“ประธานฉิน ที่ฉันมาในวันนี้ ฉันมาขอโทษคุณโดยเฉพาะ เมื่อวาน ฉันทำเกินไปจริงๆ ฉันไม่ควรพูดว่าซายเหอกรุ๊ปไร้ค่าแบบนั้น และไม่ควรโมโหใส่คุณ ฉันขอโทษค่ะ!”
เย่ม่านกล่าวคำขอโทษ ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความจริงใจ
สีหน้าของฉินซีเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เธอไม่เคยคิดเลยว่า เย่ม่านจะมาขอโทษตัวเอง
หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าเยาะเย้ย:”คุณหญิงเย่ ไม่ต้องขอโทษหรอก เราจะขอบคุณมาก ถ้าต่อไปคุณไม่มารบกวนภรรยาของผม!”
เย่ม่านมองหยางเฉินอย่างลึกซึ้ง และพูดว่า:”คุณหยาง คุณเข้าใจผิดฉันผิดมากเกินไป เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ฉันขอโทษจริงๆ!”
พูดจบ เย่ม่านก็หันหลังไปขึ้นรถทันที
หลังจากที่เหลียงเหลียนเหลือบมองหยางเฉิน ก็ไปนั่งตำแหน่งขับรถ และขับออกไปโดยตรง
การกระทำนี้กลับทำให้หยางเฉินประหลาดใจเล็กน้อย เดิมทีเขาคิดว่าถ้าผู้หญิงคนนี้ปรากฏตัวที่หน้าซานเหอกรุ๊ป แม้ว่าจะไม่ใช่เพราะเรื่องเจอกับฉินซี ก็ต้องมีอย่างอื่นอีก
กลับไม่นึกเลยว่า เธอมาขอโทษแล้วไปจริงๆ
“ที่รัก พวกเราทำเกินไปรึเปล่า?”
ฉินซีถามอย่างทนไม่ไหว
หยางเฉินส่ายหัว:”ผู้หญิงคนนี้ เดิมทีก็มาจาก เมืองเยี่ยนตู และเป็นประธานของแมมบ้าแดงกรุ๊ป เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดา ใครจะไปรู้ว่าหล่อนคิดจะทำอะไร เธอควรอยู่ห่างจากหล่อน”
ฉินซีไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่พูดว่า:”ทางฉันไม่มีอะไรแล้ว นายไปยุ่งเถอะ!”
“โอเค พอเลิกงาน ฉันจะมารับ!”
หลังจากหยางเฉินบอกลาฉินซีแล้ว ก็กลับไปที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ป
ในเวลาเดียวกัน ภายในรถเมอร์เซเดส-เบนซ์ วี-คลาสสีดำ
เหลียงเหลียนถามว่า:”คุณหญิง คุณทำแบบนี้ สามารถเข้าใกล้คุณฉินได้จริงเหรอครับ?”
เย่ม่านยิ้มเยาะ:”ทุกสิ่งทุกอย่างของลูกสาวฉัน ฉันรู้ดีหมด นางใจอ่อนมาก สถานการณ์แบบเมื่อวาน หล่อนไม่มีทางให้อภัยฉันอย่างแน่นอน แต่วันนี้ฉันมาขอโทษถึงที่เอง แม้ว่าจะไม่สามารถทำให้หล่อนให้อภัยฉันทันที แต่ก็สามารถแก้ความสัมพันธ์ระหว่างเราได้”
ได้ฟังที่พูดแล้ว เหลียงเหลียนแอบตกตะลึงในใจ
“คุณหญิง ทางคุณเย่ จะทำอย่างไรดี?”
จู่ๆเหลียงเหลียนก็ถามขึ้น
“มาเจียงโจวก็หลายวันแล้ว ฉันยังไม่ได้เจอหลานสาวห่างๆของฉันเลย ต้องไปเจอสักหน่อย”
เย่ม่านยกยิ้มมุมปาก ทำให้เกิดอารมณ์ขี้เล่น
พูดจบ เธอก็หยิบมือถือขึ้นมา โทรออก:”เสี่ยวเตี๋ย ป้าถึงเจียงโจวแล้ว ตอนนี้เธออยู่ไหน? ป้าไปหาเธอเอง”
20นาทีต่อมา ในห้องชุดเพรสซิเดนเชียล ของโรงแรมใหญ่นานาชาติเจียงโจว เย่ม่านเจอกับเย่เสี่ยวเตี๋ย
เย่เสี่ยวเตี๋ย 24ปี ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยที่สุดในรุ่น ในตระกูลเย่แห่งเยี่ยนตู
มหาวิทยาลัยและปริญญาโท เรียนที่เมืองนอกทั้งนั้น เดือนมิถุนายนของปีนี้ ก็เพิ่งเรียนจบกลับมา
แต่ในฐานะที่เป็นลูกหลานตระกูลใหญ่ การแต่งงานคือทางเลือกเดียวของเธอ
“คุณป้า!”
ตอนที่เย่เสี่ยวเตี๋ยเจอเย่ม่าน ก็แค่ทักทายเบาๆ แล้วหันหลังเดินเข้าห้องไปเลย
เย่ม่านยิ้มเดินไป นั่งลงข้างๆเย่เสี่ยวเตี๋ย พูดด้วยสีหน้าอ่อนโยน:”เสี่ยวเตี๋ย ทำไมเธอถึงปฏิเสธการแต่งงานของตระกูลล่ะ?”
เย่เสี่ยวเตี๋ยทำหน้าขมขื่น ส่ายหัว:”คุณป้า คุณไม่ต้องเกลี้ยกล่อม หัวใจของฉันมีเจ้าของแล้ว ทั้งชีวิตนี้ หัวใจของฉัน เป็นของผู้ชายคนนั้นเพียงผู้เดียว! นอกจากเขา ฉันจะไม่แต่งกับใครเลย!”
ในสายตาของเธอ เต็มไปด้วยความหนักแน่น
และเย่ม่าน ในใจกลับตื่นเต้นอย่างมาก
ตระกูลเย่กำหนด ให้เย่เสี่ยวเตี๋ยเป็นคู่หมั้น ในการแนะนำให้กับราชาเจียงผิง
แต่เย่ม่านกลับมีความตั้งใจของตัวเอง อยากให้ฉินซีคู่กับราชาเจียงผิง
ตอนนี้ เย่เสี่ยวเตี๋ยยิ่งปฏิเสธ ยิ่งดีสำหรับเธอ
แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่สามารถแสดงออกว่าเชื่อฟังเย่เสี๋ยวเตี๋ย แต่พูดเกลี้ยกล่อมด้วยท่าทางที่ขมขื่นว่า:”เสี่ยวเตี๋ย นี่คือภารกิจของผู้นำ เธอต้องทำให้สำเร็จ ไม่เช่นนั้น เธอจะไม่มีที่ยืนในตระกูลเย่อีกต่อไป!”
“ไม่มีก็ไม่มีสิ! เดิมทีฉันก็ไม่เคยคิด ที่อยากจะได้อะไรของตระกูลเลย”
เย่เสี่ยวเตี๋ยพูดอย่างไม่แคร์
เย่ม่านอยากจะพูดเกลี้ยกล่อมอีก เย่เสี่ยวเตี๋ยรู้สึกรำคาญ จึงพูดว่า:”คุณป้า ฉันเหนื่อยแล้ว อยากพักผ่อนสักหน่อย!”
ได้ยินที่พูดแล้ว เย่ม่านถอนหายใจ ลุกขึ้นพูดว่า:”งั้นป้าไปก่อนนะ รอป้าหาราชาเจียงผิงเจอ ค่อยติดต่อหาเธอ!”
หลังจากที่เย่ม่านออกไป จู่ๆในมือเย่เสี่ยวเตี๋ยก็มีรูปถ่ายเก่าๆหนึ่งใบ สีหลุดไปแล้ว
บนภาพเป็นชายหนุ่ม ในชุดเครื่องแบบทหาร อายุ 20กว่าๆ ผมสั้น
“คุณ อยู่ที่ไหนกันแน่?”
ดวงตาของเย่เสี่ยวเตี๋ยเปียกชื้น กำภาพแน่น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความคิดถึง
หากเย่ม่านเห็นภาพนี้ เธอจะต้องตกใจเกินคำบรรยายแน่
เพราะว่า ชายหนุ่มคนนี้ เธอเพิ่งเจอ ก็คือหยางเฉิน!
หยางเฉินในภาพ ใบหน้ายังเด็กอยู่บ้าง แต่ดวงตาที่เฉียบคมของเขา กลับมีเสน่ห์อย่างมาก
เห็นได้ชัดว่าเป็นรูปแอบถ่าย มีเพียงใบหน้าด้านข้างของหยางเฉิน บางที แม้แต่หยางเฉินเอง ก็ไม่รู้ว่า เคยถูกแอบถ่ายเมื่อไร
เย่เสี่ยวเตี๋ยมองชายในภาพอย่างตาแดง ความคิดถึงแบบนี้ของเธอ มันนานถึงหนึ่งปีเต็ม
ในความคิดของเธอ ฉากที่น่าจดจำ ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
วันหยุดฤดูร้อนเมื่อปีที่แล้ว เธอไปเที่ยวทะเลคนเดียว
ไม่เคยนึกเลยว่า จะได้พบกับโจรสลัดที่โหดร้ายมาก ที่น่านน้ำสากล
ในความคิดของเย่เสี่ยวเตี๋ย ฉากที่ชัดเจน ค่อยๆ ปรากฏขึ้นมา
“ทุกคน นำของมีค่าทั้งหมดในตัวออกมาเดี๋ยวนี้! ไม่เช่นนั้น ฉันไม่เกี่ยงที่จะส่งพวกคุณไปพบพระเจ้า!”
โจรสลัดผู้แข็งแกร่งหน้าคนตะวันตกหลายสิบคน เข้ามาในเรือสำราญทันที
ทันใดนั้น ก็มีเสียงกรีดร้องในเรือสำราญทั้งลำ
“ปัง!”
ทันใดนั้น เสียงปืนดังขึ้น ผู้หญิงที่กรีดร้องเมื่อกี้ ถูกกระสุนเจาะทะลุหัว บาดแผลเป็นเหมือนดอกกุหลาบสีเลือดที่บานสะพรั่ง ค่อยๆ บานตรงกลางคิ้วของเธอ
เสียงกรี๊ดหยุดกะทันหัน!
และผู้หญิงที่ถูกฆ่านั้น อยู่ข้างๆเย่เสี่ยวเตี๋ย
เจ้าหญิงที่ตระการตาที่สุดของตระกูลเย่ ที่เคยชินกับการถูกเอาอกเอาใจ เคยเห็นฉากนองเลือดเช่นนี้มาก่อนซะที่ไหน ณ เวลานี้ นางตกใจกลัว จนตัวสั่นสะท้านอย่างรุนแรง และควบคุมไม่ได้
“ทุกคน ฉันรู้ว่าพวกคุณกลัวมาก ถ้าไม่อยากตาย ก็ห้ามปิดบังอะไร แล้วมอบของมีค่าทั้งหมดในตัวมาให้หมด”
“เร็วเข้า รีบขยับกันสิ!”
ชายหัวหน้ากลุ่มแกว่งAK ในมือของเขา สีหน้าบ้าไปแล้ว
มีฉากเมื่อกี้แล้ว นักท่องเที่ยวหลายพันคน ให้ความร่วมมือกันอย่างมาก รีบหยิบของมีค่าทั้งหมดออกมาด้วยมือที่สั่น เช่น เครื่องประดับทองและเงิน นาฬิกาแบรนด์ และอื่นๆ
โจรสลัดสิบกว่าคน ถือกระสอบ แยกไปตามฝูงชน
คนที่สามารถปรากฏตัวบนเรือสำราญลำนี้ได้ ไม่ว่าจะรวยหรือแพง ในไม่ช้า โจรสลัดสิบกว่าคน ในมือแต่ละคนถือกระสอบหนัก ได้ของมาเต็ม
“โอ้ พระเจ้า! ผู้หญิงคนนี้! สวยมาก! ฉันอยากพาเธอกลับไป”
ในตอนที่โจรสลัดกำลังจะจากไป จู่ๆหัวหน้ากลุ่มโจรสลัดก็มองไปเย่เสี่ยวเตี๋ย และใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยรังสีชั่วร้าย
“เอากลับไป! ฮ่าฮ่า!”
โจรสลัดคนอื่นๆ ผิวปากและหัวเราะอย่างไม่เกรงใจ