บทที่ 250 เรียกพ่อ（2）
เซียวอี้เชียนฟังไม่เข้าใจ ถามขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณว่า: “คุณ……คุณหมายถึงว่าอย่างไร!”
เย่เฉินพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม: “ไม่มีอะไร ผมจะไม่เหยียบน้องชายของคุณ แต่ผมจะทำให้มันพิการ!”
พูดจบ ปลายเท้าเย่เฉินแตะไปที่ท้องน้อยของเขาเบาๆ ชี่แท้ไหลข้ามออกไปตามปลายเท้า
นับตั้งแต่มี 《ตำราเก้าเสวียนเทียน》แล้ว เขาควบคุมชี่แท้ได้อย่างคล่องมือดังใจคิดมากยิ่งขึ้น พลังชี่แท้เล็กน้อยนี้ ตัดเส้นประสาทตรงนั้นของเซียวอี้เชียนขาดไปโดยตรง ทำให้ตรงนั้นของเขาไม่สามารถแสดงพลังความห้าวหาญใดๆของผู้ชายได้อีกต่อไป
แต่ว่า เซียวอี้เชียนกลับไม่รู้อะไรเลย เย่เฉินแตะตัวเองเบาๆหนึ่งทีนี้หมายความว่าอะไร
เวลานี้เขาก็ยังไม่รู้ตัว ว่าตัวเองได้สูญเสียความสามารถของผู้ชายไปแล้ว ในอนาคต เขาทำได้แค่มองดูน้องชายที่สมบูรณ์ไม่มีความเสียหาย แล้วก็ตีอกชกหัวกับของที่เอาไว้ดูได้แต่ใช้การไม่ได้อันนั้น
เขาในตอนนี้ เพียงแต่โกรธแค้นไม่มีที่เปรียบ แล้วก็หวาดกลัวไม่มีที่เปรียบ ต้องการจะรีบเร่งหลบหนีออกไปจากที่นี่ทันที จากนั้นก็พาบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างนอกเข้ามา ซ้อมเย่เฉินให้เกือบตายไปเลยโดยตรง จากนั้นก็เหยียบน้องชายของเขาให้เละ!
คิดถึงตรงนี้ เขากัดฟันเอาไว้แล้วถามว่า: “ผมไปได้หรือยัง?”
เย่เฉินถามกลับว่า: “คุณกำลังถามใคร?”
เชียนอี้เชียนพูดด้วยความโกรธ: “แน่นอนว่าผมกำลังถามคุณอยู่!”
เย่เฉินถามอีก: “แล้วผมเป็นใครสำหรับคุณ?”
สีหน้าของเซียวอี้เชียนไม่น่าดูอย่างมากในทันที เขาเป็นคนฉลาด รู้ความหมายในคำพูดของเย่เฉิน นี่คืออยากให้ตัวเองเรียกเขาว่าพ่ออีกครั้ง!
แม่งเอ้ย ความอัปยศอดสูนี้ ตัวเองจะไม่ทนเด็ดขาด!
ดังนั้นเขาพูดขึ้นมาด้วยความโมโห: “เย่เฉิน! แกอย่าให้มันเกินไป! เมื่อกี้แกบอกว่า ขอแค่ฉันเรียกแกว่าพ่อคำหนึ่งแกก็จะปล่อยฉันไป ตอนนี้ทำไมแกถึงกลับคำ?”
เย่เฉินยิ้มแล้วพูดว่า: “เพราะผมหน้าไม่อายไง~~~”
พูดจบ เย่เฉินจ้องไปที่เขา พูดอย่างเย็นชา: “ถ้าหากตอนนี้คุณไม่เรียก งั้นเป็นไปได้ว่าผมอาจจะไม่ทันได้ระวังแล้วเท้าเหยียบลงไปเลย ถ้าเป็นแบบนั้น คุณก็อย่าโทษผมแล้วกัน!”
เซียวอี้เชียนกลัวอย่างสิ้นเชิง กัดฟันเอาไว้แล้วพูดว่า: “ได้! ผมเรียก!”
ในความคิดของเขา ในเมื่อเคยเรียกครั้งหนึ่งแล้ว หน้าก็เสียไปแล้ว เรียกอีกครั้งก็ไม่รู้สึกรู้สาอะไร ที่สำคัญคือจะทำอย่างไรให้เย่เฉินปล่อยตัวเองก่อนชั่วคราว ให้โอกาสตัวเองได้ออกไปเรียกคนข้างนอกได้!
ดังนั้น เขาวิงวอนขอร้องอีกครั้ง: “พ่อ ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ……”
เย่เฉินพยักหน้าอย่างพอใจ: “เจ้าลูกชายเป็นเด็กดีเชื่อฟังมาก เอาล่ะ ครั้งนี้พ่อละเว้นให้ครั้งหนึ่ง รีบไสหัวไปเลย!”
ทันทีที่ได้ยินคำนี้ เซียวอี้เชียนรีบร้อนวิ่งหนีออกไปไกลอย่างหัวซุกหัวซุน วิ่งหนีออกไปพร้อมกับเซียวเวยเวย
เป็นเพราะสาเหตุที่ฉี่ราดกางเกงก่อนหน้านั้น น้ำปัสสาวะของเซียวอี้เชียนลากเป็นทางยาวบนพื้นเรียบ ดูแล้วน่าขยะแขยงมาก
ทุกคนเห็นสภาพทุลักทุเลของเขาแบบนี้ อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ เซียวอี้เชียนได้ยินเสียงหัวเราะเยาะพวกนี้ รู้สึกเหมือนถูกมีดแล่เนื้อเถือหนังซ้ำแล้วซ้ำเล่า เร่งความเร็วใต้เท้าวิ่งออกไปข้างนอก แต่เนื่องจากปัสสาวะไหลลงมาตามขากางเกง เลยทำให้เท้าลื่น เสียงโครมดังขึ้นมาล้มเป็นสุนัขแทะอึ(ล้มหัวคะมำ)
เสียงหัวเราะดังลั่นในงาน เซียวเวยเวยรีบร้อนพยุงเซียวอี้เชียนขึ้นมาอย่างสุดกำลัง ทั้งสองคนถึงได้วิ่งออกไปโดยไม่หยุดพักในคราวเดียว
เวลานี่เซียวชูหรันพูดขึ้นมาด้วยความรู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย: “เย่เฉิน เซียวอี้เชียนคนนี้เก่งมากๆ คุณไปยั่วยุเขาแบบนั้น อนาคตถ้าเขาแก้แค้นคุณขึ้นมาจะทำอย่างไร?”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย พูดว่า: “ที่รัก เมื่อกี้ผมบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ? เขาเป็นเสือก็ต้องหมอบลงให้ผม เป็นมังกรก็ต้องขดตัวเอาไว้ให้ผม ในเมืองจินหลิงที่ขนาดหนึ่งหมู่สามส่วนแห่งนี้(เมืองเล็กๆ) ไม่มีโอกาสที่เขาจะโอหังได้!”
เซียวชูหรันพูดอย่างไม่หมดความกังวล: “ฉันรู้ว่าคุณมีมิตรภาพกับคนใหญ่คนโตในพื้นที่เล็กน้อย แต่ถึงอย่างไรนั่นมันก็ไม่มั่นคง! ถ้าเกิดพวกเขาไม่ช่วยคุณแล้ว คุณจะทำอย่างไร?”
เย่เฉินตบไปที่ย่าของเธอเบาๆ พูดว่า: “ที่รัก คุณสามารถสงสัยคนทั้งโลกได้ แต่อย่าสงสัยสามีตัวเองเด็ดขาด!”
เซียวชูหรันมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยท่าทางมั่นใจของเขา จู่ๆก็รู้สึกอึ้งไปเล็กน้อยในทันที
เธอพบว่า ตัวเองเห็นความหยิ่งผยองไม่เห็นสิ่งใดในโลกอยู่ในสายตาเล็กน้อย จากใบหน้าของสามีไร้ประโยชน์คนนี้……