เลือดสีแดงหยดเล็กๆที่ตกลงกระทบพื้นขนาดมันเล็กไม่ต่างอะไรกับเศษหินเศษทรายที่พื้น แต่มันกลับไม่สามารถรอดพ้นสัมผัสของคนที่อยู่ในชุดคลุมสีดำไปได้ แถมยังสร้างความพอใจให้อย่างมาก ดูเหมือนว่าแค่เลือดหยดเดียวของชูฮันจะเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ และชูฮันก็ทันมองเห็นนัยน์ตาประกายวาวของคนชุดดำที่ปรากฏตัวขึ้นคนแรก มันมีความตื่นเต้นแฝงอยู่
หากตัวชูฮันกลับไม่ได้สนใจรอยแผลที่แก้มของตัวเองเลยสักนิดเขาสัมผัสได้ว่าฝีเท้าหลายสิบคู่กำลังเข้ามาใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ ในเวลาสั้นๆคนชุดดำสิบกว่าก็มาปรากฏตัวล้อมชูฮันเอาไว้
คนชุดดำทั้งหมด15 คน ใส่เสื้อผ้าแบบเดียวเหมือนกันหมด อาวุธประจำกายแม้รูปร่างจะมีความแตกต่าง หากความแหลมคมนั้นเหมือนกัน ทุกคนมีผ้าปิดคลุมมิดชิดจนมองไม่เห็นส่วนๆใดบนร่างกายเลย ยกเว้นก็แต่ดวงตาที่มองออกชัดเจนเลยว่าเป็นมนุษย์ ไม่ใช่ทั้งลูกผสมหรือซอมบี้
คน15 คนกับชูฮันคนเดียวที่ไม่มีแม้แต่อาวุธ ขวานซิ่วโหลของเขายังอยู่ในประตูมิติอยู่เลย!
สถานการณ์ตึงเครียดที่เกิดขึ้นกระทันหันแววตาดุดันของชายทั้งสิบห้าคนทำให้ชูฮันไม่สงสัยเลยว่าครั้งนี้พวกมันตั้งใจจะมาเอาชีวิตเขาอย่างแน่นอน!
ในตอนที่ชูฮันถูกจู่โจมด้วยมีดยาวที่ปาเข้ามาแม้ชูฮันจะการหลบหนีลอบโจมตีจากด้านข้างได้ทันแถมยังผลักหลูปิงเซ่อออกไปให้พ้นรัศมีได้ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็แลกมากับบาดแผลบนโหนกแก้มของชูฮันที่มีเลือดซิบ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นภายในชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น แม้แต่ฝูงชนรอบๆก็ยังไม่ได้ตอบสนองต่อสิ่งที่เกิดขึ้นเลย
ความช็อคกระจายไปทั่วบริเวณชาวบ้านเองตกใจค้างจนเกือบลืมหายใจ ไม่มีใครกล้าขยับตัว
ไม่มีใครคิดจะวิ่งหนีเพราะนับตั้งแต่ก่อตั้งค่ายหนานตู้ขึ้นมานี่เป็นครั้งแรกที่มีเหตุการณ์ใหญ่โตแบบนี้เกิดขึ้นภายในค่าย โดยเฉพาะการไล่ฆ่ากันบนถนนต่อหน้าทุกคนแบบนี้ มันสร้างความตื่นเต้นให้พวกเขา แถมยังส่งเสียงตะโกนเชียร์กันใหญ่ บางคนถึงกับโบกไม้โบกมือ ตะโกนให้เตะใส่ ปล่อยหมัดใส่ โดยไม่ได้รู้เลยว่าสถานการณ์ในตอนนี้มันตึงเครียดมากขนาดไหน พวกเขาไม่คิดว่ามันจะมีการไล่ฆ่าเกิดขึ้นต่อหน้าสาธารณะชนแบบนี้
พวกเขารู้แค่ว่ามันไม่มีเรื่องน่าตื่นตาแบบนี้เกิดขึ้นมานานแล้ว!
และทันทีที่ชูฮันถอยหลังหนีไปได้ที่ระยะห่าง10 เมตรและรักษาระยะโจมตีเอาไว้จากทั้ง 15 คนได้ หลูปิงเซ่อที่ถูกชูฮันเขวี้ยงออกมาก็ตะกายตัวขึ้นมาด้วยสภาพงุนงง novel-lucky
เฮือก!
หลูปิงเซ่อที่ลุกขึ้นมายืนบนเรียบร้อยมีสีหน้าเหรอหรา พยายามเพ่งมองภาพตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เขาไม่ทันมีเวลาได้คิดว่ามันเกิดอะไรเลย
กลุ่มคนสิบห้าคน..ชูฮันถูกกลุ่มคนล้อมเอาไว้!
นี่พวกมันจงใจไล่ฆ่าหัวหน้าต่อหน้าสาธารณะในค่ายหนานตู้โต้งๆแบบนี้?!
”หัวหน้า!”หลูปิงเซ่อร้องเรียกด้วยความกงัวล เขาอยากจะเข้าไปช่วยหัวหน้าแต่ในขณะเดียวกันก็จำใจต้องถอยหนีห่างออกไปเรื่อยๆ “ผมจะหาคนมาช่วยหัวหน้า หัวหน้าสู้ไปก่อนนะ!”
หลังจากเสียงของหลูปิเงซ่อทันใดนั้นผู้ชมก็ส่งเสียงเฮลั่นกันขึ้นมา
”ฮ่าฮ่านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นลูกน้องวิ่งหนี ทิ้งหัวหน้าตัวเองเอาไว้”
”ถ้าแกวิ่งไปหาคนมาช่วยหัวหน้าของแกตายแน่ๆ!”
หลูปิงเซ่อไม่สนเสียงพูดเยาะเย้ยของใครทั้งนั้นเขารู้ตัวดีว่าพละกำลังด้านการต่อสู้ของเขาอ่อนแอขนาดไหน ความสามารถที่เขามีไม่ได้มีเอาไว้สำหรับการต่อสู้ และตอนนี้เขาจะไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยนอกจากจะยิ่งเป็นตัวถ่วงของหัวหน้า เพราะงั้นการไปเรียกคนมาช่วยหัวหน้าจึงเป็นหนทางที่มีความเป็นไปได้มากที่สุด
ชูฮันได้ยินเสียงตะโกนของหลูปิงเซ่อและรีบกระโดดเข้าระยะต่อสู้ทันที”หนีไป!”
อย่างที่คาด!
พรึบ!
ชายชุดดำคนหนึ่งรีบวิ่งเข้าใส่หลูปิงเซ่อทันทีตรงกันข้ามกับหลูปิงเซ่อ ชายชุดดำคนนี้มีพลังผันผวนรุนแรง เขาเป็นวิวัฒนาการระยะสูงและสามรถวิ่งไล่ตามหลูปิงเซ่อได้ทันภายในไม่กี่วินาที
หลูปิงเซ่อที่วิ่งอยู่จู่ๆก็สัมผัสได้ถึงจิตสังหารอันรุนแรงและตัวเขาเหมือนจะติดอยู่ในวังวนที่ไม่สามารถหนีได้พ้น ฝีเท้าที่ตามมาติดๆ ขณะที่ขาของหลูปิงเซ่อเองก็เริ่มล้าจนแทบจะยกไม่ขึ้น
ที่ทำให้หลูปิงเซ่อยิ่งประหลาดใจก็คือระดับของพลังผันผวนของอีกฝ่าย
วิวัฒนาการระยะ5 ?
ทันใดนั้นหลูปิงเซ่อก็ยิ่งกังวลขึ้นมากกว่าเดิมเขาไม่กล้าจะคิดถึงระดับวิวัฒนาการของทั้ง 15 คนเลยด้วย และคิดไม่ออกว่าชูฮันจะรับมือกับพวกมันทั้งหมดยังไง ชูฮันคงจะสู้จนหืดขึ้นคอแน่ๆ
แม้ว่าวิวัฒนาการระยะ5 จะวิ่งอย่างรวดเร็วมากแค่ไหนแต่ความเร็วของชูฮันเองก็ไม่ได้ต่างกัน ตอนที่หลูปิงเซ่อตะโกนขึ้นมา ชูฮันก็เดาเอาไว้แล้วว่าอีกฝ่ายจะต้องเล่นงานหลูปิงเซ่อก่อนเป็นคนแรกแน่ๆ เพราะแม้รอบๆจะมีชาวบ้านยืนดูสถานการณ์มากมาย หากทุกคนก็ระวังไม่กล้าเคลื่อนไหว ทว่ากับหลูปิงเซ่อมันแตกต่างออกไป
พรึบ!
ทั้งสองฝ่ายวิ่งมาราวกับพายุทั้งสองคนมุ่งหน้าเข้าไปหาหลูปิงเซ่อพร้อมๆกัน แต่ชูฮันเร็วกว่าอีกฝ่ายหน่อยนึง
ในจังหวะนั้นเองคนชุดดำที่เหลืออีก 14 คนก็รีบวิ่งเข้าโจมตีชูฮันเช่นกัน ราวกับว่าพวกเขามีรหัสลับสำหรับสื่อสารกัน ทั้ง14 คนพุ่งเข้ามาหาชูฮันพร้อมกันโดยไม่มีเสียงพูด ความตั้งใจของพวกเขาคือเพื่อปิดกั้นทางชูฮันไม่ให้ไปถึงหลูปิงเซ่อได้
อยากจะช่วยหลูปิงเซ่อ?
ไม่มีทางเป็นไปได้!
ความวิตกกังวลปรากฏในนัยน์ตาของชูฮันทันทีหนทางข้างหน้าเริ่มแคบลงเรื่อยๆจนแทบไม่มีทางให้ผ่านไปได้
ขณะที่ชูฮันกำลังวิ่งอย่างรวดเร็วชายชุดดำที่ไล่ตามหลูปิงเซ่อเองก็เริ่ม——–
”ไม่ๆเพื่อนๆช่วยฉันด้วย!” หลูปิงเซ่อวิ่งหนีพร้อมแหกปากร้อง
ทุกอย่างกลายเป็นหยุดนิ่งทุกคนตะลึงและยืนนิ่งค้างกันหมด สายตาจับจ้องไปที่หลูปิงเซ่ออย่างพูดอะไรไม่ออก
ชูฮันเองก็สมองว่างเปล่าทันทีหลูปิงเซ่อมันทำบ้าอะไรของมัน?
นักฆ่าวิวัฒนาการระยะ5 ซึ่งไล่ตามหลูปิงเซ่อเองก็หยุดยืนอย่างโง่ๆเช่นกัน ความสุขที่อธิบายไม่ถูกก่อตัวขึ้นในใจอย่างไม่รู้ตัว “แม่งเอ๊ย ฉันคิดว่าแกจะเหมือน—-”
โชคร้ายยังไม่ทันที่ชายชุดดำจะพูดจบประโยค…
”ตึง!”
ทันใดนั้นมันก็มีหมอกสีดำระเบิดโพล่งขึ้นกลางถนนตามมาด้วยเสียงร้องโวยวายที่ดังสนั่นไปทั่ว!
”อ๊าก!แมลง!”
”อ๊าก!ผึ้ง!”
”เฮ้ย!หนู หนูเต็มเลย!”
เสียงแหกปากร้องโงยวายด้วยความกลัวดังลั่นไปทั่วทั้งถนน!
สัตว์ตัวเล็กตัวน้อยมากมายพุ่งแห่เข้าโจมตีใส่นักฆ่าวิวัฒนาการระยะ5