ตอนที่ 544 ความจริงแล้วเจ้าเป็นคนดีมาก
ซูจิ่วซือรู้ว่าอาหลานอาย พอเห็นอาหลานร่างสูงใหญ่ทำท่าเหมือนสาวน้อย ซูจิ่วซือก็ยิ่งยิ้มกว้าง
บางครั้งนางรู้สึกว่าอาหลานน่ารักจริงๆ ดูภายนอกเหมือนหยาบกระด้าง แต่ในใจละเอียดอ่อน และขี้อาย ปิงซินมักจะแหย่อาหลาน ทุกครั้งอาหลานจะหน้าแดง
“คุณหนูอย่าหัวเราะเยาะข้า”
“ในเมื่อเจ้าชอบศิษย์ผู้พี่ ก่อนหน้านี้ทำไมจึงหลบเขาตลอด? ถ้าไม่ใช่เพราะครั้งนี้มีเหตุผลที่จำเป็นต้องไปหาเขา เจ้าคงไม่ไปแน่!”
เมื่อรู้ว่ายังมีความหวัง ซูจิ่วซือก็รู้สึกดีขึ้นมาก จึงอยากพูดคุยกับอาหลาน ครั้งนี้อาหลานช่วยชีวิตนางไว้
อาหลานตะลึง สีหน้าสงบลง พูดอย่างระมัดระวัง “เมื่อกี้คุณหนูก็เห็นศิษย์ผู้พี่แล้ว เขาท่วงท่าสง่างาม ฉลาดคล่องแคล่ว เป็นที่ชื่นชอบของผู้หญิง ในวงการนักเลงมีผู้หญิงมาสนใจเขาหลายคน
ศิษย์ผู้พี่โดดเด่นทุกอย่าง ฝีมือกระบี่ล้ำเลิศ มีชื่อเสียงในวงการนักเลงมานาน แต่ข้าเป็นคนที่ไม่มีใครรู้จัก หน้าตาก็ขี้เหร่ ไม่คู่ควรกับศิษย์ผู้พี่ เขากับข้ารักกันมีแต่จะทำให้ผู้คนหัวเราะเยาะ
อาหลานพูดอย่างนี้ ซูจิ่วซือเข้าใจทันที มิน่าปกติอาหลานจึงมักจะก้มหน้าเวลาคุยกับคนอื่น นิสัยขี้อาย เป็นเพราะไม่เชื่อมั่นในตัวเองนี่เอง
นางยื่นมือไปแตะมืออาหลาน ดวงตาฉายแววเชื่อมั่นในตัวเองอย่างไม่ปิดบัง “คู่ควรหรือไม่ไม่ใช่อยู่ที่คนอื่นว่า ไม่จำเป็นต้องใส่ใจคำซุบซิบนินทาของคนอื่น
อาหลาน เจ้าต้องรู้จักเชื่อมั่นในตัวเอง เจ้ากับชังไห่เป็นศิษย์อาจารย์คนเดียวกัน วรยุทธของเจ้าก็ไม่เลว เจ้าสองคนรู้อยู่แก่ใจว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่รู้ใจตัวเองที่สุดในโลก ทำไมจึงปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองเพียงเพราะรูปลักษณ์ภายนอก”
อาหลานเงยหน้าขึ้นมองซูจิ่วซืออย่างตกตะลึง นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนพูดอย่างนี้กับนาง
ตั้งแต่เล็กนางก็หน้าตาขี้เหร่ โครงกระดูกใหญ่ มือตีนใหญ่ ผิวหยาบดำ รูปลักษณ์ภายนอกอย่างนี้ทำให้ถูกหัวเราะเยาะ พอนานเข้า อาหลานจึงกลายเป็นคนอ่อนไหวและรู้สึกต้อยต่ำ
ตอนที่ชังไห่สารภาพรักนาง แรกสุดนางปฏิเสธ คนที่โดดเด่นอย่างเขาจะมาชอบนางได้อย่างไร นางไม่คู่ควรชังไห่แม้แต่น้อย
ไม่ว่าชังไห่จะพูดอย่างไร นางก็ไม่ยอมรับ ดึงดันความคิดที่ว่าตนไม่คู่ควรกับเขา สุดท้ายจึงหนีหน้าไป ไม่ไปมาหาสู่กับชังไห่อีก
“คุณหนูไม่รู้สึกว่าข้าขี้เหร่หรือ?”
ซูจิ่วซือพูดยิ้มๆ “ข้ารู้สึกว่าเจ้าสวยมาก แต่งตัวให้ดีหน่อยก็จะยิ่งสวย อาหลาน ต้องเชื่อมั่นในตัวเอง ความจริงเจ้าเป็นคนดีมาก เพียงแต่เจ้าไม่รู้ตัวเท่านั้น”
“จริงหรือ?” อาหลานมองซูจิ่วซืออย่างไม่มั่นใจ แววตาที่ระวังตัวทำให้ซูจิ่วซือรู้สึกห่วงใย นางพยักหน้าอย่างหนักแน่น “จริงแท้แน่นอน”
อาหลานยิ้ม เป็นยิ้มที่ไม่เห็นบ่อย “ขอบใจคุณหนู”
“เด็กโง่หนอ”
อาหลานส่ายหน้าอย่างขวยเขิน ยืนอยู่ข้างหลังซูจิ่วซือ ความจริงแล้วนางชื่นชมซูจิ่วซือมาก
ซูจิ่วซือยามเผชิญหน้ากับเหตุการณ์ต่างๆ จะสงบเยือกเย็นเสมอ แม้จะคุกเข่า แต่ไม่แสดงความรู้สึกต้อยต่ำให้เห็นแม้แต่น้อย
ซูจิ่วซือมีความเชื่อมั่นในตัวเองและยืนหยัดตลอดกาล ซึ่งนางไม่เคยมีสิ่งนี้ แต่ก็ได้รับผลสะเทือน ไม่รู้ทำไม นางเชื่อคำพูดของซูจิ่วซือมาก
วันรุ่งขึ้น ชังไห่เอายามาให้ซูจิ่วซือขวดหนึ่ง ซูจิ่วซือไม่ถามอะไร รีบกินทันที นางก้าวมาถึงจุดนี้แล้ว ไม่มีอะไรต้องระวัง และนางก็เชื่อมั่นในอาหลาน
ตอนที่ 545 ข้าคิดว่าเจ้าสวยก็แล้วกัน
หลังจากกินยา อาหลานก็ไปส่งชังไห่ ทั้งสองเดินเคียงกันไปบริเวณเรือนของซูจิ่วซือ “อาหลาน เดือนหน้าเราแต่งงานกันนะ”
อาหลานหยุดเดินทันที “ทำไมรีบร้อนจริง”
“ข้ารอเจ้าหลายปีแล้ว ไม่อยากให้เจ้าหนีไปอีก เราแต่งงานเร็วหน่อย ข้ารู้ว่าเจ้าจะอยู่กับคุณหนูมู่อีกระยะหนึ่ง ถ้าจะจัดพิธีแต่งงาน ก็ต้องจัดการธุระให้เรียบร้อยก่อน แล้วให้เจ้าอยู่ต่อที่นี่ รอให้องค์รัชทายาทได้เป็นฮ่องเต้แล้ว ข้าค่อยพาเจ้าไปจากที่นี่”
ชังไห่เตรียมการไว้เรียบร้อยแล้ว
อาหลานมองหน้าชังไห่อย่างตกตะลึง “เจ้ากลัวข้าหนีถึงขั้นนี้เชียวหรือ?”
“เจ้าไม่ใช่ไม่เคยทำมาก่อน อาหลาน ความจริงแล้วเจ้าเป็นคนสวยเสมอ ข้าไม่เคยชอบหน้าตาอย่างข้าเลย เจ้าทำไมไม่เชื่อล่ะ? ข้ารู้สึกว่าท่าทางห้าวหาญอยาบกระด้างอย่างอาจารย์ต่างหากจึงจะเป็นผู้ชายอย่างแท้จริง”
อาหลานหัวเราะ “ถ้าเจ้าพูดอีกว่าอาจารย์ขี้เหร่ ระวังข้าจะฟ้องอาจารย์”
“เจ้าเด็กโง่ เพราะหน้าตาอย่างนี้ ทำให้เจ้าหนีข้าถึงสามปี ข้าคิดแล้วแทบจะโกรธตาย” ชังไห่เห็นอาหลานหัวเราะก็สั่งสอนอย่างอดทน
“วันหลังข้าไม่หนีแล้ว”
“จริงนะ?”
“จริงสิ”
“ข้าไม่เชื่อ จัดการธุระให้เรียบร้อยก่อนดีกว่า” ชังไห่มองหน้าอาหลานอย่างมีความหมาย เขารู้จักอาหลานดี ถ้าไม่ตัดทางหนีของนางให้เด็ดขาด สักวันหนึ่งก็อาจจะหนีไปโดยไม่บอกกล่าว
คราวนี้เขาไม่ให้อาหลานมีโอกาสหนีแน่
พอเห็นสีหน้าจริงจังของชังไห่ นึกถึงเมื่อก่อนที่ตนจากมาโดยไม่บอกกล่าว สามปีมานี้นางหลบหน้าชังไห่มาตลอด อาหลานรู้สึกผิด ก้มหน้าพูด “ขออภัย ศิษย์ผู้พี่ หลายปีมานี้ข้าทำให้เจ้าเสียใจ เจ้าเองก็โง่จริงๆ ข้าหนีแล้วทำไมยังรอข้า ข้างนอกมีผู้หญิงดีๆ มากมาย ข้าไม่คู่ควรกับเจ้า”
“ข้าไม่ชอบฟังคำพูดนี้ที่สุด คู่ควรไม่คู่ควรอะไรกัน”
ชังไห่รีบจับมืออาหลาน อาหลานตกใจรีบหดมือกลับ
ชังไห่จีบมือไว้แน่น ฝ่ามือของเขาหนังหยาบกร้าน ถูกับหลังมือของอาหลาน “ข้าเคยบอกเจ้าแล้ว เจ้าเหนือกว่าผู้หญิงพวกนั้นไม่รู้เท่าไร ทำไมเจ้านึกถึงแต่คำพูดอย่างนี้ ในสายตาข้า เจ้านี่แหละที่สวยอย่างแท้จริง ผู้หญิงพวกนั้นสู้เจ้าไม่ได้เลย”
“พูดโกหกหน้าตาเฉยอย่างนี้ได้หรือ?”
อาหลานหัวเราะอีกครั้ง
“คนอื่นจะมองอย่างไรก็ช่าง ข้าคิดว่าเจ้าสวยก็แล้วกัน”
ชังไห่สูงกว่าอาหลานครึ่งหัว เขายื่นมือซ้ายไปลูบหัวอาหลาน “วันหลังไม่อนุญาตให้พูดอย่างนี้ อาหลาน เจ้าเป็นคนดีมากจริงๆ หลายปีมานี้ข้าเจอคนมามาก แต่ในใจข้ายังคิดถึงเจ้าเสมอ”
ชังไห่ไม่รู้ว่าว่าทำไมอาหลานจึงคิดว่านางเป็นคนขี้เหร่ ในสายตาของเขา อาหลานไม่ใช่คนขี้เหร่ แต่เป็นผู้หญิงที่สวยมาก นางมีผิวพรรณงามผุดผ่อง มีน้ำใจกว้างขวาง จิตใจละเอียดอ่อนและซื่อตรง หน้าแดงง่าย ถูกแหย่ก็อาย เป็นแม่นางที่ไร้เดียงสาน่ารักจริงๆ
เขาไม่รู้จะทำอย่างไรให้อาหลานเชื่อ ว่าเขากับนางคู่ควรกันมาก
เวลานี้เขาเพิ่งได้โอกาส และไม่ยอมพลาดโอกาสแน่ ต้องหาทางแต่งงานกับอาหลานให้ได้
“เป็นความผิดของข้าเอง ข้าอ่อนแอเกินไป ศิษย์ผู้พี่ วันหลังข้าจะไม่ทำอีก”
“เจ้าคิดได้อย่างนี้จริงหรือ?”
ชังไห่ถามด้วยความดีใจ
อาหลานพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ใช่ คุณหนูพูดถูก ข้าควรจะเชื่อมั่นในตัวเอง ข้านอกจากหน้าตาด้อยกว่าผู้หญิงพวกนั้นบ้าง แต่อย่างอื่นข้าไม่ได้ด้อยกว่า”