ตอนที่****644 ธรรมชาติของเฟิงจินหยวน
องค์ชายเหลียนย้ายไปอยู่บ้านใหม่และยังไม่ได้ทำสัญญา ในขณะนี้บ่าวรับใช้กำลังถูกองค์ชายเหลียนกำกับให้ติดป้ายที่เขียนไว้ว่า “คฤหาสน์เหลียน”
บ่าวรับใช้ยืนบนบันไดขณะที่องค์ชายเหลียนกำกับจากข้างล่าง เขากล่าวว่า “ไปทางซ้ายอีกหน่อย อีกหน่อย เจ้าไปไกลเกิน ไปทางขวา ไปทางขวา ไม่ ไม่มันต้องสูงขึ้นอีกหน่อย” เสียงของเขาคมชัดและชัดเจน มันไม่นุ่มเหมือนผู้หญิง และมันก็ยังมีความกล้าหาญอยู่บ้าง มันฟังดูแตกต่างและน่าพอใจอย่างมาก
รถม้าของเฟิงจินหยวนหยุดไปทางด้านข้างของคฤหาสน์เหลียนเล็กน้อย เขายกม่านขึ้นและมองออกไป เขาไม่ละสายตาไปจากองค์ชายเหลียนไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ตาม
บ่าวรับใช้ของคฤหาสน์เหลียนก็ขาดความสามารถเช่นกัน มันเป็นเพียงป้าย แต่พวกเขาก็ยังไม่สามารถสนองความต้องการขององค์ชายเหลียนได้ หลังจากลองไม่กี่ครั้ง องค์ชายเหลียนเท้าสะโพกและความขุ่นเคืองบนใบหน้าของเขาทำให้ความรู้สึกในหัวใจของเฟิงจินหยวนยากที่จะปราบปราม
คนขับรถม้าของตระกูลเฟิงอยู่ในที่มืดและยกม่านขึ้นเพื่อถามเฟิงจินหยวน “นายท่าน เราจะไม่กลับไปที่บ้านหรือขอรับ ? รถม้าไม่สามารถจอดทิ้งไว้ที่กลางถนนได้ขอรับ ! ”
เฟิงจินหยวนโบกมือของเขาด้วยความขุ่นเคือง ลงจากรถม้า จากนั้นเขาก็ดุคนขับรถม้า “อะไรคือจุดประสงค์ของการพูดสิ่งที่ไร้ค่า ? เพียงแค่นำรถม้ากลับไปก่อน ! ” หลังจากพูดอย่างนี้เขาก็เดินไปหาองค์ชายเหลียน
คนขับรถม้าถูกดุเพราะไม่มีเหตุผลที่ชัดเจนและไม่มีเงื่อนงำว่าเขาทำอะไรผิด เขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและทุกข์ใจ เขาขับรถม้ากลับขณะมองย้อนกลับไป ด้วยการเหลียวดูนี้เขาพบว่าเฟิงจินหยวนเดินไปที่ด้านข้างของสาวงามข้างประตู รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาให้ความรู้สึกว่ากำลังจะเบ่งบาน
คนขับรถม้าตัวสั่นและคิดกับตัวเองว่าเขาเห็นอะไรแปลก ๆ อย่างแท้จริง นายท่านเฟิงเป็นคนพิการไปแล้วบางส่วน ทำไมเขายังมีความต้องการอีก ? เพียงแค่ขึ้นไปอย่างฟุ่มเฟือย ไม่ต้องพูดถึงว่าผู้หญิงที่งดงามและดูดี ในสถานการณ์ปัจจุบันของตระกูลเฟิง ถึงแม้ว่านางจะทำอะไร ? นายท่านเฟิงจะมีความสามารถหรือไม่ ?
คนขับรถม้ากลับไปที่บ้านด้วยสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม ในอีกด้านหนึ่งเฟิงจินหยวนเดินตามองค์ชายเหลียน เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ และป้องมือของเขาอย่างสุภาพ และกล่าวว่า “ขอแสดงความยินดีกับคุณหนู ! ”
จาวเหลียนไม่เคยคิดเลยว่าจะมีใครเรียกเขาทันที เรื่องนี้ทำให้เขาตกใจและเขาก็หันไปรอบ ๆ ขณะที่ตบหน้าอกเขากล่าวว่า “เจ้าเป็นใคร ? เจ้าทำให้ข้าตกใจแทบตาย” เสียงนี้เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ทำให้เฟิงจินหยวนถอยห่างออกไปสองสามก้าว
เมื่อตอนที่เขาเห็นเด็กสาวคนนี้สั่งบ่าวรับใช้จากรถม้า เขารู้ว่านางไม่ใช่คนใจอ่อน ตรงกันข้ามกับผู้หญิงที่เขานำเข้ามาในบ้านของเขา มีเหยาซื่อที่สง่างามและถูกควบคุม นอกจากนี้ยังมีอันชิที่อดทน นอกจากนี้ยังมีฮันชิและจินเฉินที่มีเสน่ห์ ไม่รวมถึงคังอี้และพี่น้องเฉิงที่มีอำนาจ แต่เขาไม่เคยพบใครที่งดงามขนาดนี้และเต็มไปด้วยความดื้อรั้น และตรงข้ามกับคุณหนูที่อดทน จิตใจของเฟิงจินหยวนเริ่มไขว้เข ไม่ว่าเขาจะมองนางอย่างไร เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เป็นหนึ่งในดีที่สุดในโลกอย่างแท้จริง
เพียงแค่มองทำให้เขางุนงงและสูญเสียการติดตามว่าเขาจ้องมองนานแค่ไหน จ้องเขม็งไปเรื่อย ๆ จนข่าวรับใช้ของคฤหาสน์เหลียนทนไม่ไหวที่จะเฝ้าดูต่อไป มีคนหนึ่งในพวกเขาถามว่า “เขาถามว่าเจ้าเป็นใคร ? มีใครบ้างที่จ้องมองผู้หญิงเช่นนี้ ? ”
บ่าวรับใช้ของคฤหาสน์เหลียนที่เพิ่งซื้อมาเมื่อไม่นานมานี้ พวกเขาไม่รู้ภูมิหลังขององค์ชายเหลียน พวกเขาเพิ่งรู้ว่ามีคุณหนูรองที่มีสมองผิดปกติเล็กน้อยที่จะใช้ทั้งวันในการเรียกพี่สาวของนางว่าสามี มันช่างน่าเวทนาจริง ๆ
ด้วยการที่บ่าวรับใช้ที่ส่งเสียงโวยวาย ในที่สุดเฟิงจินหยวนก็ได้สติขึ้นมา เขารีบเอ่ยทักทายองค์ชายเหลียนไปอย่างรวดเร็วจากนั้นกล่าวว่า “คุณหนูได้โปรดอย่าเข้าใจผิด ข้ามาจากตระกูลเฟิงที่อยู่ใกล้เคียง ข้าชื่อเฟิงจินหยวน เมื่อกลับถึงบ้านในวันนี้ข้าผ่านบ้านของเจ้าและเห็นคุณหนูรู้สึกไม่พอใจกับป้าย ดังนั้นข้าคิดว่าจะลงจากรถม้าเพื่อมาสอบถามดูว่าคุณหนูต้องการความช่วยเหลือหรือไม่”
“เฟิงจินหยวน ? ” จิตใจของจาวเหลียนเริ่มทำงานและทราบถึงตัวตนของเขาทันที จาวเหลียนพยักหน้าทันที ชี้ไปที่ป้ายซึ่งแขวนจากด้านบนของประตู เขาพูดว่า “ถ้าเจ้าอยากช่วยข้าจริง ๆ ช่วยข้าแขวนป้ายนั้น ! ”
“นั่นไม่ใช่ปัญหา ข้าจะแขวนป้ายให้เรียบร้อย” เมื่อจาวเหลียนเต็มใจที่จะยอมรับความช่วยเหลือของเขา เฟิงจินหยวนก็ยิ้มอย่างเบิกบาน เขาเงยหน้าขึ้นทันที และพูดกับบ่าวรับใช้ “เจ้าลงมา ข้าจะช่วยคุณหนูแขวนป้ายนี้”
“โอ้ ! ” พวกบ่าวรับใช้ที่ยิ้มแย้มแจ่มใส “สำหรับคนที่ใจดีแบบนี้ ดูร่างกายของเจ้าเอง เจ้าเป็นบัณฑิตใช่หรือไม่ เจ้าอยากจะขึ้นมาแขวนป้ายหรือ ? ข้ากลัวว่าเจ้าจะทำไม่ได้”
“ไร้สาระ ! ” เฟิงจินหยวนเริ่มโกรธ เขาจะถูกเรียกว่าอ่อนแอต่อหน้าสาวงามได้อย่างไร ? นี่เป็นความอัปยศที่ยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง ! “ไม่ว่าจะมีคนที่แข็งแกร่งหรือไม่นั้นก็ใช่ว่าจะสามารถตัดสินได้ด้วยการมอง ? แค่รอดูว่าข้าจะแขวนป้ายนี้ได้ดีหรือไม่ ! ”
บ่าวรับใช้หัวเราะและลงมาจากบันไดอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็ยกป้ายขึ้นและบอกกับเฟิงจินหยวน “เช่นนั้นไปข้างหน้า ปีนขึ้นไปก่อน หลังจากที่เจ้าปีนขึ้นไป ข้าจะส่งป้ายให้เจ้า”
เฟิงจินหยวนพยักหน้าและปีนขึ้นบันได อันที่จริงบันไดไม่สูงมากนักและสามารถขึ้นไปถึงชั้นบนสุดได้ด้วยบันไดเพียง 6 ขั้น อย่างไรก็ตามเฟิงจินหยวนรู้สึกว่าขาของเขาเริ่มสั่นเมื่อถึงขั้นที่สี่ จากด้านล่างดูเหมือนว่าเขาจะสูงมาก แต่สำหรับตัวเขาเอง มันเป็นเรื่องที่แตกต่าง
เฟิงจินหยวนเป็นขุนนางมาหลายปีแล้วและมีบ่าวรับใช้มากมายที่บ้าน เขาจะเคยทำงานที่ทำให้เขาต้องต้องปีนขึ้นไปสูง ๆ ได้อย่างไร แต่ตอนนี้เพื่อหญิงงาม เขาได้คุยโม้ต่อหน้าผู้คนมากมาย แม้ว่าเขากลัว เขาจะต้องดำเนินการต่อไป
ดังนั้นเขากัดฟันปีนขึ้นไป เมื่อในที่สุดเขาก็มาถึงขั้นที่หก อย่างไรก็ตามเขาไม่กล้าปล่อยบันได เนื่องจากเขามาถึงจุดสูงสุดจึงไม่มีอะไรอื่นที่จะยึดถือได้ ร่างกายของเขายังคงงออยู่ ก้นของเขายื่นออกมา มันเป็นภาพที่น่าเกลียดอย่างแท้จริง
บ่าวรับใช้ด้านล่างหัวเราะขณะที่มองเขา คนที่ถือป้ายถามว่า “เจ้าเป็นกุ้งหรือ ยืนตัวตรงหรือรอรับป้าย ข้ายังถือป้ายไว้ให้เจ้า”
อย่างไรก็ตามเฟิงจินหยวนไม่กล้ายืนตัวตรงหรือไม่ได้รับสัญญาณ เขางอตัว ขาของเขายังคงสั่น ในขณะที่เขารู้สึกเสียใจอย่างมากกับคำพูดก่อนหน้านี้ของเขา
องค์ชายเหลียนหัวเราะเยาะขณะมองเขา และพูดอย่างไม่สุภาพว่า “เพื่อนบ้านไม่ได้บอกว่าเจ้าจะช่วยข้าแขวนป้ายหรือไม่ ? ทำไมเจ้าถึงปีนขึ้นไปแล้วยังไม่กล้ารับมัน ? ความช่วยเหลือนี้ค่อนข้างสับสน เจ้ากลัวหรือ ? ไม่เป็นไรมันสูงมาก แม้ว่าเจ้าจะล้มลง เจ้าจะไม่ตาย แต่ถ้าเจ้าอยู่เฉย ๆ แบบนี้ ผู้คนจำนวนมากกำลังรวมตัวกันบนถนนสายนี้ เจ้าจะอับอายนะ”
เฟิงจินหยวนกังวลเมื่อได้ยินคำเหล่านี้ เขากัดฟันของเขาทันทีและไม่กังวลเกี่ยวกับความสูงหรือตกลงไป “ส่งป้ายมาให้ข้า”
“เอาล่ะ ! ” บ่าวรับใช้ส่งให้ทันที
เฟิงจินหยวนจับแบบนิ้วโป้งอยู่ด้านในและสี่นิ้วอยู่ด้านนอก เขาเตรียมที่จะยกป้าย แต่เขาทำผิดพลาดจริง ๆ ในการตัดสินว่าป้ายหนักแค่ไหน เมื่อคนข้างล่างปล่อย เขาก็รู้สึกถึงน้ำหนักที่ดึงลงมาบนแขนของเขา เมื่อเขาเสียสมดุล เขาก็รู้สึกว่าตัวเองล้มลง
บ่าวรับใช้ด้านล่างได้รับความตกใจ และพวกเขาก็เดินไปข้างหน้าเพื่อรับ อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้ย้ายไปจับเฟิงจินหยวนแต่พวกเขาพยายามจับป้าย เมื่อพวกเขาจับป้ายได้แล้ว พวกเขาก็นำมันไปทางด้านข้างทันที ปล่อยให้เฟิงจินหยวนตกจากบันไดและล้มลงกับพื้น ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่ไปช่วยเขา
มันเป็นจาวเหลียนที่เริ่มตะโกนไปที่บ้านของตระกูลเฟิง “เฮ้ ! บ่าวรับใช้จากตระกูลเฟิงมาที่นี่เร็ว เจ้านายของพวกเจ้าล้มลงที่นี่”
อันที่จริงยามเฝ้าประตูตระกูลเฟิงได้เห็นสิ่งที่เฟิงจินหยวนกำลังทำอยู่ แต่พวกเขาไม่ต้องการสอดมือเข้าไปยุ่งเเกี่ยวกับเรื่องนี้ ปัจจุบันเฟิงจินหยวนไม่สามารถเปรียบเทียบกับอดีตได้ เขาไม่ได้เป็นเสนาบดีอีกต่อไป เขาเป็นแค่คนธรรมดาสามัญ ในการที่จะกล่าวอย่างไร้เหตุผล เขาก็เป็นขันทีของสามัญชน
บ่าวรับใช้ของตระกูลเฟิงมองเฟิงจินหยวนที่เข้าหาเด็กสาวผู้นั้น ขณะที่ดวงตาของเขาเปล่งประกาย มีการดูถูกเกินพอ พวกเขาไม่ต้องการทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ตอนนี้จาวเหลียนเริ่มตะโกน พวกเขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องไป
มีบ่าวรับใช้สองสามคนวิ่งออกมาพร้อมกับเฮ่อจงมุ่งหน้าไปที่องค์ชายเหลียน เมื่อเห็นว่าเฟิงจินหยวนนอนอยู่บนพื้นในขณะที่จับก้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม
ในขณะที่หัวใจของพวกเขายังคงเต็มไปด้วยความรังเกียจ พวกเขายังคงต้องดูแลเขา เฮ่อจงเป็นคนแรกที่ก้าวไปข้างหน้าและถามว่า “นายท่านเป็นอะไรหรือไม่ขอรับ ? ”
เมื่อเห็นว่าเฮ่อจงมาถึง เฟิงจินหยวนก็พูดกับเขาอย่างรวดเร็วว่า “เร็วมาก ! ขึ้นไปและช่วยคุณหนูผู้นี้ติดป้าย มันจะต้องถูกแขวนขึ้นไป ! ”
เฮ่อจงสับสน และถามเขาว่า “ทำไมคนของเราต้องขึ้นไปในเมื่อเขาก็มีบ่าวรับใช้ขอรับ ? ”
เฟิงจินหยวนโกรธมากจนเขาอยากจะทุบตีอีกฝ่าย “ข้าบอกให้เจ้าขึ้นไป เจ้าก็ต้องขึ้นไป เหตุใดจึงต้องพูดจาซักถามด้วย ข้า…”
ก่อนที่เขาจะพูดให้จบ เขาก็ถูกขัดจังหวะโดยจาวเหลียนผู้กล่าวว่า “ข้าไม่ต้องการ ไม่ใช่ว่าข้าไม่มีบ่าวรับใช้ ท่านเฟิงเอื้อเฟื้อมาก ช่วยพาท่านเฟิงกลับไปอย่างรวดเร็ว มันเป็นการดีที่สุดที่จะเชิญหมอมาตรวจ มันจะเป็นการดีที่สุดถ้าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บในฤดูใบไม้ร่วง” ในขณะที่พูดสิ่งนี้เขาปิดปากและยิ้มอย่างแผ่วเบา หันไปหาบ่าวรับใช้ของเขา เขากล่าวว่า “ไปที่คลังและเอาเงินมา 10 เหรียญเงิน สำหรับการเรียกหมอให้ท่านเฟิง”
“ไม่ต้องการ ไม่จำเป็น ! ” เฟิงจินหยวนรู้สึกอับอายอย่างแท้จริง เขาทนความเจ็บปวดได้และเฮ่อจงช่วยเขาเดินกลับไปที่บ้านของตระกูลเฟิง ในขณะที่เดินเขาไม่ลืมที่จะมองย้อนกลับไปที่จาวเหลียนด้วยความลังเลใจอย่างยิ่ง เขากล่าวว่า “แล้วข้าจะมาขออภัยในภายหลัง”
จาวเหลียนยิ้มให้เขา และตอบว่า “เช่นนั้นข้าจะรอต้อนรับท่านเฟิง”
รอยยิ้มนี้เกือบทำให้สติของเฟิงจินหยวนล่องลอยไป
เฉพาะหลังจากที่ผู้คนกลับไปที่บ้านของตระกูลเฟิง บ่าวรับใช้ก็เริ่มพยายามที่จะแขวนป้ายอีกครั้ง ในเวลาเดียวกันพวกเขาบ่นเกี่ยวกับเฟิงจินหยวนเล็กน้อย
จาวเหลียนมองไปที่บ้านของตระกูลเฟิงและหัวเราะกับตัวเอง มองไปเขาพูดกับองครักษ์เงา หยุนเสี่ยว “ เจ้าเห็นหรือไม่ ? คนผู้นั้นคือบิดาที่ไร้ยางอาย ข้าได้ยินมาว่าเขาถูกแทงโดยมารดาผู้ให้กำเนิดเสี่ยวหยาและสูญเสียแท่งหยก แม้กระนั้นตัณหาของเขาก็ยังไม่หมดไป คนแบบนี้ควรได้รับการจัดการอย่างรุนแรงหรือไม่ ? ”
องครักษ์เงาหยุนเสี่ยวพยักหน้า “ใช่เจ้าค่ะ เมื่อกล้าคิดเช่นนั้นกับพระองค์ เขาจะต้องได้รับบทเรียน”
จาวเหลียนยิ้มเยาะ “เช่นนั้นเจ้าสามารถสอนผู้หญิงที่เรียกตัวเองว่าเป็นชายาของข้าทุกวันได้หรือไม่ ? เจ้านายของเจ้ารู้สึกรำคาญอย่างแท้จริง ! ”
หยุนเสี่ยวส่ายหน้า “นั่นไม่เป็นภัยคุกคามต่อพระองค์ และนางไม่มีเจตนาที่ไม่ดี พระองค์ควรมีปฏิสัมพันธ์กับผู้หญิงมากกว่านี้ ไม่ช้าก็เร็วพระองค์จะต้องเริ่มต้นครอบครัวเจ้าค่ะ”
จาวเหลียนกัดฟันของเขา ! “ข้าจะเริ่มต้นครอบครัวกับน้องสาวของเจ้า ! ”
อย่างไรก็ตามหยุนเสี่ยวไม่ได้คิดมากเพียงบอกเขาว่า “เรื่องที่พระองค์ต้องการให้ข้าถามเกี่ยวกับวิธีแก้ปัญหา องค์ชายเจ็ดที่เหมือนเทพเซียนจะมาถึงเมืองหลวงในวันพรุ่งนี้ตอนเที่ยงเจ้าค่ะ!”