ตอนที่ 698 รวมตัวกันที่ฮุ่ยโจว
มู่หรงกวานเย่ว์ลุกขึ้น ออกจากห้องไปไม่พูดอะไร ตอนที่เดินออกไปข้างนอกก็สั่งการว่า
“พรุ่งนี้พาเขาออกไปเล่นว่าว”
พูดจบมู่หรงกวานเย่ว์ก็กลับคำ
“ช่างเถิด ไม่ต้องพาเขาออกไป”
ตอนนี้นางกำลังรอหลิงอวี้จื้อที่ฮุ่ยโจว สภาพของมู่หรงเซียงหนานยิ่งแย่ลงยิ่งดี เช่นนี้หลิงอวี้จื้อถึงจะเชื่อคำพูดของนาง ด้วยเหตุนี้สองสามวันมานี้นางจึงไม่ได้ให้คนใช้ดูแลมู่หรงเซียงหนาน
เพียงแต่เมื่อเห็นมู่หรงเซียงหนานกลายเป็นเช่นนี้แล้ว นางก็ปวดใจ ถึงได้เอ่ยปากพาเขาออกไปเล่นว่าว เมื่อพูดออกไปแล้ว สติก็กลับมา หากยังจับหลิงอวี้จื้อมาไม่ได้ นางก็ยังไม่สามารถดูแลมู่หรงเซียงหนานเป็นพิเศษได้
นางรู้ว่าหลังจากผ่านครั้งนี้ไปแล้ว ถึงแม้มู่หรงเซียงหนานยังมีชีวิตอยู่ ก็จะไม่เป็นเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ถึงแม้จะต้องทำลายมู่หรงเซียงหนานจดหมดสิ้น นางก็ไม่เสียใจ ขอเพียงสามารถชนะเซียวเหยี่ยนได้ สามารถช่วยราชวงศ์เว่ยตะวันตกและลูกชายของนางเอาไว้ได้ นางยินดีทำทุกอย่าง
ตอนนี้จูจิ้นยังไม่รู้ว่ามู่หรงเซียงหนานออกจากวังไปแล้ว นางนึกว่ามู่หรงเซียงหนานยังอยู่ในวังฉางเล่อกง เพียงแต่ทหารยามวังฉางเล่อกงคุ้มกันแน่นหนามาก ไม่มีทางเข้าไปได้ ตอนนี้เฉินมั่วฉือออกนำทัพเอง นางอยากจะพบมู่หรงกวานเย่ว์ ก็ทำได้ยากขึ้น
จูจิ่นเริ่มนอนไม่หลับทั้งคืน ในใจมีความรู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างแรงกล้า รู้สึกอยู่ตลอดว่ามู่หรงเซียงหนานต้องเกิดเรื่องแน่
ตอนที่นางลุกนั่งอยู่ไม่สุขนั้นเอง มู่หรงหงก็ได้จดหมายที่หลิงอวี้จื้อเขียนถึงเขา แม้แต่ใบหูข้างเดียวกันนั้นก็ส่งมาให้เขาด้วย เมื่อเห็นใบหูของหลานชายตนเอง มู่หรงหงก็โกรธจนตัวสั่น
เพียงแต่มู่หรงกวานเย่ว์เป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเขา เขาย่อมไม่เชื่อคำพูดของหลิงอวี้จื้อง่าย ๆ เขาเชื่อมั่นในลูกสาวของตนเอง ปกติมู่หรงกวานเย่ว์รักใคร่เอ็นดูเซียงหนานมาก เขาส่งสายเข้าไปสืบเรื่องในวังฉางเล่อกง อยากดูเสียหน่อยว่ามู่หรงกวานเย่ว์อยู่ในวังหรือไม่
เพียงแต่คำตอบทำให้เขาตะลึงงันไป มู่หรงกวานเย่ว์และมู่หรงเซียงหนานต่างไม่อยู่ในวัง นางเอาหลานชายสุดที่รักไปฮุ่ยโจวด้วยจริง ๆ หรือ
มู่หรงหงเริ่มกังวลใจแล้ว เรียกจูจิ่นมา เขารู้เรื่องมิตรภาพของจูจิ่นกับหลิงอวี้จื้อและเซียวเหยี่ยนในสมัยก่อน ในจดหมายหลิงอวี้จื้อเขียนว่าเธอจะไปฮุ่ยโจวเพื่อช่วยมู่หรงเซียงหนาน เขาไม่ค่อยเชื่อ กลัวว่าหลิงอวี้จื้อจะทำอะไรเป็นภัยต่อมู่หรงเซียงหนาน จึงตัดสินใจจะไปฮุ่ยโจวกับจูจิ่น
ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ต้องเอามู่หรงเซียงหนานกลับมา เขาเป็นเด็กเพียงคนเดียวของตระกูลมู่หรง เขาจะไม่มีวันทำให้ตระกูลมู่หรงสูญสิ้นผู้สืบสกุล
หลายวันมานี้จูจิ่นกระสับกระส่ายอยู่แล้ว มู่หรงหงอยากพบนาง จูจิ่นจึงรีบเร่งไปห้องหนังสือทันที
มู่หรงหงซ่อนใบหูนั้นเอาไว้ เอาเพียงจดหมายให้จูจิ่น เมื่อเห็นจดหมายแล้ว จูจิ่นก็แทบยืนไม่อยู่ สองมือเกาะมุมโต๊ะไว้ มู่หรงกวานเย่ว์มีแผนจริง ๆ มิน่าหลายวันมานั้นถึงรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีมาตลอด
มู่หรงหงสีหน้าเคร่งขรึม
“อาจิ่น เรื่องนี้เจ้าคิดว่าอย่างไร”
“ข้าเชื่อที่หลิงอวี้จื้อพูด ถึงแม้ตอนนี้พวกเราจะจุดยืนต่างกัน แต่นางไม่ใช่คนน่ารังเกียจไร้ยางอาย ไม่มีทางลงมือกับมู่หรงเซียงหนาน นางกับนี่อวิ๋นเคยเป็นเพื่อนสนิทกัน
ท่านพ่อ ข้าอ้อนวอนขอพบเซียงหนานหลายครั้งหลายหนแต่โดนไทเฮาปฏิเสธตลอด ตั้งแต่เซียงหนานเข้าวังไป ลูกสะใภ้ก็ไม่ได้พบเซียงหนานอีกเลย ตอนนี้ไทเฮาพาเซียงหนานไปฮุ่ยโจวแล้ว ต้องมีแผนอื่นแน่นอน ขอร้องท่านพ่อไปช่วยเซียงหนานทีเถิดเจ้าค่ะ”
จูจิ่นน้ำเสียงร้อนใจ กลัวว่าจะเกิดเหตุไม่คาดฝันกับมู่หรงเซียงหนานหากไปช้า
เหตุใดมู่หรงหงจะไม่กลัว ปกติหลานคนนี้ใคร ๆ ก็รัก เขาอบรมสั่งสอนมาเองกับมือ คาดหวังกับเขาไว้สูง มู่หรงหงพูดต่อ
“เจ้าไปฮุ่ยโจวกับข้า พรุ่งนี้พวกเราออกเดินทาง เจ้ากลับไปเก็บของก่อนเถิด”
ตอนที่ 699 พบคนที่เคยคุ้น
“ท่านพ่อ เราไปกันคืนนี้เลยเถิดเจ้าค่ะ”
จูจิ่นไม่อยากรออีกแม้แต่วันเดียว
“เจ้าไปเก็บของก่อน ตอนนี้ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเซียงหนานหรอก”
“เจ้าค่ะ”
จูจิ่นทำได้เพียงรับคำ แล้วไปเก็บของทันที อยากให้ตนเองมีปีกเสียตอนนี้เลย จะได้บินไปหามู่หรงเซียงหนานทันที
วันถัดมาฟ้าเพิ่งสว่าง จูจิ่นที่ไม่ได้นอนทั้งคืนก็จากจวนมู่หรงไปพร้อมกับมู่หรงหง รีบมุ่งหน้าตามไปยังฮุ่ยโจว
ฮุ่ยโจวเป็นเพียงเมืองเล็ก ๆ ที่ไม่โดดเด่น ดังนั้นจึงไม่มีใครจับตามองฮุ่ยโจว พอเข้าไปในเมืองฮุ่ยโจวแล้ว หลิงอวี้จื้อก็หาวหนึ่งที เร่งเดินทางหลายวันติดกัน เธอแทบจะไม่ได้นอนดี ๆ เลยสักคืน ง่วงมาก แต่ก็นอนไม่หลับ ถึงได้ดูไม่ค่อยดีเช่นนี้
เธอแง้มม่านรถม้าออกดู แล้วปล่อยม่านกลับอย่างเร็ว อย่างน้อยเธอก็ต้องหาโรงเตี๊ยมพักผ่อนสักคืนก่อน มิเช่นนั้นเวลาเผชิญหน้ากับมู่หรงกวานเย่ว์ สมองคงจะตื้อ จะต่อกรกับมู่หรงกวานเย่ว์ สมองจะตื้อไม่ได้
“มั่วชิง พวกเราไปหาโรงเตี๊ยมพักกันสักหน่อยเถิด”
“เพคะ”
มั่วชิงตอบรับ สั่งการคนบังคับรถม้าให้หาโรงเตี๊ยมสักแห่งแล้วหยุดรถ มั่วชิงประคองหลิงอวี้จื้อลงจากรถม้า หลิงอวี้จื้อคิดว่าสีหน้าตัวเองต้องดูแย่มากแน่ แย่จนถึงขั้นไม่กล้าส่องกระจกดูตัวเอง
เพิ่งจะก้าวเท้าเข้าไปในประตูโรงเตี๊ยม จู่ ๆ ก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยตรงโต๊ะต้อนรับแขก เธอหยุดเดิน มั่วชิงเป็นคนความจำดีอยู่แล้ว ประกอบกับเป็นศัตรูคู่แค้นของหลิงอวี้จื้อ ดังนั้นภาพในความทรงจำของนางจึงชัดเจน ถึงแม้จะไม่ได้เจอกันหลายปี แต่เห็นครั้งแรกก็จำได้ว่าเป็นใคร
คน ๆ นั้นมิใช่ใครอื่น หากแต่เป็นไป๋อู่ที่ถูกเว่ยอ๋องไล่ออกมา
ไป่อู๋ในตอนนี้มิใช่ไป๋อู่ที่ผู้งดงามอ่อนช้อยเหมือนตอนนั้นแล้ว นางเกล้าผมมวย แต่งตัวเรียบง่ายธรรมดากว่าเดิมมาก ดูท่าทางเหมือนเป็นศรีภรรยาและแม่ที่ดี นางคงไม่ได้เปิดโรงเตี๊ยมนี้หรอกนะ!
“พวกท่าน พักแรมหรือไม่เจ้าคะ”
ไป่อู๋ทักทายพวกเขาอย่างกระตือรือร้น ดูเหมือนจะจำมั่วชิงไม่ได้ ก็ไม่แปลก ตอนนี้มั่วชิงสวมชุดผู้ชาย แถมยังติดเคราสองสามหย่อมด้วย ตอนนั้นมั่วชิงเพิ่งมาอยู่กับเธอ รวมดูแล้วไป่อู๋เจอมั่วชิงไม่กี่ครั้งเท่านั้น
“ข้าขอห้องข้างบนหนึ่งห้อง”
“เจ้าค่ะ”
ไป่อู๋หยิบป้ายห้องออกมาอย่างเร็ว แล้วเรียกให้เสี่ยวเอ้อร์นำพวกนางไปชั้นสอง
“เสี่ยวเอ้อร์ นางเป็นเถ้าแก่เนี้ยของพวกเจ้าหรือ หน้าตาสวยจริง ๆ”
หลิงอวี้จื้ออยากรู้สถานะของไป่อู๋ ตอนที่ขึ้นบันไดไปชั้นสองจงใจตีสนิทกับเสี่ยวเอ้อร์
“นางเป็นเถ้าแก่เนี้ยของพวกเรา หลายคนต่างชมเถ้าแก่เนี้ยว่านางสวย”
เสี่ยวเอ้อร์ดูเหมือนจะภูมิใจมาก
“ห้องข้างในสุดคือห้องของพวกท่านขอรับ”
ความหมายของเสี่ยวเอ้อร์คือไป่อู๋แต่งงานแล้ว ซ้ำยังแต่งกับเถ้าแก่ของโรงเตี๊ยมแห่งนี้ โลกใบนี้ช่างมหัศจรรย์จริง นึกไม่ถึงว่าไป่อู๋ผู้โหดเหี้ยม ร้อยเล่ห์กลในตอนแรก จะกลายเป็นเถ้าแก่เนี้ยโรงเตี๊ยมได้ เป็นเรื่องที่นึกไม่ถึงเลยจริง ๆ
หลิงอวี้จื้อพามั่วชิงกลับห้อง แล้วตรงไปนอนแผ่บนเตียง สองมือประสานกันใต้ท้ายทอย
“มั่วชิง เมื่อก่อนไป่อู๋ไม่ใช่ตัวละครธรรมดา เจ้าให้คนไปสืบสักหน่อย ดูว่านางแต่งงานแล้วจริง ๆ หรือว่าสมคบคิดอะไร”
“ข้าน้อยรับทราบเพคะ”
“ข้าจะหลับสักครู่ มีอะไรเรียกข้า ทางท่านอ๋องมีข่าวอะไรมา อย่าลืมแจ้งข้า”
“พระชายาทำใจให้สบายแล้วนอนเถิด ข้าน้อยจะเฝ้าอยู่ที่นี่”
หลิงอวี้จื้ออืมตอบ หลับตาเรียบร้อย เธอเหนื่อยแล้วจริง ๆ ไม่นานในห้องก็มีเสียงหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ