ตอนที่ 546 ซิ่นอ๋องวิตก
“เพราะผู้หญิงพวกนั้นไม่รู้จักชื่นชม เจ้าไม่ได้ด้อยกว่าคนอื่น คุณหนูมู่คนนี้ใช้ได้ ทำให้เจ้าเข้าใจเรื่องนี้ ติดตามนางไม่เสียเปล่า”
ชังไห่หัวเราะร่า อาหลานก็หัวเราะตาม “ไปกันเถอะ! ข้าส่งเจ้า”
“ข้ายังมีธุระ รอข้ากลับมา เดือนหน้าจะมาแต่งงานกับเจ้า”
“ได้”
ครั้งนี้อาหลานไม่ได้ปฏิเสธ นางพยักหน้ารับปากอย่างหนักแน่น นางอยากแต่งงานกับชังไห่ตั้งนานแล้ว แต่เพราะอะไรบางอย่างทำให้เสียเวลาไปหลายปี คราวนี้นางจะไม่หนีอีก
“พูดอย่างนี้ข้าต้องขอบใจคุณหนูมู่ ที่ทำให้เราสองคนสมปรารถนา อาหลาน เจ้าต้องระวังตัว รอข้ากลับมา”
ชังไห่พูดจบก็ยื่นมือไปกอดอาหลาน พอถูกจู่โจมกระทันหันอาหลานสะดุ้งทันที รีบเหลียวมองรอบตัว ดูว่าจะมีใครมาเห็นเข้า
“ศิษย์ผู้พี่ บ้าไปแล้วหรือ ที่นี่เป็นจวนตระกูลมู่”
“คนอื่นเห็นก็ไม่เป็นไร ข้ารับผิดชอบเอง” ชั่งไห่ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยมือ เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ พูดจบก็ก้มลงจูบหน้าผากอาหลาน ไม่รอให้อาหลานตั้งสติเขาก็ออกจากจวนตระกูลมู่
ชั่วพริบตามือกระบี่ก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
อาหลานแก้มแดงเรื่อ ยื่นมือไปกุมหน้าผาก รีบวิ่งกลับอย่างขวยเขิน ไม่กล้านึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ อาหลานหน้าตาเหมือนคนเจนโลกแต่ความจริงแล้วเป็นคนไร้เดียงสา
จวนซิ่นอ๋อง
หลายวันมานี้ฟู่จิ่งอารมณ์ไม่ดีเลย ทั้งๆ ที่เสบียงของฟู่เฉินหรงถูกปล้นไป แต่ซูต้าเฉิงกลับเข้ามาก้าวก่าย ชิงเสบียงคืน สถานการณ์ที่ต้องพ่ายแพ้ถูกเฟิงชิงสุ่ยแทรกแซงจนพลิกผัน
เขารู้ว่าฟู่เฉินหรงไม่สนใจเฟิงชิงสุ่ยมาตลอด จึงคิดว่าเฟิงชิงสุ่ยคงไม่เข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ นึกไม่ถึงว่าเฟิงชิงสุ่ยจะลงมือ
หากสถานการณ์ยังเป็นอย่างนี้ต่อไป ฟู่เฉินหรงอาจจะเอาชนะถ่าปู้ ถ้าเอาชนะถ่าปู้ได้ ซาหลัวก็ต้านทานไม่อยู่ คงหลบเงียบไปอีกนาน
ชื่อเสียงของฟู่เฉินหรงก็จะเลื่องลือทั่วหล้า และเป็นโอกาสให้เขายืนอย่างมั่นคงในแคว้นเจียง
เมื่อได้รับชัยชนะกลับมาฟู่เฉินหรงย่อมไม่เหมือนเดิม จะกลายเป็นที่จับตาของผู้คน และเข้ามากุมอำนาจทางทหารอย่างราบรื่น เขาจะทำอะไรกับฟู่เฉินหรงก็คงยาก พอถึงตอนนั้นเขาจะตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
พอคิดได้อย่างนี้ ซิ่นอ๋องวิตกมาก ไม่ว่าอย่างไร เขาไม่อาจปล่อยให้ฟู่เฉินหรงได้รับชัยชนะกลับมา
ปล้นเสบียงอีกครั้งคงเป็นไปไม่ได้ ซุ่นตี้ทรงสืบเรื่องนี้ เขาต้องเสียกำลังไปหลายคน พอนึกได้อย่างนี้เขาก็โกรธขึ้นมาทันที
“ท่านอ๋อง ต่อไปเราจะทำอย่างไร?”
จางอิ่งก็รู้ว่าสถานการณ์ของฟู่จิ่งกำลังแย่ เขารู้ว่าฟู่จิ่งคงเตรียมการไว้แล้ว
ฟู่จิ่งเคาะโต๊ะสองสามที แล้วหยุด ดวงตาฉายแววอำมหิต “คนที่ฟู่เฉินหรงรักที่สุดคือซูจิ่วซือ ถึงเวลาที่จะเอาซูจิ่วซือมาใช้ ถ้าถ่าปู้จับซูจิ่วซือได้ จางอิ่ง เจ้าว่าฟู่เฉินหรงจะทำอย่างไร?”
“องค์รัชทายาทต้องสะเทือนแน่ แต่คุณหนูมู่อยู่ในจวนตระกูลมู่ จะไปอยู่ในมือของถ่าปู้ได้อย่างไร
ท่านอ๋องจะลงมือก็คงไม่ใช่ง่าย ตระกูลมู่มีการป้องกันแน่นหนา เรือนของคุณหนูมู่ก็มีองครักษ์แฝงตัวคุ้มกันอยู่ ให้คนไปลักพาตัวจากตระกูลมู่เป็นเรื่องยาก”
“ลักพาโดยตรงคงไม่ง่าย ต้องหลอกล่อซูจิ่วซือให้ออกมา จึงจะลงมือได้สะดวก
พรุ่งนี้ฮูหยินมู่จะไปไหว้พระที่วัดเหยียนหัวซาน งั้นก็เริ่มจัดการฮูหยินมู่ก่อน ส่งคนไปมากหน่อย ต้องทำให้สำเร็จ ซูจิ่วซืออยู่ในตระกูลมู่มนานแล้ว คงจะมีความผูกพันกับพวกนี้”
ตอนที่ 547 หนอนไหมพิษสำแดงฤทธิ์
พอฟู่จิ่งพูดอย่างนี้ จางอิ่งก็เข้าใจทันที รีบพยักหน้ารับคำ เขาลังเลครู่หนึ่ง แล้วถามขึ้น “เรื่องนี้เดิมทีควรจะมอบหมายให้องค์หญิงจัดการ แต่คราวนี้ท่านอ๋อง…”
“ตอนนี้เยว่อี้จะช่วยข้าจัดการหรือ? เรื่องนี้ต้องไม่ให้แพร่งพรายเด็ดขาด ไม่ต้องบอกเยว่อี้ รอให้นางคิดตกแล้วค่อยบอก”
พอพูดถึงลูกสาว ในใจของฟู่จิ่งก็ยิ่งกระวนกระวาย ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าจะเกิดผลอย่างนี้ สู้ให้เยว่อี้อยู่ในจวนซิ่นอ๋องจะดีกว่า ยังสามารถช่วยงานจวนซิ่นอ๋องได้เต็มที่
เดิมทีเขาอยากดึงตระกูลเฟิงมาเป็นพวก พอถึงตอนนี้ แผนการไม่สำเร็จ และยังสูญเสียฟู่เยว่อี้
เขานึกไม่ถึงว่าฟู่เยว่อี้จะยึดมั่นเรื่องความบริสุทธิ์ไม่ยอมปล่อย เขานึกว่าฟู่เยว่อี้เห็นด้วยกับแผนการนี้และเตรียมตัวไว้แล้ว แต่สุดท้ายนางกลับต่อต้านอย่างรุนแรง
ลูกที่เป็นความหวังก็ไม่อาจฝากความหวังได้ ความผิดหวังนี้ทำให้เขาวิตกอย่างยิ่ง
จางอิ่งไม่พูดต่อ เขารู้ว่าฟู่จิ่งไม่เชื่อมั่นในฟู่เยว่อี้อย่างเมื่อก่อน จึงไม่ให้ฟู่เยว่อี้รับรู้เรื่องนี้ เมื่อก่อนเขายอมรับในสติปัญญาของฟู่เยว่อี้มาก เวลานี้ความสัมพันธ์ระหว่างฟู่เยว่อี้กับฟู่จิ่งกลายเป็นอย่างนี้ ในใจของเขารู้สึกผิดหวัง
“จางอิ่ง รีบไปจัดการงานพรุ่งนี้ ต้องดูแลให้ดี”
“ผู้น้อยเข้าใจแล้ว ท่านอ๋องโปรดวางใจ”
จางอิ่งขานรับ แล้วออกไปอย่างนอบน้อม
รุ่งขึ้น หลังอาหารเช้าซูจิ่วซือก็ปวดหัวขึ้นมาทันที นางเอามือกุมหัว พยายามสะกดความรู้สึกเจ็บปวดถึงกระดูก นางรู้ว่าเป็นเพราะหนอนไหมพิษ
อาหลานรู้ว่าซูจิ่วซือถูกพิษหนอนไหมพิษ แต่ปิงซินไม่รู้ ทั้งสองอยู่ข้างหลังซูจิ่วซือ เห็นซูจิ่วซือปวดหัวจนเอามือกุมไว้ ปิงซินเริ่มตกใจ “คุณหนู เป็นอะไรไป? ข้าจะไปตามหมอมาให้”
“ไม่ต้อง ปิงซิน ข้าไม่เป็นไร เจ้าให้ห้องครัวต้มน้ำขิงให้ข้าชามหนึ่ง”
ปิงซินยังไม่วางใจซูจิ่วซือ ถามย้ำอีกครั้ง “คุณหนูไม่ให้ข้าไปตามหมอหรือเจ้าคะ?”
“ไม่เป็นไรหรอก ข้าเพียงแต่ไม่ได้พักผ่อนให้ดี”
ซูจิ่วซือไม่อยากให้ปิงซินเห็นความผิดปกติมากเกินไป พยายามสะกดความเจ็บปวดไว้
“อาหลาน เจ้าดูแลคุณหนูให้ดี ข้าจะไปต้มน้ำขิงก่อน” ปิงซินบอกอาหลาน แล้วออกไป
อาหลานยื่นมือออกไปกดจุดที่กลางกระหม่อมให้ซูจิ่วซือ ซูจิ่วซือจึงรู้สึกดีขึ้น แม้ยังปวดเล็กน้อย แต่พอทนได้
“คุณหนูต้องอดทน ศิษย์ผู้พี่บอกไว้ หลังจากถูกพิษหนอนไหมพิษจะปวดหัวบ่อยๆ ถ้าหนอนไหมพิษคลานอยู่ในสมองก็จะปวดหัว และยาที่ศิษย์ผู้พี่ให้ไว้ไม่รู้ว่าจะใช้ได้นานแค่ไหน ทางด้านหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซานตอบจดหมายแล้วหรือไม่?”
เวลานี้อาหลานไม่รู้จะช่วยซูจิ่วซืออย่างไร ได้แต่กดจุดบรรเทาอาการปวดให้ซูจิ่วซือ ซูจิ่วซือสั่นหัว “ไม่เร็วอย่างนี้แน่ อีกสองวันคงจะมาถึง”
หนอนไหมพิษอยู่ในสมอง ความจริงแล้วซูจิ่วซือเองก็กลัว ไปอยู่ที่อื่นยังจะดีกว่า สมองสำคัญมาก นางกลัวว่าหนอนไหมพิษจะทำลายสมอง กลัวว่านางจะไม่รู้จักฟู่เฉินหรง กลายเป็นคนบ้าที่คอยหาเรื่องทะเลาะอย่างไร้เหตุผล
ขณะที่กำลังคิดเรื่อยเปื่อย จู่ๆ มู่เจี๋ยก็เข้ามา ซูจิ่วซือพยายามทำตัวให้ปกติมากที่สุด
มู่เจี๋ยตาคมมองแวบเดียวก็รู้ว่าซูจิ่วซือไม่ปกติ เขาถามอย่างห่วงไย “ซือซือ เป็นอะไรไป? เจ้าหน้าซีด มีเหงื่อที่หน้าผาก ไม่สบายใช่หรือไม่?