บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 744
อย่างไรก็ตาม เธอโทรหาแจ็คสันและบอกเขาว่าเธอจะไปทำธุรกิจ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้สงสัยอะไรเลย
“ลูกกลับมาทันเวลาพอดีเลยเอวลีน พ่อของลูกแนะนำให้เราไปเที่ยวกันเป็นครอบครัวเมื่อวานนี้ โดยคิดว่านั่นจะช่วยให้เราลืมเรื่องเลวร้ายในอดีตไปได้” เธอถอนหายใจ ดวงตาของเธอเป็นประกายเพราะน้ำตาที่คลออยู่ข้างใน “ฉันรู้ว่ามันเจ็บนะ เอวลีน แต่เราไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่าลิลลี่ได้จากไปแล้วได้”
เอโลอิสเอื้อมไปจับมือของเมเดลีนอย่างรักใคร่ในขณะที่เธอก็ยังคงไม่พูดอะไร
“เราเข้าไปคุยกันข้างในเถอะ เอวลีน” จากนั้นเอโลอิสก็ดึงเมเดลีนเข้าไปในบ้าน
เมื่อกล่าวถึงเรื่องลิเลียน เมเดลีนก็รู้สึกถึงน้ำตา
เธอยืนอยู่กับที่และพูดอย่างสงบ “ความทรงจำของฉันกลับมาแล้ว”
เสียงฝีเท้าของเอโลอิสหยุดลงกะทันหัน
เมเดลีนรู้สึกได้ว่ามือของเอโลอิสเย็นลงทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ราวกับว่าเธอกำลังกลัว
เอโลอิสหันไปมองเมเดลีนอย่างไม่สบายใจ “คุณ… จำทุกอย่างได้ไหม เอวลีน?”
เมเดลีนพยักหน้าอย่างมั่นใจ “ใช่ ทุกอย่าง”
“นั่นเยี่ยมมากเลย”เอโลอิสโล่งใจ แต่เธอก็ปล่อยเมเดลีนอย่างรวดเร็วด้วยความสำนึกผิด
เธอรู้ว่าเมเดลีนเกลียดพ่อแม่ของเธอก่อนที่เธอจะสูญเสียความทรงจำ เพราะเธอรู้ว่าพวกเขาทำร้ายเธอมากแค่ไหน แต่ในตอนที่เมเดลีนลืมเรื่องทั้งหมดนั้นไป เธอกลับเรียกพวกเขาว่า ‘แม่’ และ ‘พ่อ’ เอโลอิสรู้สึกซาบซึ้งอย่างมากที่มันเป็นแบบนั้น แต่เธอก็ไม่กล้าหวังอะไรมากไปกว่านี้ เธอแค่ผิดหวังและเสียใจ
“คุณจำทุกอย่างได้จริง ๆ เหรอเอวลีน?”
“ใช่ ทุกอย่าง” ดวงตาของเมเดลีนเบิกบาน “ฉันจำได้ว่าคุณสองคนตีและดูถูกฉัน เพื่อปกป้องเมเรดิธ ฉันจำได้ว่าคุณไม่สนใจความจริงทุกอย่าง เพียงเพื่อปกป้องการกระทำที่ชั่วร้ายของเธอและมาโทษฉันแทน”
เอโลอิสไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเอวลีน ความผิดนั่นทำให้เธอต้องการฝังตัวเองลงกับพื้น
“ฉันขอโทษเอวลีน ฉันเสียใจมาก…”
เอโลอิสกล่าวขอโทษอย่างจริงใจ เธอยอมรับแล้วเงียบลง และเมื่อได้ยินสิ่งที่เมเดลีนพูดต่อ มันก็ยิ่งทำให้เธอตกใจ…
“ที่จริง ฉันจำทุกอย่างได้ และฉันก็ยังจำได้ว่าคุณรักฉันจริง ๆ และดูแลฉันในช่วงเวลาที่ฉันสูญเสียความทรงจำ ฉันเห็นความพยายามของคุณในการสร้างมันขึ้นมาเพื่อฉัน นั่นฉันก็จำได้เหมือนกัน”
“เอวลีน…” ดวงตาของเอโลอิสเต็มไปด้วยน้ำตา ขณะที่หัวใจของเธอกำลังบีบแน่นด้วยความรักและความเจ็บปวด
เมเดลีนมองเอโลอิสอย่างอ่อนโยน “แม่”
เธอเรียกเอโลอิสว่าแม่ ด้วยความรู้สึกยอมรับที่มาจากส่วนลึกของหัวใจของเธอ
เอโลอิสรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังเฟ้อฝัน “เอวลีน!” เธอรีบเข้าไปกอดลูกสาวของเธอขณะที่เธอสะอื้นไห้ซบไหล่ของเธอ
น้ำตาของเมเดลีนเองก็ไหลลงมาเช่นกันเมื่อเธอกอดเอโลอิสตอบ หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความรักที่แม่มอบให้ แต่นั่นก็ทำให้เธอนึกถึงลิเลียนที่เธอไม่ได้ดูแลให้ดี
เธอเข้าใจความรู้สึกของเอโลอิส ความรักที่หน้ามืดตามัวซึ่งเธอและฌอนเคยมอบให้แก่เมเรดิธนั้นเป็นความปรารถนาที่พวกเขามีต่อลูกสาวของพวกเขาอย่างแท้จริง
หลังจากที่ไปยังโรงพยาบาล เจเรมี่ก็ได้รับรู้ว่าเมเดลีนออกจากโรงพยาบาลแล้ว
เขาไม่กล้ารบกวนเธอตลอดเวลาที่เธออยู่ในโรงพยาบาล
เพราะเธอแสร้งหลับทุกครั้งที่เขาไปเยี่ยมเธอ เพียงเพราะเธอไม่อยากเจอเขา
ความผิดหวังกำลังทำร้ายเขา แต่เจเรมี่ยังต้องการลองเสี่ยงโชคอีกครั้ง
เขายากที่จะเชื่อว่าผู้หญิงที่เต็มใจรับกระสุนแทนเขาไม่ได้รักเขา
เมเดลีนเพิ่งเข้ามาในบ้านเมื่อคนใช้บอกว่าเจเรมี่มาถึงแล้ว แทนที่จะเข้าไปในบ้าน เขากลับยืนรอเธออยู่ที่ประตูด้านนอก
คราวนี้เมเดลีนยอมให้เขามาเยี่ยม
เธอล้างหน้าและนึกถึงอารมณ์ของเธอก่อนจะเดินออกไปยืนต่อหน้าชายผู้นั้นด้วยสายตาที่สงบนิ่ง “เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว คุณวิทแมน”
“อย่าเย็นชากับผมนักเลยลินนี่ ผมรู้ว่าคุณยังห่วงใยผม ไม่งั้นคุณจะบังกระสุนให้ผมทำไม”
เมเดลีนสงบสติอารมณ์ “ถ้านั่นคือเหตุผลที่คุณมาที่นี่ คุณวิทแมน ฉันจะบอกความจริงทั้งหมดเอง”