1719 vs 1720 โดย Ink Stone_Romance
ตอนที่ 1719 ความเป็นเจ้าของ
“เรื่องที่จะทำให้เราร่างกายของเรามีความสุขได้ยังไง” ป๋อจิ่วรู้สึกถึงใบหูตัวเองที่กัดเบาๆ เสียงเซ็กซี่และลมร้อนๆ ตกกระทบข้างหูจนก่อเกิดความหวามไหว
ป๋อจิ่วรู้ดีว่าชายหนุ่มไม่มีทำอะไรเธอหรอก เพราะใกล้จะลงเครื่องอยู่แล้ว แต่การอ่อยที่เหมือนไม่ได้อ่อยเช่นนี้ออกจะทำให้เธอทานทนไม่ไหว หางตาเริ่มแดงเรื่อ
ดูเหมือนเขาจะชอบเธอในสภาพแบบนี้ จึงหัวเราะเสียงเบาอยู่ข้างหู “ได้ผลไม่เลวแฮะ” เดิมแค่คิดจะเล่นๆ เหมือนของเล่นนั่นแหละ ทว่าเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อได้ยินลมหายใจที่สะดุดของเธอกลับเกิดปฏิกิริยาขึ้นมาจนต้องคลายมือ
หากแต่เธอยังคงยิ้ม มุมปากยกโค้งขึ้น จุ๊บเขาเหมือนเป็นปีศาจเย้ายวนแห่งท้องทะเล “ได้ผลไม่เลวเหมือนกัน”
เล่นเอาชายหนุ่มแววตาหนักอึ้ง หากไม่เป็นเพราะเสียงประกาศขัดจังหวะ เขาอาจจะระเบิดตัวตนที่แท้จริงออกมา เช่น ลากเธอไปทันที เพราะเหยื่อที่สวยขนาดนี้ ก็ควรจะถูกเขาอุ้มไว้ในอ้อมกอดและเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอม
ส่วนเรื่องอื่นน่ะหรือ ไม่ว่าเป็นจูบหรือการกระทำที่ลึกล้ำว่าจูบ เขาจะต้องเป็นคนสอนให้เธอเท่านั้น บางทีอาจต้องวางแผนให้ดีสักหน่อย เขาออกจะชอบตอนที่เธอมองเขาด้วยรอยยิ้ม แววตาของเธอเหมือนถูกแสงจันทร์ทาบทา แต่เขาเองก็ไม่ชอบความอบอุ่นนั่น เพราะรู้ดีว่าเธอมองดูเขาที่เป็นอดีต
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ความเย็นชาปะทุขึ้นมาในดวงตาเขา ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ “ถ้าไม่อยู่ในเครื่องบิน ก็จะได้ผลดียิ่งกว่านี้” ว่าแล้วเขาก็จ้องมองต้นคอเธอ ก่อนจะหลุบตาก้มลงจูบพลางขบกัดเบาๆ ส่งผลให้ป๋อจิ่วไม่อาจรับสายมือถือที่สั่นสะเทือนได้ ด้วยเหตุที่ร่างอ่อนระทวยแทบจะกลายเป็นน้ำ
เธอสงสัยเหลือเกินว่าท่านเทพจงใจหรือไม่ เพราะทุกครั้งที่เธอรับสาย ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจ แม้ว่ามุมปากของเขายังแยกยิ้มเหมือนคุณชายสูงศักดิ์ แต่พฤติกรรมที่ส่งให้เห็นกลับเหมือนว่าเขาพยายามทำให้ตัวเองดูอ่อนโยน
จะว่าไป ตอนเด็กๆ เขาก็เป็นแบบนี้ เวลาที่เธอไปเล่นกับเด็กคนอื่นทีไร เขามักจะยืนยิ้มเหมือนเจ้าชายอยู่ข้างๆ ทว่าพอลับหลังคนก็เปลี่ยนไป ล้างมือให้เธอด้วยหน้าเย็นชา แล้วก็กัดนิ้วเธอเข้าให้ แถมไม่บอกด้วยว่าเพราะอะไร
ท่านเทพแปลกๆ แบบนี้แหละ
ป๋อจิ่วชินเสียแล้ว จึงจับไหล่ของชายหนุ่มแน่น บอกไม่ถูกว่าคันหรือเจ็บ เธอย่นหัวคิ้วเล็กน้อย ปลายเสียงสั่นหน่อยๆ “เบาๆ”
ฉินมั่วได้ยินแล้วดวงตากระตุก ทว่ากลับเย็นชายิ่งขึ้น เล่นเอารอยกัดแดงหนักเลย
“ให้ฉันรับสายก่อน” ลมหายใจของป๋อจิ่วไม่ค่อยปกตินัก เส้นผมของเธอแนบบนแก้มเพราะเปียกเหงื่อ “ต่อให้ฉันไม่รับสาย เราก็ต้องลงเครื่องอยู่ดี”
ฉินมั่วกัดเสร็จแล้วก็เกลี่ยผมให้อีกฝ่าย ยิ้มมุมปากอย่างอ่อนโยน “เราต้องลงเครื่องแน่นอนอยู่แล้ว ไม่งั้นป๋าคิดว่าฉันจะทำอะไรล่ะ”
ป๋อจิ่วไม่พูด รอให้ความร้อนที่เกิดในกายจางหาย แต่สัมผัสในบางจุดยังไม่คลาย มือของเขาก็เลื่อนไปหยุดที่เอวเธอ เคล้าคลึงด้วยปลายนิ้ว ยิ้มต่ออย่างไม่ลดละ “รอให้ไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยก่อนเถอะ จะได้เอาหนังสือที่ฉันเคยให้ป๋ามาศึกษาดู”
………………………………………
ตอนที่ 1720
ฉินมั่วลากเรียวปากผ่านริมหูป๋อจิ่ว แม้จะไม่ได้จูบจริงจัง แต่ก็หวานกว่าจูบจริงๆ เสียอีก เขาจ้องตาเธอ หัวเราะเบาๆ ด้วยเสียงที่แผ่วต่ำน่าลุ่มหลง
แค่ประโยคเดียวก็ทำให้ร้อนไปทั้งตัว ยังดีที่ทั้งสองรู้จักยับยั้งชั่งใจ ป๋อจิ่วรีบผลักชายหนุ่มออกไป แล้วหยิบมือถือออกมา
เสียงรองเท้าส้นสูงที่สัมผัสกับพื้นของแอร์โฮสเตสดังเข้าหู ตามมาด้วยผ้าม่านที่ถูกเลิกออก
“ท่านผู้มีเกียรติทั้งสองคะ เครื่องบินของเราลงจอดอย่างปลอดภัยแล้ว โปรดนำสัมภาระที่ท่านติดตัวลงจากเครื่องด้วยนะคะ ขอให้ท่านมีความสุขกับการเดินทางในครั้งต่อไป”
นี่แหละคือผลดีของการจ่ายเงินเยอะ แม้จะอยู่บนเครื่องบินก็ยังมีที่ส่วนตัว ป๋อจิ่วคลำคอตัวเอง ยิ้มให้อย่างหล่อ “ขอบคุณ” ส่งผลให้แอร์โฮสเตสถึงกับแววตาตะลึงกับยิ้มนั่น พลอยพยักหน้าให้ด้วย
ป๋อจิ่วจึงแนบมือถือไว้ข้างหู เอ่ยรับด้วยเสียงเบา เธอกับท่านเทพไม่มีกระเป๋าเดินทางใดใดทั้งสิ้น เธอก้าวไปข้างหน้า เมื่อรู้ตัวว่าท่านเทพไม่ได้ติดตามมาด้วย จึงหันไปมอง จากนั้นก็เห็นแววตาของชายหนุ่มที่มองดูแอร์โฮสเตส แล้วขยับริมฝีปากบาง ไม่รู้ว่าพูดอะไร ทว่าแอร์คนนั้นหรี่ตาลง เหมือนถูกสะกดจิต โค้งร่างให้
ป๋อจิ่วไม่เห็นภาพดังกล่าว เพราะตำแหน่งยืนไม่อำนวย ด้วยแอร์สาวหันหลังให้เธอ แต่แม้จะเป็นเช่นนี้ มุมปากของท่านเทพก็ยังติดรอยยิ้มอยู่ ทำให้มือของเธอถึงกับเกร็ง
เธอไม่โง่แบ๊ว รู้ดีว่ายิ้มของชายหนุ่มแสดงให้เห็นว่าเจ้าตัวทำอะไร แต่จะทำอย่างไรได้ เขาคือฉินมั่วของเธอ ไม่ว่าจะเปลี่ยนไปอย่างไร เขายังเป็นเจ้าหญิงน้อยของเธออยู่ดี
ป๋อจิ่วดึงข้อมือชายหนุ่ม หันร่างนิดๆ บังสายตาที่เขาใช้มองแอร์สาว พลางยิ้มบางๆ ให้ “พี่มั่ว อย่าอ่อยคนอื่นสิ ฉันหึงนะ”
ฉินมั่วคิดไม่ถึงว่าเธอจะย้อนกลับมา เมื่อโดนคว้าข้อมือ เดิมที่การสะกดจิตกำลังจะสำเร็จ ก็คร้านที่จะดำเนินต่อ เพราะจะปล่อยให้เหยื่อเห็นความไม่ดีของเขาไม่ได้ จึงย้ายสายตาไปทางอื่น เอ่ยเสียงเรียบ “เมื่อกี้เธอยิ้มให้คนอื่น ฉันก็หึงเหมือนกัน”
เมื่อโดนย้อนเข้าให้ ป๋อจิ่วก็ตะลึง ทว่าจังหวะเวลาดังกล่าว ดูเหมือนแอร์สาวจะได้สติ ก็เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งคว้าข้อมือผู้ชายคนนี้ไว้ด้วยความใกล้ชิดและสนิทสนมมากมาย
ป๋อจิ่วกระแอมกระไอออกมาเบาๆ จนเมื่อลากท่านเทพออกไป แอร์สาวก็ถึงกับช็อกโลก
แต่แม้จะแค่เดา ป๋อจิ่วก็พอจะรู้เรื่องหนึ่งว่า การจะให้ท่านเทพกลับเข้าสู่สนามแข่งอีสปอร์ตอีกดูท่าจะลำบากแล้ว
ก่อนหน้านี้ เธอคิดเพียงว่าจะต้องพาท่านเทพกลับมาให้เร็วที่สุด แต่กลับลืมคิดไปว่า ตอนนี้เขาจะเล่นร่วมกับเพื่อนร่วมทีมในการแข่งได้หรือไม่ มันอยากที่จะประเมินได้
เธอต้องหาวิธีไม่ให้เขาควบคุมคนอื่นตามใจชอบ
ชายหนุ่มรูปหล่อ ดูไร้พิษสง ทั้งยังดึงอารมณ์ของคนอื่นได้โดยอีกฝ่ายไม่รู้ตัว ท่านเทพที่อันตรายเช่นนี้ ควรจะต้องอยู่ข้างตัวเธอเท่านั้น
เธอหันไปมอง “พี่มั่ว ต่อไปฉันต้องคุมพี่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วล่ะ” เหมือนกับที่พี่เคยคุมฉันไว้ไง ตอนนั้นเธอคิดแค่ว่า เขาไม่เชื่อใจเธอ รอจนเมื่อสลับตำแหน่งกัน ป๋อจิ่วถึงได้เข้าใจ เขาจับตามองเธอเพราะไม่อยากให้เธอเข้าไปข้องเกี่ยวกับเรื่องเลวร้าย
เวลานี้ เธอก็คิดเช่นเดียวกัน เธอกลัวที่สุดว่าหากวันหนึ่งเขาฟื้นความทรงจำขึ้นมาจะเสียใจต่อเรื่องที่เคยกระทำลงไป ซึ่งเขาน่าจะเสียใจมาก…
……………………………………………..