ทุกคนมองไปทางเย่เสี่ยวเตี๋ยอย่างเห็นอกเห็นใจ และเย่เสี่ยวเตี๋ย กลับนิ่งไปเลย ตัวสั่นอย่างรุนแรง กลัวอย่างสุดขีด
“อย่า……อย่าเข้ามา คุณอย่าพาฉันไป ฉันมีเงิน ขอแค่คุณยอมปล่อยฉันไป ฉันสามารถให้ตระกูลของฉัน จ่ายเงินให้คุณเป็นจำนวนมาก ขอร้องล่ะ อย่าพาฉันไป!”
เมื่อเห็นชายร่างกำยำเดินเข้ามาทีละก้าว เย่เสี่ยวเตี๋ยก็เหมือนกับนกที่หวาดกลัว ปวกเปียกไปทั้งตัว ดิ้นรนถอยอย่างอ่อนแรง
แต่ว่า ในเวลานี้ เธอไม่มีเรี่ยวแรงใดๆ ในร่างกาย แม้กำลังจะถอย ก็แค่ขยับอยู่กับที่เล็กน้อย
“ฮ่าฮ่า ท่าทางกลัวของเธอช่างงดงามเหลือเกิน ฉันจะพาเธอกลับไป เป็นผู้หญิงของฉัน!”
หัวหน้าโจรสลัด ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความชั่วร้าย และเขารู้สึกตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นท่าทางกลัวของเย่เสี่ยวเตี๋ย
ในขณะที่กลัว เย่เสี่ยวเตี๋ยก็ถูกหัวหน้าโจรสลัดแบกขึ้นไหล่ของเขาโดยตรง และพาออกไปด้วยเสียงหัวเราะ
เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะพาเธอไปไหน รู้เพียงว่าเธอถูกพาตัวไปในเรือลำเล็ก และความกลัวในใจของเธอ ทำให้เธอแทบจะเป็นลม
“สาวสวย ฉันจะมาแล้ว!”
ทันทีที่เธอไปถึงฐานทัพโจรสลัด หัวหน้าโจรสลัดก็โยนเธอลงพื้นต่อหน้าสาธารณะ กำลังจะฉีกเสื้อผ้าของเธอ และทำให้อับอายต่อสาธารณะ
เธอดิ้นรนอย่างแรง น้ำตาอาบหน้าไปตั้งนานแล้ว
โจรสลัดผิวปากเสียงดัง และมีเสียงดังอยู่รอบตัว
มีคนความอับอายขายหน้ามากขนาดนี้ เย่เสี่ยวเตี๋ยรู้สึกแทบอยากจะตาย
“พวกแก มันเลวจริงๆ!”
ทันใดนั้นเอง จู่ๆก็มีเสียงที่เต็มไปด้วยความเย็นชาดังขึ้นมา
“ใคร?”
หัวหน้าโจรสลัดที่กำลังจะทำเรื่องน่าอายกับเย่เสี่ยวเตี๋ย ตกใจทันที และยืนขึ้นมองไปรอบ ๆ เพื่อหาเจ้าของเสียง
โจรสลัดคนอื่นๆ ก็ยกปืนขึ้นทีละคน มองหาที่มาของเสียง แต่ไม่มีคนแปลกหน้าอยู่รอบๆ ตัวเลย นอกจากคนของพวกเขา
เย่เสี่ยวเตี๋ยที่กำลังกัดลิ้นอยู่ แล้วเตรียมจะฆ่าตัวตาย ทันใดนั้นเธอก็เบิกตากว้าง ในดวงตาที่สวยงามเต็มไปด้วยความคาดหวัง
เสียงนี้เป็นภาษาจิ่วโจวที่เธอคุ้นเคยที่สุด!
เย่เสี่ยวเตี๋ยที่นอนอยู่บนพื้น เห็นด้วยตาตัวเอง ร่างชายหนุ่ม กำลังกระโดดลงมาจากต้นไม้สูงตระหง่านที่ข้างๆ
ความสูงมากกว่าสิบเมตร เขาลงพื้น แทบจะทันที
“ตุบ!”
ชายคนนั้นลงมายืนอยู่ข้างๆเย่เสี่ยวเตี๋ย
เย่เสี่ยวเตี๋ยเห็นแค่ว่า เข่าของชายคนนั้นงอเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และเธอก็ตกใจ ที่อีกฝ่ายกระโดดจากความสูงมากกว่าสิบเมตรโดยไม่มีอันตรายใดๆเลย
และชายผู้นี้ที่มีใบหน้าทางตะวันออก ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผู้พิทักษ์ของชายแดนเหนือในตอนนั้น หยางเฉิน!
โจรสลัดที่มีใบหน้าแบบตะวันตกเหล่านั้น ก็ตกตะลึงทันที มองไปยังหยางเฉินด้วยท่าทางทื่อๆ ถึงกับลืมยกปืนขึ้น
“ไอ้บ้า แกเป็นใคร?”
หัวหน้าโจรสลัดได้สติขึ้นมาก่อน และเล็งปากกระบอกปืนAK ไปที่หัวของหยางเฉิน แทบจะทันที
ในเวลาเดียวกัน โจรสลัดอีกหลายสิบคนก็ยกปืนขึ้นเช่นกัน
ปืน10กว่ากระบอก เล็งไปที่หยางเฉินคนเดียว
ไม่มีใครสงสัยเลยว่า เมื่อเหล่าโจรสลัดยิงไป ชายหนุ่มผิวเหลืองจะถูกยิงจนพรุนทันทีอย่างแน่นอน
แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนแปลกใจคือ ชายที่มามือเปล่า สีหน้าไม่มีความกลัวเลยแม้แต่น้อย แค่หรี่ตามองหัวหน้าโจรสลัดด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม
“สำหรับฉัน ของพวกนี้ เป็นเพียงเศษเหล็กที่พังครืน”
“ถ้าไม่อยากตายอย่างอนาถเกินไป แนะนำให้พวกแกจบตัวเองซะ”
หยางเฉินพูดหน้านิ่ง พูดภาษาท้องถิ่นชัดเจน
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ……”
“เขาพูดว่าอะไรนะ? AK ของพวกเราเป็นเศษเหล็กที่พังครืน?”
“เขาจะให้เราฆ่าตัวตายอีกด้วย?”
พวกโจรสลัดหัวเราะคิกคัก สายตาของทุกคนเย้ยหยันและดูถูก
หยาง เฉินกระโดดลงจากต้นไม้ที่สูงเกิน 10 เมตร แม้ว่าพวกเขาจะตกใจ แต่พวกเขาไม่เชื่ออย่างเด็ดขาด ว่าหยางเฉินจะสามารถอยู่รอดได้จาก AK มากมายขนาดนี้
“ไอ้หนู ในเมื่อแกเหลิงขนาดนี้ ฉันจะส่งแกไปหาพระเจ้าเดี๋ยวนี้! ถ้าเจอพระเจ้า แกบอกเขาได้เลยว่า คนที่ชื่อโซโร ฆ่าแกเอง!”
สีหน้าหัวหน้าโจรสลัดบูดบึ้ง AK ชี้ไปที่หยางเฉิน เหนี่ยวไกทันที
“ปัง!”
เสียงปืนดังขึ้น!
โจรสลัดทั้งหมดผิวปากและกรีดร้องเสียงดัง
แต่แล้วเสียงหวีดหวิวและเสียงกรีดร้อง มันเกิดขึ้นเพียงครู่เดียว และในวินาทีต่อมา โจรสลัดนับสิบคนก็นิ่งเป็นหินทันที
เห็นว่าหยางเฉินที่ยืนอยู่หน้าเย่เสี่ยวเตี๋ยเมื่อกี้ ได้ปรากฏตัวตรงหน้าหัวหน้าโจรสลัดแล้ว และฝ่ามือของเขา จับหัวของหัวหน้าโจรสลัด
ความหนาวเย็นที่น่าตกใจไง ได้กวาดทุกซอกทุกมุมของฐานโจรสลัดในทันที
หัวหน้าโจรสลัดที่ถูกหยางเฉินจับหัว รู้สึกเย็นที่หลัง รู้สึกถึงวิกฤตที่รุนแรงไปทั่วร่างกายของเขา
“ทำไมไม่ฟังที่ฉันพูด?”
นี่เป็นคำสุดท้าย ที่หัวหน้าโจรสลัดได้ยินในโลกนี้
“แกร็ก!”
ขณะที่เสียงของหยางเฉินจบลง จู่ๆนิ้วมือทั้งห้าก็ออกแรง และตามด้วยเสียงหัวกะโหลกแตก หลังชีวิตของหัวหน้าโจรสลัดหายไปในทันที
โจรสลัดคนอื่นๆ รู้สึกว่าไม่น่าเชื่อ และหลังจากที่นิ่งไปชั่วครู่ พวกเขาก็ได้สติขึ้นมาอีกครั้ง
“เขาฆ่าหัวหน้า ฆ่าเขาเลย!”
มีคนอุทานออกมาและเหนี่ยวไกทันที
“ปัง! ปัง! ปัง!”
เสียงปืนดังขึ้นเรื่อยๆ ทั้งฐานโจรสลัด เต็มไปด้วยเสียงยิงปืนอย่างบ้าคลั่ง
แต่ในขณะที่พวกเขายิง หยางเฉินก็หายตัวไปแล้ว
“แกร็ก! แกร็ก! แกร็ก!”
ทุกครั้งที่หยางเฉินปรากฏตัวขึ้น ก็จะมีโจรสลัดล้มลงพื้น
การตายของทุกคนมันน่าสลดใจอย่างยิ่ง หลังจากผ่านไป 10 วินาทีสั้นๆ โจรสลัดสิบกว่าคนก็ล้มลงกับพื้น โดยไม่มีผู้รอดชีวิตเลยสักคน
ในอากาศ มีกลิ่นเลือดที่แรงมาก
สายตาของเย่เสี่ยวเตี๋ยอยู่ที่หยางเฉิน ตั้งแต่หยางเฉิน ปรากฏตัว
เมื่อได้เห็นภาพอันน่าสลดใจแบบนี้ด้วยตาของเธอเอง เธอกลับไม่มีความกลัวแม้แต่น้อยในใจเลย
สายตาของเธอจ้องไปที่หยางเฉิน
วันนั้นเป็นวันเกิดปีที่ 23 ของเธอ และยังเป็นวันเกิดที่น่าจดจำที่สุดในชีวิตของเธอด้วย
ตั้งแต่ความกลัวที่จะเจอโจรสลัดบนเรือสำราญ ไปจนถึงความกลัวที่หัวหน้าโจรสลัดพาเธอไป ไปจนถึงความสิ้นหวังที่จะถูกหัวหน้าโจรสลัดขายหน้าต่อสาธารณะ
จนกระทั่งหยางเฉินปรากฏตัว ราวกับเป็นพระเจ้า เขาฆ่าโจรสลัดทั้งหมดด้วยมือเปล่า ช่วยรักษาความบริสุทธิ์ของเธอไว้ และช่วยชีวิตเธอ
ความรู้สึกรักแรกพบนั้น ยากจะลืมเลือน!
ตั้งแต่นั้นมา หยางเฉินก็ตราตรึงในความทรงจำของเธอ และแอบสาบานในใจว่าในชีวิตนี้ เธอจะแต่งงานกับผู้ชายคนนี้เท่านั้น
แต่ตอนนี้ ตระกูลต้องการให้เธออยู่ในฐานะคู่หมั้น ไปคบหากับผู้ชายที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน และถึงขั้นให้ตนอุทิศให้กับเขา
เธอที่มีเจ้าของหัวใจอยู่แล้ว จะยอมได้อย่างไร?
“ฉันจะต้องหาคุณให้เจอ!”
เย่เสี่ยวเตี๋ยมองไปที่ใบหน้าในรูป สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
แม้แต่หยางเฉินเองก็อาจจะลืมไปนานแล้วว่า เคยช่วยผู้หญิงคนนี้ไว้
เพราะไม่ว่ายังไงก็ทำภารกิจมากเกินไป อย่างภารกิจที่ช่วยกันไว้นั้น เขาจำไม่ได้แล้วจริงๆ ว่ามีทั้งหมดกี่ครั้ง และช่วยคนมาเท่าไหร่แล้ว
ถึงแม้จะจำเย่เสี่ยวเตี๋ยได้ แล้วยังไงล่ะ?
ตอนนี้ ในใจของเขามีผู้หญิงเพียงคนเดียว นั่นก็คือฉินซี
ยิ่งไปกว่านั้น รูปลักษณ์ของฉินซี ไม่ได้ด้อยกว่าเย่เสี่ยวเตี๋ยเลย ตรงกันข้าม มันดียิ่งกว่า