บทที่ 377 การสลับปริศนา (3)
ทีม ‘ไอลีนและเด็กๆ’ ยังมีเวลาว่างให้กับตัวเองและตอนนี้ก็เพลิดเพลินไปกับเวลาส่วนตัวอย่างไร้กังวล ชินจงฮักฝึกหอกของเขาที่ห้องรับแขกขนาดใหญ่ในขณะที่ยียองฮาก็นอนหลับอยู่บนเตียง
“ฉันสงสัยว่าจะเกิดอะไรขึ้น~”
แม้แต่หัวหน้าทีมอย่าง ไอลีน ก็แค่คิดว่ารถไฟเป็นเหตุการณ์ที่น่าตื่นเต้นไม่ใช่สิ่งที่สามารถตัดสินชีวิตหรือความตายของพวกเขาได้ ดังนั้นคนเพียงคนเดียวที่คิดเกี่ยวกับสิ่งที่ร้ายแรงในอนาคตคือ จินเซยอน
จินเซยอน ศึกษาแผ่นพับที่มาพร้อมกับตั๋ว A Class อย่างรอบคอบ
“จากแผ่นพับนี้รถไฟจะหยุดในแต่ละชั้นทันที ผู้เล่นจะไม่สามารถนั่งและทำอะไรไม่ได้เลยในรถไฟดังนั้น พวกมันต้องมีจ่ายใช้จ่ายในราคาที่เหมาะสม….”
ดิ้งงงงงงงงงงงงงง – เสียงที่ดังขึ้นอย่างฉับพลันขัดจังหวะโดยจินเซยอนซึ่งขมวดคิ้วขึ้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นเธอเห็นไอลีนถือเค้กช็อคโกแลตในมือของเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะซื้อของว่างมาจากในรถไฟ เมื่อ ไอลีน เห็น
จินเซยอน จ้องมองมาที่เธอ เธอก็ไอแห้งๆอย่างช้าๆ
“อะแฮ่ม ดูเหมือนว่าขนาดของรถไฟขบวนนี้มันใหญ่เลยนะ! แต่ฉันเพิ่งได้รับข้อความว่ารถไฟเต็มแล้ว”
“คุณหมายถึง…มี NPC คนอื่นที่นั่งบนรถไฟด้วยงั้นเหรอ?”
“อาจเป็นไปได้ นอกจากนี้ผู้เล่น 403 คนมาที่นี่และส่วนใหญ่เป็นผู้ติดอันดับที่แสดงความสามารถของตนเองใน Crevon เธอเคยได้ยินเรื่องที่ปีศาจบางคนร่วมมือกันในนี้บ้างไหม”
จินเซยอน รีบเข้าใจว่า ไอลีน กำลังทำอะไรอยู่
“บางสิ่งอาจเกิดขึ้นใน Crevon ในขณะที่ผู้ติดอันดับทั้งหมดหายไป….”
“ใช่แล้ว~ ดังนั้นคำถามคือมีผู้ติดอันดับกี่คนที่สละสิทธิ์ในรถไฟขบวนนี้ โอ้ เธอยังมี แกนกลางแห่งหายนะ ใช่ไหม?”
“ใช่.”
พรรคพวกของ ไอลีน ได้รับ แกนกลางแห่งหายนะ จากการฆ่า มิโนทอร์
จินเซยอน ใช้มันนี้เพื่อแยกแยะผู้เล่นจากด็อปเปิลแกงเกอร์ เนื่องจาก แกนกลางแห่งหายนะ เป็นสิ่งที่พวกมันจะกระโจนเข้าใส่ทันทีนั้นเองในหอคอยมันจึงมีประโยชน์ค่อนข้างมากที่ชั้นบน
“งั้นมันก็โอเค พวกเราไม่ใช่คนประเภทที่จะถูกตัดสิทธิ์อย่างง่ายดายหรือติดกับ Crevon มากเกินไป”
“อืม… .”
จินเซยอน พยักหน้าแล้วก็สงสัยเมื่อเธอคิดเกี่ยวกับด็อปเปิลแกงเกอร์
“คุณ ไอลีนการต่อสู้กับ ด็อปเปิลแกงเกอร์ ของคุณเป็นยังไงบ้าง”
“…หา?”
“ฉันแค่สงสัย”
ไอลีนตกไปในความคิดพร้อมส้อมที่ห้อยลงมาจากปากของเธอ
การต่อสู้กับด็อปเปิลแกงเกอร์ 3 สัปดาห์ที่ผ่านมา….
– หอกพลังเวทมนต์นี้จะแทงทะลุร่างกายเธอ!
ไอลีน ตะโกนใส่ด็อปเปิลแกงเกอร์ อย่างไรก็ตามด็อปเปิลแกงเกอร์ต่อต้านเธอทันที
ไม่! มันจะไม่เกิดขึ้น! ตรงกันข้ามกันต่างหาก!
และไอลีนตัวจริงก็กลับมา
ไม่! มันจะตรงกันข้ามกับสิ่งที่เธอพูดว่าตรงกันข้าม!
– นั่นอะไรอย่ามางี่เง่า งั้นค่าสถานะทางกายภาพของฉันเพิ่มขึ้น 100%
– ไม่นั่นไม่สมเหตุสมผล ฉันสั่งมันด้วย วาจาสิทธิ์ มันจะไม่เกิดขึ้น!
-…แก! จมลงไปในดินซะ!
– ไม่~ มันจะไม่เกิดขึ้น ~
“…มันเป็นการต่อสู้ที่สง่างามและภาคภูมิใจ”
ไอลีน อธิบายการต่อสู้ในวันนั้นด้วยประโยคเดียว จริงๆแล้วมันเป็นเหตุผลง่ายๆที่ผู้ใช้ วาจาสิทธิ์ จะไม่ค่อยต่อสู้กันเอง
“เอ๋…ฉันไม่เชื่อคุณหรอก”
“ ทำไมละ”
ในขณะที่พวกเขากำลังเสียเวลา เสียงร่าเริงก็ดังออกมาจากลำโพงบนเพดาน
– อุหว่าาาาา! โธ่เอ้ย! พวกเราเพิ่งตรวจสอบและมีผู้โดยสารทั้งหมด 403 คนบนเครื่อง! มีมากมายเหลือเกิด! ในฐานะกัปตันฉันมีความสุขมากจริงๆ!
*************************************************************************
– คุณถูกย้ายไปยังที่นั่งแบบสุ่ม!
ร่างกายของผมย้ายผ่านอากาศด้วยความรู้สึกแปลกๆแต่มันก็เพียงแค่ชั่วครู่แต่ผมไม่ได้กังวลอะไรกับมันมากนักเนื่องจากผมสามารถมองเห็นตัวตนของทุกคนได้นั้นเอง
“…โอ้โหหหหหหหหหห”
จากช่องทางพิเศษของ A Class ผมถูกย้ายไปยังห้องสุดท้ายของ เขต 8 เพียงเพราะผมมาจากช่องพิเศษไม่ได้หมายความว่าสถานที่นั้นแย่กว่าที่นี้ ความจริงมันมีขนาดใหญ่กว่าห้องพิเศษสมัยใหม่ที่อื่นๆซะอีก
“….”
ห้องถูกแยกครึ่งโดยโถงกลางฝั่งละครึ่งมีเตียงนอน 4 เตียงที่แต่ละข้างมีผู้เล่น 8 คนถูกเรียกตัวมายังสถานที่นี้ ตอนแรกผมไม่เห็นใบหน้าของพวกเขาหรือแม้แต่ร่างของพวกเขา แต่พวกเขาก็ถูกมาอย่างรวดเร็วเมื่อผมจดจ่อที่พวกเขาไม่นานด้วย ‘การสังเกตและการอ่าน’ พรสวรรค์ที่ผมมีในฐานะผู้สร้างโลกนี้แต่เมื่อสังเกตเห็นใบหน้าของพวกเขา
ในครึ่งห้องด้านซ้ายคือคิมฮัคพโย จินเซยอนและคนอื่นๆที่ผมไม่รู้จัก
ในครึ่งห้องด้านขวามี 3 ผู้ติดอันดับที่ผมไม่รู้จักและ…
“เกิดอะไรขึ้น?”
หญิงสาวผมบ๊อบมองไปรอบๆขณะดวงตาเบิกกว้าง ใช่เป็น แชนายอน ผมของเธอค่อนข้างแดงกว่าเดิมเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธอจะไปย้อมมันเพิ่มตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็นเธอ
“เหตุการณ์นี้จะให้หนังสือทักษะใช่ไหม? ฉันไม่ได้อยากได้ซะหน่อย”
“พวกเราควรจะฆ่าเหล่านักฆ่า…แต่พวกเราจะรู้ได้ยังไง?”
“พวกมันไม่ได้อยากต่อสู้เป็นตายกับพวกเรางั้นเหรอ”
ผู้เล่นแต่ละคนแสดงความคิดเห็นต่างๆออกมา หลังจากนั้นพวกเขาต่างก็เลี้ยวมองจินเซยอนผู้นั่งเงียบๆอย่างภาคภูมิใจ
“…อืม…..สวัสดีทุกคน ทำไมเราไม่แนะนำตัวเองละ?”
ผมพูดขึ้นมาทันที สายตาของทุกคนมองมาทที่ผมขณะที่ผมจับลูกบิดประตูที่จะพาออกไปข้างนอก
แกร็กๆ
แต่ก็ไม่แปลกใจที่ประตูเปิดไม่ได้
– คน 8 คนต้องมาตกลงกันก่อนจึงจะเปิดประตูได้
การพักที่นี่ไม่ได้เป็นตัวเลือกที่ดีดังนั้นผมจึงอยากไปค้นหาสมาชิก Chameleon Troupe คนอื่นๆแต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นไปไม่ได้
หรือไม่ผมก็จะใช้ กุญแจลึกลับ เพื่อบังคับให้ประตูเปิดได้ไหมนะ…….แต่นั่นมันอันตราย แม้ว่ามันจะใช้ได้ผลแต่ผู้เล่นคนอื่นๆก็จะตามล่าผมด้วยค่าสถานะทางกายภาพของผม ผมคงพ่ายแพ้ให้กับ จินเซยอน และ แชนายอน
‘เนื่องจากพวกเธอ จำเราไม่ได้เราต้องนั่งนิ่งๆจนกว่าเรื่องจะได้รับการแก้ไข’ ผมตัดสินใจและกลับไปที่ที่นั่งของผม
“นายรีบงั้นเหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า.”
คิมฮัคพโยหัวเราะในขณะที่แชนายอนจ้องมองมาที่ผม เธอไม่ควรรู้ว่าผมเป็นใคร แต่สายตาของเธอเต็มไปด้วยความกดดัน
“ตอนนี้………ตอนนี้~ อย่าไปไหนเลยนะ มาคุยกันเถอะ”
จินเซยอน ควบคุมการสนทนาและจับข้อมือของผม ผมตกใจมาก
“นายเป็นผู้ชายงั้นเหรอ”
“…เธอหาคำตอบอะไรอยู่”
ผมไม่ได้ตอบคำถามนั้น จินเซยอนยิ้มด้วยความพึงพอใจและปล่อยมือจากนั้นก็ลุกขึ้นมา
“ทุกคนไม่ว่าพวกคุณจะชื่ออะไรหรือมาจากไหนพวกเราควรมุ่งเน้นไปที่การค้นหาว่าใครคือด็อปเปิลแกงเกอร์ ดังนั้นได้โปรดนั่งลงและพูดคุย กันเถอะ”
“การนั่งลงคุยกันจะได้ผลได้ยังไง”
คิมฮัคพโยบ่น เขาไขว้แขนอย่างหยิ่งทรนงมากเสียจนผมอยากให้
ม่านแห่งตัวตนทำงานกับผม ผมจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าเขา
“ฉันรู้วิธีง่ายๆที่จะแยกแยะด็อปเปิลแกงเกอร์จากผู้เล่น” จินเซยอน กล่าวอย่างมั่นใจ
ไม่ว่าเธอจะมีความคิดอะไรการต่อสู้กับเธอที่นี่จะดึงดูดความสงสัยของทุกคน แม้แต่คนที่เชี่ยวชาญก็ต้องคิดตามว่าแผนของเธอคืออะไรก่อนที่จะทำอะไรต่อไป ดังนั้นคนทั้ง 8 คนในห้องนั่งจึงนั่งลงเป็นวงกลม
แชนายอน บังเอิญนั่งข้างผม แต่ผมไม่ได้สนใจมันมากนัก ผมยังใจเย็นเหมือนเคย
แชนายอน ถามออกมาว่า “ถ้างั้นวิธีนี้ง่ายมากไหม?”
“มันง่ายมาก” เสียงของจินเซยอนนั้นเต็มไปด้วยความมั่นใจ
วิ้งงงงงงงงงงงงง—
เธอเล่นกับบางสิ่งและดึงโต๊ะที่ซ่อนอยู่ในพื้นออกมา จากนั้นเธอก็หยิบเอาม้วนคําภีร์ออกมา 8 ม้วนแล้ววางลงโต๊ะ
“นี่มันอะไรน่ะ?”
“… คําภีร์งั้นเหรอ?”
“แน่นอน” จินเซยอนยิ้ม
ผมตรวจสอบข้อมูลของคําภีร์อย่างรวดเร็วด้วย Smart Watch ของผมและตระหนักว่าแผนของ จินเซยอน คืออะไรกันแน่
“สำหรับคนที่ใช่งานมันไม่เป็นการใช่งานมันก็แค่คลายมันออกมา”
“อืม.”
คิมฮัคพโยที่รู้เรื่องแผนการของเธอก็พยักหน้า คนที่เหลืออีก 5 คนที่ไม่มีเบาะแสรอให้ จินเซยอน อธิบายต่อไป
“ผู้เล่นเท่านั้นที่สามารถใช้ คําภีร์ เหล่านี้ได้”
“อา~!”
เพียงประโยคเดียวทุกคนก็เข้าใจแผนการ มันคือคําภีร์ที่ผู้เล่นเท่านั้นที่ใช้งานได้ กล่าวอีกนัยหนึ่ง ด็อปเปิลแกงเกอร์ ไม่สามารถใช้มันได้ แผนของเธอสมเหตุสมผลและคิดมาเป็นอย่างดีแล้ว
“ในฐานะที่ฉันเป็นคนคิดแผนนี้ฉันจะถอดม่านของฉันออกเพื่อให้ทุกคนไว้ใจ”
จินเซยอน ถอดม่านแห่งตัวตนอย่างกล้าหาญ ผมยาวนุ่มลื่นและความงดงามที่เปล่งประกายของเธอเผยออกมา เธอมองมาที่ผมแล้วยิ้ม
“โอ้โห เป็น ผู้อาวุโส จินเซยอน นี้เอง”
เสียงอุทานที่ประหลาดใจมาจาก แชนายอน
“ตอนนี้รับม้วนคําภีร์ไปนะทุกคนและตรวจสอบคำอธิบายของมัน
พวกคุณจะเห็นอย่างชัดเจนว่ามี ‘ผู้เล่น’ เท่านั้นที่สามารถใช้พวกมันได้”
เมื่อผู้เล่นสวมผ้าคลุมหน้าตัวตนแม้กระทั่งสิ่งที่พวกเขาหยิบก็จะถูกปกปิดจากผู้อื่น แต่เนื่องจาก จินเซยอน เปิดเผยตัวเองอย่างเปิดเผย
ทุกคนจึงสามารถอ่านคำอธิบายไอเท็มของคําภีร์ได้
“เธอพูดถูก นั่นคือสิ่งนี้คือ ม้วนคําภีร์ “
“คุณเห็นด้วยไหม”
“ไม่มีอะไรจะโต้แย้ง? ใครจะกล้าบอกว่าไม่ชัดเจน”
ตามที่คาดผู้บริหารของสังคมปีศาจคิมฮัคพโยนั้นกล้าฉีกม้วนคําภีร์ของเขาลงครึ่งหนึ่ง
“ฟังให้ดี เธอไม่ได้บังคับให้ฉันทำสิ่งนี้ ฉันทำมันด้วยความตั้งใจของตัวฉันเอง”
เขาฉีกม้วนกระดาษออกครึ่งหนึ่งโดยไม่ตรวจสอบคำอธิบายไอเท็มตนเอง ผมต้องยอมรับว่าเขาเท่ห์มากจริงๆ
ป๋อม-!
แต่นั่นก็แค่จนกว่าร่างกายของเขาจะเปลี่ยนเป็นกบ
– บ้าน่า อะ-อะไรกัน? นี้มันเกิดอะไรขึ้น?
คิมฮัคพโยเปลี่ยนเป็นกบสีเขียวน่ารัก
– อ๊บๆ เธ-เธอ…อ๊บๆ บอกก่อนสิถ้าหนึ่งในคำภีร์จะมีผลแบบนี้! อ๊บๆ
“นายควรตรวจสอบคำอธิบายของคำภีร์ก่อนนะ”
– อ๊บๆ แก แกกล้าเล่นแบบนี้กับกัน?
ผมหยิบคนต่อไป เพื่อป้องกันอุบัติเหตุที่โชคร้ายจะเกิดขึ้นผมเลือกม้วนกระดาษธรรมดา
“ฉันเป็นคนต่อไปเอง”
แกว๊ก
ผมฉีกครึ่งหนึ่งและนั่งลง
“ฉันต่อไป”
แชนายอน ยืนขึ้นต่อและฉีกอย่างไม่ลังเล
————————–2—————————-