บทที่ 249 เรียกพ่อ（1）
เซียวอี้เชียนนึกว่าเย่เฉินจะใช้เท้าเหยียบน้องชายของตัวเอง ตกใจกลัวจนหน้าซีดเผือด ขวัญหนีดีฝ่อไปในทันที!
ถึงแม้จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังคิดว่าเย่เฉินก็แค่ผู้ชายจนๆที่แค่ตัวเองกระดิกนิ้วก็สามารถทำให้จมดินได้ก็ตาม แต่ว่าตอนนี้ ถ้าหากเย่เฉินใช้เท้าเหยียบลงไปจริงๆ ตัวเองก็จะพิการไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว!
หลังจากนั้น ถึงแม้ตัวเองจะแล่เย่เฉินด้วยมีดพันหมื่นเล่ม แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร? น้องชายของตัวเองก็ฝ่อไปแล้วอยู่ดี!
ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง โดยเฉพาะผู้ชายที่มีเงินที่ไม่ขาดผู้หญิง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถเสียน้องชายไปได้! นี่มันแตกต่างอะไรกับการเอาชีวิตของตัวเอง?!
ดังนั้น เขารีบร้อนอ้อนวอนขอความเมตตา: “น้องเย่! น้องเย่! มีอะไรก็ค่อยๆคุยกัน มีอะไรค่อยๆคุยกันดีๆ!”
เย่เฉินหยุดปลายเท้าไว้กลางอากาศ ถามด้วยรอยยิ้ม: “ทำไม? กลัวแล้ว?”
เซียวอี้เชียวเหงื่อเย็นไหลออกมาเต็มหน้า พยักหน้าซ้ำๆแล้วพูดว่า: “ผมผิดไปแล้ว! ผมผิดไปแล้วจริงๆ! ขอร้องคุณผู้ยิ่งใหญ่ไม่ถือโทษคนต่ำต้อย ละเว้นผมครั้งนี้ด้วย!”
สิ่งที่เซียวอี้เชียนคิดคือลูกผู้ชายจะงอก็ได้จะยืดก็ได้ ยอมรับว่าตาขาวรักษาน้องชายเอาไว้ก่อน กลับไปค่อยหาคนมาจัดการเย่เฉินให้ตายโดยตรง แก้แค้นความคั่งแค้นสุดขีดของวันนี้
เย่เฉินจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขาในเวลานี้ คือจิตวิทยาแบบหนึ่งของแมวที่กำลังเล่นกับหนู พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม: “ได้ ในเมื่อคุณอยากให้ผมละเว้นคุณ งั้นก็เรียกผมว่าพ่อมาฟังคำหนึ่ง”
คนที่อยู่ในงานตกใจจนอึ้งกันไปตามๆกัน!
ไอ้หมอนี่จะโหดเกินไปแล้วมั้ง?!
ให้ประธานกรรมการเซียวเซียวอี้เชียน เรียกหนุ่มน้อยอย่างเขาว่าพ่อ?!
นี่ไม่ใช่มีชีวิตอยู่จนเอียนแล้วคืออะไร?!
เวลานี้เซียวอี้เชียนก็รู้สึกเสียหน้าเล็กน้อยแล้ว
คนมากมายขนาดนี้ดูอยู่ แกจะให้ฉันเรียกแกว่าพ่อ? อายุของฉันเป็นพ่อแกก็ยังเหลือเฟือเลย!
ถ้าหากวันนี้ตัวเองเรียกเขาว่าพ่อจริงๆ จะไม่ถูกคนมากมายหัวเราะเยาะหรือ?!
แต่ว่า ตอนนี้น้องชายที่สำคัญอย่างยิ่งของเขาถูกเย่เฉินควบคุมเอาไว้ ถึงแม้จะมีเบื้องหลังที่ยิ่งใหญ่ขนาดไหน ก็เป็นน้ำห่างไกลที่ดับกระหายที่อยู่ใกล้ไม่ได้……
ในตอนที่เขาไม่รู้ว่าควรจะเลือกอย่างไรดี เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ไอ้หยา คิดไม่ถึงเลยว่าประธานกรรมการเซียวจะแน่ขนาดนี้ ได้! ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมก็จะทำให้คุณสมปรารถนา! บอกลาน้องชายของคุณในใจคำหนึ่งเถอะ!”
พูดจบ ยกเท้าขึ้นมาก็จะเหยียบลงไป!
เซียวอี้เชียนตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ ฉี่เปียกเป้ากางเกงทันที ของเหลวสีเหลืองไหลออกมาใต้ก้นแอ่งใหญ่ เขาร้องไห้พูดว่า: “พ่อ พ่อ! ผมผิดไปแล้วพ่อ! ขอร้องใต้เท้าคุณละเว้นน้องชายด้วย!”
พูดคำนี้เสร็จ เซียวอี้เชียนร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา
วางแผนผิดพลาดไปจริงๆ! ทำไมตัวเองถึงไม่พาบอดี้การ์ดเข้ามาด้วย?
ถ้าหากว่าบอดี้การ์ดตามเข้ามาด้วย ตัวเองจะถูกเย่เฉินรังแกและเหยียดหยามแบบนี้ได้อย่างไร! คงจะซ้อมจนเขากระอักเลือด ให้เขาเรียกตัวเองว่าพ่อไปนานแล้ว!
ในใจลึกๆของเขาตอนนี้ อยากจะถอดเย่เฉินออกเป็นชิ้นๆจนแทบทนรอไม่ไหว!
และคำว่าพ่อคำหนึ่งของเขา ก็ก่อให้เกิดเสียงอุทานอย่างตกตะลึงของคนที่อยู่ในงานจำนวนนับไม่ถ้วนทันที!
ประธานกรรมการของเชียนเฉิงกรุ๊ป ถูกคนหนุ่มต่อยจนฉี่ราดกางเกงไม่ว่า ยังเรียกอีกฝ่ายว่าพ่ออีก? นี้เป็นเรื่องที่น่าตกใจมากจริงๆ!
เซียวเวยเวยเห็นดังนั้น ตะโกนใส่เย่เฉินด้วยความโกรธว่า: “เย่เฉิน! แม้แต่ประธานเซียวแกยังกล้าทำร้าย ครั้งนี้แกจบแน่! แกตายแน่!”
เซียวอี้เฉินก็รู้สึกอับอายขายหน้าและโกรธอย่างมาก มองไปที่เย่เฉินแล้วถามว่า: “ตอนนี้คุณพอใจหรือยัง? ปล่อยผมไปได้หรือยัง?”
เย่เฉินพยักหน้า พูดด้วยรอยยิ้ม: “ดี! ในเมื่อประธานเซียวงอก็ได้ยืดก็ได้ เรียกผมว่าพ่ออย่างเชื่อฟังแล้ว งั้นผมก็ต้องรักษาสัญญา ไม่เหยียบน้องชายของคุณให้เละอย่างแน่นอน!”
ในที่สุดเซียวอี้เชียนก็ถอนหายใจโล่งอก
แต่ว่าวินาทีต่อมา เย่เฉินกลับพูดด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน: “แต่ว่า ต่อไปน้องชายของคุณไม่สามารถใช้การได้แล้วอย่างแน่นอน ผมคิดว่า แทนที่จะปล่อยให้คุณร้องไห้เสียใจกับการจ้องมองก้อนเนื้อเน่าทุกวันในอนาคต ไม่สู้ให้คุณจ้องมองน้องชายที่สมบูรณ์ไม่มีความเสียหาย แต่กลับใช้การไม่ได้มันจะมีความหมายมากยิ่งกว่า!”