ตอนที่ 488 ร้องขอความเมตตา
ฉินอวิ๋นมองลั่วเซ่าเชินอย่างยำเกรง รู้ว่าไม่ว่าเธอจะขอร้องยังไง พวกเขาก็จะไม่ยกโทษให้เธอ แต่ตอนนี้เธอไม่อยากตายจริงๆ
ฉินอวิ๋นไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะทำยังไง เห็นได้ชัดว่าเธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ทำไมถึงเป็นอย่างวันนี้ได้ เป็นเพราะใครทำให้เกิดขึ้น
ฉินอวิ๋นคิดถึงถังโจวโจว ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ใช่เธอ ตอนนั้นเธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นลูกสาวของเมิ่งไหวเซิน ที่จริงแล้วตอนนั้นถ้าตนทำให้เธอต้องหายไป บางทีอาจจะไม่ได้มีเรื่องตามมามากมายอย่างนี้
ทำไมตอนนั้นตนไม่ใจแข็งสักหน่อยนะ ผ่านมานานขนาดนี้ ฉินอวิ๋นคิดว่าเรื่องนี้ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว สำคัญคือตอนนั้นเพราะเธอใจไม่เ**้ยมพอทำให้ตัวเองต้องมาตกอยู่ในสภาพที่ถูกกระทำแบบนี้
ทั้งหมดมีเหตุก็ต้องมีผล ฉินอวิ๋นคิดว่าที่เรื่องราวทั้งหมดไม่เหมือนเดิมก็เพราะเสิ่นหลานอีกลับมา ที่จริงตัวเธอไม่ได้ทำผิดพลาดแค่เรื่องเมื่อสองปีก่อนเท่านั้น แต่เมื่อยี่สิบปีก่อนเรื่องเสิ่นหลานอีตนก็ได้ทำพลาดไปแล้ว
เธอผิดที่ไม่ไปดูด้วยตัวเองว่าเสิ่นหลานอีตายแล้วจริงไหม เดิมทีอยากจะจัดการหล่อนแค่คนเดียวเท่านั้นแต่กลายเป็นว่าทำให้ปลารอดหลุดแหไปได้ทั้งสามตัว
ฉินอวิ๋นเกลียด เกลียดที่สวรรค์ไม่ยุติธรรม ทำไมทำกับเธออย่างนี้ เห็นได้ชัดว่าเธอกับเมิ่งไหวเซินรู้จักกันมาก่อน เพียงแค่รอทั้งสองคนก็จะได้แต่งงานกันอย่างราบรื่นและมีความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่ง ที่ไหนได้เสิ่นหลานอีไม่สนใจอะไรก็เสนอหน้าเข้ามา ทำให้ความฝันที่จะกลายเป็นผู้หญิงร่ำรวยของเธอแตกสลายไปทันที
ในใจฉินอวิ๋นคิดอะไรมากมาย เพียงแต่ทุกอย่างเป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมาย เห็นได้ชัดว่าเธอทำผิดไปแล้ว แต่เธอกลับไม่ยอมรับความผิดของตัวเอง เรื่องแรกที่ผิดก็คือไม่ควรทำอะไรกับรถที่เสิ่นหลานอีนั่งคันนั้นเลย
ถ้าเมิ่งไหวเซินรักเธอจนหมดหัวใจจริงก็ต้องให้เธอไม่เข้าไปอยู่ในบ้านตระกูลเมิ่งอย่างถูกทำนองคลองธรรม หรือขอแค่เธอมีความกล้ามากขึ้น ไม่สนใจในฐานะของเมิ่งไหวเซิน น่าเสียดายที่สิ่งหล่านี้ฉินอวิ๋นทำไม่สำเร็จถึงต้องมารับกรรมแบบวันนี้
เธอแย่งชิงของของคนอื่น เธอทำร้ายคนอื่นเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ต้องการ นั่นคือสิ่งที่ควรละอายใจ ไม่ว่าจะอยากได้อะไร ก็ไม่อาจทำร้ายคนอื่นได้
เธอทำให้ครอบครัวดีๆ ต้องบ้านแตกสาแหรกขาดด้วยวิธีการสกปรก แต่ทุกคนกลับยังมีชีวิตอยู่ มีแค่ตัวเธอที่ไม่รู้ความจริงยังทำท่าทางลำพองใจ ก็ไม่รู้ว่าลำพองใจเรื่องอะไรกัน
ฉินอวิ๋นรอให้ลั่วเซ่าเชินและโอวหยางหงตัดสินใจว่าท้ายที่สุดแล้วตัวเธอจะเป็นอย่างไร บางทีเธออาจจะต้องไปอยู่เป็นเพื่อนลูกสาว ที่จริงแล้วคิดแบบนี้ก็ไม่เลว เพียงแต่เธอจะไม่มีวันรู้เรื่องราวการประสบอุบัติเหตุในปีนั้นของเสิ่นหลานอีตลอดไป เพราะตัวเธอเองก็ไม่คิดจะบอกเรื่องนี้กับพวกเขาอยู่แล้ว
ปล่อยให้เรื่องนี้ตายไปพร้อมกับเธอเสีย บางทีเสิ่นหลานอีคงยังโชคดี ไม่อย่างนั้นเธอจะมีโอกาสอย่างตอนนี้ได้ยังไง แต่ฉินอวิ๋นผิดหวังในตัวเมิ่งไหวเซินอย่างมาก เธอรักผู้ชายคนนี้มาหลายปี ผลคือเทียบไม่ได้กับบริษัทหนึ่งที่ล้มละลายด้วยซ้ำ
ถ้าคนอื่นรู้ว่าในใจฉินอวิ๋นมีความคิดไร้สาระเหล่านี้ แน่ใจว่าหล่อนจะต้องถูกเย้ยหยันอีกแน่ เมื่อก่อนฉินอวิ๋นเห็นความสำคัญของเมิ่งไหวเซินเพราะว่าเบื้องหลังมีตระกูลเมิ่ง แต่ตอนนี้กลับรังเกียจเพราะตระกูลเมิ่งทอดทิ้งเธอ
“พวกเธอพูดมาตรงๆ เลย ไม่ต้องมาอ้อมค้อม” จู่ๆ ฉินอวิ๋นก็คิดตก ก็แต่ความตาย เธอทนรับมันไว้ก็ได้แล้ว แต่หากร้องขอความเมตตาจากพวกเขาแบบนี้คงทำให้เธอต้องเสียหน้าไปจนหมดแน่
“งั้นเหรอ ดูเหมือนว่าจะยังแรงดีอยู่นะ” ลั่วเซ่าเชินเห็นความเปลี่ยนแปลงของฉินอวิ๋น อะไรกัน ก่อนหน้านี้ยังร้องขอความเมตตาอยู่เลย ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้จะยังมีความหยิ่งทะนงอยู่บ้างสินะ
“ไม่ว่าพวกเธอคิดต้องการอะไร ก็ทำเลย ถึงฉันขอความเมตตาไปพวกเธอก็คงไม่ให้ ทำไมฉันต้องพูดให้มากความด้วย” ฉินอวิ๋นถือความมุ่งมั่นที่จะตาย
“วางใจเถอะ ไม่ให้คุณตายหรอก” ลั่วเซ่าเชินไม่คิดจะปล่อยเธอไปง่ายดายอย่างนี้แน่ จะให้เธอลองได้รับความทนทุกข์ที่พวกเขาเคยได้รับ ให้เธอได้เห็นกับตาว่าลูกสาวของตัวเองพ่ายแพ้ยังไง หลังจากนั้นก็ค่อยๆ ตายไป อย่างนี้สิถึงจะดี ฉินอวิ๋นฟังแล้วว่าพวกเขาคงไม่ปล่อยให้เธอตายง่ายๆ ในใจก็กลัวขึ้นมาทันที
ตอนที่ 489 ปล่อยไปตามยถากรรม
“ถ้าอย่างนั้นพวกเธอคิดจะทำอะไร ช่วยบอกมาหน่อย” นี่ทำให้เธอกลัว ในแววตาของฉินอวิ๋นดูตกใจเล็กน้อย เธอไม่กลัวหากลั่วเซ่าเชินจะให้เธอจบชีวิตไปให้พ้นๆ แต่เธอกลัวว่าพวกเขาจะค่อยๆ ทรมานเธอมากกว่า
“โอ้ ดูเหมือนว่คุณจะกลัวนะ” โอวหยางหงเห็นความหวาดกลัวที่ไม่อาจปกปิดได้ในแววตาของฉินอวิ๋น ดูเหมือนเธอจะยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองสินะ
เธอก่อเรื่องร้ายแรงตั้งหลายครั้ง พวกเขาจะปล่อยเธอไปง่ายๆ ได้ยังไง แม้ว่าพวกเขาจะใจอ่อน สวรรค์ก็คงไม่เมตตา
“จะทำยังไงกับเธอดีนะ หรือเอาเธอไปส่งโรงพยาบาลบ้าดีไหม”
“ความคิดนี้ไม่เลวเลย เธอคิดว่าตัวเองฉลาดมาก ก็ให้เธอไปฉลาดให้ถูกที่” โอวหยางหงและลั่วเซ่าเชินแปะมือกัน วิธีนี้ดีมากให้ฉินอวิ๋นใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในนั้น เธอคงได้ค้นหาความหมายในชีวิตของตัวเองได้อีกนาน
“ไม่ ฉันจะไม่ไปอยู่กับไอ้พวกคนบ้าพวกนั้น” ฉินอวิ๋นได้ยินลั่วเซ่าเชินคิดแผนการอย่างนี้ขึ้นมาก็รู้สึกเหมือนใกล้จะเป็นบ้าแล้ว หรือพวกเขาไม่กลัวไหวเซินเลยเหรอ
“ใครจะสนว่าคุณต้องการไหม”
“ไหวเซินจะต้องมาช่วยฉันแน่ พวกเธอไม่มีทางทำสำเร็จหรอก หึ ทำไมถังโจวโจวถึงถูกคนปกป้องดูแลดีขนาดนี้ เธอมีคนมากมายที่จะพึ่งพาได้ ส่วนฉันกลับต้องลำบากมาตลอด”
ฉินอวิ๋นไม่เคยรู้สึกผิดกับเรื่องที่ตัวเองเคยทำมา ถ้าไม่ทำอย่างที่เธอทำในตอนแรก เธอจะมีทั้งเกียรติและตำแหน่งที่ดีอย่างวันนี้ได้ยังไง
“ดูเหมือนว่าคุณจะไม่สำนึกผิดเลยนะ” แค่พูดด้วยมากหน่อยความคิดในใจของฉินอวิ๋นทั้งหมดก็ถูกรีดเค้นออกมาแล้ว เธอไม่เคยคิดอยากจะตายเลยสักนิด ความอ่อนแอที่แสดงออกไปเมื่อกี้ก็แค่เพื่อให้พวกเขาไม่สนใจเธอ เธอจะได้หาโอกาสหนี
น่าเสียดายที่ชีวิตจริงไม่ใช่ละคร พวกเขาทำเรื่องใหญ่ขนาดนี้ จะยอมให้เมิ่งไหวเซินมาถึงที่นี่ได้อย่างง่ายดายได้ยังไง แม้ตอนนี้เขาจะพบว่าฉินอวิ๋นหายตัวไปก็สายไปแล้ว ยกเว้นพวกเขาจะยอมให้เธอออกไปจากที่นี่ ไม่อย่างนั้นตลอดชีวิตอย่าคิดที่จะได้เจอหน้าครอบครัวตัวเองเลย
“ทำไมฉันต้องสำนึกผิดด้วย ฉันแค่แค้นที่ทำไมตอนแรกถึงไม่ทำให้เสิ่นหลานอีตายๆ ไปซะ ไม่อย่างนั้นวันนี้จะมีพวกแกออกมาได้ยังไง ฉันสมควรได้รับสิ่งที่ดีที่สุด”
ฉินอวิ๋นดูเหมือนจะตกอยู่ในความสับสน เธอทั้งรักและเกลียดเมิ่งไหวเซินมาก ถ้าตอนแรกเมิ่งไหวเซินสามารถให้ตำแหน่งที่ยุติธรรมต่อเธอได้ ทำไมเธอจะต้องทำให้ตัวเองต้องลำบากขนาดนี้ด้วย ทำให้ตัวเองต้องติดลึกลงไปในโคลนตมมากขึ้นเรื่อยๆ
“อุบัติเหตุในตอนนั้นของแม่เป็นแผนการของคุณใช่ไหม” โอวหยางหงจับเบาะแสได้จากคำพูดของฉินอวิ๋น ฉินอวิ๋นกับแม่ไม่ได้ติดต่อกันมากนัก เมื่อเห็นท่าทางโหดร้ายของฉินอวิ๋นเมื่อครู่นี้ ก็พอจะดูออกว่าเกลียดชังกันมาหลายปีแล้ว
นอกจากเมิ่งไหวเซินที่เป็นตัวต้นเหตุแล้ว โอวหยางหงก็คิดไม่ออกว่าเรื่องไหนที่จะทำให้ฉินอวิ๋นเกลียดแม่ของเขาได้อีก เพียงเพราะว่าตอนนั้นแม่เป็นภรรยาคนแรกของเมิ่งไหวเซิน และตอนนั้นเธอไม่มีทางอื่นที่จะสามารถเข้าไปอยู่ในบ้านตระกูลเมิ่งได้จึงทำได้แค่ทำให้แม่หายไป แบบนี้เธอถึงจะมีโอกาส
“ใช่ ฉันเอง แกจะทำอะไรฉันได้” ฉินอวิ๋นคิดเรื่องเมื่อก่อนขึ้นมา เมื่อก่อนเธอฉลาดมากที่จัดการกับเสิ่นหลานอี ตระกูลเสิ่นเองก็ทำอะไรเธอไม่ได้ เพราะเธอได้รับความเชื่อใจจากเมิ่งไหวเซิน เขาคอยยืนข้างเธอมาตลอด
ตอนนี้คิดถึงขึ้นมา ฉินอวิ๋นรู้สึกว่าตอนนั้นเธอก็ไม่มีอะไรให้น่าหยิ่งผยอง อาจจะเพราะเมิ่งไหวเซินเพียงคิดจะลืมเสิ่นหลานอีและมันก็เป็นแค่ข้ออ้าง ฉินอวิ๋นไม่อยากจะคิด เพราะยิ่งคิดเธอยิ่งรู้สึกว่าตัวเองยิ่งเข้าใกล้ความจริงขึ้นอีกก้าว
“ถ้าเป็นเธอจริงๆ พ่อปล่อยเธอไปได้ยังไงตั้งนานขนาดนี้” โอวหยางหงบีบคอฉินอวิ๋นขึ้นมาด้วยมือเดียว
ฉินอวิ๋นแค่รู้สึกว่าตัวเองหายใจลำบากขึ้น เธอไม่สามารถหยุดการกระทำของโอวหยางหงได้ สายตาเธอเริ่มพร่าเลือน อาจจะต้องตายอยู่ในมือของโอวหยางหงแล้วจริงๆ
“เอาล่ะ อย่าทำให้เธอนายสกปรกเลย ปล่อยไปตามยถากรรมเถอะ” ลั่วเซ่าเชินห้ามโอวหยางหง ตอนนี้แม่ยายก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ฉินอวิ๋นเพียงแต่ทำให้เขาโกรธ ต้องการให้เขาฆ่าเธอ เธอจะได้ไม่ต้องทนทุกข์อีกต่อไป