บทที่ 2003 เยียวยา 3
หัวหน้าผู้คุมกันสกัดกั้นรถม้าขั้นนี้ไม่ให้เข้าสู่ด้านใน พลางส่งคนไปรายงานแก่หลงซือเย่
หลงซือเย่มาอย่างรวดเร็วยิ่ง เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่ค่อนข้างพิสดารของรถม้าคันนี้ก็ผงะไปเล็กน้อย เขานึกไม่ออกเลยว่าในบรรดาสหายของตนผู้ใดที่มีรถม้าหน้าตาแบบนี้
ขณะที่คิดจะสอบถามดู ยามที่อาชาสวรรค์สีดำตัวนั้นมองเห็นเขา ก็คล้ายจะถอนหายใจอย่างโล่งอกคราหนึ่ง เพียงแต่มันยังคงมีข้อเรียกร้อง “แม่ทัพหลง ท่านโปรดถอนกำลังคนไปหน่อยเถิด”
หลงซือเย่ใจเต้นเล็กน้อย หัวหน้าผู้คุ้มกันของเขากลับไม่คิดจะถอย “ท่านแม่ทัพ เกรงว่าผู้มาจะมีจิตคิดแอบแฝง…”
หลงซือเย่โบกมือเล็กน้อย “ไม่เป็นไร แม่ทัพอย่างข้ามีความคิดเป็นของตัวเอง พวกเจ้าถอยไปเถอะ อย่าแพร่งพรายเรื่องในคืนนี้ออกไป ถ้าหลุดออกไปแม้แต่คำเดียว เจ้าต้องรับผิดชอบ!”
ถึงแม้หัวหน้าผู้คุ้มกันจะฉงนใจ แต่ก็ไม่ขัดคำสั่งของท่านแม่ทัพ ตอบรับคราหนึ่งแล้วพาลูกน้องถอยออกไป
หลงซือเย่มองไปที่รถม้า เอ่ยถามช้าๆ ว่า “ซีจิ่ว เป็นเจ้าใช่ไหม?”
ด้วยเหตุนี้ ‘รถม้า’ จึงเอ่ยขึ้นว่า “เจ้าสำนักหลง ท่านฉลาดจริงๆ!”
จากนั้นหลงซือเย่ก็เบิกตามอง ‘รถม้า’ คันนั้นแปลงกายต่อหน้าตน กลายร่างเป็นหอยยักษ์สีชมพูอ่อนตัวหนึ่ง ท่าทางที่หนูน้อยในเปลือกหอยมองหลงซือเย่ราวกับเด็กน้อยที่ได้พบผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ก็มิปาน “เจ้าสำนักหลง รีบช่วยเจ้านายของพวกเราเถิด ท่านทำได้แน่!”
มันอ้าฝา เผยให้เห็นกู้ซีจิ่วที่นอนอยู่ในเปลือกหอย
เธอนอนอยู่ตรงนั้น หน้าซีดดุจกระดาษ ลมหายใจรวยริน ยามที่มองหลงซือเย่เธอยังยิ้มแวบหนึ่งด้วย “คะ…ครูฝึกหลง ช่วย…ช่วยข้าที…”
มือของหลงซือเย่สั่นสะท้านในทันใด!
….
หลังจากยุ่งวุ่นวายกันปานยกพลเคลื่อนทัพ กู้ซีจิ่วก็ถูกเคลื่อนย้ายไปยังห้องฝึกวรยุทธ์ของหลงซือเย่
หลงซือเย่จับชีพจรให้เธอแล้ว อวัยวะภายในเสียหาย อวัยวะหลายส่วนบาดเจ็บ ซ้ำยังเป็นความความเสียหายที่ไม่อาจฟื้นฟูได้อย่างแท้จริงด้วย!
หากว่าเป็นชาวเซียนทั่วไปได้รับบาดเจ็บแบบเธอ คงม้วยมรณาไปนานแล้ว วรยุทธ์ของกู้ซีจิ่วแข็งแกร่งยิ่งนัก ประกอบกับเธอเคยใช้โอสถช่วยรักษาชีวิตไปบางส่วน เวลาล่วงเลยมาสามวัน ไม่น่าเชื่อว่าเธอยังสามารถฝืนรักษาสติสัมปชัญญะเอาไว้ได้อยู่ เพียงสีหน้าซีดขาวจนน่าหวาดหวั่นก็เท่านั้น
หลังจากหลงซือเย่ตรวจอาการบาดเจ็บให้เธอ สีหน้าก็แปรเปลี่ยนไป
นางได้รับบาดเจ็บจากวิชาแยกสิงคี! เป็นทักษะทำร้ายที่ร้ายแรงยิ่งนักชนิดหนึ่ง!
วิชาแยกสิงคีเป็นทักษะเฉพาะของซานจิ่งเจินเหริน เมื่อใช้กับร่างของผู้ใด จะทำให้อวัยวะภายในทั้งห้าของคนผู้นั้นหลอมละลายเป็นน้ำโลหิตได้ภายในครึ่งวัน มิน่าเล่ากู้ซีจิ่วที่อึดทนทานพอๆ กับแมลงสาบถึงได้บาดเจ็บสาหัสถึงขั้นนี้ได้…
ซานจิ่งเจินเหรินเป็นนักพรตที่ถือสันโดษอย่างแท้จริง ปกติแล้วเชิญออกจากเขาไม่ได้เลย นึกไม่ถึงว่าครั้งนี้เขาจะเข้าร่วมกองกำลังที่ปิดล้อมโจมตีกู้ซีจิ่วด้วย
โอสถแก้ของศาสตร์วิชาแขนงนี้ต้องไปขอจากซานจิ่งเจินเหรินโดยเฉพาะ มิเช่นนั้นอวัยวะภายในของผู้ที่ได้รับบาดเจ็บจะไม่มีทางสมานกันได้ จุดที่แตกร้าวเหล่านั้นจะขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ…
อันที่จริงกู้ซีจิ่วก็รู้สึกได้เช่นกันว่าอาการบาดเจ็บนี้ของตนค่อนข้างพิกล เมื่อเห็นสีหน้าร้อนรนของหลงซือเย่ที่ซีดขาวยิ่งกว่าสีหน้าตน ก็ทราบว่าผิดปกติแล้ว “อาการบาดเจ็บของข้า…ใช้เคล็ดวงจักรย้อนหวนรักษาไม่ได้หรือ?”
เคล็ดวงจักรย้อนหวนสามารถรักษาอาการบาดเจ็บนอกในได้ทุกอย่าง เคล็ดวิชานี้เป็นกู้ซีจิ่วที่ถ่ายทอดแก่หลงซือเย่ ดังนั้นเขาจึงเป็นเคล็ดนี้ ต้องให้พลังวิญญาณของผู้บาดเจ็บและผู้รักษาสอดประสานกัน นี่ก็คือเหตุผลหลักที่กู้ซีจิ่วดั้นด้นมาหาหลงซือเย่
หลงซือเย่ชะงักไปเล็กน้อย หมายจะพูดแต่ก็หยุดลงอีก กู้ซีจิ่วจึงเอ่ยขึ้นว่า “ไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงสิ่งใด ท่านบอกมาตามตรงก็พอ”
หลงซือเย่ก็ทราบเช่นกันว่าปิดบังเธอไม่ได้ ทำได้เพียงบอกเล่าถึงอานุภาพของวิชาแยกสิงคีนี้
ถึงอย่างไรกู้ซีจิ่วก็ไม่ได้คบค้าสมาคมกับผู้คนของดินแดนนี้อย่างแท้จริงมากนัก และนึกไม่ถึงเลยว่าฝ่ามือนั้นที่ซานจิ่งเจินเหรินซัดใส่จะทรงอานุภาพถึงเพียงนี้…
หลังจากหลงซือเย่เล่าจบก็ยังคงไม่พอใจยิ่งนัก
—————————————————————————
บทที่ 2004 เยียวยา 4
หลังจากหลงซือเย่เล่าจบก็ยังคงไม่พอใจยิ่งนัก “ข้าได้ยินว่าซานจิ่งเจินเหรินเป็นผู้ที่ตั้งตนอยู่ในความเมตตาเสมอมา ยังนึกอยู่ว่าภายหน้าจะคบค้าสมาคมกับเขา ไม่นึกเลยว่าเขาจะเป็นสุภาพชนใจคด ลงมือรุนแรงต่อสตรีบอบบางอย่างเจ้าได้ถึงเพียงนี้!”
กู้ซีจิ่วถอนหายใจเบาๆ คราหนึ่ง “ที่แท้คนที่สูงโย่งปานลำไผ่ผู้นั้นก็คือซานจิ่งเจินเหริน เช่นนั้น…ความจริงแล้วเขาก็ไม่ได้รับผลดีเช่นกัน…”
ซานจิ่งเจินเหรินรูปร่างสูงใหญ่ เสมือนขุนเขาลูกหนึ่งจริงๆ ระหว่างต่อสู้เดิมทีกู้ซีจิ่วหมายจะถีบยอดอกเขา ผลคือคาดคะเนพลาด ถีบเข้าที่กล่องดวงใจเขาไป…
ซานจิ่งเจินเหรินผู้นั้นหน้าเปลี่ยนสีทันที ร้องด่าว่า ‘นังแพศยา’ เหงื่อชุ่มศีรษะขณะงอตัวถอยหลังไป แล้วซัดฝ่ามือใส่เธออย่างรุนแรง…
….
บาดแผลอื่นๆ บนร่างของกู้ซีจิ่วยังนับว่าดี มีเพียงวิชาแยกสิงคีนี้ที่ทำให้หลงซือเย่หมดปัญญานัก เขาหยิบโอสถสมานแผลชั้นเลิศทั้งหมดออกมาหมายจะใช้กับเธอ ทว่าถูกกู้ซีจิ่วปฏิเสธ “ครูฝึกหลง ยาสมานแผลของท่านสรรพคุณดีสู้ของข้าไม่ได้…ยาสมานแผลไม่มีประโยชน์หรอก ลองใช้เคล็ดวงจักรย้อนหวนดูก่อนเถิด…”
หลงซือเย่กำหมัดแล้ว “ข้าจะไปขอยารักษาจากไอ้เฒ่าซานจิ่ง”
กู้ซีจิ่วส่ายหน้าเล็กน้อย “เขา…น่าจะไม่ยอมให้ พวกเขากำลังไล่ล่าข้าอยู่…”
กู้ซีจิ่วกระจ่างแจ้งในประสิทธิภาพของลูกเตะที่ตนถีบซานจิ่งเจินเหรินยิ่งนัก หากไม่ผิดไปจากที่คาดไว้ เกรงว่าภายในร้อยปีนี้ซานจิ่งเจินเหรินจะไม่สามารถประกอบกิจได้…
ยามนี้ซานจิ่งเจินเหรินผู้นั้นน่าจะอยากถลกหนัง เลาะเอ็นเธอยิ่งนัก แล้วจะมอบยารักษาให้เธอได้อย่างไร?
ถ้าหลงซือเย่ไปขอยารักษาจะเป็นการเผยที่ซ่อนของเธอเสียเปล่าๆ ทำให้พวกเขาแห่แหนตามรอยมาได้
คนเหล่านี้คิดจะคุมขังเธอไว้ เธอไม่มีทางปล่อยให้พวกเขาได้สมหวัง!
หลงซือเย่คิดวิธีดีๆ อย่างอื่นไม่ออกไปชั่วขณะ วิชาแพทย์ของเขาในปัจจุบันเรียนรู้มาจากม้วนตำราที่กู้ซีจิ่วมอบให้ ล้ำเลิศไม่เท่ากู้ซีจิ่ว ภายใต้ความอับจนหนทาง จึงทำได้เพียงลองให้วิธีที่กู้ซีจิ่วบอกดูก่อน
เคล็ดวงจักรย้อนหวนชนิดนี้มีประสิทธิภาพในการรักษายิ่งนัก เพียงแต่ต้องให้ผู้ร่ายเคล็ดและผู้บาดเจ็บนั่งชาอยู่ในอ่างไม้ใบใหญ่สองใบในเวลาเดียวกัน ในอ่างไม้บรรจุน้ำยาสมุนไพรไว้เต็มเปี่ยม คนทั้งสองที่แช่อยู่ในอ่างไม้ประกบฝ่ามือเข้าด้วยกัน ต่างคนต่างโคจรพลังยุทธ์…
วิธีการเช่นนี้ค่อนข้างเปิดเปลือยอย่างไม่อาจเลี่ยงได้ หากมิใช่ว่ากู้ซีจิ่วไม่มีวิธีอื่นแล้ว ก็คงไม่คิดจะมาหาหลงซือเย่ให้เขาโคจรเคล็ดนี้เพื่อเธอ
โชคดีที่พอถึงเวลาทั้งสองคนจะต่างคนต่างอยู่ในอ่างไม้คนละใบ และในอ่างไม้ก็เต็มไปด้วยน้ำยา ปิดบังความเปลือยเปล่าไปได้กว่าครึ่ง เธอไม่ถึงขั้นที่ต้องเปลือยโล่งโจ้งจนเกินไป…
หลงซือเย่ก็ไม่กล้าชักช้าเช่นกัน เขารีบสั่งการให้คนไปเตรียมน้ำยาสมุนไพรเหล่านั้นทันที
เนื่องจากสมุนไพรบางชนิดค่อนข้างพิเศษ เขาจึงต้องใช้เวลาในการตระเตรียมสิ่งเหล่านี้ถึงสามชั่วยาม เขาเกรงว่าจะเกิดข้อผิดพลาดขึ้น เขาจึงตรวจสอบสมุนไพรเหล่านี้ด้วยตัวเองทุกชิ้น ล้วนเป็นของชั้นเลิศในหมู่ของชั้นเลิศทั้งสิ้น…
หลังจากจัดเตรียมทุกสิ่งพร้อม ก็เกือบจะรุ่งสางแล้ว
อ่างไม้ใบใหญ่ถูกย้ายเข้าไปในห้องสมาธิ น้ำยาในอ่างเดือดเป็นฟองสีคราม สมุนไพรสารพัดชนิดพลิกหมุนไปตามการเดือด
หลงซือเย่ยังคงเป็นสุภาพบุรุษยิ่งนัก ทราบว่ากู้ซีจิ่วในยามนี้เคลื่อนไหวไม่สะดวก จึงสั่งให้สาวใช้สองนางเข้ามา ปรนนิบัติกู้ซีจิ่วถอดอาภรณ์พาลงอ่าง
ส่วนเขาคิดไปที่ห้องชำระกายด้านนอก เข้าไปในอ่างไม้อีกใบ หลังจากจัดการทุกอย่างแล้ว ค่อยให้สาวใช้ยกอ่างที่เขาอยู่เข้ามา ให้อ่างสองใบอยู่ข้างกัน…
เขาวางแผนไว้ดียิ่งนัก และรอบคอบไร้ช่องโหว่ยิ่งนัก
แต่สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงก็คือ ในเวลาเช่นนี้จะมีแขกไม่ได้รับเชิญมาเยือน
ตอนนั้นเขาเพิ่งจะถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก ข้ารับใช้ที่อยู่ด้านนอกก็เอ่ยรายงาน “แม่ทัพหลงขอรับ คุณชายฝูอีมาเยือน!”
มือที่อยู่ตรงสาบเสื้อของหลงซือเย่ชะงักไปทันที
———————————————————-