ตอนที่ 452 อยากรู้ข่าวพ่อคุณไหม
“คุณพูดว่าไงนะ? พูดอีกทีซิ?”
อินรุ่ยยิ้มเยาะ ราวกับว่าเขาไม่ได้ถูกปืนเล็ง และบนต้นขาไม่ได้รับบาดเจ็บอย่างไรอย่างนั้น
เวลาเพียงเดี๋ยวเดียวเขาก็สามารถปรับสภาพจิตใจให้เป็นปกติ เริ่มคิดหาทางหนีทีไล่ให้ตนเอง
“ผมบอกว่า” เขาเน้นทีละคำ “ผมมีความลับบางอย่างจะบอกคุณเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน คุณคิดว่าไง?”
“ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น” เฉียวซือมู่จ้องเขาตาเขม็ง “เมื่อกี้คุณพูดว่าไงนะ?”
“ผมบอกว่าผมรู้ว่าพ่อคุณอยู่ไหน เป็นไง? อยากเจอเขาไหม?” สายตาอินรุ่ยเต็มไปด้วยเจตนาชั่วร้าย
สายตาของเขาน่ากลัวจนเธอตัวสั่นเล็กน้อย จากนั้นรีบเอ่ยถามขึ้นใหม่ “คุณพูดจริงเหรอ?”
“คุณจะไม่เชื่อก็ได้ แต่ผมขอเตือนคุณนะ ในโลกนี้ คนที่รู้ที่อยู่ของเขามีแค่ผมคนเดียวเท่านั้น คุณไม่อยากรู้จริงๆ เหรอ?” เขาเอ่ยพลางกวาดสายตากระเ**้ยนกระหือรือมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าพลาง
เธอขยับปากเล็กน้อย ยังไม่ทันได้พูดก็ถูกเสียงทุ้มต่ำของจิ้นหยวนดังขัดขึ้นเสียก่อน “ถ้าขืนแกยังกล้ามองเธออีก ฉันควักลูกตาแกออกมาเองกับมือแน่”
เขาเอ่ยราบเรียบ แต่น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความดุร้ายจนคนฟังรู้สึกขนลุกซู่
ลูกน้องจิ้นหยวนต่างจ้องอินรุ่ยตาเขม็ง
ลูกน้องอินรุ่ยสีหน้าตึงเครียด คอยคุมเชิงไม่ห่าง
อินรุ่ยยังคงเอ่ยหน้าตาย “ว่าไงครับ? ถ้าคุณอยากรู้ก็แลกเปลี่ยนกับผม”
“แลกเปลี่ยนอะไร?” เธอรู้ว่าคนตรงหน้าเจ้าเล่ห์อย่างกับสุนัขจิ้งจอก จะเชื่อเขาง่ายๆ ไม่ได้ แต่ก็อดอยากรู้ไม่ได้
ถามเสร็จถึงรู้ตัวว่าทำผิดไปแล้ว จึงรีบชายตามองจิ้นหยวน
เขายังคงจ้องอินรุ่ยด้วยด้วยสีหน้าดุดันไม่เปลี่ยน
จนกระทั่งตอนนี้ เธอยังไม่รู้เลยว่าเขาหนีออกมาได้อย่างไร หรือมันเป็นเรื่องโกหกตั้งแต่แรก เขาไม่ได้ถูกอินรุ่ยจับตัวเอาไว้ แต่เขากลับจากต่างประเทศเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร? แล้วบุกมาถูกที่ได้อย่างไร?
เธอรู้สึกว่าเบื้องหลังชายสองคนนี้ต้องมีอะไรบางอย่างที่เธอยังไม่รู้เป็นแน่
อีกเรื่อง เรื่องคุณพ่อของเธอ
คุณพ่อของเธอเป็นเดนมนุษย์ ก่อนหน้านั้นเขาทิ้งลูกเมียตัวเอง ต่อมายังคิดจะส่งตัวเธอให้คนชื่อคุณอินอะไรนั่นอีก… เขามันสารเลว เดนมนุษย์ หายตัวเข้ากลีบเมฆน่ะดีแล้ว…
เดี๋ยวก่อน… คุณอิน? อินรุ่ย?
หัวใจเธอกระตุกวูบ เงยหน้าขึ้นจ้องอินรุ่ยตาเขม็ง “ที่แท้คุณก็คือคุณอินใช่ไหม?”
อินรุ่ยยิ้มบางๆ “ชื่อนี้ไม่มีคนเรียกนานแล้ว… คุณเคยได้ยินพ่อคุณเรียกใช่ไหม?”
เขาเข้าใจความคิดเธอทันที รีบพยักหน้าน้อยๆ พลางเอ่ยขึ้นใหม่ “ก่อนหน้านี้เป็นเพราะผมไม่ดีเอง คิดว่าพ่อคุณจะจัดการทุกอย่างได้ง่ายๆ แต่เขากลับทำแผนล้มเหลวไม่เป็นท่า ตอนนั้นผมโกรธมาก ก็เลยลงโทษเขานิดๆ หน่อยๆ ได้ข่าวว่าความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับพ่อคุณแย่มาก คุณคงไม่ถือสาใช่ไหม?”
“คุณ… คุณทำอะไรเขา?” ในที่สุดเธอก็เข้าใจทุกอย่าง แต่กลับถามออกไปอย่างอดไม่ได้
ตอนนี้เธอเข้าใจทุกอย่างแจ่มแจ้งแล้ว ที่แท้อินรุ่ยก็คือคุณอินที่ต้องการตัวเธอ โดยการให้คุณพ่อลักพาตัวเธอ ที่แท้เขาก็คิดชั่วกับเธอตั้งแต่ต้นแล้ว
แต่เหตุใดเขาจึงคอยตามตอแยเธอไม่เลิกเช่นนี้?
ตอนที่ 453 ผมต้องการเธอ
เธอมึนเบลอไปหมดแล้ว แต่ก็อดอยากรู้ไม่ได้ว่าคุณพ่ออยู่ที่ไหน ตอนนี้สีหน้าเธอสับสนวุ่นวายมาก
ขณะที่เธอกำลังสับสนมึนงงอยู่นั้น เธอรู้สึกได้ว่าแขนจิ้นหยวนที่อุ้มเธอเอาไว้กระชับแน่นขึ้นกว่าเดิม เธอชายตาขึ้นมอง เห็นสีหน้าสงบนิ่งของเขา
“มีผมอยู่ทั้งคน คุณไม่ต้องกังวลไปหรอก” เขาเอ่ยข้างใบหูเธอ
ได้ยินคำสัญญาจากเขาแล้วเธอรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก พยักหน้าเบาๆ พลางตอบ “อืม”
ยามนี้เธอลืมเรื่องที่ก่อนหน้านี้เขาทำตัวเย็นชากับเธอจนสิ้น และลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเขาทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมกับผู้หญิงคนนั้น
เธอรู้เพียงแค่ว่ายามนี้ในสายตาเขามีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น
เธอไม่เชื่อหรอกว่าผู้ชายคนนี้จะทรยศเธอ ทรยศคำสัญญาระหว่างเธอและเขา
จิ้นหยวนจ้องอินรุ่ยตาแข็งกร้าว อายความดุดันที่แผ่ออกมาจากรอบกายจิ้นหยวนล้อมรอบอินรุ่ยเอาไว้ แต่อินรุ่ยยังคงไม่สะทกสะท้าน จ้องเขากลับอย่างไม่มีใครยอมใคร “คุณอย่าคิดว่าเป็นฝ่ายได้เปรียบแล้วจะได้เปรียบตลอดไป ผมกำความลับที่อยู่ของพ่อเธอเอาไว้ ผมไม่เชื่อหรอกว่าคุณจะกล้าทำอะไรผม” เอ่ยจบแล้วยิ้มเยาะ “ความจริงผมกะจะรอให้เธอยินยอมพร้อมใจก่อนแล้วค่อยบอกเรื่องนี้กับเธอ แต่ตอนนี้กลับถูกบีบจนต้องหงายไพ่ใบนี้ก่อนเวลาอันควร จิ้นหยวน คุณนี่เก่งไม่เบาจริงๆ”
ตอนนี้อินรุ่ยตกเป็นเบี้ยล่างของจิ้นหยวน แต่กลับพูดจาอวดดีราวกับตนไม่ได้เป็นฝ่ายถูกควบคุมตัว แต่เป็นจิ้นหยวนเสียอย่างนั้น
จิ้นหยวนหรี่ตาเพ่งมองเขาด้วยสายตาดุดันพักใหญ่
จิ้นหยวนอยากจะฆ่าเขาให้ตายเดี๋ยวนี้เสียให้รู้แล้วรู้รอด ชายตรงหน้าเป็นคนที่อันตรายมาก และเป็นศัตรูตัวฉกาจของเขา เขารู้ข้อนี้ดีแก่ใจ และคิดว่าอินรุ่ยเองมองเขาแบบเดียวกัน อินรุ่ยถึงได้รีบร้อนคายความลับนี้ออกมา เป็นเครื่องยืนยันว่าเขาไม่ได้ใจเย็นอย่างที่แสดงออก
“แกต้องการอะไร?” จิ้นหยวนเอ่ยถาม
“ง่ายมาก แค่สองเรื่องเท่านั้น ข้อแรก ปล่อยผมกับลูกน้อง และห้ามตามล่าพวกเรา” เขาเรียกร้องตรงๆ
จิ้นหยวนตกลงทันที “ได้”
“ข้อสอง” เขาหรี่ตายิ้มร้าย “ผมต้องการเธอ!” เอ่ยพลางชี้ไปยังเฉียวซือมู่
จิ้นหยวนหน้าเปลี่ยนสีทันใด “เป็นไปไม่ได้!”
เฉียวซือมู่ชะโงกศีรษะออกมามองเขา “ฉันไม่ยอมไปกับคุณแน่!”
อินรุ่ยมองหน้าทั้งสองแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ “ไม่ต้องตื่นเต้นไป ผมยังพูดไม่จบ”
อินรุ่ยยืนนิ่งไม่ไหวติงพลางมองไปยังเธอ “ผมต้องการคุยกับคุณแค่สองคนนั้น แค่สิบนาทีก็พอ”
“ไม่ได้!” จิ้นหยวนไม่ยอมให้เธออยู่กับเขาสองต่อสองเด็ดขาด อย่าว่าแต่สิบนาทีเลย แค่นาทีเดียวเขาก็ไม่ยอม
อินรุ่ยจ้องเธอนิ่งโดยไม่ชายตาแลจิ้นหยวนแม้แต่นิดเดียว “ผมรับรองว่าจะไม่แตะต้องตัวคุณแม้แต่ปลายก้อย ผมแค่อยากคุยกับคุณเท่านั้น สิบนาที แค่สิบนาทีเท่านั้น ผมจะบอกความจริงทั้งหมดรวมทั้งที่อยู่ของพ่อคุณให้คุณรู้ คุณอยากรู้มากไม่ใช่เหรอว่าทำไมผมถึงชอบคุณมากขนาดนี้? หรือว่าคุณไม่อยากได้คำตอบ? ผมรับประกันว่าจะพูดความจริงทุกอย่าง”
เธอเม้มริมฝีปากแน่น แม้ใจหนึ่งจะคัดค้าน แต่อีกใจหนึ่งก็อยากจะเชื่อคำพูดเขา
จิ้นหยวนกระชับแขนที่อุ้มเธอไว้ให้แน่นขึ้น “เป็นไปไม่ได้ เงื่อนไขแรกน่ะได้ แต่เงื่อนไขที่สองไม่ได้”
เขาเอ่ยเสียงเฉียบขาดโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด
เฉียวซือมู่ดึงแขนเสื้อเขาเบาๆ “อาหยวน ฉันอยากรู้…”
จิ้นหยวนก้มหน้าลงมองเธอสีหน้าเรียบเฉย “คุณอยากจะทำตามที่เขาเรียกร้องอย่างนั้นเหรอ?”
เธอพยักหน้าเบาๆ โดยไม่ตอบ เขาปฏิเสธเสียงเด็ดขาด “ไม่ได้! เขาอันตรายเกินไป ผมไม่ไว้ใจ”