บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 748
ดวงตาของเคธี่เป็นประกายในตอนที่เธอจ้องมองชายซึ่งกำลังยิ้มแย้มอยู่ตรงหน้าของเธออย่างเหลือเชื่อ เธอรู้สึกว่าตัวเองถูกสะกดจิตโดยชายคนนี้ ราวกับว่าเธอไม่สามารถปฏิเสธเสน่ห์ของเขาได้เลย
“อย่ากังวลเลยเฟลิเป้ ฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวังค่ะ”
เฟลิเป้ยกริมฝีปากอย่างพึงพอใจก่อนที่จะปิดปากเคธี่ด้วยริมฝีปากของเขาอีกครั้ง
เขาอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน และอุณภูมิดูเหมือนเพิ่มขึ้นเมื่อผิวของพวกเขาสัมผัสกัน เสื้อผ้าตกเกลื่อนพื้นชิ้นต่อชิ้น ขณะที่ร่างกายของพวกเขาเกาะเกี่ยวและประสานแนบแน่นซึ่งกันและกัน
เคธี่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในฝัน มันช่างหอมหวานเสียเหลือเกินจนทำให้เธออยากหลับตาและไม่ตื่นจากมันอีกเลย
…
เมื่อหุ้นทั้งหมดของมิสแอลเลดี้ถูกโอนไปยังเฟลิเป้ จึงทำให้เมเดลีนไม่ได้ดูแลร้านและไม่ใช่หัวหน้านักออกแบบของมิสแอลเลดี้อีกต่อไป
เธอใช้เวลาทุกวันจดจ่ออยู่กับการไปรับและส่งแจ็คสันไปกลับจากโรงเรียน ในขณะที่เวลาว่างของเธอถูกใช้เพื่อสืบหาการตายของลิเลียน
เธอต้องการเริ่มต้นจากเฟลิซิตี้ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะหายวับไปในอากาศและหาไม่พบเลย
หลังจากส่งแจ็คสันไปโรงเรียนอนุบาลในวันนี้ เมเดลีนก็เดินทางมาถึงโรงแรมที่เฟลิซิตี้เคยพักอยู่
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอมาที่นี่ แต่ทางโรงแรมก็ยังปฏิเสธที่จะเปิดเผยข้อมูลใด ๆ เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น
โรงแรมทำได้ดีในเรื่องการรักษาความลับของข้อมูลลูกค้า แต่ก็ทำให้เมเดลีนไม่มีโอกาสในการสืบเลย
จู่ ๆ เจเรมี่ก็ปรากฏตัวขึ้น
ในชุดแจ็กเก็ตหนังสีดำ ออร่าของชายหนุ่มเปล่งประกายด้วยความสง่างาม
เป็นเวลากว่าสองสัปดาห์แล้วที่เธอกับเขาไม่ได้เจอกัน และดูเหมือนว่าเขาจะโตเป็นผู้ใหญ่ในช่วงเวลานั้น
เมื่อเห็นเขา ผู้จัดการล็อบบี้ก็เข้าไปหาเจเรมี่พร้อมกับทักทายอย่างสุภาพ “มีอะไรให้ช่วยไหมครับ คุณวิทแมน?”
เจเรมี่มองเมเดลีน “ให้ข้อมูลทุกอย่างที่ผู้หญิงคนนี้ต้องการ”
“ครับ ผมจะให้ข้อมูลทุกอย่าง” ผู้จัดการปฏิบัติตามอย่างสุภาพ
เมเดลีนจ้องไปที่ชายคนนั้นด้วยความสับสน
เมื่อรู้สึกถึงการจ้องมองของเมเดลีน เจเรมี่ก็มองเธอพร้อมกับรอยยิ้มจาง ๆ “โรงแรมแห่งนี้อยู่ภายใต้ชื่อของผม ส่วนที่เฟลิเป้เอาทั้งหมดไปเป็นของบริษัท วิทแมน”
เมเดลีนตกตะลึง
มันอธิบายว่าทำไมเจเรมี่ถึงแทบจะไม่กังวลเลย เพราะเฟลิเป้ไม่ได้เข้าใกล้แหล่งรายได้หลักของเขาด้วยซ้ำ
“ผมคิดว่าจะให้ทั้งหมดนี้กับคุณเมื่อคุณต้องการหย่า ลินนี่ แต่ผมก็รู้ว่าคุณคงไม่ต้องการมัน”
เมเดลีนยิ้ม “อะไรทำให้คุณคิดว่าฉันไม่ต้องการมัน? คุณก็รู้ว่าสิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุดคือการเห็นคนงี่เง่าอย่างคุณสูญเสียทุกอย่างไป”
แม้ว่าเขาจะตกใจ แต่เจเรมี่ก็ยังคงยิ้ม “ทุกเวลาและทุกวัน ตราบเท่าที่คุณต้องการ มันก็เป็นของคุณ”
“คุณมอนต์โกเมอรี นี่คือข้อมูลและบัตรห้องพักที่คุณต้องการ” ผู้จัดการล็อบบี้ขัดจังหวะพวกเขาและมอบของให้เธอ
เมเดลีนรับบัตรห้องพักและเอกสาร จากนั้นจึงเดินไปขึ้นลิฟต์โดยไม่พูดอะไรกับเจเรมี่สักคำ ขณะที่ชายคนนั้นก็เดินตามเธอเข้าไปในลิฟต์
จากรายงานดังกล่าว เมเดลีนตระหนักว่าเฟลิซิตี้ยังไม่ได้ออกจากห้อง ดูเหมือนว่าเธอตั้งใจจะเช่าห้องเป็นเวลานานแม้ว่าดูเหมือนเธอจะหายไปก็ตาม
เมเดลีนรูดบัตรและเดินเข้าไปในห้อง ดวงตาของเธอเสมองไปที่รองเท้าคู่ที่คุ้นเคยตรงทางเข้าทันที
ภาพสะท้อนบนตู้กระจกเสื้อผ้าเป็นภาพสะท้อนของเฟลิซิตี้ วอล์คเกอร์ แน่นอน
มีหลายอย่างให้เธอค้นหาสำหรับผู้หญิงคนนี้ที่ดูคล้ายกับเมเดลีนมากคนนี้
เมเดลีนกำลังพยายามค้นหาร่องรอยและเบาะแส ในตอนที่เธอได้ยินเสียงอันเคร่งขรึมของเจเรมี่เรียกหาเธอ “มานี่เร็วลินนี่ มีบางอย่างอยู่ในห้องน้ำ คุณคงอยากจะเห็นมัน”