ตอนที่ 1763 คนบาปไม่อาจอยู่ (2)
“ท่านประมุข……”จื่อจินเงยหน้าขึ้นอย่างอ่อนแรง นางมองประมุขวิหารหยกวิญญาณด้วยน้ำตาคลอ
ประมุขวิหารหยกวิญญาณเองก็รู้สึกจุกในอกจื่อจินเป็นศิษย์ที่เขาเลี้ยงดูมากับมือ เห็นนางเป็นแบบนี้ใจเขารู้สึกไม่ดีอย่างมาก
“จื่อจินเกิดอะไรขึ้นกับพวกเจ้าในการเดินทางครั้งนี้? ทำไมคุณชายจวินถึงทำเช่นนี้กับเจ้า?” ประมุขวิหารหยกวิญญาณเอ่ยถาม
จื่อจินเม้มปาก
กลุ่มเด็กสาวที่อยู่ด้านข้างเริ่มกระวนกระวาย
“ศิษย์น้องจื่อจินเจ้ามีเรื่องคับแค้นใดก็บอกท่านประมุขไปซิ! ท่านประมุขจะได้ตัดสินให้เจ้าได้!”
“ศิษย์พี่จื่อจินท่านไม่ต้องกลัว! ท่านอยู่ที่บ้านแล้ว พวกเราจะปกป้องท่าน แค่บอกทุกอย่างมา หากใครรังแกท่าน ท่านประมุขของเราจะให้คนพวกนั้นต้องชดใช้อย่างแน่นอน!” พวกสาวๆพูดอย่างไม่พอใจกันทีละคน ถ้าไม่ใช่เพราะท่านยายเยว่ยืนคุมพวกนางอยู่ พวกนางคงทนไม่ไหวและวิ่งเข้าไปช่วยพยุงจื่อจินขึ้นมาแล้ว
“ท่านประมุข……”เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเหล่านั้นและเห็นสถานที่ที่นางเติบโตขึ้นมาอีกครั้ง จื่อจินก็รู้สึกเจ็บปวดใจ น้ำตาไหลอาบแก้มทันที
เมื่อเห็นจื่อจินมีปฏิกิริยาเช่นนั้นเด็กสาวบางคนก็น้ำตาไหลเช่นเดียวกัน ห้องโถงเต็มไปด้วยเสียงสะอื้นทันที
แต่จวินอู๋เสียมองเรื่องตลกทั้งหมดนี้ด้วยสายตาเย็นชาและเหยียดยิ้มที่มุมปาก
“ท่านประมุขตอนที่ข้าไปวิหารจิงหงกับคุณชายจวิน ตอนแรกมันก็เป็นไปด้วยดี แต่……ท่านประมุข! คุณชายจวินเป็นคนโหดเหี้ยมชั่วร้าย ไม่เหมาะจะเป็นพันธมิตรของเรา! เขาเป็นคนต่ำช้าไร้คุณธรรม เพื่อให้บรรลุเป้าหมายของตัวเอง เขาทำถึงขั้นดึงเอาคนบริสุทธิ์เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เขาฆ่าคนอย่างป่าเถื่อน……ไม่ใช่คนดีเลยสักนิด ขอท่านประมุขโปรดตัดสินด้วย!” จื่อจินคร่ำครวญราวกับได้รับความอยุติธรรมอย่างร้ายแรง
ในห้องโถงเต็มไปด้วยเสียงอื้ออึงขึ้นมาทันที
ศิษย์วิหารหยกวิญญาณไม่คุ้นเคยกับจวินอู๋เสียแม้ว่าจวินอู๋เสียจะพักอยู่ในวิหารหยกวิญญาณเป็นระยะเวลาหนึ่ง แต่พวกนางไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับผู้เยาว์คนนี้มากนัก เมื่อเทียบกับจวินอู๋เสียแล้ว คำพูดของจื่อจินเพื่อนศิษย์ที่เติบโตมาด้วยกันย่อมมีน้ำหนักกว่ามาก
“หมายความว่ายังไง?”ประมุขวิหารหยกวิญญาณทำใจให้สงบลงและเอ่ยถามต่อ
จื่อจินพูดว่า“เพื่อกระตุ้นให้เกิดความโกลาหลขึ้นในสามวิหาร เขาไม่ลังเลที่จะฆ่าคนและโยนความผิดให้กับผู้บริสุทธิ์!”
“เขาฆ่าใคร?”ประมุขวิหารหยกวิญญาณสูดหายใจเข้าลึกๆ รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง
จื่อจินอ้าปากและดูเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ นางหุบปากลง
ตอนนั้นเองจวินอู๋เสียหันไปมองจื่อจินที่นิ่งเงียบ แล้วพูดช้าๆว่า “อะไร? ไม่ร้องไห้คร่ำครวญแล้วหรือ? อยากให้ข้าพูดแทนไหมล่ะ?”
“เจ้าคนแซ่จวิน!เจ้าหมายความว่ายังไง! จื่อจินเป็นคนของวิหารหยกวิญญาณเรา วิหารหยกวิญญาณจะไม่ทนให้เจ้ากำเริบเสิบสานหรอก!” เด็กสาวที่สนิทสนมกับจื่อจินตะโกนออกมา
“เงียบ!”ประมุขวิหารหยกวิญญาณขมวดคิ้วตำหนิ และเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เสีย
“คุณชายจวินโปรดอธิบายเรื่องนี้อย่างละเอียดด้วย ถ้าจื่อจินทำผิด ข้าจะจัดการเอง”
จวินอู๋เสียเลิกคิ้วและพูดว่า“ทุกสิ่งที่นางพูดเป็นความจริง”
ประมุขวิหารหยกวิญญาณตกตะลึง[เจ้าเด็กนี่ยอมรับง่ายๆเช่นนี้เลยหรือ? นี่ไม่ใช่วิธีของเขาเลยนี่!]
“ข้าฆ่าคนคนผู้นั้นชื่อจูเก๋ออิน เป็นประมุขน้อยของวิหารมังกร” จวินอู๋เสียพูดหน้าตาเฉย
ประมุขวิหารหยกวิญญาณอ้าปากค้างจนคางแทบติดพื้น
[จูเก๋ออิน……]
[นั่นคือลูกชายคนเดียวของประมุขวิหารมังกรไม่ใช่หรือ?]
[จวินอู๋……ฆ่าเขาแล้วจริงๆ?]
[ความสามารถของเจ้าเด็กนี่จะท้าทายสวรรค์เกินไปแล้ว!!!]
ตอนที่ 1764 คนบาปไม่อาจอยู่ (3)
เรื่องที่จูเก๋ออินเป็นใครนั้นไม่มีใครในวิหารหยกวิญญาณไม่รู้ พวกสาวๆที่ส่งเสียงดังก็ปิดปากเงียบทันที
นี่……
จวินอู๋เสียฆ่าคนจริงๆ
แต่คนที่เขาฆ่าเป็นศัตรูที่ไม่อาจอยู่ร่วมโลกกับวิหารหยกวิญญาณได้!
พวกเขายังจำความเศร้าโศกได้ตอนที่ศิษย์วิหารหยกวิญญาณออกไปข้างนอกแต่ไม่เคยกลับมาเลย ครึ่งปีต่อมา คนที่วิหารหยกวิญญาณส่งออกไปตรวจสอบก็ค้นพบว่าศิษย์คนนั้นไปเจอจูเก๋ออินโดยบังเอิญขณะที่อยู่ข้างนอก เพราะความงามของนางดึงดูดสายตาของจูเก๋ออิน เขาจึงพยายามทำเรื่องไม่ดีกับนาง ศิษย์คนนั้นต่อต้านจนสุดชีวิต สุดท้ายนางก็กระโดดลงทะเลสาบเพื่อจบชีวิตของตัวเอง……
เหตุการณ์นี้ทำให้เกิดความโกลาหลขึ้นในวิหารหยกวิญญาณศิษย์จำนวนมากเกลียดชังจูเก๋ออินจนถึงกระดูก เกลียดที่วิหารหยกวิญญาณตกอยู่ในสภาพเลวร้ายเช่นนี้ และไม่สามารถหาทางชำระหนี้แค้นให้แก่ศิษย์พี่น้องของตนได้!
ตอนนี้จวินอู๋เสียฆ่าจูเก๋ออินแล้วไม่เพียงแต่ไม่มีความผิดใดๆในสายตาของพวกนาง แต่ยังช่วยแก้แค้นแทนพวกนางด้วย
จุดนี้ทำให้ทุกคนไม่สามารถกล่าวตำหนิการกระทำของจวินอู๋เสียได้แม้แต่คำเดียว
“ข้าฆ่าเขาจากนั้นก็โยนความผิดให้กู่อิ่งประมุขน้อยของวิหารมารโลหิต” จวินอู๋เสียกล่าวอย่างไม่แยแส
ประมุขวิหารหยกวิญญาณอ้าปากค้างทันทีด้วยความตกใจ
[สวรรค์!]
[เด็กนี่โผล่มาจากไหนกัน!]
[วางแผนเล่นงานประมุขน้อยของสองวิหารใหญ่ได้ในคราวเดียวเจ้าเด็กนี่ใช่คนรึเปล่าเนี่ย?]
เมื่อได้ยินชื่อของกู่อิ่งจื่อจินก็ทนนิ่งไม่ไหว นางเงยหน้าขึ้นมองประมุขวิหารหยกวิญญาณและพูดอย่างร้อนรนว่า “ท่านประมุข! คุณชายกู่เป็นคนดี! เขาแตกต่างจากพวกคนชั่วสิบสองวิหารคนอื่นๆ เขาใจดีและอ่อนโยน เป็นคนที่มีคุณธรรมสูงมาก ไม่ใช่……”
จื่อจินยังพูดไม่จบสายตาของประมุขวิหารหยกวิญญาณที่มองจื่อจินก็เปลี่ยนเป็นคมกริบทันที ทำให้จื่อจินไม่สามารถพูดจนจบได้
“จื่อจินเจ้าพูดอะไร?” ประมุขวิหารหยกวิญญาณหรี่ตามองจื่อจินที่อารมณ์ผันผวนอย่างมาก เขาไม่ใช่คนโง่ เมื่อเห็นจื่อจินออกหน้าปกป้องอย่างรวดเร็วเช่นนี้ เขาก็จับความผิดปกติได้ และสิ่งที่เขาพบว่าน่ากลัวกว่านั้นก็คือกู่อิ่งคนที่จื่อจินยืนกรานปกป้องนั้น……แท้จริงแล้ว……
“ท่านประมุข……”จื่อจินมองไปที่ประมุขวิหารหยกวิญญาณอย่างกังวล
“เจ้าพูดว่ากู่อิ่งเป็นคนดีงั้นหรือ?เป็นคนมีคุณธรรมงั้นหรือ?” ประมุขวิหารหยกวิญญาณหายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับความต้องการที่จะฟาดจื่อจินให้ตายคามือ
ในตอนนั้นศิษย์วิหารหยกวิญญาณคนอื่นๆก็มองไปที่จื่อจินด้วยสายตาตกตะลึงเช่นกัน
“เจ้ารู้ไหมว่าหมิงซินที่เติบโตมากับเจ้าตายยังไง!”ทันใดนั้น เสียงของประมุขวิหารหยกวิญญาณก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา ทำให้คนที่ได้ยินตัวสั่น
จื่อจินผงะเล็กน้อยภาพของหญิงสาวผู้งดงามพูดจาไพเราะปรากฏขึ้นในใจของนาง
หมิงซินอายุมากกว่าจื่อจิน2 ปี นางพาจื่อจินฝึกฝนพลังด้วยกันกับนางตั้งแต่เล็ก แม้ว่าทั้งสองจะไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด แต่จื่อจินก็มองว่าหมิงซินผู้ที่คอยปกป้องนางเป็นพี่สาวแท้ๆของนางมาตลอด
หมิงซินเป็นคนที่ใจดีและเข้มแข็งมากเป็นผู้มีพรสวรรค์โดดเด่นในบรรดาศิษย์รุ่นใหม่ของวิหารหยกวิญญาณ ต่อมาหมิงซินทนความตกต่ำของวิหารหยกวิญญาณไม่ได้ จึงคิดปกปิดตัวตนแอบแทรกซึมเข้าไปในวิหารอื่น นางปกปิดสถานะตัวเองเข้าร่วมงานชุมนุมเทพยุทธ์ในปีก่อนๆ และโชคดีพอที่จะถูกเลือกโดยวิหารแห่งหนึ่งและได้เข้าสู่สำนักธาราเมฆ
แต่หลังจากที่หมิงซินเข้าสำนักธาราเมฆจื่อจินก็ไม่ได้ยินข่าวของหมิงซินเลยนับตั้งแต่นั้นมา
ตอนนี้คำถามของประมุขวิหารหยกวิญญาณทำให้หัวใจของจื่อจินสั่นไหวอย่างรุนแรง!
“ข้าไม่อยากบอกเจ้าก่อนหน้านี้เพราะกลัวเจ้าเสียใจแต่ในเมื่อเจ้าแสดงให้ข้าเห็นว่าเจ้าแยกแยะถูกผิดไม่ได้ เช่นนั้นข้าจะบอกเจ้าเดี๋ยวนี้! ศิษย์พี่หมิงซินของเจ้าถูกคนควักตาออกไป! นางตายด้วยน้ำมือของประมุขน้อยวิหารมารโลหิต กู่อิ่ง คนเดียวกับที่เจ้ายกย่องเชิดชูนั่นแหละ!” ประมุขวิหารหยกวิญญาณคำรามออกมาด้วยความโกรธที่ไม่อาจระงับได้!