แล้ว ฉันจะเป็นนายได้ยังไง”
– …
คิมชุนดง ไม่ได้พูดอะไรต่อในความเงียบงั้น พวกเราจ้องมองกันและกัน รูปร่างหน้าตาที่เหมือนกันของพวกเราสะท้อนในในดวงตาของพวกเรา
ไม่นานเขาก็พูดออกมา
– ฉันรู้ว่านายมาแทนที่ฉัน
“…ได้ยังไง”
– ฉันเพิ่งรู้มันเป็นไปโดยธรรมชาติ ไม่ใช่สิ่งที่ฉันสามารถอธิบายได้
“…แล้วนายวางแผนจะทำอะไรต่อ? นายจะฆ่าฉันไหม”
มันเป็นคำถามที่ชัดเจน อย่างไรก็ตามคิมชุนดง ยังคงรักษาความใจเย็นและตอบอย่างช้าๆ
– ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปด้วยการฆ่าใครซักคน
“… หืม?”
– มันไม่ใช่ชีวิตที่ฉันต้องการจะใช้ชีวิตอยู่ต่อไป
เมื่อเขาพูดแบบนั้น คิมชุนดง ก็หัวเราะเบาๆ มันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ มันไม่เพียงทำให้ผมไม่ขยับ มันสะท้อนกับจิตวิญญาณของผมออกมาน่าทึ่งที่คำพูดของเขาที่มีต่อผมทำให้ดวงตาของผมเบิกกว้าง
[คำเตือน! การซิงโครไนซ์เพิ่มขึ้น 5%!]
[คำเตือน! การซิงโครไนซ์ของคุณกับด็อปเปิลแกงเกอร์ของคุณเพิ่มขึ้น!]
[คำเตือน! อารมณ์ของด็อปเปิลแกงเกอร์บางส่วนของคุณไหลเข้าไปสู่จิตใต้สำนึก!]
[คำเตือน! หากการซิงโครไนซ์ของคุณถึงระดับสูงอาจทำให้เกิดผลข้างเคียงที่เป็นอันตราย!]
ผมส่ายหัวอย่างรุนแรงและไล่ความคิดนั้นออกไปจากหัวของผม
ผมใจเย็นลงแล้วลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นมองดูคิมชุนดงอีกครั้ง
“…นาย.”
ระบบบอกผมว่ามันอันตราย แต่ผมก็ยังมีคำถามมากมายที่ต้องถาม บางทีนี่อาจเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะได้ถามเขาดังนั้นผมจึงต้องแก้ไข
ข้อสงสัยของผมให้ได้มากที่สุด
“นายรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์กวางโอ้ไหม”
คิมชุนดง สะดุ้งเมื่อได้ยินคำถามนี้
– …ฉันรู้.
“ได้ยังไง?”
– มันง่ายมาก มันเป็นเหตุการณ์ใหญ่ที่เกิดขึ้นในปีที่ฉันเกิด ฉันคิดว่าฉันอาจตกเป็นเหยื่อของเหตุการณ์นั้นด้วย ดังนั้นฉันจึงตรวจสอบลึกลงไป
คิมชุนดง ยิ้มอย่างขมขื่น
– 3 หรือ 4 ปี ก่อนฉันพบว่ามีบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายใต้งเหตุการณ์นั้น แต่ถึงฉันจะคิดออกมันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ไม่มีสิ่งใดที่ฉันทำได้เนื่องจากฉันไม่มีทั้งเงินและอำนาจ
ซ่าาาาาาาาาาา…
เขาหยิบดาบออกมจากแหวน
– ต่อไปพวกเราต้องสู้กันแล้ว ฉันผูกพันกับระบบ ทำให้ขัดขืนไม่ได้
เมื่อได้ยินอย่างนี้ผมก็ยกปืนขึ้นมาทันที
– แต่จะมีสักวันที่พวกเราจะได้พบกันอีกครั้ง
“…จริงๆเหรอ?”
– จริงสิ แต่ก่อนหน้านั้น
คิมชุนดง ชี้ดาบของเขามาที่ฉัน พลังเวทมนต์สายน้ำแข็งที่ไม่เป็นจังหวะปรากฏจากปลายใบมีด
– ฉันอยากให้นายหาว่า…
ผมฟังคำพูดของเขาอย่างเงียบ ๆ
– …ชีวิตของฉันบิดเบี้ยวจนถึงจุดนี้ได้ยังไงและใครทำกันแน่ทำมั้ยเขา
ถึงได้ ‘ไร้ความรู้สึก’ แล้วปฏิเสธการดำรงอยู่ของฉันอย่างเยือกเย็นขนาดนี้
เขาเขาพุ่งเข้ามาอย่างง่ายๆ สภาพแวดล้อมของผมเย็นลงพร้อมๆกันอุณหภูมิของพื้นที่ลดลงอย่างรวดเร็ว
คลิก
ความหนาวเย็นภายใต้กระดูกนั้นเอาชนะได้อย่างง่ายดายด้วยความช่วยเหลือของ เอเธอร์ และผมเปลี่ยน Desert Eagle ให้กลายเป็น
ปืนไรเฟิลจู่โจม เป้าหมายของผมคือนักดาบต่อหน้าผม
ภายใต้โลกที่ช้าลงของ Bullet Time ผมเหนี่ยวไกไปที่ คิมชุนดง
*************************************************************************
[ชั้น 15 เรือที่ถูกทอดทิ้งของ Genkelope]
ในทางกลับกันปาร์ตี้ของไอลีน ‘ไอลีนและเด็กๆ’ ในที่สุดก็มาถึงบนชั้นที่ 15 หลังจากผ่านความยากลำบากมามากมาย แม้ว่าชั้น 13 จะเป็นเพียงชั้นเดียวที่ยากจนสร้างปัญหาจริงๆก็ตามเพราะชั้นนั้นการจะผ่านได้คือการไม่ได้นอนเป็นเวลา 100 ชั่วโมงเป็นงานที่ยากสำหรับไอลีนซึ่งปกติจะนอนเยอะเป็นพิเศษ
“นี่มันอะไรกัน?”
อดีตที่ทำให้เธอร้องไห้คร่ำครวญเหมือนเด็กๆกลายเป็นประวัติศาสตร์ที่มืดมนของเธอ ตอนนี้เธอยืนอยู่บนดาดฟ้ายานอวกาศอันกว้างใหญ่
ไอลีน บ่น จินเซยอน ผู้ซึ่งยืนอยู่ข้างๆเธอตอบ
“ดูเหมือนว่าจะเป็นยานอวกาศบางชนิด”
“ฉันเห็นแล้ว”
ยานอวกาศส่งกลิ่นอายของภาพยนตร์ SF เนื่องจากมันมีความแตกต่างจากชั้นอื่นๆ ไอลีน จึงไม่คุ้นเคย แน่นอนเธอรู้ว่ามันโง่มากที่จะแสวงหาความคุ้นเคยในหอคอยแห่งนี้
“เอาล่ะไปกันเถอะ”
“ใช่.”
ปาร์ตี้ของ ไอลีน มีรูปแบบเดียวกันเสมอ ด้านหน้าเป็นไอลีนที่เล็กที่สุด แต่แข็งแกร่งที่สุดรองลงมาคือจินเซยอนและอียองฮาจากนั้นชินจองฮักอยู่คนสุดท้าย พวกเขาเดินอย่างช้าๆในขณะที่มองเห็นทิวทัศน์ลึกลับของชั้น 15
——————————————–2—————————————