1718-2 vs 1718-3 โดย Ink Stone_Romance
ตอนที่ 1718-2 เขาเป็นผู้ชายของฉัน
ทว่าคนที่อ่อนวัยกว่ากลับโอ๋ชายหนุ่มเจ้าของแววตาเหี้ยมโหดราวกับเอาใจเด็ก หญิงสาวรู้สึกว่าจังหวะการเต้นของหัวใจเธอพุ่งสูงเลยทีเดียว แต่ไม่กล้าพูดอะไรมาก ได้แต่จูงมือเพื่อนเดินไปห่างๆ ส่วนคนที่เหลือต่างมองด้วยแววตาประหลาดใจ เพราะผู้ชายตัวโตเบ้อเร้อกลับเป็นฝ่ายถูกโอ๋ ฉินมั่วไม่แคร์สักนิด ขอเพียงเหยื่ออยู่ภายใต้ความควบคุมของเขาเป็นพอ แต่เขารู้ดีว่า ตนเองยังครอบงำอีกฝ่ายไม่ได้ทั้งหมด
เมื่อไปถึงสถานที่ที่คุ้นเคยแล้วจะเป็นอย่างไร เขาก็ไม่รู้ รวมถึงสายที่เธอโทรออกไปเมื่อครู่
เพื่อนของพวกเขา? หางตาของฉินมั่วเลิกขึ้นเล็กน้อย แววตาลุ่มลึก
ไม่นาน เครื่องบินจะตระเตรียมการขึ้นเครื่อง ซึ่งเมื่อมากับคณะทัวร์ จึงไม่ค่อยมีใครมาตรวจสอบ ทั้งนี้ภายในเครื่องเองไม่ได้เกิดเหตุฉุกเฉิน แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีใครสังเกตเห็นสายตาคู่หนึ่งที่เต็มไปด้วยเลศนัยและความไม่ยอมแพ้อยู่ท่ามกลางฝูงชน
ฝานเจียนั่นเอง หลังจากที่หลุดรอดออกมาได้ เธอพยายามสร้างสถานะใหม่หลายวิธี จนเมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ก็ค่อยออกตามหาชายหนุ่ม ทว่ากลับไม่ได้ข่าวแต่อย่างใด กระทั่งเมื่อเห็นคลิปในโลกออนไลน์ เธอพลันนึกขึ้นมาได้ว่าชายหนุ่มน่าจะกลับไปที่เมืองเจียงเฉิง เพราะจิตใต้สำนึกของเขาบ่งบอกให้เขาต้องกลับไปยังสถานที่ที่คุ้นเคย แล้วเหยียบคนที่เขาคิดว่าสมควรตายให้ราบเป็นหน้ากอง นี่แหละคือฉินมั่วตัวจริง
ฝานเจียมองดูแผ่นหลังของสองคนนั้น ค่อยๆ ยิ้มขึ้น การฝังคำสั่งทางจิตไม่มีวันผิดพลาด เวลานี้เขาอยู่ข้างตัวไปเด็กนั่นก็จริง แต่ไม่น่าจะจริงใจ อย่างมากก็ถือว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงเหยื่อตัวเองเท่านั้น อาจารย์เคยบอกว่าพวกนักจิตวิทยาอย่างพวกเขาเก่งด้านการเสแสร้งที่สุด โดยเฉพาะเวลาที่มีเป้าหมายแอบแฝง
เวลานี้ เธอจะต้องกลับเมือเจียงเฉิง หาทางเข้าใกล้ตัวฉินมั่วให้ได้ จากนั้นค่อยชักจูงชายหนุ่ม แล้วเขาจะกลายเป็นของเธอเต็มตัว เพราะความทรงจำจะเปลี่ยนไปตามสภาพจิตใจ
ฝานเจียไม่รู้สึกผิดต่อการสวมรอยแทนที่คนอื่น เธอหันตัวไปหลบซ่อน เวลานี้ภาพของเธอถูกปิดประกาศไปทั่ว เธอไม่อาจพบหน้าใครด้วยสภาพหน้าที่แท้จริงของตน จำต้องสร้างรอยแผลขึ้น และซื้อตั๋วเครื่องบินไฟล์ทดึก
เวลานี้ เครื่องบินลอยฟ้ามาสองชั่วโมงกว่าแล้ว ป๋อจิ่วนั่งแถวเคียงกันกับฉินมั่ว ด้วยการเหมาชั้นเฟิร์สคลาสทั้งหมด เพื่อที่จะไม่ให้ใครคอยสอดรู้สอดเห็นเรื่องของพวกเธอ บวกกับที่ชายหนุ่มบ่นเหนื่อยก่อนขึ้นเครื่อง
ในฐานะที่เป็นท่านประธานจอมโหด หากไม่อวดความรวยในเวลานี้ แล้วจะไปอวดตอนไหน อีกอย่างหากป๋อจิ่วไม่ใช้เงินเสียบ้าง มันอาจจะขึ้นราได้ เธอจึงตัดสินใจสำแดงความเป็นคนรวยออกมา ดำรงตนเป็นลูกเศรษฐีสักครั้ง
ในที่สุดคนที่บ่นว่าเหนื่อยกลับไม่นอน นั่งไขว่ห้างอ่านหนังสือพิมพ์ ออร่าสูงส่งต้องห้ามกระจายเต็มร่าง แต่เวลานี้ดูจะเจือความโหดเหี้ยมด้วย ทางด้านของป๋อจิ่วที่หันหน้าไปอีกทาง เส้นผมปรกลงลงมา ทำให้เห็นสีที่แท้จริงของผม
น้ำเงินเทางั้นเหรอ? ท่าทางยัยป๋าของเขาจะมีเรื่องปิดบังเขาไว้ ฉินมั่วเลิกคิ้ว ยื่นมือขวาไปดึงตัวเธอให้มาพิงเขาไว้ เพราะชอบอุณหภูมิบนร่างเธอที่ทั้งอบอุ่นแต่ไม่ร้อนลวกตัว
แอร์โฮสเตสเข็นรถอาหารผ่านมาเห็นฉากที่ว่า จึงถามขึ้นอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน “คุณจะรับเครื่องดื่มอะไรดีคะ”
“ไม่ ขอผ้าห่มก็พอ ขอบคุณ” ฉินมั่วเอ่ยขึ้น แววตาไม่เหลือความอบอุ่น คงเพราะเห็นป๋อจิ่วขมวดคิ้ว
แอร์โฮสเตสรับคำ เมื่อหันกลับไป ก็เห็นชายหนุ่มใช้มือตบเบาๆ บนร่างคนในอ้อมกอด พูดเสียงไพเราะเบาๆ ราวกับกล่อมคนนอน ทำให้แอร์โฮสเตสได้ยินแล้ว ตาลอย เธอสะบัดศีรษะตัวเอง เกือบลืมว่าตัวเองทำอะไรอยู่
…………………………..
ตอนที่ 1718-3 เขาเป็นผู้ชายของฉัน
ทว่า ฉินมั่วกลับมองป๋อจิ่ว ยื่นมือไปจับหน้าเธอ ก้มตัวลง “เธออย่ามองใครนะ แม่เหยื่อเปย์ง่ายของฉัน”
ป๋อจิ่วหลับลึก คงเพราะจับเสื้อชายหนุ่มไว้ในมือ รวมกลิ่นไอคุ้นเคยจากร่างเขาที่โชยเข้าโพรงจมูก ทำให้เธอรู้สึกสบายไปทั้งตัว
และเมื่อเครื่องบินกำลังลงจอด เธอจึงได้ตื่นขึ้นมาและได้เห็นมือซ้ายของเขาที่ข้อกระดูกสวยเหลือเกิน ซึ่งกำลังจับไพ่ในมือเล่น ส่วนมืออีกข้างลูบศีรษะเธออยู่
ฉินมั่วยิ้มขึ้นหลังจากที่เห็นเธอลืมตา ก่อนจะจุ๊บหน้าผากเธอ แต่กลับดูอันตรายอย่างบอกไม่ถูก “นี่เหรอ เจียงเฉิง?”
ป๋อจิ่วมองตามสายตาชายหนุ่มไป ก่อนจะจับมือเขามาวางในมือตัวเองเล่นๆ “ใช่ นี่แหละเจียงเฉิง พี่ไม่ชอบเหรอ?”
“ไม่ใช่ไม่ชอบ” ความคมกริบในแววตาหายไป ด้วยเหตุที่นิ้วมือสัมผัสความอบอุ่นได้ ความคมกริบในแววตาลดลง “แค่นึกไม่ออกว่าเมื่อก่อนฉันใช้ชีวิตยังไง”
ป๋อจิ่วได้ยินแล้ว ยิ้มออกมา “พี่ดังจะตาย มีคนตั้งหลายคนมาชอบ พี่ยังมีเพื่อนซี้ที่รักพี่มากด้วยนะ แต่พี่ก็ยังชอบฉันที่สุด”
ฉินมั่วเลิกคิ้ว ในบางมุม เหยื่อที่เขาเล็งออกจะหน้าหนาเหมือนกัน “อ้อ? ยังมีอีกไหม”
ยังมีอีกไหม? ป๋อจิ่วคิดแล้วเอ่ยขึ้น “พี่แอบรักฉันแต่ไม่กล้าพูด พี่เลยให้หนังสือฉันมาเยอะแยะเลย ทำให้ฉันรู้ตัวทีหลัง”
“ฉันให้หนังสืออะไรเธอบ้างเหรอ?” เขาถามอย่างเป็นปกติ
ป๋อจิ่วนั่งตัวตรงอย่างหล่อ “แล้วก็มีหนังสือแบบท่านประธานจอมโหดหลงรักฉัน รักจอมยุ่ง แล้วยังมีหนังสืออีกหลายเรื่องที่ฉันจำชื่อไม่ได้”
ฉินมั่วฟังจนตบก็เคาะนิ้วบนหางตาเธอ
“อะไร?” ป๋อจิ่วเลิกคิ้ว
ฉินมั่วเอนตัวเข้าไปจุ๊บที่ปากเธออย่างเบาและเฉยเมย ลมหายใจถูกถ่ายทอดออกมา “เปื้อนน้ำ นี่แหละเห็นไหม ตอนป้อนเธอก็ไม่กินน้ำให้มันดีๆ แต่ฉันล่ะสงสัยว่า เธอได้อะไรบ้างจากหนังสือพวกนั้น?”
“ก็รักแรกของพี่ไง” ป๋อจิ่วโอบคออีกฝ่าย ยิ้มทีไฝเสน่ห์ใต้ตาถึงกับเป็นประกาย
ฉินมั่วถึงกับท้องน้อยเกร็งตัว แววตาพลอยขรึมลงชายหนุ่มจึงล้วงมือเข้าไปในเสื้อสเวตเตอร์ของเธอผ่านผ้าห่ม แล้วยิ้มขึ้น ไม่รู้ว่าทำไมถึงอุณหภูมิจึงพลอยสูงขึ้นไปด้วย
ป๋อจิ่วรับรู้ถึงแรงนิ้วของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน ถึงกับตัวสั่น แววตาปริ่มน้ำ
ฉินมั่วเอ่ยเสียงต่ำเซ็กซี่ ลมหายใจตกกระทบริมหูเธอ จนทำให้เธอต้องโก่งตัว
“น่าเสียดายที่เครื่องบินกำลังลงจอด ไม่งั้นฉันจะบอกป๋าว่าหนังสือพวกนั้นคงไม่บรรยายแค่เรื่องรักแรกพบหรอก ยังมี…”
…………………………..