บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 732
เธอเคยสัญญากับเด็กน้อยตัวเล็ก ๆ ว่าจะพาเธอมาที่นี่เมื่อเธอโตขึ้น
ทว่า เธอไม่คิดว่าพวกเขาจะไม่มีวันนั้นที่เธอได้โตขึ้น
เมเดลีนหยิบจี้เล็ก ๆ ที่คล้องคอเธอออกมา ก่อนหน้านี้ลิเลียนจะพกจี้นี้ติดตัวไปด้วยเสมอ
เธอลืมตาที่แดงก่ำเพราะแรงลมและลูบไล้จี้ไปมา “ลิลลี่ แม่จะพาลูกไปที่ดินแดนโจรสลัดเดี๋ยวนี้ ลูกเห็นไหม?”
เธอฝืนยิ้ม ความเจ็บปวดในหัวใจที่แตกสลายของเธอนั้นยังคงชัดเจน
เมเดลีนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเธอได้ เธอจับจี้ไว้และเริ่มร้องไห้
“ลิเลียน…”
อย่างไรก็ตาม เธอก็กลับมาคิดถึงแจ็คสันอย่างรวดเร็ว เธอไม่ต้องการแสดงอารมณ์ลบ ๆ ต่อหน้าเด็กอีกคน
เมเดลีนเช็ดดวงตาของเธออย่างรวดเร็วและมองไปด้านข้างของเธอ
แต่ทว่า เมื่อเธอมองไปกลับไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ เธอเลย นอกจากคนที่อยู่ข้างหลังเธอในแถว เธอก็ไม่เห็นแจ็คสันที่ไหนเลย
เมเดลีนรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอจมดิ่งลงไปในเหวลึก เธอตกใจจนทำให้ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีขาว
“แจ็ค? แจ็ค!”
เธอเริ่มค้นหาเขาทุกหนทุกแห่ง
เธอทนความเจ็บปวดจากการสูญเสียอีกครั้งไม่ได้อีกแล้ว
“แจ็ค!”
เมเดลีน กรีดร้องเสียงดัง ทำให้คนรอบข้างมองเธอด้วยความสงสัย
พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงร้องไห้หนักมากมายขนาดนั้น
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้?” เมเดลีนยืนอยู่ในสวนสนุกที่มีผู้คนพลุกพล่าน และทุกอย่างที่อยู่ข้างหน้าเธอเป็นสีดำ เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะหายใจไม่ออกได้ในทุกวินาที
“ลินนี่!”
เจเรมี่วิ่งฝ่าฝูงชนไปยังเมเดลีน และเห็นว่าใบหน้าของเธอซีดแค่ไหน เมื่อเขาเห็นเธอร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง เขาก็รู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างแทรกซึมเข้าไปในหัวใจของเขา และเขาเองก็กำลังหายใจอย่างลำบาก
“ลินนี่ เป็นอะไรไป? ลินนี่?”
“แจ็ค…” เธอพึมพำขณะรู้สึกมืดมน “แจ็คหายไป ทำไมฉันถึงเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่องแบบนี้? ฉันไม่สามารถปกป้องลูกสาวของฉันได้ และตอนนี้ฉันก็ไม่สามารถแม้แต่จะดูแลลูกชายของฉันได้ด้วยซ้ำ ฉันมีคุณสมบัติอะไรพอจะเป็นแม่ของพวกเขา?”
ดวงตาของเจเรมี่เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เขาดึงเมเดลีนไว้ในอ้อมแขนและกอดเธอไว้แน่น เขาพยายามที่จะให้ความอบอุ่นและปลอบโยนเธอ
“ลินนี่ อย่าโทษตัวเอง คุณเป็นแม่ที่ดี คุณเป็นแม่ที่ดีเสมอมา”
เขาปลอบโยนเธอและนึกถึงอดีต อันที่จริงเขานั้นแหละที่ไม่เหมาะสมที่จะเป็นพ่อคนที่สุด
เธอสามารถเสี่ยงชีวิตเพื่อแจ็คสันได้ แล้วเธอจะเป็นแม่ที่ไม่ดีได้ยังไง?
เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ เขารู้สึกผิดต่อเมเดลีนมากขึ้นเรื่อย ๆ
“ลินนี่ ทั้งหมดมันเป็นความผิดของผม ผมทำให้คุณเจ็บปวดมากเกินไป คุณพูดถูก การเจอผมเป็นความโชคร้ายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของคุณ ผมต้องการเปลี่ยนความโชคร้ายนี้เป็นพร ลินนี่ ผมขอโทษ”
“แม่ โอ้? พ่อก็อยู่ที่นี่ด้วย ดีจังครับ!”
ทันใดนั้น เมเดลีนก็ได้ยินเสียงของแจ็คสันในหูของเธอ
เธอหันขวับและเห็นแจ็คสันยืนอยู่ตรงนั้น พร้อมกับลูกโป่งและขนมสายไหม
“แจ็ค!”
เมเดลีนวิ่งไปหาแจ็คสันเหมือนเด็กน้อย น้ำตาของเธอกลายเป็นเสียงหัวเราะทันทีที่เธอนั่งลงต่อหน้าเขา “แจ็ค ลูกไปไหนมา”
“ผมไปเอาขนมสายไหมกับลูกโป่ง เมื่อกี้ผมไม่ได้บอกแม่เหรอครับ?” แจ็คสันกะพริบตาที่ใสราวคริสตัลของเขา
เมเดลีนรู้ทันทีว่าเธอไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดเพราะเธอเอาแต่คิดถึงลิเลียน
เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเธอกำลังจะถามว่าทำไมแจ็คสันถึงอยากได้ขนมสายไหมและลูกโป่งเพราะเขาไม่ชอบมัน เธอได้ยินคนตัวเล็กพูดอย่างจริงจัง
“เพราะลิลลี่ไม่มีเวลามาเล่นกับพวกเราในวันนี้ ผมเลยซื้อขนมสายไหมและลูกโป่งที่เธอชอบมาให้เธอ เธอจะต้องมีความสุขมากเมื่อเห็นพวกมัน”
น้ำตาไหลอาบแก้มของเมเดลีนทันที เธอกอดแจ็คสันและยิ้มด้วยความสิ้นหวังและโล่งใจ
หางตาของเจเรมี่ก็เปียกด้วยเช่นกัน
หลังจากนั้นไม่นานบรรยากาศตึงเครียดก็หายไป
แจ็คสันขึ้นรถบั๊มพ์อย่างมีความสุข ขณะที่เมเดลีนและเจเรมี่มองดูและรอเขาอย่างอดทนอยู่ข้างสนาม
เจเรมี่ไม่ยอมเสียโอกาสนี้เพื่อแสดงให้เมเดลีนเห็นหลักฐานที่เขาพบ “ลินนี่ ผมพบเบาะแสบางอย่างเพื่อพิสูจน์ว่าลิลลี่ไม่ได้ถูกลักพาตัวไปโดยพวกค้ามนุษย์ มีคนอื่นลักพาตัวลิเลียนไป”
เมเดลีนไม่ต้องการคุยกับเจเรมี่ แต่หลังจากที่เธอเกือบจะทำแจ็คสันหายไปเมื่อกี้นี้ ในตอนนี้เธอจึงเห็นใจเจเรมี่เกี่ยวกับความประมาทเลินเล่อของเขา
เธอก้มศีรษะลงเพื่อมองหน้าจอ จากนั้น เธอเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งตัวคล้ายกับเธอล่อลิเลียนออกไปนอกร้านด้วยภาพที่เจเรมี่ขยายมาจากคลิปวิดีโอ
เธอยังคงสงสัยว่าผู้หญิงคนไหนจะทำอย่างนั้น เมื่อเห็นรายละเอียดเฉพาะบางอย่าง