1792 vs 1793 โดย Ink Stone_Romance
ตอนที่ 1792
ยิ้มที่ติดมุมปากของฝานเจียถึงกับแข็งทื่อ! เพราะเธอคิดไม่ถึงว่า ชายหนุ่มไม่จับมือเธอ แต่กลับกำด้ายแดงที่คล้องบนคอเขา เส้นด้ายนั้นบางมาก หากไม่ดูให้ดีก็จะไม่เห็น ปลายเชือกเส้นนี้มัดฮู้เอาไว้
ฝานเจียเห็นแล้ว กัดฟันแน่น รับไม่ได้ว่าเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว หัวใจของเขายังจำนัง Z ที่ตายไปนานแล้วได้อีก แต่กุญแจกระตุ้นคำสั่งที่แฝงทางจิตไม่มีวันไร้ผลแน่
เมื่อครั้งที่อยู่สามเหลี่ยมทองคำ เขาได้ดูคลิปที่พวกเธอจงใจสร้างขึ้นมา บวกกับสิ่งแวดล้อมที่ทะเลสาบนั่น และการสูญเสียความทรงจำของเขาในตอนนี้ มันล้วนแต่อธิบายได้ว่าเขาได้รับผลกระทบ ไม่งั้นคงไม่เสียความทรงจำอีกครั้งหรอก พอเธอมากระตุ้นอย่างหนักในครั้งนี้ สภาพจิตใจของเขาต้องพังทลายสิ!
ฝานเจียมองดูแววตาที่สับสนของเขา เอ่ยเสียงต่ำ “พี่มั่ว ฉันเอง”
“เธอ?” ฉินมั่วค่อยๆ มองต่ำลง
ฝานเจียเหมือนเห็นความหวัง แววตาเธอสว่างโรจน์ “ไม่ผิดหรอก ฉันเอง Z พี่ลืมไปแล้วเหรอ พี่ตามหาฉันตลอดเวลาไง”
“ไม่ลืม” ฉินมั่วคลายฮู้ในมือลง หันไปยิ้มให้ “ฉันหาเธอมาโดยตลอด”
ฝานเจียจึงรู้ว่าสำเร็จแล้ว ภายใต้จิตสำนึกของเขา เขาถือว่าเธอคือ Z เมื่อครั้งแรกาสุดที่เธอเข้าไปใกล้ชิดเขา ก็หวังจะอาศัยสถานะของ Z นี่แหละ เพราะพวกเธอค้นพบว่า ฉินมั่วใส่ใจต่อปัญหาของ Z มาก อันไม่เหมือนสไตล์เขาในยามปกติ
ทว่าเวลานั้น เขาไม่มีช่องว่างให้พวกเธอโจมตี แม้ว่าจะมีข้อมูลในมือมากมายแค่ไหน เธอแค่ปรากฏตัวได้เพียง 3 วัน ยังไม่ทันได้ทำอะไร ก็ถูกเขาฉีกหน้ากากเรียบร้อย แถมยังล้วงข้อมูลของขบวนการจากเธอได้อีกต่างหาก
ฝานเจียไม่เคยลืมเรื่องนี้เลย เธอคิดว่าอุตส่าห์ได้โอกาสที่จะเป็นคนรักของเขาแล้ว แต่กลับไม่สำเร็จ ทว่าครั้งนี้ไม่เหมือนกัน เขามีจุดอ่อนให้เธอโจมตี แถมยังเป็นจุดที่อ่อนไหวที่สุด ในเมื่อไม่อยากยอมรับว่าคนคนนั้นได้จากไปแล้ว เธอจะสวมรอยแทนแล้วกัน
ฝานเจียไม่สนหรอก เพราะเธอในเวลานี้ได้กลายเป็นคนที่สำคัญที่สุดในหัวใจของเขาแล้ว “พวกเราไปกันเถอะ พี่มั่ว?” เธอยิ้มบางๆ
ฉินมั่วเลิกคิ้ว “ไปไหน?”
“ไปที่ที่ไม่มีคนอื่น” ฝานเจียงลอบมองด้านข้าง “ที่นี่เสียงดังเกินไป”
ฉินมั่วไม่ปฏิเสธ ไม่รู้ว่าทำไมถึงมีเสียงบอกตนเองว่า ผู้หญิงคนนี้สำคัญมาก เชื่อเธอไว้ไม่ผิดหรอก
เมื่อเห็นฉินมั่วพยักหน้า ยิ้มที่ติดมุมปากของฝานเจียยิ่งลึกซึ้งเข้าไปใหญ่ เธอยื่นมือจะจับข้อมือชายหนุ่มไว้ แต่กลับคว้าได้เพียงความว่างเปล่า เธอขมวดคิ้ว “พี่มั่ว”
ฉินมั่วไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้หลีกหนีเธอ ราวกับเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติทางร่างกาย ฝานเจียจึงทดลองอีกครั้ง โดยหวังจะยึดเขาให้ได้ แต่ผลก็ออกมาเช่นเดียวกัน เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ราวกับเข้าใจอีกฝ่ายดี “ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าตอนนี้พี่ยังไม่ชินกับการที่มีคนอื่นอยู่ใกล้ รวมถึงฉันด้วย เอาอย่างนี้ พวกเรากลับไปด้วยกันก่อน แล้ววันพรุ่งนี้หรือไม่ก็มะรืนนี้ เราค่อยออกนอกประเทศ”
“ได้” คำตอบรับจากฉินมั่ว ทำให้ฝานเจียมั่นใจยิ่งขึ้น เหลือแค่เวลา รอให้ผ่านไปนานเข้า เขาจะไม่รังเกียจเธอเหมือนในเวลานี้ “งั้นพวกเราก็รีบไปกันเถอะ หลายคนอยากให้เราแยกจากกัน ถึงขั้นเอาตำรวจมาจับฉันเชียวนะ พี่มั่ว พี่จะคุ้นครองฉันใช่ไหม?”
……………………………………
ตอนที่ 1793
“อื้ม” แม้ว่าคำตอบที่ได้จะเย็นชา ทว่ามันทำให้ฝานเจียเห็นถึงยันต์รักษาชีวิตตน ขอเพียงมีเขาอยู่ด้วย ทางตำรวจย่อมหาพวกเธอได้ยาก
ฝานเจียไม่กล้าอยู่ตรงนี้นานๆ จึงเร่งให้ฉินมั่วไปด้วยกัน ทว่าชายหนุ่มกลับหยุดนิ่ง เธอมองตามสายตาเขาไปหยุดที่กล่องลูกอม ทำให้ความริษยาท่วมนัยน์ตา “พี่มั่ว ถ้าไม่ไปด้วยกันอีก ฉันจะเป็นอันตรายนะ พี่อยากเห็นฉันตายอีกครั้งใช่ไหม?”
คำพูดเหล่านี้เปรียบเสมือนเข็มที่ทิ่มเข้าสมองฉินมั่ว เขาถึงกับหันหน้าทันที ก่อนจะติดตามเธอออกจากร้านสะดวกซื้อไป
ฝานเจียอยากจะออกไปจากที่นี่ท่าเดียว เธอเรียกรถแท็กซี่อย่างร้อนรน หลังจากที่ดึงประตูเปิด ก็เอ่ยถึงสถานที่ปลายทาง แล้วดึงหน้าต่างปิดให้เรียบร้อย ราวกับไม่อยากให้ฉินมั่วเห็นบรรยากาศด้านนอก
และในเวลานี้นี่เอง ป๋อจิ่วเดินออกจากเขตที่พักมายังร้านสะดวกซื้อ ไม่เห็นรถแท็กซี่ที่ขับพรวดออกไปบนถนนฝั่งตรงข้าม แน่ล่ะ คนในรถแท็กซี่ย่อมไม่เห็นคนจากที่ไกลๆ
ป๋อจิ่วเดินเข้าร้านสะดวกซื้อ มองถึงสองรอบ แต่หาตัวท่านเทพไม่เจอ เขาน่าจะยังไม่กลับ หากกลับไปแล้ว เธอต้องเจอเขาสิ งั้นเขาไปที่ไหน?
ป๋อจิ่วย่นหัวคิ้ว คิดดูแล้วก็เดินไปยังตรงหน้าพนักงานในร้าน ยื่นมือไปช่วยอีกฝ่ายพยุงกล่องสินค้า เรียวปากบางแย้มนิดๆ “สวัสดีฮะ ผมขอถามนิดหนึ่ง”
“เอ่อ? ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะ” พนักงานเอ่ยขอบคุณหน้าแดง มองดูใบหน้าอีกฝ่ายอย่างตื่นเต้น คิดในใจว่าเธอโชคดีอะไรอย่างนี้ ถึงได้เจอแต่คนรูปหล่อ
ป๋อจิ่วเห็นอีกฝ่ายหวั่นไหวก็ย้ำอีกครั้ง “ผมขอถามนิดหนึ่งว่า เมื่อกี้คุณเห็นผู้ชายคนหนึ่งไหม เขาตัวสูงมาก ใส่เสื้อกันลมสีดำ ไม่ค่อยพูด หน้าตาหล่อมาก เขามาซื้อลูกอมน่ะฮะ”
“หน้าตาหล่อมาก” ข้อมูลนี้ทำให้พนักงานตอบไปทันทีโดยไม่ต้องนึก “เห็นค่ะ เมื่อกี้เขายืนตรงนี้นี่แหละค่ะ แล้วมีผู้หญิงท่าทางลับๆ ล่อๆ คนหนึ่งมาคุยกับเขา จากนั้นเขาก็ตามผู้หญิงคนนั้นไป”
ผู้หญิงเหรอ? นัยน์ตาของป๋อจิ่วถึงกับอึ้ง ท่านเทพไม่น่าจะรู้จักผู้หญิงที่ไหน เธอครุ่นคิด แล้วถามเพิ่ม “คุณแน่ใจนะว่าเขาเป็นคนเดียวกันกับคนที่ผมพูด”
“แน่ใจสิคะ!” พนักงานตาเป็นประกาย “ผู้ชายคนนั้นหล่อมาก ขนาดที่คนลืมยาก พวกเรายังสงสัยอยู่เลยว่าเขาเป็นดาราหรือเปล่า”
ท่านเทพจริงๆ ด้วย แต่ ทำไมเขาไปกับผู้หญิง!
ทันใดนั้น ข้อมูลบางอย่างก็ผุดขึ้นในสมอง แววตาเธอช็อก นิ้วมือถึงกับสั่น เธอคว้าไหล่พนักงานคนดังกล่าว “ที่นี่ต้องมีกล้องวงจรปิดแน่? ขอผมดูหน่อยได้ไหม?”
“เอ่อ…” พนักงานลำบากใจ “ต้องถามผู้จัดการก่อนนะคะ”
เสี้ยวหน้าหล่อๆ ของป๋อจิ่วฉายแววตื่นตระหนกเป็นครั้งแรก “ผู้จัดการของพวกคุณอยู่ที่ไหน?”
“ดูเหมือนเขาจะอยู่ร้านข้างๆ นะคะ เอาอย่างนี้ละกัน ฉันจะโทรหาเขา” พนักงานคนนี้ถือเป็นคนมีน้ำใจ ด้วยเห็นหนุ่มน้อยท่าทางกระวนกระวาย หันหน้าไปสไลด์มือถือ
ทว่าเธอกลับคิดไม่ถึงว่า ฝ่ายตรงข้ามจะไม่ให้เวลาเธอ ในระหว่างที่เธอหันหน้าไป หนุ่มหล่อก็ค้ำมือข้างหนึ่ง ส่งตัวเข้าไปด้านในเคาน์เตอร์เก็บเงิน โดนมืออีกข้างกดบนไหล่ของพนักงานคนดังกล่าว “ขอโทษนะฮะ ผมขอใช้คอมพิวเตอร์หน่อย”
………………………………….