ถึงยังไงชาติก่อนเย่เทียนก็เป็นถึงทหารรับจ้างผู้เก่งกาจ แม้ชินกับการใช้อาวุธเย็นต่อสู้ระยะประชิด แต่เขาก็ยังถือว่าเชี่ยวชาญด้านอาวุธปืน
แน่นอน แม้ฝีมือการยิงปืนของเย่เทียนไม่ค่อยแม่นนัก แต่กับปืนกลที่มีพลังทำลายล้างสูงกระบอกนี้ ต่อให้ฝีมือการยิงปืนแย่แค่ไหนก็ยิงโดน!
ปังๆ!
หลี่เหวินกับพวกไม่ได้มีพลังโล่ทิพย์ป้องกันกายเหมือนเย่เทียน ร่างกายอาบไปด้วยเลือดทันที เสียงร้องน่าเวทนาดังจนกลบเสียงปืน
พอเย่เทียนยิงปืนกลขนาดเล็กสองกระบอกในมือจนกระสุนหมด ภายในโกดังก็คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือด เหลือแค่หลี่เหวินที่ยังยืนไหว
ส่วนลูกน้องของเขานอนเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นตั้งนานแล้ว เลือดไหลออกมาผสมปนเปกัน จนกลายเป็นกองเลือดเล็กๆ น่าสยดสยองสุดๆ!
ถึงหลี่เหวินยังยืนได้อยู่ ก็โดนคราบเลือดกระเด็นใส่ไปทั้งตัว ดูจนตรอกถึงขั้นสุด
ที่ทำให้เย่เทียนตกใจคือ หลี่เหวินในตอนนี้ปล่อยพลังโล่ทิพย์ป้องกันกายออกมาเช่นกัน เขาเป็นนักบู๊ระดับดำ!
“ผมมองผิดไปจริงๆ ไม่คิดว่าคุณยังพอมีความสามารถ มิน่าคุณถึงหนีจากการจับกุมของตำรวจได้ครั้งแล้วครั้งเล่า”
“สารเลว! ฆ่าลูกน้องฉันไปตั้งเยอะ แม่ง!”
หลี่เหวินกวาดตามองเหล่าลูกน้องที่หมดลมหายใจไปแล้ว สีหน้าเคร่งขรึมถึงขั้นสุด จากนั้นตะโกนออกมาพลางโยนปืนกลลง แล้วพุ่งเข้าใส่ยังเย่เทียน
“คุณช้าเกินไป!”
เย่เทียนตะลึง แล้วยกยิ้มพร้อมขยับเท้าหลบการจู่โจมของหลี่เหวินอย่างสบายๆ
ในขณะเดียวกัน เย่เทียนก็แทงหลังคอหลี่เหวินด้วยมีดพกเพียงเล่มเดียว ด้วยความเร็วขั้นสุด!
เมื่อเห็นว่าโจมตีพลาด หลี่เหวินก็ตกตะลึงรีบดึงตัวถอยไปด้านหลังทันที
แต่แม้ความเร็วของเขาไม่ได้ช้ามาก แต่จะเร็วสู้เย่เทียนได้ซะที่ไหน?
เย่เทียนตามติดหลี่เหวินไปราวกับผีร้าย ความเร็วในการโจมตีไม่ลดหย่อนลงแม้แต่น้อย แต่กลับเพิ่มความเร็วขึ้นกว่าเดิม แทงลงไปบนหลังคอเพียงชั่วพริบตา
ปั่ก!
เกิดเสียงดังปั่กขึ้น หลี่เหวินส่งเสียงร้องออกมา ขาโซซัดโซเซจนเกือบล้มลงกับพื้น
เย่เทียนยิ้มมุมปากอย่างแปลกๆ ไม่คิดจะปล่อยหลี่เหวินไปทั้งแบบนี้ จึงปล่อยหมัดคู่กระแทกใส่หลี่เหวินดั่งเม็ดฝน
แม้เป็นเช่นนั้น แต่ทว่าสายตาของเย่เทียนกลับจับจ้องไปที่มุมมืดมุมนั้น เกิดความระแวดระวังขึ้นเป็นหมื่นระดับ
หลี่เหวินคาดไม่ถึงเลย ว่าเย่เทียนจะหลบการโจมตีของตนได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ แต่ตนไม่มีแม้แต่แรงจะโต้กลับ!
อั่ก!
เย่เทียนปล่อยหมัดกระแทกใส่หน้าอกหลี่เหวินอย่างจัง กระแทกจนเซไปด้านหลังครั้งแล้วครั้งเล่า สีหน้าเดี๋ยวซีดเดียวก็เขียวปั้ด ดูไม่ได้เสียเลย
“ผมคิดว่าคุณจะเก่งกว่านี้เสียอีก รู้สึกว่าก็แค่งั้นๆ!”
เย่เทียนทำเสียงจุ๊ๆแล้วพูดถากถาง ไม่จัดการหลี่เหวินให้สิ้นซากไปเสียทีเดียว
การกระทำโดยอัตโนมัติของหลี่เหวินเมื่อครู่ ทำให้เย่เทียนมั่นใจมากว่านักฆ่าที่ชื่อจอห์นคนนั้นหลบอยู่ในมุมมืดนั่นแน่ๆ!
แต่ไม่เสียแรงที่จอห์นติดอันดับ20ต้นๆของนักฆ่า ซ่อนตัวเก่งมากๆ เย่เทียนมองสำรวจไม่เห็นว่าตัวเขาอยู่ตรงไหน
และเพราะเหตุนี้ แม้เย่เทียนสามารถกำจัดหลี่เหวินได้เพียงในกระบวนท่าเดียว แต่ก็อดทนเล่นกับเขาหน่อย กลัวว่าถ้าตัวเองแสดงฝีมือออกมามากไป จะทำให้จอห์นที่หลบอยู่ในมุมมืดตกใจหนีไปเสียก่อน
แต่ขนาดเจ้าหลี่เหวินคนนี้ยังเป็นถึงนักบู๊ระดับดำ งั้นจอห์นคงไม่ด้อยไปกว่านี้ ไม่ใช่บุคคลที่ตำรวจธรรมดาๆสองนายด้านนอกนั่นจะจัดการได้
ถ้าปล่อยให้จอห์นหนีไปได้ หลังจากนี้จะจับตัวเขาก็คงยาก!
“ไปตายซะ! แม่ง!”
หลี่เหวินจะทนต่อความอับอายที่เย่เทียนมอบให้อย่างไม่หยุดหย่อนได้ยังไง ทำเอาเขาโกรธจนเบิกตาโต แค้นถึงขั้นสุด“แกมันไอ้สารเลว! ฉันจะทำให้แกตายอย่างไม่เหลือชิ้นดี!”
หลี่เหวินพูดพลางหยิบระเบิดมือออกมาจากเอว กัดฟันกรอดๆดึงสลักออกแล้วโยนไปทางด้านเย่เทียน
“เชี่ย! แกเล่นใหญ่เกินไปแล้ว? ถึงขนาดมีระเบิดมือ!”
เย่เทียนเห็นอย่างชัดเจน ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ ไม่กล้ารั้นต่อไป รีบถอยออกไปโดยไม่ลังเล
แม้เขามีฝีมือไม่ธรรมดา แต่ว่ากันถึงแก่นแท้แล้วก็มีเลือดเนื้อ โล่ทิพย์ป้องกันกายก็สั่นคลอนไปกับกระสุนเมื่อครู เวลาไล่เลี่ยกันก็มีระเบิดมือโผล่มาอีก ถ้าไม่ตายก็คงเจ็บหนัก!
ตูม!
มันเกิดขึ้นเร็วมาก ระเบิดมือเฉียดผ่านไหล่เย่เทียนไป แล้วเกิดเสียงดังตูมห่างจากด้านหลังเย่เทียนไป5เมตร มันระเบิดจนทำเอาสั่นสะเทือนไปทั้งโกดัง
แม้เย่เทียนหลบได้ แต่ก็วิ่งออกมาได้ไม่ไกลนัก ยังคงได้รับแรงจู่โจมจากสะเก็ดระเบิด
ฟึบ!
โล่ทิพย์ป้องกันกายบนตัวเย่เทียนสั่นเล็กน้อย แต่ก็ไม่อาจต้านทานไหวจนมลายหายไป ใช้งานไม่ได้ไปชั่วขณะ
แน่นอน ว่านี่ล้วนเป็นช่องโหว่ที่เย่เทียนตั้งใจเผยออกมา!
เย่เทียนจงใจหยุดส่งพลังไปยังโล่ทิพย์ป้องกันกาย โดยอาศัยตอนระเบิดมือระเบิด อยากล่อให้จอห์นที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดโผล่ออกมา
ดังคำกล่าวที่ว่า：อยากได้สิ่งที่ต้องการก็ต้องจ่ายให้สมน้ำสมเนื้อหน่อย
เย่เทียนรู้ดีว่าจอห์นในฐานะนักฆ่า จะไม่ปรากฏตัวง่ายๆจนกว่าเขาจะแน่ใจ ว่าสามารถฆ่าได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว
เมื่อครู่ที่เผชิญหน้ากับหลี่เหวินเขาได้แสดงออกถึงความได้เปรียบออกมา ตอนนี้การสูญเสียโล่ทิพย์ป้องกันกายเป็นโอกาสที่ดีที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัยเลย ถ้าเป็นเย่เทียนเขาไม่พลาดโอกาสนี้แน่!
ฟึบๆ!
เป็นอย่างที่คิด เย่เทียนยังไม่ทันลุกขึ้นยืน ก็มีลำแสงส่องประกายเป็นเส้น2-3เส้นออกมาจากมุมมืดที่ไม่มีใครอยู่
เย่เทียนจ้องเขม็ง ลำแสงเหล่านี้คือมีดบินอันคมกริบ!
ไม่เพียงเท่านั้น ด้านหลังมีดบินเหล่านี้ยังมีชายชุดคลุมสีดำพุ่งมาทางเย่เทียน จะเป็นใครได้อีกนอกจากจอห์น?
“รอตั้งนาน ในที่สุดแกก็โผล่มาสักที!”
เย่เทียนหรี่ดวงตาสีดำขลับลงเบาๆ ยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้าย พลางดึงปืนพกตำรวจของจี้เยียนหรันออกมาจากบริเวณเอว ยิ่งออกไปจนหมดแม็ก
ปังๆ!
แม้ไม่ได้สร้างความเสียหายใดๆแก่จอห์น แต่กลับทำให้มีดบินที่เขาขว้างมากระเด็นลอยไปกลางอากาศ
ใบหน้าของจอห์นที่หลบซ่อนภายใต้ชุดคลุมสีดำตกใจจนหน้าถอดสีทันที พูดว่าแย่แล้วเบาๆ รีบวิ่งหนีอย่างไม่หยุดยั้ง
“ต้องเสียแรงไปมากกว่าจะล่อแกออกมาได้ แกคิดว่าจะไปก็ไปได้งั้นเหรอ?”
แต่มีหรือที่เย่เทียนจะปล่อยให้จอห์นหนีไป จึงคว้าปืนกลที่ไม่มีกระสุนกระแทกไปยังหลี่เหวิน และในขณะที่ขัดขวางเขา ก็มาอยู่ตรงหน้าจอห์นในเพียงพริบตา
จอห์นเพียงแค่รู้สึกสว่างวาบตรงหน้า แล้วเห็นเจ้าคนจีนผู้น่ารังเกียจมาโผล่ตรงหน้าแล้ว!
“ทะทำไมถึงเร็วได้ขนาดนี้?!”
จอห์นหน้าถอดสีทันที กระวนกระวายใจไปหมด รีบกลับมือขว้างกริชใส่เย่เทียนโดยไม่ทันได้คิดอะไรทั้งนั้น
กร็อบ!
เย่เทียนรอให้สบโอกาส คว้าข้อมือจอห์นที่พุ่งเข้ามา แล้วจับบิดออกไปทำให้กระดูกข้อมือของจอห์นหลุด
“เจ้าหนูตัวจ้อย ดูซิว่าจะหนีไปยังไง!”