บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 730
เวลาผ่านไปท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทา จากนั้นฝนก็เริ่มตกปรอย ๆ
เจเรมี่รอไม่ได้อีกต่อไป เขาลงจากรถและกำลังจะบุกเข้าไปเมื่อเห็นเคธี่เดินมาหาเขาพร้อมกับร่มในมือ
เจเรมี่จำเคธี่ได้เพราะเธอเป็นคนบอกทางเขาเมื่อครั้งล่าสุด
สัญชาตญาณของเขาบอกว่าเคธี่เป็นคนที่เขาไว้ใจได้
เคธี่เดินไปข้างหน้าเขาและแนะนำขึ้นว่า “คุณวิทแมน คุณควรไปซะ อีวี่ไม่ต้องการพบคุณ”
“ผมต้องได้เจอเธอ ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกเธอ” เจเรมี่ยืนกราน สายตาของเขาไม่สั่นคลอน “บอกเธอว่าผมจะรอเธออยู่ที่นี่ จนกว่าเธอจะต้องการพบผม”
เคธี่ขมวดคิ้วขณะที่เธอพบว่าเรื่องนี้ยากที่จะรับมือได้ เมื่อเธอเห็นสายตาของเจเรมี่ที่มุ่งมั่น เธอก็รู้สึกอิจฉาและเจ็บปวดหัวใจในเวลาเดียวกัน
“คุณวิทแมน อีวี่ไม่อยากพบคุณจริง ๆ เธอไม่ต้องการพบคุณ แม้ว่าคุณจะรอที่นี่จนถึงค่ำก็ตาม”
“งั้นผมก็จะรอจนค่ำ” เจเรมี่ยืนกราน เขาเงยหน้าขึ้นมองไปยังอาคารหรูหรา “ผมจะรอที่นี่จนกว่าลินนี่จะต้องการพบผม”
เคธี่รู้สึกว่ามันคงไร้ประโยชน์ แม้ว่าเธอจะให้บอกกับเขาอย่างไรก็ตาม ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงกลับไปในบ้านขณะที่รู้สึกจนใจ
หลังจากนั้นไม่นานเคธี่ก็ไปหาเจเรมี่อีกครั้ง เธอเห็นเขายืนอยู่กลางสายฝน ขณะจ้องมองตรงไปที่อาคาร
“ถ้าเฟลิเป้ทำแบบนี้เพื่อฉัน แม้วันนี้จะต้องตายฉันก็คงจะไม่เสียใจเลย” เธอยิ้มและก้มศีรษะมองดูท้องของเธอ จากนั้น เธอเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นบนชั้นสอง และเห็นเมเดลีนนั่งวาดรูปอยู่
ตอนนี้เฟลิเป้กำลังประชุมออนไลน์อยู่ในห้องทำงาน เคธี่รู้สึกว่านี่เป็นโอกาสซึ่งหาได้ยากที่เธอจะอยู่กับเมเดลีนตามลำพัง
เธอสงสัยว่าเมเดลีนมีเสน่ห์อะไร ที่ทำให้ผู้ชายสองคนซึ่งสมบูรณ์แบบอย่างเจเรมี่และเฟลิเป้หลงรักเธออย่างหัวปักหัวปำ
หลังจากเดินเข้าไปในห้อง เคธี่ก็เห็นว่าเมเดลีนร่างภาพเสร็จแล้ว
มีนางฟ้าอยู่บนกระดาษใบนั้น เคธี่ตกตะลึงเมื่อเห็นหน้านางฟ้า ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกปวดใจ
นั่นคือใบหน้าของลิเลียน
เคธี่สูดหายใจเข้าลึก ๆ และเดินไปพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ “อีวี่ นางฟ้าคนนี้สวยมาก”
ปากกาของเมเดลีนหยุดลงเมื่อเธอได้ยินอย่างนั้น จากนั้นเธอก็ยิ้มเบา ๆ และเก็บรายละเอียดสุดท้ายก่อนจบงาน
“ฉันก็คิดว่าเธอสวยเหมือนกัน” เมเดลีนหยิบกระดาษขึ้นมา ดวงตาของเธออ่อนลง “ในใจฉัน เธอเป็นนางฟ้าตัวน้อยที่สดใสและน่ารักที่สุด”
เคธี่เห็นว่าแม้เมเดลีนจะมีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่ดวงตาของเธอก็มีน้ำตาปริ่มอยู่
เธอสามารถจินตนาการได้ว่า ในตอนนี้หัวใจของเมเดลีนจะต้องเจ็บปวดเพียงใด
มีบางอย่างติดอยู่ในลำคอของเธอ เธอต้องการบอกเมเดลีน แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร
“เขาไปแล้วเหรอ?”
จู่ ๆ เธอก็ได้ยินเมเดลีนถามขึ้น เคธี่คิดถึงเจเรมี่ทันที เธอจึงส่ายหัว “คุณวิทแมนบอกว่าเขาจะรอคุณ ดูเหมือนว่าเขาจะมีเรื่องสำคัญจะบอก”
เมเดลีนกะพริบตาและเงยหน้าขึ้นมองฝนที่ตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ อยู่นอกหน้าต่าง
“คุณอยากฟังเขาไหม?” เคธี่ถาม “บางทีเขาอาจมีเรื่องสำคัญที่จะพูดจริง ๆ”
เมเดลีนก้มหน้ามองนางฟ้าบนกระดาษและครุ่นคิด จากนั้นเธอก็ได้ยินเคธี่พูดว่า “ฉันคิดว่าเขาจะรอคุณอยู่ เขาบอกว่าเขาจะรอคุณจนถึงค่ำ… อุแหวะ!”
ก่อนที่เคธี่จะพูดจบ เธอปิดปากของเธอและแสดงท่าทีคลื่นไส้ออกมา
“เกิดอะไรขึ้น?” เมเดลีนมองดูเธอด้วยความสงสัยและถามด้วยความเป็นห่วง จากนั้นเธอก็รู้ว่าอาการคลื่นไส้ของเคธี่ดูคุ้น ๆ
“เอวลีน”
เสียงของเฟลิเป้ดังขึ้นและเคธี่ก็เงยหน้าขึ้น จากนั้นเธอก็เห็นเฟลิเป้เดินมา ทันใดนั้นสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป
เคธี่วางมือลงและแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอยืนขึ้นและยิ้ม “เสร็จแล้วเหรอคะ เฟลิเป้? ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไม่รบกวนคุณและอีวี่ ฉันจะ… อุแหวะ!”
เมื่อเคธี่เริ่มพูดจู่ ๆ เธอก็มีอาการกรดไหลย้อนและควบคุมตัวเองไม่ได้ ดังนั้น เธอจึงมีท่าทีคล้ายจะอาเจียนต่อหน้าเฟลิเป้