ตอนที่ 18 คำชักชวน
ทริสตันยืนขึ้นใต้ต้นไม้เหนือน้องสาวของเขา เขากำลังจ้องมองไปยังวัตถุสีเทาที่กำลังเคลื่อนที่เข้ามาหาเขา “ พวกเขากำลังเข้ามาที่พวกเรา เราควรหนีดีหรือไม่ “ เลห์ลาเอ่ยถามเมื่อเห็นวัตถุที่กำลังเข้าใกล้มาทุกวินาที
“ ไม่… ฉันเกรงว่าเราทำไม่ได้เลห์ลา พวกเราไม่สามารถจะเอาชนะสิ่งนั้นได้ ” เมื่อได้ยินคำถามของเลห์ลา ทริสตันทำได้เพียงส่ายหัวอย่างเคร่งขรึม
ก่อนหน้านี้ทริสตันกังวลเรื่องอาการของน้องสาวของเขา แต่ในขณะนี้เลห์ลาดูท่าทางดีขึ้นเล็กน้อยแล้ว มันคงเป็นการดีที่สุดที่พวกเขาสองคนจะได้ยินสิ่งที่พวกเขาต้องการ
ทริสตันกำลังสงสัยว่าใครอยู่ในเรือที่กำลังเคลื่อนที่มาหาพวกเขา ก็อบลิน? อัศวินอวกาศ? ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด นั่นอาจไม่ใช่ข่าวดีอย่างแน่นอน ตอนนี้ทริสตันจับมือน้องสาวของเขาไว้แน่นด้วยแขนข้างหนึ่ง ขณะที่อีกข้างหนึ่งจับดาบขนาดใหญ่ของเขาเอาไว้
เรือรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็วและค่อยๆ เคลื่อนลงมาข้างหน้าพวกเขาตรงข้ามกับแม่น้ำที่ไหลผ่าน ทริสตันมองเห็นน้ำที่พุ่งกระฉูดไปทุกที่เพราะเรือลำนั้น เสียงดังกระทบหูของเลห์ลาเล็กน้อย ขณะที่ลมที่มาจากเรือกระทบกับหญ้าและต้นไม้รอบๆ บริเวณ
เห็นได้ชัดว่าเรือไม่ได้วางแผนที่จะลงจอดเนื่องจากลอยอยู่เหนือพื้นดินหนึ่งเมตร มันค่อย ๆ หันหน้าไปทางพวกเขาสองคน เคอร์แซคยืนอยู่ในห้องนักบิน ทริสตันสังเกตเห็นก็อบลินกำลังจ้องมาที่เขา
ในไม่ช้าเขาก็ได้ยินเสียงก็อบลิน
“ บลัดเอลฟ์ ข้าดีใจที่น้องสาวของเจ้าปลอดภัยดี “
เมื่อได้ยินคำพูดของก็อบลิน ความกังวลภายในใจของทริสตันก็หายไปทันที เขายิ้มขึ้นเล็กน้อย นอกจากการตัดสินใจของก๊อบลินที่จะไม่ลงเรือแล้ว ในตอนนี้เขายังรู้สึกได้ว่าก็อบลินไม่มีอำนาจที่จะต่อสู้กับเขาได้อีกด้วย
เมื่อได้ยินคำพูดของก็อบลิน ทริสตันยิ้มขึ้นเล็กน้อยความกังวลภายในใจของทริสตันก็หายไปทันที ในตอนนี้ทริสตันอนุมานคิดในใจว่าก็อบลินไม่มีอำนาจที่จะจับเขาได้ในตอนนี้
ดังนั้นก็อบลินจึงพยายามใช้วิธีพื้นฐานที่สุดเมื่อไม่มีใครได้เปรียบ การโน้มน้าวใจ นี่ยังหมายความว่าก็อบลินที่ถูกสาปแช่งตนนี้ สามารถเอาชนะมนุษย์อวกาศเหล่านั้นได้และพระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา แม้จะรู้ถึงข้อได้เปรียบ ทริสตันเองก็ยังรู้สึกตื่นตัว และเกรงว่าเขาจะลงเอยเหมือนมนุษย์เหล่านั้น
“ เจ้าต้องการอะไร!! .. “ ทริสตันตะโกนออกไปโดยไม่รู้ว่าก็อบลินตนนั้นได้ยินหรือไม่
“ บลัดเอลฟ์! .. เจ้าควรมากับข้า โลกนี้ไม่ปลอดภัย! .. “ เห็นได้ชัดว่าก็อบลินได้ยินเขา
ทริสตันเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับว่าเขากำลังฉุกคิดคำพูดของก็อบลิน “ ข้าไม่ได้ยินเสียงเจ้าเลยจริงๆ ลงมาเถอะ เราจะได้คุยกัน! “ ทริสตันตะโกนอีกครั้ง
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าช่างฉลาดนักบลัดเอลฟ์ แต่น่าเสียดาย ข้าจะไม่โดนเจ้าหลอกซ้ำสองแน่ “
ทริสตันรู้ว่าแผนการของเขาล้มเหลวก่อนที่จะเริ่มต้นขึ้นเสียอีก ทริสตันจึงเลือกแผนที่สองในที่สุด “ สิ่งที่พวกข้าต้องการก็คือกลับบ้าน! ถ้าเจ้าช่วยพวกข้าเรื่องนั้นไม่ได้ ก็ปล่อยพวกข้าไปซะ! “
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า บลัดเอลฟ์ เจ้าช่างไม่รู้เลยว่าในตอนนี้เจ้าสำคัญมากแค่ไหน “ ก็อบลินหัวเราะราวกับว่ามันเป็นเรื่องที่ตลกที่สุดในศตวรรษ “ เจ้ารู้ไหมว่าตัวเจ้าจะถูกมนุษย์และเอลฟ์ตามล่าอยู่เสมอ ทางที่ดีที่สุดเจ้าควรมากับข้า มันจะปลอดภัยกว่าสำหรับเจ้าและน้องสาวสุดที่รักของเจ้า ”
“ ไม่! ข้าจะหาโอกาสของข้าเอง! … “
ในตอนนี้สิ่งที่ทริสตันกลัวที่สุด คือก็อบลินจะสามารถควบคุมร่างกายของเขาได้เหมือนเมื่อก่อน นั่นหมายความหากทริสตันเลือกที่จะไปกับก็อบลิน ทริสตันต้องระมัดระวังตัวอยู่ตลอดเวลา ซึ่งจะทำให้เขาเหนื่อยในที่สุด
“ เจ้าจะต้องเสียใจกับการตัดสินใจในครั้งนี้ บลัดเอลฟ์ “ เคอร์แซคเอ่ยขึ้นเมื่อรับรู้ถึงการตัดสินใจของทริสตัน
“ ไม่ ไม่มีทาง “ ทริสตันโต้กลับ
ก่อนที่เขาจะหันหลังและออกไป ก๊อบลินพูดคำสุดท้ายของเขากับทริสตันว่า “ ข้าหวังว่าเจ้าจะยังมีชีวิตอยู่เมื่อข้ากลับมา บลัดเอลฟ์ “ ในชั่วขณะหนึ่ง ทริสตันกำลังคิดที่จะขว้างดาบในมือของเขาออกไปหวังว่าจะฆ่าก็อบลิน แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อคิดว่าก็อบลินเป็นสิ่งเดียวที่เชื่อมโยงทั้งมนุษย์ และบลัดเอลฟ์ได้ เขาจึงเชื่อว่าก็อบลินจะมีความสำคัญกับเขาในอนาคต ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะปล่อยก็อบลินไป
“ ตอนนี้พวกเราปลอดภัยใช่ไหมทริส .. “ เลห์ลาเอ่ยถามทริสตัน เมื่อมองดูเรือที่กำลังแล่นออกไป ทริสตันหันกลับมามองน้องสาวของเขา “ ในที่สุดเธอก็เรียกชื่อฉันอีกครั้ง..”
เมื่อทริสตันคิดว่าในที่สุดพวกเขาก็ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังอย่างสงบ ไม่นานเขาได้ยินเสียงฝีเท้ากระทบพื้นจำนวนมากมาจากระยะไกล
“ ฉันเดาว่าคงเป็นพวกเอลฟ์สินะ..” ทริสตันพึมพำ
“ เอลฟ์? ” เลห์ลาเอ่ยถามด้วยความอยากรู้
“ ใช่ “
ทริสตันฉุกคิดออกมาอย่างรวดเร็ว เขาเรียกเสือขาว และสั่งให้มันวิ่งไปตามแม่น้ำอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกัน เขาอุ้มน้องสาวของเขาไว้ในอ้อมแขน แล้วรีบเข้าไปในป่าซึ่งอยู่ตรงข้ามกับที่เสือไป ด้วยวิธีนี้ทริสตันหวังว่าจะสามารถหลอกพวกเอลฟ์ และป้องกันไม่ให้พวกมันตามล่าเขาได้
อย่างไรก็ตาม ทริสตันรู้สึกเสียใจที่ต้องแยกทางกับเสือ เพราะเขารู้ว่ามีโอกาสสูงที่เขาจะไม่ได้มันกลับคืนมา แต่แล้วท้ายที่สุดความปลอดภัยของพวกเขาต้องมาก่อน
ทริสตันอุ้มเลห์ลา และวิ่งเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว เลห์ลาตกใจมากเมื่อเห็นความสามารถของพี่ชายของเธอ “ ทริส … สุดยอดมาก.. ตอนนี้เธอเป็นเหมือนซุปเปอร์แมนหรือเปล่า ”
“ ไม่… ฉันคิดว่าในตอนนี้ฉันเหมือนซุปเปอร์เอลฟ์มากกว่านะ “
ตอนต่อไป →