ตอนที่ 682 จำเป็นด้วยเหรอ
เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้ว ทันทีที่ฉู่เจียเสวียนออกมาจากห้องน้ำก็นึกขึ้นได้ว่าเธอไม่มีเสื้อผ้า เมื่อกำลังคิดว่าจะโทรหาใครสักคนเพื่อให้ส่งชุดมาให้ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น “คุณหนู ตื่นแล้วหรือยังคะ”
ฉู่เจียเสวียนเปิดประตูออกมา คนใช้ยืนอยู่ที่หน้าประตู ในมือถือเสื้อผ้าชุดหนึ่ง
“คุณหนู นี่คือเสื้อผ้าที่นายท่านเตรียมให้คุณค่ะ” คนรับใช้ส่งเสื้อผ้าให้ฉู่เจียเสวียนด้วยท่าทีนอบน้อมมาก
“ขอบคุณค่ะ” ฉู่เจียเสวียนกล่าวขอบคุณอย่างมีมารยาท รู้สึกอบอุ่นมากขึ้นสำหรับการดูแลของเผยหนานเจวี๋ย
เมื่อสวมเสื้อลงบนตัว มันมีขนาดพอดี เธอมองดูตัวเองในชุดสีขาวทั้งตัวในกระจกยาว มีความรู้สึกบริสุทธิ์ราวกับนางฟ้า สีขาวทั้งตัวนั้นให้ความรู้สึกดุจเทพธิดาตัวน้อยที่บริสุทธิ์ผุดผ่องและไม่ยุ่งเกี่ยวกับทางโลก
ฉู่เจียเสวียนส่ายหน้า เปิดประตูและลงไปชั้นล่าง
ฉู่เจียเสวียนมองดูทุกสิ่งทุกอย่างที่คุ้นเคย เม้มริมฝีปากแดง ทุกมุมที่นี่ล้วนมีความทรงจำของเธอ เพียงแต่อดีตนั้นสุดจะทน
อย่างไรก็ดีอดีตมันพลิกผันไปแล้ว เธอรักเขามาตลอด สิ่งที่มีความสุขที่สุดในโลกนี้ก็คือเมื่อฉันรักคุณคุณก็รักฉันกลับในช่วงเวลาที่เหมาะสม ไม่ช้าไม่เร็วจนเกินไป
เธอในตอนนี้มีความสุขดี ทุกอย่างในอดีตดูเหมือนไม่มีอยู่นานแล้ว
เมื่อก่อนเธอเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าไม่ใช่ว่ารักษาแผลจนหายแล้วก็ลืมความเจ็บปวด แต่เธอยังคงตกหลุมความอ่อนโยนของเขาและไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้
หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ ฉู่เจียเสวียนก็กลับไปที่ร้านชุดแต่งงานโดยไม่รอให้เผยหนานเจวี๋ยกลับมาก่อน
ในเมื่อเธออยู่ที่คฤหาสน์ก็ไม่มีอะไรให้ทำ เผยหนานเจวี๋ยก็ไม่อยู่ แล้วเธอจะอยู่ที่นี่ไปทำไม
ออกมาจากคฤหาสน์บ้านเผยแล้ว ฉู่เจียเสวียนก็ขับรถไปที่ร้านชุดแต่งงาน ขณะที่มาถึงห้องทำงาน ฉู่เจียเสวียนก็เห็นกงจวิ้นฉือนั่งอยู่บนโซฟา
ทันทีที่กงจวิ้นฉือเห็นเธอ ดวงตาก็เป็นประกายด้วยความดีใจ “เจียเสวียน คุณมาแล้วเหรอ ผมเอาอาหารเช้ามาให้คุณ คุณกินแล้วหรือยัง”
“จวิ้นฉือ? คุณมาได้ยังไงกัน” ฉู่เจียเสวียนมองดูกงจวิ้นฉือ คิ้วขมวดเข้าหากัน เบือนสายตาไปยังถังถัง สองมือของถังถังแบออก แสดงให้เห็นว่าเธอก็ไม่รู้
“ผมมาหาคุณ” เสียงอบอุ่นเหมือนเคยของกงจวิ้นฉือดังขึ้น
“จวิ้นฉือ คุณจำเป็นต้องทำแบบนี้ด้วยเหรอไง” ฉู่เจียเสวียนถอนหายใจแผ่วเบา ทำไมเขาถึงพูดจาไม่รู้เรื่องตลอดเลยนะ
เขาต้องการจะทรมานตัวเองแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไรกัน ปล่อยวางให้เร็วหน่อย มันก็ดีสำหรับทุกคนไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาต้องขังตัวเองอยู่ในทางตันที่ไม่มีทางออกด้วย
“ผมไม่อยากเลิกกับคุณ เจียเสวียน ลองนี่ดูสิ ผมตั้งใจต่อแถวซื้อมาให้คุณกินเลยนะ” กงจวิ้นฉือไม่สนใจสายตาที่น่าเกลียดของฉู่เจียเสวียน เขาตื่นแต่เช้าเพื่อต่อแถวซื้อเสี่ยวหลงเปาและนำมาให้ฉู่เจียเสวียน
“ฉันกินข้าวเช้าแล้ว” เสียงที่ชัดเจนของฉู่เจียเสวียนดังขึ้น สำหรับกงจวิ้นฉือแล้ว ในตอนนี้เธอแสดงออกว่าเธอไม่เข้าใจมากจริง ทั้งๆ เมื่อก่อนเขาไม่ได้เป็นแบบนี้
ดวงตาของกงจวิ้นฉือพลันมืดมนลง ลมหายใจก็ยังหดหู่ตามไปด้วย “อ่อ” เขาตอบรับเสียงเบา
“ฉันยังไม่ได้กิน ให้ฉันกินได้หรือเปล่า” ถังถังเอ่ยปาก ทนไม่ได้ที่เห็นอาการผิดหวังของกงจวิ้นฉือ
“กินเถอะ” กงจวิ้นฉือส่งอาหารเช้าทั้งหมดให้ถังถัง ส่งยิ้มที่น่าเกลียดยิ่งกว่าการร้องไห้ให้เธอ
“ขอบคุณนะ” ถังถังตอบอย่างมีมารยาท
ในฐานะที่เป็นเพื่อนของพวกเขา เธอไม่อยากเห็นพวกเขาเจ็บปวดเช่นนี้ แต่เธอทำอะไรไม่ถูก
“จวิ้นฉือ พวกเรามาคุยกันดีๆ เถอะ” พูดจบ ฉู่เจียเสวียนก็เดินออกไปก่อน ที่นี่ไม่เหมาะแก่การคุยกันนัก
เธอคิดว่าเธอต้องคุยกับกงจวิ้นฉือให้รู้เรื่อง เธอไม่อยากเห็นเขาโศกเศร้าขนาดนี้
กงจวิ้นฉือเดินตามฉู่เจียเสวียน ทั้งสองไปที่ลานรับรองที่เปิดโล่งบนชั้นสองด้วยกัน ลมด้านบนนั้นแรงมาก ผมของฉู่เจียเสวียนยุ่งเหยิงไปตามสายลม และชายเสื้อของเธอก็พลิ้วไหวไปด้วย
ตอนที่ 683 อย่ามายุ่งกับฉันอีก
กงจวิ้นฉือยืนอยู่ข้างๆ เธอ มองเธออย่างละโมบ เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่บอบบางของเธอ ดวงตาก็มีความอ่อนโยน ทว่าทันใดนั้นดวงตาของเขาเฉียบคมเพราะเขาเห็นรอยจูบจางๆ ที่ลำคอของเธอ
หรือว่าเมื่อคืนเธออยู่กับเผยหนานเจวี๋ย? พวกเขา?
“เมื่อคืนคุณอยู่กับเผยหนานเจวี๋ยเหรอ?” กงจวิ้นฉือเอ่ยด้วยความโมโห เขาไม่ใช่เด็กน้อยไร้เดียงสา เขารู้โดยธรรมชาติว่ารอยจูบบนคอของเธอหมายถึงอะไร เพียงแวบเดียวก็รู้ว่ามันเป็นร่องรอยที่เหลืออยู่หลังจากร่วมรักกันแล้ว
เห็นได้ชัดว่าฉู่เจียเสวียนไม่ได้คาดหวังว่ากงจวิ้นฉือจะถามอย่างนั้น หลังจากงุนงงไปครู่หนึ่งก็ดึงสติกลับมา และพยักหน้าให้เขาเล็กน้อย เมื่อคืนนี้เธออยู่กับเผยหนานเจวี๋ยจริงๆ และนี่ไม่ใช่ความลับที่บอกใครไม่ได้
“ทำไม เจียเสวียน ทำไมคุณถึงทำกับผมแบบนี้” เมื่อได้คำตอบ กงจวิ้นฉือก็โมโห เขาเอื้อมมือไปจับไหล่ของเธอแน่นจนฉู่เจียเสวียนขมวดคิ้ว
“กงจวิ้นฉือ คุณใจเย็นก่อน ตอนนี้ฉันไม่ใช่แฟนของคุณแล้ว ฉันจะอยู่กับใครมันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ” ฉู่เจียเสวียนดิ้นรนจากพันธนาการของกงจวิ้นฉือ เธอไม่พอใจมากจริงๆ
“ไม่ คุณเป็นของผม เจียเสวียน ผมไม่ได้ตกลงจะเลิกกับคุณ คุณไปอยู่กับเขาได้ยังไง คุณลืมไปแล้วเหรอว่าเขาเคยทำกับคุณยังไง ทำไมคุณถึงยังอยู่กับเขา!” กงจวิ้นฉือคำราม ยิ่งเขาพูดมากเท่าไหร่ อารมณ์ของเขาก็พลุ่งพล่านมากขึ้นเท่านั้น เขาก้มศีรษะลงเพื่อจูบฉู่เจียเสวียน
ฉู่เจียเสวียนดิ้นรนสุดชีวิต ความโกรธในใจยิ่งเพิ่มขึ้น พวกเขาก็เลิกกันตั้งนานแล้ว ไม่ได้เพิ่งเลิกกันวันนี้เสียหน่อย แล้วเขาเกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมา
เงื้อมมือตบลงไปบนหน้าของกงจวิ้นฉือ เสียง เพี๊ยะ นั้นดังขึ้นชัดเจน มันดังก้องอยู่ในห้องที่ว่างเปล่า
การดิ้นรนและเสียงคำรามสงบลงแล้ว ใบหน้าของกงจวิ้นฉือถูกตบจนหันข้าง มีเพียงลมที่ยังคงพัดต่อไป
“คุณหายบ้าได้แล้วหรือยัง?” เสียงชัดเจนของฉู่เจียเสวียนดังขึ้น กงจวิ้นฉือที่เป็นแบบนี้ทำให้เธอผิดหวังจริงๆ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เป็นแบบนี้มาก่อน ทำไมตอนนี้เขาถึงดื้อรั้นแบบนี้
กงจวิ้นฉือหันศีรษะมาช้าๆ จ้องมองเธออย่างงุนงง ราวกับว่าไม่อยากจะเชื่อว่าเธอเป็นคนตบหน้าเขาเมื่อครู่
ความสิ้นหวังผุดขึ้นในแววตา ทำให้ฉู่เจียเสวียนเห็นแล้วรู้สึกเจ็บปวด
“จวิ้นฉือ ฉันอยากให้คุณใจเย็นหน่อย พวกเราไม่เหมาะสมกัน คุณอย่าผูกมัดฉันแบบนี้ได้หรือเปล่า” ฉู่เจียเสวียนเอ่ยปากด้วยความขมขื่น ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป พวกเขาก็จะไม่มีใครมีความสุข
“ถ้าอย่างนั้นเขาก็เหมาะสมเหรอ? ทำไมคุณไม่มองความดีของผมให้มากกว่านี้หน่อย ทั้งๆ ที่ผมรักคุณขนาดนั้น เพื่อคุณแล้ว แม้แต่ชีวิตผมก็ไม่เสียดายด้วยซ้ำ” ความขมขื่นแผ่ซ่านในใจของเขา ความเจ็บปวดที่ไร้ขอบเขตขยายยังอวัยวะทั่วร่างกาย
ทั้งๆ ที่เขาอยู่เคียงข้างเธอมาหลายปีแล้ว สุดท้ายแล้วทำไมเขากลับต้องเป็นคนที่จากไปด้วย
ความรักของเขาที่มีต่อเธอได้ฝังรากลึกแล้ว หากไม่มีเธอ เขาจะอยู่ได้อย่างไร ทุกวันที่เขามีในตอนนี้คือความทุกข์ทรมาน
“ก็เพราะว่าดีเกินไป ฉันรู้สึกว่าฉันไม่คู่ควรกับคุณ ฉันไม่อยากทำลายชีวิตที่สวยงามของคุณ คุณสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่านี้” เขาโดดเด่นและสง่างามมาตลอด เพียงแต่ว่าเขาไม่เหมาะสมกับเธอ
“ไม่ ผมไม่เคยรังเกียจเรื่องพวกนี้เลย” เขาไม่เคยรังเกียจเธอเลย ถ้าเขารังเกียจล่ะก็เขาก็คงไม่อยู่เคียงข้างเธอนานหลายปีขนาดนั้น
“ฉันรักเขา จวิ้นฉือ ปล่อยฉันไปเถอะ อย่ามายุ่งกับฉันอีกเลย ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่เกรงใจแล้ว”
“ไม่เกรงใจ? ฉู่เจียเสวียน ตอนนี้คุณจะต่อต้านผมเพราะว่าเผยหนานเจวี๋ยอย่างนั้นเหรอ?” ความเสียใจของกงจวิ้นฉือไม่สามารถเลวร้ายไปมากนี้ได้อีกแล้ว เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าสักวันหนึ่ง ฉู่เจียเสวียนจะพูดอะไรแบบนี้กับเขา