ตอนที่ 577 ความอบอุ่นหลั่งไหล
ซย่าเสี่ยวมั่วได้ยินชายหนุ่มพูดแบบนี้ก็รู้สึกถูกปรักปรำ “เกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ ฉันไม่ได้ไปดัดแปลงอะไรท่อน้ำในห้องเสียหน่อย เรื่องนี้เป็นความผิดของฝ่ายนิติชัดๆ ”
เหยียนเค่อได้ยินน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ของหล่อนก็ไม่กล้าว่าอะไรหล่อนต่อ เงยหน้ามองท่อน้ำ ถ้าซย่าเสี่ยวมั่วไม่พูดเรื่องการดัดแปลงเขาก็คงไม่เอะใจ เหมือนว่าท่อน้ำของห้องนี้กับของซย่าเสี่ยวมั่วถ้าเทียบกันแล้วดูเหมือนว่าอันนี้ส่วนประกอบบางอย่างมันหายไป
เมื่อเขามองดูให้ชัดเจนถึงได้รู้ว่าตนเองเข้าใจซย่าเสี่ยวมั่วผิดไป เลยเอื้อมมือไปลูบหัวหล่อนเบาๆ เป็นการปลอบ
“โอเค โอเค”
ซย่าเสี่ยวมั่วปัดมือชายหนุ่มทิ้ง กรอกตามองเขาอย่างโมโห ถ้าเกิดเป็นความผิดของตนจริงๆ ตนจะมาเสียเวลาถกเถียงอยู่กับคนพวกนี้ทำไม แต่เหยียนเค่อกลับไม่เชื่อเธอ
พอเหยียนเค่อออกมาก็เอ่ยบอกกับกลุ่มคนที่คาดหวังรอเงินชดเชยอยู่ “พรุ่งนี้ผมจะให้คนมาตรวจสอบ ส่วนเรื่องลายละเอียดอื่นๆ รอหลังจากตรวจสอบแล้วค่อยมาคุยกัน”
คนพวกนั้นอึ้งไปสองวินาทีจึงได้สติ รู้ว่าผู้ชายคนนี้หลอกไม่ได้ง่ายๆ จึงรีบไปดักทางชายหนุ่ม เอ่ยอย่างยิ้มๆ “เราก็เป็นเพื่อนบ้านกันทั้งนั้น มีเรื่องอะไรค่อยๆ พูดกันก็ได้”
ซย่าเสี่ยวมั่วรู้สึกรังเกียจคนพวกนี้เป็นอย่างมาก สะบัดมือออกจากเหยียนเค่อกะจะเดินจากไปคนเดียว เหยียนเค่อไม่รู้ว่าจู่ๆ หล่อนโมโหอะไรขึ้นมา จับมือหล่อนไว้แล้วดึงกลับมา
“เรื่องนี้ควรจะตกลงกันดีๆ จริงๆ นั่นแหล่ะ เรื่องรายละเอียดไว้รอคุยพรุ่งนี้แล้วกัน” เหยียนเค่อคิดออกแล้วว่าจะจัดการอย่างไร จึงจูงมือซย่าเสี่ยวมั่วเดินผ่านคนพวกนั้นออกมา พอคนพวกนั้นคิดได้ว่าจะเจรจาต่อรองให้จ่ายชดใช้น้อยหน่อยก็ได้ แต่ก็หาไม่เจอแล้วว่าทั้งคู่เดินไปไหน
ซย่าเสี่ยวมั่วหงุดหงิดเดินกระแทกเท้าแล้วไล่เปิดไฟตามทาง ระหว่างทางที่พวกเขาเดินมาซย่าเสี่ยวมั่วก็เปิดไฟทั้งชั้นสองทั้งหมด
“เดินดีๆ ” เหยียนเค่อหรี่ตามองหญิงสาวที่กำลังหงุดหงิดอยู่ด้านข้างตน
ไม่ได้เจอกันตั้งนาน เขารู้สึกว่าหล่อนผอมกว่าเมื่อก่อนอีกด้วยซ้ำ ใช้มือกำรอบข้อมือยังรู้สึกว่าหลวมเลย
ซย่าเสี่ยวมั่วสะบัดมือออกจาการเกาะกุมของเหยียนเค่อ พอเดินขึ้นชั้นสองก็ตรงดิ่งไปเปิดประตูห้อง เหยียนเค่อกำลังจะเอ่ยเตือน แต่ซย่าเสี่ยวมั่วก็ถูกเจ้าโกลเด้นกระโจนเข้าใส่เสียก่อน ยังดีที่เหยียนเค่อรู้ทันเลยรีบไปยืนอยู่ข้างหลังหล่อน ดังนั้นพอหล่อนเซมาด้านหลังเลยเซไปซบอกชายหนุ่มแทน
เหยียนเค่อประคองไหล่หล่อนเอาไว้ ช่วยรับน้ำหนักจากเจ้าโกลเด้น แล้วเอ่ยดุเจ้าโกลเด้นที่กำลังตื่นเต้นดีใจ
“ลงไป”
เจ้าโกลเด้นเห็นสีหน้าเหยียนเค่อไม่ค่อยดี เลยค่อยๆ ไหลลงจากตัวของซย่าเสี่ยวมั่ว แล้วนั่งลงกับพื้นมองมาที่คนทั้งคู่
พอซย่าเสี่ยวมั่วเห็นเจ้าโกลเด้นก็อารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย ก้มตัวไปขยี้หัวมัน “เห็นหน้าฉันแล้วต้องตื่นเต้นขนาดนี้เลยเหรอ”
เหยียนเค่อเปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น แต่พอเห็นสภาพโซฟาแล้วก็หัวเราะเย็น “ถ้าเธอเข้ามาแล้ว ต้องตื่นเต้นกว่ามันแน่นอน”
“หา?” ซย่าเสี่ยวมั่วผลักประตูให้ปิดลง เปลี่ยนรองเท้าเสร็จแล้วเดินเข้าไปแต่ก็ต้องอึ้งอยู่ตรงนั้น
ตอนเข้าเธอเพิ่งเอาผ้าปูอันไปปูไปที่โซฟา แต่ตอนนี้ขาดออกเป็นชิ้นเล็กๆ เกลื่อนกลาดอยู่เต็มพื้นไปหมด
“แกดูซิ ทำอย่างนี้ทำไมเนี่ย” ซย่าเสี่ยวมั่วปวดหัวกับหมาของตัวเองจริงๆ เป็นบ้าอะไรถึงได้กันผ้าปูที่เธอซื้อมาตั้งแพงขาดกระจุยขนาดนี้
เหยียนเค่อนั่งดูเรื่องสนุกอยู่บนโซฟาอีกฝั่ง ไม่เอ่ยพูดอะไร
ซย่าเสี่ยวมั่วพูดกับหมาหน้าโง่ของตนอยู่คนเดียวสักพัก พอรู้สึกเหนื่อยก็นั่งลงไปบนพื้น
แม้ว่าพื้นจะไม่เย็น แต่การนั่งไปกับพื้นเลยมันก็ดูไม่ค่อยดี
“เธอไปเอาเบาะนั่งมาปูรองสักหน่อย”
ซย่าเสี่ยวมั่วเอื้อมมือไปควานหาเบาะแต่พอหาไม่เจอก็ล้มเลิกความตั้งใจ เหยียนเค่อเอาหมอนที่พิงอยู่ด้านหลังส่งให้หล่อน “นั่งบนนี้”
ซย่าเสี่ยวมั่วรับมาแล้วก็เอาไปรองที่ก้นแล้วเริ่มคุยกับเจ้าโกลเด้นต่อ
ตอนที่ 578 คลั่งไคล้ไม่หยุด
จู่ๆ ซย่าเสี่ยวมั่วก็นึกถึงคำพูดที่สวีรั่วชีเคยพูดกับเธอ ยังไม่ทันที่จะนึกอย่างละเอียดก็เริ่มรู้สึกว่าตอนนี้ทั้งอยู่กันโดยลำพังแบบนี้มันค่อนข้างจะแปลกๆ
เหยียนเค่อกลับคิดว่าไม่เป็นอะไร แต่จู่ๆ ซย่าเสี่ยวมั่วก็ไม่พูดไม่จาทำให้เขาเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดี
ซย่าเสี่ยวมั่วมองดูท้องฟ้าข้างนอกที่มืดสนิท จู่ๆ ก็หิวขึ้นมา “นายกินข้าวหรือยัง”
“หืม?” เหยียนเค่อส่ายหน้า “ยัง”
ซย่าเสี่ยวมั่วลุกขึ้นยืนเตรียมไปทำอาหาร “นายอยากกินอะไร”
“อะไรก็ได้” เหยียนเค่อไปขวางเจ้าโกลเด้นที่เตรียมจะเดินตามซย่าเสี่ยวมั่วเข้าไปในครัว “แกอยู่เป็นเพื่อนฉัน”
พอซย่าเสี่ยวมั่วมาถึงห้องครัวจึงได้ผ่อนคลายหน่อย เริ่มตั้งใจทำอาหาร
วันนี้เธอรบกวนเหยียนเค่อไปตั้งมาก อีกอย่างเขาไม่ชอบหมาแต่ก็ยังช่วยเธอเลี้ยงอยู่ตั้งหลายวันมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ถึงแม้เมื่อก่อนอาจจะไม่ได้นับว่าสนิทกันเท่าไหร่ แต่ไม่ว่าเธอจะคิดอย่างไรก็ยังรู้สึกว่าเธอติดค้างชายหนุ่มอยู่ดี
รอไม่นานเท่าไหร่ซย่าเสี่ยวมั่วก็ตะโกนเรียกให้เหยียนเค่อไปกินข้าว เหยียนเค่อไปล้างมือที่ห้องน้ำแต่พอเห็นสิ่งที่อยู่ที่พื้นก็ขมวดคิ้ว ใช้รองเท้าแตะเขี่ยดูก็พบว่าเป็นน้ำซึมอยู่บนพื้นเป็นชั้น
“ซย่าเสี่ยวมั่ว!”
“ฮะ?” ซย่าเสี่ยวมั่วได้ยินน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดีของชายหนุ่มก็นึกว่าตนเองทำอะไรผิดอีกจึงรีบวิ่งไปหา พอไปถึงก็ถูกเหยียนเค่อสกัดไว้ตรงประตู
“รออยู่หน้าประตู” เหยียยนเค่อกลัวว่าหล่อนเข้ามาแล้วจะลื่นล้ม สำรวจดูให้ดีอีกรอบ จากนั้นหมุนปิดวาล์วน้ำ
“ไปหยิบไม้ถูพื้นมา”
แม้จะเป็นสถานการณ์คับขันแต่ซย่าเสี่ยวมั่วก็ยังมีเวลาคิดสงสัย แต่ก่อนตอนที่เธออยู่กับเหยียนเค่อก็ไม่เคยห็นชายหนุ่มจะถูพื้นเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้เขากลับจะถูพื้นห้องน้ำด้วยตัวเอง
หรือว่าเป็นเพราะว่าในสายตาของเหยียนเค่อเธอโง่ขนาดถูพื้นไม่เป็นเลยหรือไง
เหยียนเค่อถลกแขนเสื้อขึ้น มองไปด้านนอกอย่างสงสัย ทำไมแค่ไปหยิบไม้ถูพื้นถึงได้นานขนาดนี้
“ซย่าเสี่ยวมั่ว”
“อือ” ซย่าเสี่ยวมั่วรีบยื่นถูพื้นให้
น้ำบนพื้นเจิ่งนอง ไม่สามารถระบายได้ในทันที ทำได้เพียงแต่ค่อยๆ ถูไปเป็นพักๆ
“เธอเข้ามาก็ระวังๆ ด้วย ทางที่ดีอย่างเพิ่งใช้ห้องนี้เลย” เหยียนเค่อเอ่ยกำชับ
ซย่าเสี่ยวมั่วมองดูชายหนุ่มถูพื้น แล้วรู้สึกเหมือนไม่ใช่เรื่องจริง
ผมสีดำ เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงขายาว ทำในสิ่งที่ดูไม่เข้ากับตัวชายหนุ่มเลยอย่างสิ้นเชิงแต่กลับดูไม่ขัดแย้งกันเลยสักนิด
“คิดอะไรอยู่” เหยียนเค่อหลังหันให้หล่อนอยู่ แต่พอไม่ได้คำตอบรับจากหล่อนก็เอ่ยถาม
ซย่าเสี่ยวมั่วที่กำลังอึ้งก็เผลอหลุดปากพูดออกมา “นายถูพื้นได้ดูกลมกลืนกันดี”
“หืม?” เหยียนเค่อยืดตัวขึ้นแล้วหันกลับไปมองซย่าเสี่ยวมั่ว “เธอหมายความว่าฉันดูไม่ต่างจากพวกคนทำความสะอาดพื้นหรอ”
“เอ๋?” ซย่าเสี่ยวมั่วที่พูดไม่ชัดเจนไม่รู้จะอธิบายให้ชายหนุ่มฟังอย่างไร จึงแกล้งทำเป็นปิดปากเงียบ
เหยียนเค่อจ้องไปที่คนที่ทำตัวสงบเสงี่ยมลงด้วยอารมณ์คุกกรุ่น ยื่นไม้ถูพื้นไปให้หล่อน “เอาไปวางไว้”
เฮ้อ รู้สึกว่าเธอจะยั่วให้เหยียนเค่อหงุดหงิดอีกแล้ว พูดอะไรไม่เคยคิดผ่านสมองเลย ซย่าเสี่ยวมั่วเคาะหัวตัวเองอย่างปวดหัว ทั้งๆ ที่ไม่อย่างไปยุ่งเกี่ยวกันแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังต้องรบกวนชายหนุ่มอีกจนได้ ขนาดเธอยังแทบรับตัวเองไม่ได้เลย
“มัวทำอะไร จะกินข้าวไหม” ถูพื้นเสร็จเหยียนเค่อก็หิวแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าซย่าเสี่ยวมั่วมัวไปยืนอยู่ที่ตรงระเบียงทำไมตั้งนาน
ซย่าเสี่ยวมั่วค่อยๆ เดินเข้ามาด้านใน เตรียมกินข้าว
เจ้าโกลเด้นนอนอยู่ตรงกลางโต๊ะ เหยียนเค่อยังจำบรรยากาศตอนที่ทั้งคู่เคยทะเลาะกันได้อยู่ เลยอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
“นายยิ้มอะไรน่ะ” ตอนเขายิ้มช่างดูดีจริงๆ ซย่าเสี่ยวมั่วแกล้งทำเป็นไม่สะสกสะท้านอะไรเบนสายตาหนี แล้วเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ
เหยียนเค่อส่ายหน้า มุมปากหุบยิ้มลงตามเดิม แต่ก็ยังสังเกตได้จากแววตาของชายหนุ่มว่ายังคงยิ้มอยู่
“กินข้าวไปเถอะ”
“อื้อ” ซย่าเสี่ยวมั่วเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ แล้วนั่งกินข้าวอย่างสงบ