บัญชามังกรเดือด บทที่ 722 ยินดีต้อนรับกลับทีม
“ชิงเฉิน！นายคือชิงเฉินเพื่อนรัก！”
“ฮ่าฮ่า ชิงเฉินเพื่อนรักยังมีชีวิตอยู่！”
“ดีจังเลย มันดีมากจริงๆ！”
อีกฝั่งของสาย ฉานเจี้ยนและคนอื่นๆตื่นเต้นไม่แพ้กัน รอไม่ไหวเอาศีรษะโผล่เข้ามาในหน้าจอ
ชิงเฉินปาดน้ำตาที่ไหลแล้วพูดว่า ：“ท่านอิมพ์แห่งนรก ได้เห็นพวกท่านมันดีมากเกินไปจริงๆ”
“ผมยังคิดว่า…….”
“ใช่แล้ว ฉินเทียนนี่มันเรื่องอะไรกัน？”
หวูฉางหัวเราะฮ่าๆ ：“ชิงเฉิน ถูกเจ้าสำนักทารุณมาใช่หรือไม่？ไม่ต้องเสียใจไป ในครั้งแรกที่ฉันเจอเขา ก็ถูกทารุณจนไม่ไหว”
“ฉินเทียนไม่ใช่พวกเราเรียกหรอกนะ ยังไม่รีบเรียกเจ้าสำนัก”
“เจ้าสำนัก？” ชิงเฉินยังไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับเล็กน้อย
ชุยหมิงหัวเราะ ： “เขาคือผู้สืบทอดของเถ้าแก่ใหญ่ เป็นเจ้าสำนักของพวกเรา!”
“เจ้าสำนักยังได้จัดตั้งองค์กรคำสาปสวรรค์ขึ้นมา ตอนนี้ได้พัฒนากลายเป็นห้าพญายมแห่งนรกแล้ว！”
“ชิงเฉิน ยินดีต้อนรับกลับทีม ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”
“ที่พวกเขาพูดมันคือเรื่องจริงใช่ไหม？”
“ท่านอิมพ์แห่งนรก คุณรีบบอกฉันที！” ชิงเฉินตื่นตระหนกจนตัวสั่น
เพียงแค่ได้รับการยืนยันจากฉานเจี้ยน ในที่สุดชิงเฉินก็เชื่อโดยไม่มีข้อสงสัย เสียงดังพั่บ เขาคุกเข่าต่อหน้าฉินเทียน
“เสื้อเลือดชิงเฉินเคยได้พบเจ้าสำนัก！”
“การต่อสู้ในต่างประเทศ ฉันได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก หลังจากอาการสาหัส ก็ถูกน้ำทะเลพัดลอยออกไปและก็มีเรือชาวประมงลำหนึ่งช่วยเหลือไว้”
“ต่อมาจ้าวคงได้ไปทำธุรกิจในต่างประเทศ ได้รับการช่วยเหลือจากเขา ผมถึงได้กลับมา ผมสัญญาว่าจะรับใช้เขา จนกระทั้งฆ่าไปอย่างน้อยสิบคน”
“เจ้าสำนัก ผม——”
ฉินเทียนพยักหน้าแล้วยิ้ม ：“ชิงเฉินเพื่อนรัก เรื่องที่ผ่านไปแล้ว ไม่ต้องพูดถึงมันอีกแล้ว”
“มีอะไรที่ผิดพลาดไป หลังจากนี้ก็ค่อยๆชดใช้”
“ตอนนี้ ผมขอเป็นตัวแทนท่านอาจารย์ของผม เหล่าพี่น้ององค์กรคำสาปสวรรค์ ตอนรับคุณกลับทีม”
ชิงเฉินอยากจะพูดอะไร แต่จู่ๆ ก็มีเสียงปังอย่างดังดังขึ้นมาจากชั้นบน หลังจากนั้นมีแสงเปลวไฟพุ่งขึ้นไปบนฟ้า
“นี้มันเรื่องอะไรกัน？หวังเหล่าหู่ล่ะ？”ฉินชวนช็อก ต้องการพุ่งเข้าไปข้างใน
“ไม่รีบ”
ฉินเทียนหัวเราะ แล้วมองไปทางประตู ไม่นานก็ปรากฎเงาที่งดงามขึ้นสองร่าง
เหลิ่งหยุนและหูรั่วหลันใช้รถเข็นเข็นหวังเหล่าหู่เดินออกมา
มองดูสีหน้าที่ผิดหวังของหวังเหล่าหู่ มีแผนการหนึ่งผุดขึ้นมาบนสมองของฉินเทียน
“หวังเหล่าหู่ มีเรื่องมากมาย ที่ผมไม่ต้องพูด เชื่อว่าคุณก็เข้าใจดีอยู่แล้ว”
“มีโอกาส พวกเรามาคุยกันดีดีเถอะ”
“ฉินชวน พาเขาขึ้นรถ”
ฉินชวนรีบนำหวังเหล่าหู่ขึ้นไปบนรถ
ฉินเทียนเห็น หางตาของหูรั่วหลันมีคราบน้ำตา เหลิ่งหยุนพูดด้วยเสียงเบาเบา ： “เจ้าอ้วนคนนั้นปากแข็งจริงๆ ถึงตายก็ไม่ยอมปริปากบอกความจริงออกมา”
“เพียงแค่รั่วหลันใช้เก้าเก้าแปดสิบฟันครั้งเดียว ส่งเขากลับสู่โลกหลังความตาย หลังจากนั้นกลายเป็นเถ้าถ่านท่ามกลางทะเลไฟ”
ฉินเทียนเข้าใจความรู้สึกของหูรั่วหลัน อดทนมาสามปี เจ้าอ้วนหมีเล่อเป็นศัตรูคนแรกที่ฟันด้วยมือของเธอ เป็นการเบิกทางการแก้แค้นอย่างเป็นทางการ
แต่ทว่าเขายังหน้านิ่วคิ้วขมวด “คุณมาได้ยังไง？”
“แล้วทำไมถึงอยู่กับรั่วหลัน？”
ก่อนหน้านี้เขากับเหลิ่งหยุนมาที่นี่ด้วยกัน ไปบ้านเก่าของพ่อแม่เหลิ่งหยุนแล้วไปรับบัญชาซีจุน ในตอนนั้นเหลิ่งหยุนบอกว่า จะอยู่ต่ออีกสักพัก คิดถึงพ่อแม่
เหลิ่งหยุนยิ้ม ： “ยังจำเพื่อนสนิทของแม่ฉันได้ไหม ซากุราโกะ？”
“บทบาทภายนอกของเธอ ก็คืออาจารย์สอนเครื่องปั้นดินเผามหาวิทยาลัยโทยามะ ในความบังเอิญของโชคชะตา เธอได้รับรั่วหลันมาเป็นศิษย์ สอนวิชานินจาให้เธอโดยเฉพาะ”
“ครั้งที่แล้วตอนที่พวกเราออกจากญี่ปุ่น ซากุราโกะก็ขอร้องฉันเมื่อถึงซีเป่ยให้ไปหารั่วหลันปกป้องเธอ”
ในที่สุดฉินเทียนก็เข้าใจแล้ว
นี่ก็ยังเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่เหลิ่งหยุนอยู่ที่ซีเป่ยต่อ เขาคิดอะไรออกก็มองกลับไปที่หูรั่วหลันแล้วพูด ： “ก่อนหน้านี้ที่โทรมาบอกผมว่าฮันหลิงอยู่ในอันตราย”
“ในวินาทีสุดท้ายนั้นก็บอกผมอีกว่านั่นคือบักดัก ก็คือเธอใช่ไหม”
หูรั่วหลันพยักหน้า พูดเสียงเบาเบา ：“เหลิ่งหยุนเป็นคนให้ฉันทำ”
ขณะนี้ ในที่สุดปริศนามากมายก็ได้คลี่คลายลง
ฉินเทียนถามชิงเฉิน: “สามปีก่อนเรื่องที่ตระกูลหูถูกเผาตายทั้งตระกูล นายรู้เรื่องไหม？”
เมื่อถามประโยคนี้ออกมา เขาก็เป็นห่วงขึ้นมาเล็กน้อย เพราะเขารู้ว่าในปีนั้นชิงเฉินอยู่กับจ้าวคง แน่นอนว่าได้ทำเรื่องน่าอับอายลงไปแล้ว
เรื่องอื่นๆล้วนสามารถชดเชยได้ แต่ถ้าหากชิงเฉินเข้าร่วมในเหตุโศกนาฏกรรมเผาล้างตระกูลหูล่ะก็ ก็ยากที่จะปกป้องเขาไว้ได้
ชิงเฉินส่ายหัว ： “ผมไม่รู้”
“ในช่วงเวลานั้น ผมยังคงรักษาอาการบาดเจ็บอยู่”
“ต้องการให้ผมทำอะไร เจ้าสำนักโปรดรับสั่ง ผมสามารถไปจับตัวจ้าวคง บังคับให้เขาพูดความจริงออกมา”
ฉินเทียนถอนหายใจแล้วยิ้ม ： “ไม่ต้องแล้ว”
“แค่นายต้องกลับไป แล้วบอกว่าภารกิจสำเร็จ หวังเหล่าหู่และเจ้าอ้วนหมีเล่อ ตายไปในกองทะเลเพลิงด้วยกัน”
“อย่างอื่นนั้น ฉันเองวางแผนไว้แล้ว”
ร่างกายชิงเฉินสั่นเทา รีบตอบกลับ ： “รับทราบ！”
“ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
มองดูเงาของชิงเฉิน ความเร็วเหมือนกตตัวหนึ่งที่กำลังบินอย่างเร็วไปที่ไกลโพ้น ฉินเทียนรีบพูด : “ไป พวกเรากลับสำนักใหญ่มังกรซ่อนรูป”
เห็นหูรั่วหลันลังเล อกไม่ได้ที่จะถาม ： “รั่วหลัน ทำไมเหรอ？”
หูรั่วหลันเหมือนกับจะร้องไห้ สูดหายใจแล้วพูด : “พี่เทียน ฉันอยาก……อยากไปไหว้พ่อแม่ฉันและพี่ชายฉันสักหน่อย”
ฉินเทียนปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ： “ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา”
“วางใจเถอะ ฉันสัญญาไม่เกินสิบวัน เพื่อแก้แค้นให้ตระกูลของพวกคุณ！”
“ถึงตอนนั้น คนที่สมรู้ร่วมคิดทั้งหมด ทั้งหมดสมควรโดนบทลงโทษ”
หูรั่วหลันพยักหน้า เดินไปขึ้นรถกับเหลิ่งหยุน
ในตอนนี้ เสียงรถดับเพลิงที่ดังไกลออกไป ตอนที่เหลิ่งหยุนกับหูรั่วหลันจุดไฟแล้วออกมา เพื่อควบคุมไฟไม่ให้ลุกลามก็ได้แจ้งความไว้แล้ว
ฉินชวนไม่ลังเลอีกต่อไปใช้เท้าเหยียบคันเร่ง รถพุ่งออกไปหายไปไปในความมืดมิด
ไม่นานก็กลับถึงสำนักใหญ่มังกรซ่อนรูป คาดไม่ถึงเลยว่าจะเห็นฉินเทียนควบคุมมังกรซ่อนรูปทิศตะวันตกไว้ได้ หวังเหล่าหู่ก็ช็อกไปชั่วขณะพูดไม่ออก
ตอนที่ได้รู้ว่าฉินเทียนคือแส้มังกร เขาก็มีสีหน้าไม่อยากที่จะเชื่อ
ฉินเทียนให้คนนำตัวหวังถูขึ้นมา ฟังหวังถูพูดรายละเอียดแผนของหยางต้าว หวังเหล่าหู่ก็ด่าคำหยาบคายออกมา
“ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว ลูกชายฉันเขาทำความผิดด้วยตัวเขาเอง สมควรตาย！”
“คุณฉิน คุณพาฉันมาที่นี่อย่างลับลับ อีกทั้งยังให้ชิงเฉินไปรายงานข่าวว่าผมได้ตายไปในกองเพลิงแล้ว ก็เพื่อจัดการกับหยางต้าวพวกเขาใช่ไหม?”
“พูดมาเถอะ ต้องการให้ฉันทำยังไร ฉันจะให้ความร่วมมือแน่นอน！”
ตอนนี้ เขาคือไม่มีจิตใจที่จะโต้กลับ ในขณะเดียวกัน เขาต้องยืมมือของฉินเทียน ฆ่าหยางต้าวพวกเขาเหล่านั้น เพื่อแก้แค้นให้ลูกชาย！
“สรุปพวกเขาวางแผนทำร้ายพวกเรายังไง คุณรู้อะไรบ้าง พูดออกมาเถอะ！”หูรั่วหลันพูดด้วยตาที่แดงกำ
ในแววตาของหวังเหล่าหู่แสดงถึงความรู้สึกผิด กัดฟันพูด ： “จะว่าไป ผมมันก็สารเลวคนหนึ่ง”
“แต่ก่อนที่เจ้าบ้านหูยังอยู่ ช่วยฉันไว้ไม่น้อยเลย หลังจากพวกเขาเกิดเรื่องขึ้น ฉันก็ไม่ได้รีบทำหน้าที่เพื่อแก้แค้นให้”
“หลังจากบังเอิญรู้มาเรื่องภายในมาเล็กน้อย ด้านหนึ่งคือแก้แค้นคนที่ทำร้ายหยางต้าวเหล่านั้น อีกด้านคือผลประโยชน์ นึกไม่ถึงเลยว่าจะตอบตกลงความร่วมมือกับพวกเขา”
รำลึกความทรงจำที่ผ่านมา เขาอารมย์สับสน
“ในคืนนั้น ฉันรู้ว่าเว่ยเทียนเหอและจ้าวคง จัดงานเลี้ยงเจ้าบ้านหู เจ้าบ้านหูยังเชิญลูกศิษย์จำนวนมาก รวมไปถึงพาร์ทเนอร์มาอีกด้วย”
“ผมรู้สึกว่าตัวเองก็มีตำแหน่งอยู่บ้าง แต่พวกเขากลับไม่ได้เชิญผม ผมเลยรู้สึกแค้นในใจ”
“ฉันรู้สึกว่าเขาดูถูกผม คิดว่าผมเป็นคนที่ไม่สุภาพไม่สามารถขึ้นเวทีได้”
“ผมดื่มเหล้าย้อมใจ หายใจไม่ทั่วท้อง กลางดึกก็ออกมาที่คฤหาสน์หูซื่อ เตรียมที่จะไปหาเจ้าบ้านหูพูดคุย ใครจะคิดว่า———”