สามวันผ่านไปในพริบตา
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เจียงผิงคึกคักมาก และมีผู้คนมากมายมาจากที่อื่น
โรงแรมระดับดาวในเจียงผิง ถูกจองหมดแล้วเมื่อสามวันก่อน และถึงขั้นห้องพักในโรงแรมขนาดเล็กบางห้อง ก็ถูกจองเต็มแล้ว
ในวันนี้ ไม่มีความแตกต่างจากปกติ หยางเฉินส่งเสี้ยวเสี้ยวไปที่โรงเรียนอนุบาลด้วยตนเอง แล้วไปส่งฉินซีที่บริษัท แล้วขับรถออกไปเอง ไปยังเมืองหลวงของจังหวัด
งานต่อสู้ของเจียงผิง จัดขึ้นที่สนามกีฬาเมืองเอก
วันนี้ไม่ใช่มีแค่งานต่อสู้ของเจียงผิง แต่ยังรวมถึงงานต่อสู้ของหนันยังอีกด้วย
ในสนามกีฬาเมืองเอกขนาดใหญ่ เต็มไปด้วยผู้คน
“หยางเฉิน!”
หยางเฉินเพิ่งจอดรถเสร็จ ก็มีเสียงประหลาดใจดังขึ้นข้างๆเขาทันที
เห็นรถเมอร์เซเดส-เบนซ์ วี-คลาสสีดำ ที่บังเอิญจอดไว้ข้างๆ
เย่ม่านสวมชุดกี่เพ้าสีดำ เดินลงจากรถช้าๆ ตามด้วยเหลียงเหลียน
แม้ว่าหยางเฉินจะไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ และเกลียดเธอ แต่ผู้หญิงคนนี้ คือแม่แท้ๆ ของฉินซี
ตราบใดที่เธอไม่ทำเกินไป ไม่ใช่ว่าหยางเฉินจะไม่สามารถยอมรับแม่ยายคนนี้ได้
หยางเฉินพยักหน้าให้เย่ม่านเล็กน้อย
เย่หม่านรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ถือว่าทักทาย
ในใจเย่ม่านมีความประหลาดใจเล็กน้อย แต่ภายนอกเต็มไปด้วยความเกรงขาม มองหยางเฉินอย่างเย็นชา และพูดว่า:”นายมาได้ไง? รู้ว่าที่ไหนคือที่ไหนรึเปล่า?”
หยางเฉินเหลือบมองเธอนิ่งๆ:”ที่นี่คือที่ไหน มันเกี่ยวอะไรกับเหตุผลที่ผมมาที่นี่?”
เย่ม่านสำลักเพราะคำพูดของหยางเฉิน และพูดอย่างโกรธเคือง:”นี่คืองานต่อสู้ของเจียงผิง ซึ่งจัดโดยสมาคมบูโด วันนี้ที่อยู่ตรงนี้ ไม่เพียงมีแต่ผู้คนจากเจียงผิงเท่านั้น แต่ยังมีผู้คนจากหนันยังอีกด้วย”
“คนที่สามารถเข้าสนามกีฬาได้ ไม่ใช่คนรวยก็คนใหญ่โต ว่ากันว่าแม้แต่ตั๋ววัวเหลือง ก็เพิ่มราคาถึงหนึ่งแสนต่อหนึ่งใบ แถมยังอยู่ในตำแหน่งหลังๆ”
“แกมันแค่ไอ้สวะที่กินไปวันๆ ต้องพึ่งฉินซีเลี้ยงดูครอบครัวทุกอย่าง มีสิทธิ์อะไรมาที่นี่?”
“เงินที่หามาอย่างยากลำบากของลูกสาวฉัน ให้แกเอามาใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายแบบนี้เหรอ?”
เย่ม่านทำสีหน้าเกรงขาม และโกรธเคือง
ตั้งแต่ต้นจนจบ เธอไม่เคยมองหยางเฉินแบบดีๆเลย
นอกจากนี้ เธอสืบเฉพาะฉินซี และทุกอย่างที่เกี่ยวกับหยางเฉิน เธอไม่รู้เลย
รู้แค่ว่า เมื่อ 5 ปีก่อน ฉินซีถูกใส่ร้าย ว่ามีอะไรกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของบริษัท แล้วมีลูกสาวหนึ่งคน
ในความเห็นของเธอ หยางเฉินเป็นแค่สวะ
หยางเฉินขมวดคิ้ว และเหลือบมองเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์:”ผมหยางเฉินทำอะไร จำเป็นต้องอธิบายให้คุณฟังด้วยเหรอ?”
เย่ม่านดูตกใจทันที ไม่นึกเลยว่าหยางเฉินจะกล้าพูดกับตัวเองแบบนี้
เมื่อเธอดึงสติกลับมา หยางเฉินก็เดินจากไปแล้ว
“ไอ้สารเลว!”
เย่ม่านพูดอย่างโกรธเคือง:”ฉันจะต้องแยกแกออกจากลูกสาวของฉันอย่างแน่นอน ลูกสาวของฉันถูกกำหนดให้กลายเป็นผู้หญิงคนสำคัญในตระกูลเย่ อย่างน้อยก็ต้องเป็นชายหนุ่มหล่อเหลาอย่างราชาเจียงผิง ถึงจะมีสิทธิ์แต่งงานกับเธอ”
“แกเป็นแค่ลูกเขยเข้าบ้าน มีคุณสิทธิ์อะไรคู่กับเธอ”
แม้ว่าเธอจะโกรธแค่ไหน คำพูดเหล่านี้ก็จะไม่พูดให้หยางเฉินได้ยิน
เหลียงเหลียนกังวลเล็กน้อย ในช่วงสองสามวันที่มาเจียงผิง เขาถูกเย่ม่านตำหนิหลายครั้ง และเขาไม่กล้าขัดจังหวะในเวลานี้
อันที่จริง เขาสงสัยอยู่เสมอว่า ชายหนุ่มที่สามารถเอาชนะเขาได้ง่ายๆ จะเป็นเพียงแค่ลูกเขยเข้าบ้านแค่นี้เหรอ?
เขายังเคยสงสัยมาหลายครั้งว่า หยางเฉินก็คือราชาเจียงผิง
เขาก็เคยแนะนำกับเย่ม่าน ว่าตรวจสอบหยางเฉินก่อน
แต่เย่ม่านบอกว่า:”แค่ไอ้สวะคนหนึ่ง มีอะไรให้ตรวจสอบ?”
“คุณป้า!”
หยางเฉินเพิ่งจากไป ร่างที่สง่างามก็ปรากฏขึ้นในทันใด
“คุณป้าคะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ? มีคนมากวนใจป้าเหรอคะ?”
เห็นสีหน้าของเย่ม่านแย่มาก เย่เสี่ยวเตี๋ยก็ถามอย่างสงสัย
เย่ม่านส่ายหัว:”ไม่พูดแล้ว! ก็แค่โกรธมดตัวหนึ่ง! เสี่ยวเตี๋ย เรารีบเข้าไปกันเถอะ! วันนี้ราชาเจียงผิงจะปรากฏตัว”
เมื่อได้ยินราชาเจียงผิงสี่คำนี้ เย่เสี่ยวเตี๋ยก็สึกหงุดหงิดในใจ และเริ่มที่จะไม่พอใจกับผู้ชายคนนี้ ที่เธอไม่เคยพบ
ถ้าไม่ใช่เขา ตระกูลจะบังคับให้เธอมาเจียงผิง เพื่อคบหาได้อย่างไร?
ในอีกด้านหนึ่ง หยางเฉินเดินไปที่โรงยิมแล้ว กำลังจะเข้าไปก่อนแล้ว
“หยางเฉิน!”
เขากำลังจะเข้าไปในโรงยิม ทันใดนั้นก็มีเสียงประหลาดใจดังขึ้นข้างหลังเขา
หยางเฉินชะงัก หันไปมองข้างหลังอย่างสงสัย
เห็นชายหนึ่งหญิงสอง กำลังเดินมาทางเขา
ทั้งสามยังเด็กมาก ผู้ชายสวมชุดอาร์มานี่ และผู้หญิงสองคนก็ถือกระเป๋าถือ LV ไว้บนข้อมือด้วย
ผู้หญิงคนหนึ่ง กำลังคล้องแขนผู้ชายอยู่
“หวางหย่ง นายนี่เอง!”
เมื่อเห็นชายคนนั้น หยางเฉินแสดงรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของเขา
“หยางเฉิน นายจริงๆด้วย!”
หวางหย่งพูดไปหัวเราะไป เมื่อเห็นหยางเฉิน ก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด จึงเริ่มก้าวไปข้างหน้า และกอดหยางเฉิน
หวางหย่งเป็นเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของหยางเฉิน และพวกเขาเคยนั่งข้างกันตอนเรียน
ในเวลานั้น หยางเฉินทุ่มเทในการเรียนมาก แต่เนื่องจากภูมิหลังทางครอบครัวที่ยากจนของเขา จึงถูกรังแกบ่อยๆ
และหวางหย่ง อยู่ในโรงเรียนในเวลานั้นถือเป็นทรราช และเขามักจะช่วยหยางเฉิน เขาถึงได้ใช้ชีวิตในโรงเรียนมัธยมอย่างสงบสุข
พูดถึง ทั้งสองก็ไม่ได้เจอกันมาเกือบสิบปีแล้ว
นึกไม่ถึงเลยว่า หวางหย่งกลับจำเขาได้ทันที
“หยางเฉิน นายมาที่นี่ได้ไง?”
หวางหย่งถามด้วยรอยยิ้ม
หยางเฉินกำลังจะตอบ หญิงสาวที่คล้องแขนของหวางหย่งอยู่ จู่ๆก็หัวเราะเยาะออกมา:”นายดูไม่ออกเลยเหรอ เขาต้องทำงานที่นี่แน่ๆ!”
หยางเฉินใส่ชุดสบายๆตลอด และคนที่มาเข้าร่วมงานต่อสู้ในวันนี้ ล้วนเป็นคนที่มีชื่อใหญ่เมืองเจียงผิงและหนันยัง
พวกเขาใส่ชุดอย่างดูดีและประณีตมาก และชุดของหยางเฉิน ดูไม่เหมือนไปดูงานต่อสู้เลย
หวางหย่งตระหนักได้ทันที เขารู้ว่าฐานะครอบครัวของหยางเฉินไม่ค่อยดีนัก จึงช่วยหยางเฉินแก้ต่างทันที และพูดว่า:”เอาแบบนี้แล้วกัน พวกเราเพื่อนกันไม่ได้เจอกันนานแล้ว วันนี้นายไม่ต้องทำงาน เข้าไปดูงานต่อสู้กับฉันด้วยกัน”
พูดไป เขาก็หยิบกระเป๋าเงินออกมา หยิบตั๋วเข้าสนามกีฬา แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า:”ฉันมีตั๋วเพิ่มพอดี ให้นายหนึ่งใบแล้วกัน!”
“หวางหย่ง นายกำลังทำอะไร?”
ไม่นึกเลยว่าหยางเฉินยังไม่ได้เอา ตั๋วก็ถูกแฟนสาวของหวางหย่งฉวยไป:”แค่ตั๋ววัวเหลือง ก็ปั่นถึง100,000 หยวนแล้ว ยิ่งกว่านั้น ตั๋วใบนี้เป็นตั๋วที่นั่งตรงกลาง อย่างน้อยก็ต้องสองแสนแล้วสิ?”
“เราไม่ใช่ผู้จำหน่ายตั๋ว เดิมทีก็มีตั๋วมากมาย จะเก็บไว้ทำไม?”
หวางหย่งรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แต่ไม่กล้าโกรธแฟนสาว
แฟนสาวของหวางหย่งจ้องเขา และพูดอย่างโมโหว่า:”ใครบอกว่าตั๋วนี้มันเหลือ? ฉันตกลงกับเพื่อนฉันแล้วว่า จะให้ตั๋วกับเขา”
สีหน้าของหวางหย่งเต็มไปด้วยความโกรธ กำลังจะโมโห หยางเฉินก็รีบพูดว่า:”ไม่เป็นไร ไม่จำเป็น! ฉันเข้าไปเองได้!”
แม้ว่าเขาจะสนิทสนมกับหวางหย่ง แต่ก็เป็นเรื่องเมื่อเกือบสิบปีที่แล้ว
สำหรับสถานการณ์ของหวางหย่ง เขาก็รู้ดี ภูมิหลังทางครอบครัวไม่ได้ดีขนาดนั้น
เห็นผู้หญิงข้างๆหวางหย่ง เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้หญิงที่ร่ำรวย ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ หวางหย่งดูไม่ค่อยมั่นใจมากนัก
“หยางเฉิน ตั๋วของที่นี่ หนึ่งใบขั้นต่ำก็ปั่นถึงหนึ่งแสนแล้ว ไม่มีตั๋ว ไม่มีความหวังที่จะเข้าไปได้เลย”