แดนนิรมิตเทพ บทที่ 813
ฮึ่ม!
บรรดาเจ้าสัวไม่พอใจกับท่าทีจองหองของเฉินซงจื่อ
สีหน้าของเล่ชิงชางมืดมนลง แม้ว่าเขาจะไม่แสดงมันออกมา แต่ก็ไม่พอใจมากเช่นกัน เขานึกไม่ถึงว่าเฉินซงจื่อจะแข็งแกร่งขนาดนี้ ทำลายจังหวะเขาได้อย่างสมบูรณ์
“ท่านพรตเฉิน พวกเราพ่อค้าในจงไห่มีความรักใคร่กลมเกลียวกันเสมอมา ไมตรีจิตก่อให้เกิดความมั่งคั่ง แต่หลังจากหอการค้าโม่เจียของท่านเข้ามาในจงไห่ ก็ได้สร้างศัตรูไปทั่ว ยึดครองผลประโยชน์ของคนอื่น ท่านมีอะไรชี้แจงกับพวกเราหรือไม่?” เล่ชิงชางกล่าว
เฉินซงจื่อยิ้มเยาะ “เหลวไหล! ผมทำการค้าอย่างผ่าเผย จะยึดครองผลประโยชน์ของคนอื่นได้อย่างไร? หรือว่าจงไห่นี้เป็นของพวกคุณคนเดียว?”
“หากนายพูดเช่นนี้ ก็แสดงว่ากำลังทำผิดกฎใช่หรือไม่?” เล่ชิงชางขมวดคิ้ว
“กฎเหรอ?” เฉินซงจื่อยิ้ม “นั่นมันกฎของพวกคุณ ทำไมผมต้องทำตามด้วย? ผมเคารพกฎของหัวเซี่ยก็พอแล้ว!”
หลีเจี้ยนฮุยเจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์พูดอย่างโกรธเคือง “พี่เล่ ไม่ต้องมัวคุยไร้สาระกับเขาแล้ว ถามเขาไปเลยตรงๆ ว่า จะตกลงถอนตัวจากจงไห่หรือไม่!”
เล่ชิงชางยังไม่ทันได้ถาม เฉินซงจื่อก็พูดอย่างเย็นชา “เลิกฝันเฟื่องได้แล้ว เป้าหมายของผมคือการนั่งอยู่ในตำแหน่งหัวเรือใหญ่ของวงการค้าจงไห่ พวกคุณมีความสามารถอะไรก็ควักออกมาใช้ให้หมดสิ!”
“พี่เล่ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม เขากำลังจะเข้ามาแทนที่ตระกูลเล่ของพวกท่าน!” หวังไข่เยว่พูดเสียงดัง
สีหน้าของเล่ชิงชางบึ้งตึงจนถึงขีดสุด เฉินซงจื่อต้องการเป็นหัวเรือใหญ่ของวงการค้าจงไห่ แล้วจะเอาตระกูลเล่ของเขาไปไว้ตรงไหน?
“ท่านพรตเฉิน ดูเหมือนว่าเราจะคุยกันดีๆ ไม่ได้แล้วล่ะ!” เล่ชิงชางถอนหายใจ ดูเหมือนจะเสียใจมาก
เฉินซงจื่อยิ้มเยาะ “พวกคุณต้องการขับไล่ผมออกจากจงไห่ แล้วยังจะคาดหวังให้ผมคุยดีๆ กับพวกคุณอีกหรือ?”
“น่าขำ!”
เล่ชิงชางกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ท่านพรตเฉิน ผมอยากถามคำถามสุดท้ายกับท่าน หากท่านยินดีถอนตัวออกจากจงไห่ พวกเราจะมองข้ามผลประโยชน์ทั้งหมดที่ท่านได้จากจงไห่ แล้วยังยินดีชดเชยความสูญเสียให้ท่านอีกด้วย ท่านคิดดีแล้วหรือ?”
“ไม่ต้องคิดแล้ว ความสูญเสียของผมพวกคุณชดใช้ไม่ไหวหรอก!” เฉินซงจื่อมีท่าทีแข็งกร้าว ไม่มีที่ว่างเหลือให้การเจรจา
“จองหองยิ่งนัก พี่เล่ ท่านยังจะรออะไรอีกล่ะ!” หลีเจี้ยนฮุยลุกขึ้นยืนอย่างทนไม่ไหว ตะโกนลั่นอย่างโกรธเคือง
เล่ชิงชางตะโกนอย่างทนไม่ไหว “คุณเอี๋ยน ออกมาเถอะ!”
เอี๋ยนฟู่เดินออกมาช้าๆ ด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง ชำเลืองมองเฉินซงจื่อด้วยสีหน้าไม่แยแส
“พี่เล่!” เอี๋ยนฟู่ประสานมือคารวะเล่ชิงชาง
“เชิญนั่ง คุณเอี๋ยน!” เล่ชิงชางผายมือเชื้อเชิญ
เอี๋ยนฟู่นั่งลงตรงข้ามเฉินซงจื่อ สายตาเต็มไปด้วยการดูถูก
เฉินซงจื่อเหลือบมองเอี๋ยนฟู่ มีความประทับใจแรกพบที่ไม่ดีต่อเขา
“ท่านพรตเฉิน ท่านรู้จักคุณเอี๋ยนไหม?” เล่ชิงชางถามอย่างเฉยชาด้วยสีหน้าลำพองใจ
เฉินซงจื่อยิ้มเยาะเบาๆ “ผมจำเป็นต้องรู้จักเขาด้วยหรือ?”
“ฮึ่ม จองหองยิ่งนัก แม้แต่คุณเอี๋ยนก็ไม่รู้จัก ไม่รู้จริงๆ ว่าน้ำชีวิตของท่านมาจากไหนเหรอ?” หลีเจี้ยนฮุยยิ้มเยาะ
“แหะๆ ไม่เป็นไร วันหลังหากเขาเข้าไม่ถึงน้ำชีวิต ก็จะรู้จักคุณเอี๋ยนเอง” หวังไข่เยว่พูดด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน
จากคำพูดของคนทั้งสอง เฉินซงจื่อก็ได้รู้จักตัวตนของคุณเอี๋ยน เขาน่าจะเป็นผู้จัดการน้ำชีวิตในจงไห่
เฉินซงจื่อรู้ที่พึ่งพิงของคนเหล่านี้ทันที
เฉินซงจื่ออดขำไม่ได้ เผลอหัวเราะลั่นออกมา
“ท่านพรตเฉินยุ่งมาก ไม่รู้จักคุณเอี๋ยนก็เป็นเรื่องปกติ ผมขอแนะนำให้ท่านพรตเฉินรู้จักอย่างละเอียด” เล่ชิงชางกล่าว
เฉินซงจื่อไม่พูดจา ดูการเล่นละครของเล่ชิงชางอย่างเงียบๆ
“หอการค้าโม่เจียของท่านพรตเฉิน ยังดำเนินธุรกิจน้ำชีวิตด้วยใช่ไหม? แถมยังมีส่วนแบ่งไม่น้อยอีกด้วยสินะ?” เล่ชิงชางถามด้วยสีหน้าแปลกๆ
บทที่ 812
บทที่ 814