บูมมม!!!!!!
ในที่สุดสัญญาณที่ทริสตันรอคอยก็มาถึง สัญญาณที่บ่งบอกให้พวกเขาออกจากสถานนั้นในทันที
ทันทีทริสตันตัดสินใจจะหลบหนีไป เสือขาวตัวใหญ่ที่เขาควบคุมได้กระโจนเข้าใส่เอลฟ์ทั้งสองที่ยืนอยู่ใกล้ๆ กับมันทันที ทริสตันเองก็ไม่แน่ใจว่าเขาทำได้อย่างไร
ทริสตันอุ้มเลห์ลาไว้อย่างแน่น เขาคว้าดาบขึ้นมา ก่อนจะกระโดดไปทางเสือโคร่งที่กำลังวิ่งอยู่ และนั่งบนหลังของมันในที สถานการณ์ตอนนี้สามารถดึงดูดความสนใจเอลฟ์รอบตัวเขา ทันทีที่เอลฟ์รู้สึกตัวในตอนนี้ทริสตันก็สามารถหนีออกมาได้ไกลแล้ว
ทริสตันคว้าสายจูงเสือราวกับว่าชีวิตของเขาขึ้นอยู่กับมันในตอนนี้ สัตว์ร้ายวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วตามคำสั่งของเขา ทันทีที่เอลฟ์รู้สึกตัวฝนธนูจำนวนมากก็ตกลงมาจากฟ้าทางทริสตันในทันที
ทริสตันกวัดแกว่างดาบอย่างรวดเร็ว เขาเหวี่ยงมันไปทางลูกธนูทั้งหมด ภายในไม่กี่วินาที เขาสามารถฝ่าวงล้อมของเอลฟ์ และออกจากบริเวณนั้นได้ ระหว่างนั้นเขาได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้นข้างหลังเขา ทริสตันเหลือบมองไปข้างหลัง และเห็นวัตถุสีเทามีรูปร่างสี่เหลี่ยมผืนผ้าลอยขึ้นในอากาศออกจากกลุ่มควัน
อย่างเดียวที่ทริสตันเสียใจเมื่อเห็นวัตถุที่ลอยออกจากกลุ่มควัน คือ ข้อมูลที่เขาได้รับจากเคอร์แซค หรืออัศวินอวกาศเกี่ยวกับดาวเคราะห์ที่เขาอาศัยอยู่ตอนนี้ แต่อย่างไรก็ตามเขารู้ดีว่าการตัดสินใจหนีของเขานั้นถูกต้องแล้วในตอนนี้
“ ไป!!!!! “ เขาตะโกนขณะที่มือนึงกำลังกอดน้องสาวของเขาไว้แน่น และอีกมือกระตุกเสือร้ายตัวนั้น
ร่างของเขาและเสือร้ายลอยไปในอากาศ ทริสตันไม่เคยขี่สัตว์ชนิดใดมาก่อนนี่เป็นครั้งแรกของเขา เมื่อเห็นสภาพร่างกายที่อ่อนแอของเลห์ลาที่แรกที่เขาต้องไปในตอนนี้คงเป็นที่ที่ต้องมีน้ำสะอาด ในตอนนี้เขาเข้าใจดีว่าพวกเขาสองคนอยู่ห่างไกลจากที่ปลอดภัย หากเขาหยุดที่ใดเอลฟ์อาจจะตามพวกเขาได้ทัน แต่อย่างไรก็ตามตอนนี้พวกเขาจำเป็นต้องหาแหล่งน้ำ
ทริสตันนึกถึงสถานที่ที่อาจจะมีน้ำ จู่ๆ เสือร้ายก็เปลี่ยนทิศทางการเดินของมัน นั่นทำให้ทริสตันประหลาดใจอย่างสิ้นเชิง
“ เสือตัวนี้อ่านใจฉันได้หรือเปล่า “ ทริสตันสงสัย
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ในตอนนี้ทริสตันได้รับคำตอบสำหรับคำถามของเขาเมื่อเสือมาถึงแม่น้ำแห่งหนึ่ง
แม่น้ำตั้งอยู่ติดกับป่าเขียวชอุ่ม ซึ่งค่อนข้างแปลกเมื่อภูมิประเทศทั้งหมดที่เขาเห็นก่อนหน้านี้เป็นเพียงทะเลทรายที่แห้งแล้ง ทริสตันไม่ยอมให้ความคิดนั้นค้างอยู่ในใจเขารีบวางน้องสาวลงใต้ต้นไม้อย่างรวดเร็ว ทริสตันตัดท่อนไม้จากต้นไม้ต้นหนึ่งก่อนที่จะตัดมันเป็นกระบอกน้ำทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า เขาตักน้ำจากแม่น้ำ และป้อนให้เลห์ลาในทันที หลังจากนั้นเขาใช้ผ้าชุบน้ำเพื่อดับอุณหภูมิที่ร้อนจัดในร่างกายของหญิงสาว
เมื่อเขากลับไปที่แม่น้ำเพื่อตักน้ำอีกครั้ง ทันใดนั้นเขาก็ต้องตกใจกับสิ่งที่สะท้อนอยู่ในน้ำ ทริสตันยกมือสัมผัสใบหน้าของเขา เขาจ้องมองสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาในตอนนี้
เลห์ลาตื่นขึ้น พร้อมกับอาการสำลัก ทริสตันสัมผัสได้ว่าน้องสาวเขาอยู่ในอาการกึ่งมีสติ ทริสตันก้าวถอยหลังสองถึงสามก้าวเพื่อไม่ให้น้องสาวของเขารู้สึกกลัว
ครู่ต่อมาเลห์ลาตื่นขึ้น และมีสติอีกครั้ง “ เจ้า… เป็นเจ้าอีกแล้ว… พี่ชายของฉัน… เขาอยู่ที่ไหน..? ” สิ่งแรกที่เลห์ลากล่าวกับทริสตัน
“ เจ้ายังไม่หายดี ดื่มน้ำอีกหน่อย ข้าจะหาอะไรให้เจ้ากิน ” ทริสตันกระแอมในลำคอและพูดเบาๆ
ทริสตันเดินไปที่ต้นไม้ แต่ในขณะที่เขาก้าวไปไม่กี่ก้าว การได้ยินของเขาบ่งบอกเขาว่าเลห์ลาได้พยุงตัวเองขึ้น และพร้อมที่จะหนี น่าเสียดายที่ร่างกายที่อ่อนแอของเธอไม่ได้พาเธอไปไกล ไม่นานเธอได้ล้มลงกับพื้น ทริสตันเดิรเข้าไปหาน้องสาวของเขาและอุ้มเธอไป ก่อนที่เขาจะวางเธอเบา ๆ ใต้ต้นไม้ต้นเดิมอีกครั้ง
“ คุณ … คุณจะทำอะไร ? “
ตอนนี้เลห์ลากำลังมองดูร่างสูงตระหง่านตรงหน้าเธอ ร่างผอมซีดที่สูงกว่าคนปกติ ประกอบกับผมสีขาวมัน หูแหลม และตาสีเขียว เลห์ลารับรู้ได้ว่าสิ่งมีชีวิตที่ปรากฎตัวข้างหน้าเธอในตอนนี้ไม่ใช่มนุษย์อย่างแน่นอน เลห์ลาสังเกตได้ว่าแต่แล้วด้านขวาของใบหน้าอยู่เหนือแก้มขวาถึงใบหู มันดูไม่เข้ากับร่างกายของเขาเลย ทริสตันรู้ว่าในตอนนี้เลห์ลากำลังคิดอะไรอยู่ เขาค่อยๆ คว้าแขนเธอแล้วยกแขนขึ้นปิดด้านซ้ายของใบหน้า นั่นทำให้ในตอนนี้ เลห์ลาสามารถมองเห็นเพียงด้านแปลกๆ บนใบหน้าของเขาเท่านั้น
เลห์ลาเริ่มร้องไห้ขึ้นในไม่ช้า นัยน์ตาสีฟ้า ขนตาที่คุ้นเคย เธอจำเขาคนนั้นได้เป็นอย่างดี เลห์ลาร้องอย่างไม่อยากเชื่อ “ ไม่.. ไม่.. ไม่..! ไปให้พ้น!… ปล่อยฉันไป..! ”
“ เลห์ลา “ ทริสตันพูดขึ้นช้าๆเมื่อเห็นปฎิกิริยาของน้องสาว
“ ออกไปจากฉันซะ! ” เลห์ลากรีดร้องขณะที่เธอกำลังสะบัดแขนเพื่อพยายามจะหนีจากทริสตัน ในทางกลับกันแทนที่ทริสตันจะปล่อยเธอไป เขากับกอดเธอแทน
“ ฉันสัญญากับเธอบนเครื่องบินแล้ว จำได้ไหม ฉัน… ฉัน.. จะไม่จากไปอีกแล้ว… ฉันจะดูแลเธอเอง “
เมื่อได้ยินคำพูดของคนตรงหน้า เสียงร้องของเลห์ลาก็ดังขึ้น เธอโผกอดทริสตันเหมือนกับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ในอ้อมกอดของพี่ชายคนโตของเธอ
แต่ไม่นานก็มีบางอย่างปรากฎขึ้นข้างหลังพวกเขา ทริสตันหันกลับมา และเห็นเสือขาวกำลังคาบกิ่งก้านผลไม้สีแดงเล็กๆ อยู่ในปากของมัน ทริสตันหัวเราะเบาๆ “ เจ้านี่มีประโยชน์จริงๆ “
ทริสตันลูบหัวเสือเบาๆ เขาเอากิ่งไม้นั้นออกจากปากมัน และส่งมันให้เลห์ลา ในตอนนี้เลห์หาตระหนักว่าคนที่มองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนนั้นเป็นพี่ชายของเธอจริงๆ
“มันเกิดอะไรขึ้นกับเรา..? กับพี่.. ร่างกายพี่.. และเสือขาวตัวนั้น..” เธอเอ่ยถามทริสตัน
ทริสตันยิ้ม และลูบหัวน้องสาวของเขา “ อย่ากังวลไปเลยเลห์ลา เราต้องมีทางออก ”
หลังจากนั้นไม่นาน ทริสตันเห็นวัตถุจากฟากฟ้าเข้ามาใกล้พวกเขา มันเป็นวัตถุบินรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่เขาเห็นก่อนหน้านี้
“ บัดซบ! ทำไมพวกเขาถึงไม่ยอมปล่อยพวกเราไป! ”