บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 745
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ความไม่แยแสอะไรเลยบนใบหน้าเล็ก ๆ ของเมเดลีนได้ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ
เขาได้แต่สวดอ้อนวอนที่จะได้เห็นความยินดีและความลังเลใจจากสายตาของเมเดลีน แต่ตอนนี้ราวกับว่าเขากำลังเผชิญกับหนองน้ำที่ดูนิ่งสงบเกินไป
เมเดลีนกัดริมฝีปากอย่างเงียบงัน “คุณตาบอดเพราะฉันคุณวิทแมน ดังนั้นตอนนั้นฉันจึงตัดสินใจช่วยคุณตอนที่คุณกำลังจะประสบอุบัติเหตุที่มหาวิทยาลัยเกลนเดล”
“คุณช่วยฉัน ตอนที่ฉันลื่นและตกลงไปในน้ำบนเกาะที่ฉันเกือบจะจม ดังนั้นครั้งนี้ฉันจึงช่วยคุณในตอนที่คุณกำลังตกอยู่ในอันตราย”
เมเดลีนอธิบายถึงครั้งที่สองเธอยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเจเรมี่
“คุณเข้าใจแล้วใช่ไหม คุณวิทแมน? ฉันไม่ได้ทำเพราะความรัก ฉันแค่ไม่อยากเป็นหนี้คุณ”
เจเรมี่มึนงง เขาไม่อยากเชื่อเธอ
“ไม่ ลินนี่ นั่นไม่ใช่” เขาปฏิเสธมัน
“ไม่ใช่เหรอ? แล้วคุณอยากให้มันเป็นยังไงล่ะ คุณวิทแมน?” เมเดลีนหัวเราะ “คุณคิดว่าฉันจะยังเป็นยัยโง่เง่าเมเดลีนที่รักคุณอยู่เหรอ?”
“ลินนี่” เจเรมี่มองเธอที่เขารักอย่างสุดซึ้ง “เราเริ่มต้นกันใหม่ไม่ได้เหรอ?”
“เริ่มต้นใหม่?” เมเดลีนทวนคำพูดนั้นด้วยปากของเธอก่อนจะแค่นหัวเราะออกมา หลังจากนั้นครู่หนึ่งดวงตาของเธอก็มีน้ำตาคลอซึ่งตรงข้ามกับความต้องการของเธอ
“ได้โปรด ลินนี่ อย่าปฏิเสธผมเลย ถ้าคุณได้ความทรงจำกลับมา ผมสัญญาว่าคุณจะจำได้ว่าคุณเคยรักผมมากแค่ไหน”
เมเดลีนตอบอย่างไม่ใส่ใจในขณะที่เธอจ้องไปที่ความหวังอันเปี่ยมล้นในดวงตาของเจเรมี่ “บางที ที่ผ่านมาฉันรักคุณมากเกินไปเสียจนสูญเสียตัวเองไป จนถึงจุดที่ฉันไม่รู้สึกอะไรกับมันเลยและยินยอมรับมัน ทั้ง ๆ ที่คุณทำฉันเจ็บก็ตาม”
เจเรมี่รู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังบีบแน่นอย่างเจ็บปวดขณะที่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจ “ลินนี่…”
“แต่ฉันขอโทษนะ คุณวิทแมน ฉันจำไม่ได้ และฉันก็ไม่อยากจำเวลาที่คุณพูดถึงอีก” เธอซ่อนความจริงที่ว่าความทรงจำของเธอกลับมาแล้วไว้ เมเดลีนกล่าวต่อว่า “ลิเลียนจากไปแล้ว เราไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขมันได้ อย่าว่าแต่เริ่มต้นใหม่เลยคุณวิทแมน เรื่องระหว่างเรามันจบไปแล้ว”
เมื่อพูดจบแล้ว เมเดลีนก็หันหลังเดินจากไป
เจเรมี่ก้าวเข้าไปกอดเธอจากด้านหลัง
แม้ว่าจะรู้สึกอบอุ่นเพียงใด แต่ความอบอุ่นก็ไม่สามารถละลายหัวใจที่เยือกเย็นของเธอลงได้
“ลินนี่”
เสียงเจ็บปวดของเขาดังก้องข้างหูเธอ
“เป็นเพราะเราสูญเสียลิเลียนไป เราจึงมีเหตุผลมากขึ้นที่จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง เราไม่สามารถเปลี่ยนอดีตได้ แต่ในความทรงจำของลิเลียน เราควรจะมีชีวิตที่ดีขึ้นทั้งในปัจจุบันและอนาคตต่างหาก”
“ฉันคิดว่าฉันน่าจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ถ้าไม่มีคุณ”
เมเดลีนกล่าวอย่างเย็นชาขณะที่เธอเอื้อมมือไปผลักแขนของเจเรมี่ออกไป
“ลาก่อน คุณวิทแมน ฉันหวังว่าเราจะไม่ได้พบกันอีก”
เธอเดินจากไปอย่างเย็นชา ร่างของเธอค่อย ๆ หายไปจากสายตาของเขา
‘ลาก่อน… ฉันหวังว่าเราจะไม่ได้พบกันอีก’
เจเรมี่ยืนนิ่งอยู่กับที่ ในขณะที่ความรู้สึกเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูของร่างกาย
‘เราถูกลิขิตให้พรากจากกันตลอดไปเหรอ ลินนี่?’
ลินนี่เดินกลับไปที่ห้องนอนของเธอแล้วยืนอยู่ข้างหน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดาน
จากจุดนั้น เธอเห็นเจเรมี่ยืนเหม่อลอยอยู่ข้างประตูคฤหาสน์มอนต์โกเมอรีอยู่นาน เธอเก็บกดความปวดร้าวในใจและกล้ำกลืนน้ำตาที่พยายามจะไหลออกมา
ภาพหลายปีก่อนที่เธอรักเขาอย่างภักดีทะลักเข้าท่วมท้นหัวใจของเธอ
เธอยังคงจำรอยยิ้มอันอบอุ่นของเขาเมื่อเธอตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาตอนที่พวกเขาพบกันอีกครั้งในมหาวิทยาลัยได้
‘แต่ความรักของคุณมันสายเกินไป เจเรมี่’
‘ตอนนี้ไม่มีทางที่เราจะย้อนกลับไปได้แล้ว’
เธอเบือนหน้าหนีจากเขาและตัดสินใจว่าจะไปเที่ยวต่างประเทศกับพ่อแม่และแจ็คสันเพื่อลืมเรื่องที่ผ่านมา
เมเดลีนกลับมาหลังจากผ่านไปราวครึ่งเดือน เห็นได้ชัดว่าเธอดูร่าเริงมากกว่าตอนที่เธอจากไป